ျပင္သစ္စာေရးဆရာႀကီး ဗစ္တာဟူးဂုိး ကို စာေပဝါသနာရွင္အမ်ားစုက သိၾကပါတယ္။
ဗစ္တာဟူးဂုိးဟာ ျပင္သစ္ဘုရင္ တတိယေျမာက္ နပိုလီယံနဲ႕မတည့္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ သူခ်စ္တဲ့ျပင္သစ္ျပည္ကို ခြဲခြာၿပီး ဂ်ာစီကၽြန္းမွာခိုလႈံေနရတယ္။
အဲဒီရက္ေတြမွာ ဗစ္တာဟူးဂုိးဟာ
ညေနေစာင္းတိုင္းမွာ ကမ္းပါးယံေပၚတက္ၿပီး ခုံတန္းေလးမွာ ထိုင္ေလ့ရွိတယ္။
ၿပီးရင္ ေနဝင္ခ်ိန္ရႈခင္းကို ေငးေမာၾကည့္ရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနတတ္တယ္။
ဒီေနာက္မွာေတာ့ ထိုင္ခံုက ထၿပီး သူစိတ္တိုင္းက်တဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲတစ္လံုးကို ေကာက္ယူလိုက္ပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာက္စရစ္ခဲကေသးေသးေလးေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာက္စရစ္ခဲကႀကီးႀကီးေပါ့။
ၿပီးရင္ ဒီေက်ာက္စရစ္ခဲကို ေအာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ ပင္လယ္ေရျပင္ထဲကို
အားပါးတရ လႊဲၿပီးပစ္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒါက သူ႕ရဲ႕ေန႕စဥ္အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
ဗစ္တာဟူးဂုိးဟာအဲဒီလို ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ေက်ာက္စရစ္ခဲတစ္လံုးစီေကာက္ၿပီးလႊင့္ပစ္တာကို
အနီးအနားမွာ ကစားေနတဲ့ ကေလးေတြက သတိထားမိၾကတာေပါ့။
ဒါနဲ႕ပဲ တစ္ေန႕မွာ ကေလးေတြထဲက နဲနဲႀကီးတဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က
သိခ်င္ေနတာနဲ႕ ဆရာႀကီးကိုေမးမိတယ္။
“ဆရာႀကီး ေန႕တိုင္းေန႕တိုင္း ဒီကို္လာၿပီး ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြကို ပင္လယ္ထဲလႊင့္ပစ္ေနတာ
ဘာေၾကာင့္လဲ ဟင္?”
မေမွ်ာ္လင့္ထားေတာ့ အံၾသသြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဗစ္တာဟူးဂုိးဟာ ေငးသြားပါတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ ၿပံဳးၿပီး ကေလးမေလးကို အေလးအနက္ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
“ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြကို
လႊင့္ပစ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူးကေလးရယ္…..။
ဘဘမွာရွိေနတဲ့
ကိုယ့္ကို္ယ္ကို သနားတဲ့စိတ္ကို လႊင့္ပစ္ေနတာပါကြယ္…” တဲ့။
ကိုယ့္ကို္ယ္ကို သနားတဲ့စိတ္ဟာ ရင္ထဲကို ေရာက္လာၿပီးဆိုရင္
အက္စစ္လိုပဲ ေကာင္းတဲ့အရည္အေသြးေတြကို လႈိက္စားေတာ့တာပဲ။
လူတိုင္းမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားတဲ့စိတ္ဟာ အနည္းနဲ႕အမ်ားရွိတတ္ၾကပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ အတၱႀကီးလာတာနဲ႕အမွ်
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားတဲ့စိတ္ ကလည္း ႀကီးမားလာေတာ့တာပဲ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားတဲ့စိတ္ကို နဲပါးသထက္နဲပါးသြားေအာင္
ေက်ာက္စရစ္ခဲတစ္လံုးကိုေကာက္လိုက္ပါ။
အဲဒီေက်ာက္စရစ္ခဲကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားတဲ့စိတ္လို သေဘာထားၿပီး
ေဝးႏိုင္သေလာက္ေဝးေအာင္ အားကုန္လႊင့္ပစ္လိုက္ပါေလ။
ေရာမေတြးေခၚရွင္ႀကီး ဆီနီကာရဲ႕စကားကို လက္ေဆာင္ပါးလိုက္ပါတယ္။
“ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားတဲ့စိတ္အေတြးေတြေၾကာင့္
ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးမွ်ရရွိလာမည္မဟုတ္ပါ။
စိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ညံ့သူ၊ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းသူသာျဖစ္လာႏိုင္၏။
ထို႔ျပင္ ဒီစိတ္မ်ား ၾကာရွည္ေနပါက
သူတစ္ပါးအေပၚ စာနာေထာက္ထားတဲ့စိတ္မ်ား တစ္ေန႕တျခား ေလ်ာ့ပါးလာမည္ျဖစ္၏။”
No comments:
Post a Comment