Monday, March 7, 2011

“ ညီမေလးတဲ့လား…”


ေဆးရံုတက္ေနတဲ့ ခ်စ္သူအမိ်ဳးသားထံ

အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ မေအးေအးေအာင္ဟာ

လူနာ ၾကည့္ရန္ေဆးရံုကို ေရာက္လာတယ္။

ဝတ္ရံုအျဖဴဝတ္ထားတဲ့ မိ္န္းမႀကီးတစ္ဦးကို ေတြ႕တာနဲ႕

မေအးေအးေအာင္က

အခန္း ( )က လူနာ ကိုဟိန္းထူးကို

ို ၾကည့္ခြင့္ရွိပါသလားရွင္

ငါ့တူမက လူနာနဲ႕ ဘာေတာ္သလဲကြယ့္

က်မ ဟာ သူ႕ညီမပါ

ေၾသာ္ညီမတဲ့လား၊

ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ကြယ္။

အန္တီက သူ႕အေမပါ



လိမ္တဲ့အခါတိုင္း အၿမဲတမ္း အလိမ္ေပၚတတ္ပါတယ္။

လိမ္တဲ့သူက အလိမ္မေပၚရေလေအာင္ ထပ္ကာတစ္လဲလဲ လိမ္ရတတ္ပါတယ္။

စိတ္ထဲမွာ မလံုမလဲလည္း ျဖစ္ေနရျပန္တယ္။

လိမ္တဲ့သူ အတြက္ ေသခ်ာတာက လြတ္လပ္တဲ့စိတ္ ဆံုးရႈံးသြားရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ လိမ္ရေလာက္ေအာင္ ထိုက္တန္တဲ့သူ မရွိပါဘူး။

လိမ္ေျပာလိုက္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ ဆိုတာ ျပန္ေမးၾကည့္ပါ။

အလိမ္ေပၚသြားရင္ တန္သလား ဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။

အမွန္ေျပာလိုက္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ ဆိုတာ

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးၾကည့္ပါ။

လြတ္လပ္တဲ့စိတ္၊ နဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာမႈဟာ အရာရာထက္ တန္ဖိုးႀကီးပါတယ္။

မလိမ္တာေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။


Sunday, March 6, 2011

“ စားဖိုမွဴး…”



စားေသာက္္ဆိုင္ မန္ေနဂ်ာက

လက္ေအာက္ဝန္ထမ္းကိုေမးလိုက္တယ္။

ေဟ့၊ ငါတို႕စားဖိုမွဴးႀကီး ဘာလုပ္ေနသလဲ

လက္ေအာက္ဝန္ထမ္းက...

မေန႕က က်န္တဲ့ၾကက္ေကာင္လံုးေက်ာ္ကို

ဘယ္လိုနာမည္အသစ္ေပးရမလဲဆိုတာ

စဥ္းစားေနပါတယ္

Saturday, March 5, 2011

" ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ရမွာပါပဲ..."


တစ္ခါတုန္းက
လူတစ္ေယာက္ဟာ ေရခ်ိဳးဖို႕ ျမစ္ထဲဆင္းသြားပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရထဲမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ေနတဲ့ ပိုးေကာင္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႕ပါတယ္။
အဲဒီပိုးေကာင္ကို ကယ္တင္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ လက္ထိုးေပးၿပီး သူ႕လက္ေပၚတက္လာေစပါတယ္။
ေရထဲမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ေနတဲ့ ပိုးေကာင္ဟာ
ကယ္တင္ဖို႕ ထိုးေပးလိုက္တဲ့ လက္ကို ထိုးထည့္လိုက္ပါတယ္။
( အဲဒီပိုးေကာင္ဟာ ကင္းၿမီးေကာက္ျဖစ္ပါတယ္။)
နာက်င္မႈေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ ခါလိုက္မိပါတယ္။
ေရထဲျပန္က်သြားပါတယ္။ ေရထဲမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရျပန္ေတာ့
အဲဒီလူဟာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီးကယ္တင္ဖို႕ ႀကိဳးစားပါတယ္။
ဒုတိယအႀကိမ္မွာလည္း ကင္းၿမီးေကာက္ဟာ
ပထမအႀကိမ္တုန္းကလိုပဲ ထိုးေပးလိုက္တဲ့ လက္ကို ထိုးထည့္လိုက္ျပန္ပါတယ္။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို အစအဆံုးျမင္လိုက္တဲ့ ကိုတင္ေမာင္ဝင္းဆိုသူ
လူတစ္ေယာက္က

" ခင္ဗ်ားဘာလုပ္ေနတာလဲ "
လို႕ ေမးပါတယ္။

" အဲဒီသတၱဝါကို ကယ္ဖို႕ႀကိဳးစားေနတာပါ "
လို႕ျပန္ေျဖပါတယ္။
အဲဒီစကား ကို ၾကားတဲ့အခါ ကိုတင္ေမာင္ဝင္းက

" ဟာ ဒီလိုဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ဟာ အက်ိဳးမရွိတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနတာဘဲ။
ကင္းၿမီးေကာက္ဆိုတာ
ဘာအသံုးက်တာမွတ္လို႕၊
သူက အဆိပ္နဲ႕ထိုးဖို႕ပဲတတ္တာ "
လို႕
ျပန္ေျပာပါတယ္။

အဲဒီအခါ ကယ္တင္လိုသူ ျပန္ေျပာလိုက္တာက

" အဆိပ္နဲ႕ ထိုးတာဟာ ကင္းၿမီးေကာက္ရဲ႕သဘာဝပါ၊
သူ႕အလုပ္ သူလုပ္တာပဲေလ၊
ဒုကၡေရာက္ေနတာကို ကယ္ဆယ္ဖို႕ကေတာ့ လူသားရဲ႕သဘာဝပါ "
ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ရမွာပါပဲ။ "
တဲ့။

အလြန္ႏွစ္သက္စဖြယ္ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းအရာတစ္ခုပါ။
" လူေတြဆိုတာ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ရမွာပါပဲ "
ဆိုတဲ့စကားဟာ အလြန္ႏွစ္သက္ စရာေကာင္းလွပါတယ္။
လူေတြဟာ အက်ိဳးတရားကို ၾကည့္လြန္းတဲ့အခါ
ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္လုပ္ဖို႕ေမ့သြားတတ္ၾကပါတယ္။
မျဖစ္သင့္ဘူးလို႕ထင္ပါတယ္။

လူႀကီးမင္းကေရာ ဘယ္လိုထင္ျမင္ယူဆပါသလဲ၊
သိပါရေစလားခင္ဗ်ာ၊ ။

Friday, March 4, 2011

" ေဒါသခ်င္း ၿပိဳင္ၾကတဲ့အေကာင္ေတြ... ”


စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဟာ

ပတ္ဝန္က်င္မွာ ျမင္ျမင္သမွ်၊

ၾကားၾကားသမွ် ကို တရားဟုသေဘာထားေသာေၾကာင့္

တရားရခဲ့ပါတယ္။


ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေဟာတဲ့တရားကား

ဘုန္းႀကီးဟာ လူဝတ္တုန္းက ေတာင္သူလုပ္ကိုင္

စားေသာက္ခဲ့တာ ျဖစ္ေတာ့

ႏြားေက်ာင္းရတာေပါ့။

ႏြားေတြဟာသူ႕ႏြား၊ကိုယ့္ႏြားမ်ားစြာ စုရံုးမိေတာ့၊

အဲဒီအထဲမွာ ႏြားသိုးေတြလည္း ပါလာတာေပါ့၊

ႏြားသိုးေတြက တစ္ေကာင္နဲ႕တစ္ေကာင္၊

တြန္းၾက၊ ေစာင္ၾက၊ နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ၾကာက်ေတာ့

ေဝွ႕ၾကေတာ့တာေပါ့။

ေဝွ႕ၾကလို႕ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ အားသာတဲ့ႏြားက

ႏိုင္ၿပီးအားနည္းတဲ့ ႏြားဟာ ေျပးေလေရာ၊

အဲဒီေတာ့ ႏြားႏွစ္ေကာင္ဟာ ဂ်ိဳရင္းမွာ

ေသြးစက္လက္နဲ႕ေခါင္းကေလးတစ္ခါခါနဲ႕ေနၾကတယ္။

ဒီေတာ့မွ အင္းသူတို႕ႏွစ္ေကာင္ဟာ

ေဒါသခ်င္း ၿပိဳင္ၾကတဲ့အေကာင္ေတြပဲ

ေဒါသဆိုတဲ့ တရားဟာ အခိုက္အတန္႕ကာလ

ခဏကေလးသာ ျဖစ္တဲ့အာဂႏၱဳကဓာတ္ပဲ။

အစြမ္းေကာင္းတဲ့ဝရမ္းေျပးနဲ႕တူတယ္။

ဘယ္လိုပဲ ေဝွ႕ၾကေပမယ့္

ေဒါသကို ဘယ္ေသာအခါမွ မထိဘူး။

ေဒါသတည္းဟူေသာ ဝရမ္းေျပးကို လက္ခံတဲ့ခႏၶာအိမ္ကသာ

ေခါင္းကေလးတစ္ခါခါနဲ႕က်န္ရစ္ခဲ့ပါကလား လို႕

စဥ္းစားဆင္ျခင္ၿပီး၊

နင္ ဟိုအေကာင္ေတြလို ေဒါသတည္းဆိုတဲ့

ဝရမ္းေျပးကို လက္မခံပါနဲ႕။

လက္ခံခဲ့ပါရင္ ဟိုအေကာင္ေတြလို ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ရမယ္

အမွန္လို႕ ဉာဏ္မ်က္စိနဲ႕ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါေလ

တပည့္ေယာဂီတို႕….”

ဆိုၿပီးဆိုဆံုးမေလ့ရွိပါတယ္။


ေဒါသမွာ ဘာေကာင္းတာရွိလဲ။
အခ်ိဳ႕လူေတြက ေဒါသကိုဘဲ အေကာင္းလုပ္ၿပီး အားအားရွိ ေဒါသေတြ ထြက္ျပေနတတ္တယ္။
ေဒါသထြက္ရင္ကိုဘဲ အာဏာႀကီးသေယာင္ေယာင္၊
ၾသဇာရွိသေယာင္ေယာင္၊
ေယာင္ေနတာပဲ ရွိပါတယ္။
တကယ္မဟုတ္ပါဘူး။
ေဒါသဟာ ကိေလသာတစ္မ်ိဳးျဖစ္တယ္။
ကိေလသာႀကီးသူဟာ ဥာဏ္နည္းသူျဖစ္တယ္လို႕ ဆရာေတာ္တစ္ပါးကေဟာတာၾကားဖူးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေဒါသႀကီးသူတိုင္းဟာ ဥာဏ္နည္းသူေတြလို႕ေျပာလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။
ေဒါသထြက္ေလတိုင္း သတိေလးကပ္ၿပီး သိေနမယ္ဆိုရင္
ဥာဏ္နည္းသူမွ ဥာဏ္ႀကီးသူ ျဖစ္ေအာင္ေလ့က်င့္ရာေရာက္ပါတယ္။
ကဲ...လူႀကီးမင္းကို ဥာဏ္ေကာင္းသူျဖစ္တဲ့နည္းလမ္းတစ္ခု
လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
အခုပဲ ေလ့က်င့္လိုက္ရေအာင္...။
လူႀကီးမင္းကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္လို႕ပါေနာ္...။

" တံစဥ္ကို ေသြးပါ..."



တစ္ခါတုန္းက
သားျဖစ္သူ စိန္ထြန္းရီဟာ တံုးေနတဲ့တံစဥ္နဲ႔ေကာက္ရိတ္ေနတာကို
ဖခင္ ျဖစ္သူဦးလွျမင့္ ကေတြ႔ပါတယ္။

" သားရယ္ ဘာေၾကာင့္ တံုးေနတဲ့တံစဥ္နဲ အလုပ္လုပ္ေနသလဲ "
လို႕ေမးပါတယ္။

ဒီေတာ့ သားျဖစ္သူ စိန္ထြန္းရီက
" ဒီမွာ လုပ္စရာေတြက သိပ္မ်ားေတာ့ တံစဥ္ကို ေသြးၿပီး
အခ်ိန္မျဖဳန္းခ်င္လို႕ပါ "

လို႕ ေျပာပါတယ္။
အဲဒီအခါ ဖခင္လယ္သမားႀကီးက

" ငါ့သားရယ္
အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ တံစဥ္ကို ေသြးတာဟာ အခ်ိန္ျဖဳန္းတာမဟုတ္ပါဘူး၊
တကယ္ဆိုေတာ့ တံစဥ္ကို မေသြးဘဲနဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနတာကိုက အခ်ိန္ကို
ျဖဳန္းရာေရာက္ပါတယ္ "

လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။


က်ေနာ္တို႕လည္း မၾကာခဏ သတိလက္လြတ္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
တံစဥ္ကိုေသြးလိုက္ရင္ဘဲ အခ်ိန္ကုန္သြားၿပီး အက်ိဳးမထူးဘူးလို႕ ထင္တတ္မိပါတယ္။
အဲဒီကိစၥမွားတယ္ဆိုတာကို ဒီျဖစ္ရပ္က သတိေပးပါတယ္။
ဆရာဝန္အလုပ္ကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား လုပ္လာတဲ့အခါ ဒီလုပ္ငန္းမွာ အရမ္းကၽြမ္းက်င္သြားၿပီလို႕
ထင္ခဲ့မိတာေၾကာင့္
စာေတြ႕၊လက္ေတြ႕ကို ေလ့လာဖို႕မလိုေတာ့ဘူးလို႕ထင္ခဲ့မိတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ပါတယ္။
ေဟာ.....အခုေတာ့ အေမရိကားသို႕ေရာက္လာဖို႕အေၾကာင္းျဖစ္လာတယ္။
ဒီႏိုင္ငံက ဘယ္ကလာလာ စာေမးပြဲျပန္ေျဖရမယ္ဆိုေတာ့ စာျပန္ဖတ္ရပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စာမဖတ္မိတဲ့အတြက္ ေနာင္တရမိတယ္။
တံစဥ္မေသြးဘဲ အလုပ္လုပ္ေနမိပါလား...ဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့
လူႀကီးမင္းကိုလည္း က်ေနာ္လို ေနာင္တမရေစခ်င္လို႕
တံစဥ္ကို အၿမဲတမ္းေသြးပါလို႕ ေမတၱာနဲ႕ေျပာလိုက္ပါရေစလားဗ်ာ...။



Thursday, March 3, 2011

"အစားတစ္လုတ္အတြက္..."


နာဂစ္ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ မိသားစုအမ်ားအျပား ေသကြဲကြဲသြားၾကတယ္။
အဲဒီအထဲမွာ ကိုေမာင္ေအးရဲ႕မိန္းမျဖစ္သူမဝင္းဝင္းလည္း ေသဆံုးခဲ့တယ္။
အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲၾကာၾကာ ေၾကကြဲမႈက အသစ္ျဖစ္ေနၿမဲပါ။
ဒီေန႕က ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႕ျဖစ္တယ္။
ကိုေမာင္ေအးက သူ႕ဇနီး ကြယ္လြန္သူ
မဝင္းဝင္းအတြက္ ႏွစ္ပတ္လည္ အလွဴလုပ္ခ်င္မိတယ္။
နာဂစ္ေၾကာင့္ လူအျပင္ ပုိုင္ဆိုင္မႈေတြ အားလံုးလည္း ပါသြားခဲ့တယ္။
မရွိေသာ္လည္းမဝင္းဝင္းအတြက္ အလွဴလုပ္ခ်င္တဲ့အတြက္ ေစ်းဘက္ထြက္ခဲ့တယ္။
အစဥ္ေျပခ်င္ေတာ့ မယ္ညိဳ ငွက္တစ္ေကာင္ကို ဖမ္းမိလာေၾကာင္း
ကိုတင္ဝင္းက သတင္းေပးတယ္။
အေျပးအလႊားသြားဝယ္လိုက္တယ္။ အရွင္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ မသတ္ရက္ပါ။
မယ္ညိဳငွက္ကို လႊတ္ေပးခ်င္ေသာ္လည္း ေငြေၾကးက မဖူလံုခဲ့ပါ။
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ
ေမာင္ေအးရဲ႕အခက္အခဲကို သေဘာေပါက္တဲ့ ငွက္မုဆိုးကိုေရႊသန္းက
မ်က္စိေရွ႕မွာပင္ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္လိုက္ပါတယ္။
စိတ္မေကာင္းပါ။ ဘာမွလည္း မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။
အဲဒီမယ္ညိဳကိုပင္ ဟင္းခတ္အေမႊးအႀကိဳင္ေတြနဲ႕ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ၿပီး
ေန႕ဆြမ္းအတြက္ ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီး
ေက်ာင္းကို ဆြမ္းဂိ်ဳင့္ သြားပို႕ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရပ္ကြက္လူႀကီးကိုသိန္းေရႊရဲ႕ဇနီးမသန္းႀကိဳင္ကလည္း
ဆြမ္းဂိ်ဳင့္လာပို႕တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ဆရာေတာ္ကို ဆြမ္းကပ္လိုက္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကိုေမာင္ေအးရဲ႕ဆြမ္းဂိ်ဳင့္ကို ဆရာေတာ္က လဲလွယ္ေပးဖို႕
မသန္းႀကိဳင္ကို လွမ္းေျပာလိုက္ပါတယ္။
မသန္းႀကိဳင္က ဆြမ္းဂိ်ဳင့္ကို လာယူသြားၿပီး လဲလွယ္ေနခ်ိန္တြင္ ကိုေမာင္ေအးက ဆရာေတာ္နဲ႕စကားေျပာေနပါတယ္။
ေတာရြာဆိုေတာ့ ဆြမ္းမ်ားမ်ားစားစားမရွိ္လွပါ။
ရွားရွားပါးပါးဆြမ္းေတြထဲတြင္လည္း ဟင္းေကာင္းက တစ္ခြက္၊ႏွစ္ခြက္ထက္မပိုတတ္ပါ။
မယ္ညိဳဟင္းက သိသာထင္ရွားလွပါတယ္။
ဆရာေတာ္ကို ဆြမ္းကပ္ခ်င္လြန္းတဲ့အတြက္ ကုသိုလ္လား၊ အကုသို္လ္လားပင္
မခြဲျခားႏိုင္ေတာ့ဘဲ မယ္ညိဳ ငွက္သားကို မရအရဝယ္ခဲ့မိပါတယ္။
ကြယ္လြန္သူဇနီးအတြက္ ကုသိုလ္စိတ္နဲ႕ ဆြမ္းခ်က္လာခဲ့မိပါတယ္။
ဆရာေတာ္မ်ားဆြမ္းစားခ်ိန္အထိ စကားေျပာေနခဲ့မိပါတယ္။
ဆရာေတာ္နဲ႕သံဃာမ်ားကို ဆြမ္းကပ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဟင္းမ်ားကို သတိထားၾကည့္မိေတာ့
မယ္ညိဳဟင္းကို မေတြ႕ရပါ။
မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ျဖစ္ရပါတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္။
ရပ္ကြက္လူႀကီးရဲ႕ဇနီးမသန္းႀကိဳင္လည္း ျပန္သြားၿပီ။
ဘယ္သူကိုေမးရမွန္းလည္း မသိပါ။
ဆရာေတာ္မ်ားက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းဆြမ္းဘုန္းေပးေနပါတယ္။
စိတ္ထဲမွာ မေအးခ်မ္းသူကေတာ့ ကိုေမာင္ေအးျဖစ္ပါတယ္။
စိတ္ထဲတြင္ ဘေလာင္ဆူေနမိပါတယ္။
စိတ္ထဲသံသယျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ဆြမ္းဂိ်ဳင့္အလြတ္ကို ဆြဲၿပီး
ရြာထဲရွိ မသန္းႀကိဳင္တို႕အိမ္္ဖက္ကို ထြက္လာမိပါတယ္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မသန္းႀကိဳင္တို႕မိသားစုမ်ားက ထမင္းစားေနၾကတယ္။
မသန္းႀကိဳင္က မ်က္ႏွာပ်က္ေနေလရဲ႕။
ကိုေမာင္ေအး ဟင္းပြဲကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မယ္ညိဳသားဟင္းကို
ရပ္ကြက္လူႀကီးျဖစ္တဲ့ကိုသိ္န္းေရႊက အားရပါးရစားေနတာကို ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။
ကိုေမာင္ေအး တအံ့တၾသျဖစ္သြားပါတယ္။
ဘာေျပာရမွန္းပင္ မသိ။

Wednesday, March 2, 2011

" လုပ္ရပ္ကသာ သက္ေသပါ..."




တစ္ခါတုန္းက ေတာင္သူတစ္ဦးရွိပါတယ္။

အဲဒီေတာင္သူႀကီးဟာ ကြယ္လြန္သြားေတာ့
ေကာင္ကင္ဘံုကို ေရာက္လာပါတယ္။
ပထမဆံုး သူေတြ႕ရတာကေတာ့
စာအုပ္တင္စင္အရွည္ႀကီးတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
အဲဒီစင္ေပၚမွာ ထူးဆန္းတဲ့ပစၥည္းတစ္ခုကိုလည္း ေတြ႕ပါတယ္။
ေတာင္သူႀကီးက သိခ်င္တာနဲ႕ေမးပါတယ္။
" အဲဒါ ဘာလဲဟင္... "

" အဲဒါက နားရြက္ေတြပါ။
အဲဒီနားရြက္ေတြက လူေတြရဲ႕နားေတြပါ။
အဲဒီနားရြက္ပိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့လူေတြဟာ လူေလာကမွာတုန္းက ေကာင္းတဲ့လူျဖစ္ဖို႕
ဘာေတြလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာကို ၾကားေတာ့ ၾကားခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဂရုစိုက္နားမေထာင္မိခဲ့ပါဘူး။
ၿပီးေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း မလုပ္ခဲ့ၾကဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလူေတြ ေသတဲ့အခါ
သူ႕တို႕နားရြက္ေတြကသာ ေကာင္ကင္ဘံုေရာက္လာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူတို႕ေတြရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာကေတာ့ ေကာင္ကင္ဘံုေရာက္မလာပါဘူး။


ဒါနဲ႕ပဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းနဲ႕ ေတာင္သူႀကီးက
ထူးဆန္းတဲ့ပစၥည္းတစ္မိ်ဳးုကို အၿခားစင္တစ္ခုေပၚမွာ ထပ္ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။

" အဲဒါကေကာ ဘာလဲ..."

" အဲဒါေတြက လွ်ာေတြပါ။
အဲဒီလွ်ာေတြက လူေတြပိုင္ခဲ့ပါတယ္။
သူတို႕ေတြက လူ႕ေလာကမွာေနတုန္းက
ေကာင္းတာ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္။
ေကာင္းေအာင္ဘယ္လိုေနရမယ္ဆိုတာကို ေျပာျပၾကတဲ့လူေတြရဲ႕လွ်ာေတြျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလူေတြက ေျပာသာေျပာတယ္။
သူတို႕ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ မက်င့္ႀကံ မလိုက္နာၾကဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလူေတြေသတဲ့အခါ သူတို႕ရဲ႕လွ်ာကသာ ေကာင္ကင္ဘံုေရာက္လာၿပီး သူတို႕ရဲ႕ကိုယ္ခႏၶာကေတာ့ ေကာင္ကင္ဘံု
ေရာက္မလာၾကပါဘူး "

လို႕ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။


က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့ လမ္းမွာ အရက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိတယ္။
အဲဒီဆိုင္မွာ အၿမဲတမ္း အရက္လာေသာက္တတ္တဲ့အရက္သမားတစ္ဦးရွိတယ္။
သူဟာ အၿမဲတမ္းလိုလို အရက္မူးေနတတ္တယ္။
က်ေနာ္တို႕လူငယ္ေလးေတြကိုေတြ႕တဲ့အခါ

သူေျပာတတ္တဲ့စကားကေတာ့
" မင္းတို႕ေလးေတြ အရက္မေသာက္ၾကနဲ႕၊
အရက္ဆိုတာ မေကာင္းဘူး၊
မမူးရင္လည္း မူးေအာင္ေသာက္ခ်င္တယ္။
ေသာက္လို႕မူးျပန္ရင္လည္း ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။
ဘာေကာင္းတာရွိလဲ။
မေကာင္းဘူး။
ကဲ...ငါေျပာသလိုလုုပ္၊
ငါလုပ္သလို မလုပ္နဲ႕။ "တဲ့။

မၾကာခင္မွာပင္ သူေသဆံုးသြားတယ္။
သူဘယ္ေရာက္သြားသလဲဆိုတာေတာ့ မသိပါ။


Tuesday, March 1, 2011

သူမ်ားေယာင္တိုင္း မလိုက္တဲ့အခါ...



တစ္ခါတုန္းက ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားၾကားမွာ စီးေဆာတစ္ခုရွိေနပါတယ္။
ေမ်ာက္သံုးေကာင္က
စီးေဆာတစ္ဖက္မွာ စုထိုင္လိုက္တဲ့အခါမွာ စီးေဆာရဲ႕အျခားတစ္ဖက္က
အထက္ကို ေျမာက္တက္သြားပါတယ္။
ေျမာက္တက္သြားတဲ့စီးေဆာရဲ႕တစ္ဖက္ထိပ္နဲ႕ကပ္လ်က္ေနရာမွာ
ငွက္ေပ်ာသီးတစ္ခိုင္ရွိေနပါတယ္။
ေမ်ာက္သံုးေကာင္က ငွက္ေပ်ာသီးကို စားခ်င္ေတာ့
အျခားတစ္ဖက္ကို သံုးေကာင္စလံုး စုၿပံဳၿပီး ေျပးသြားေတာ့
စီးေဆာရဲ႕သေဘာသဘာဝအတိုင္း ေလးတဲ့ဘက္က နိမ့္ဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။
ေမ်ာက္သံုးေကာင္စလံုးနဲ႕ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႕ေဝးသြားပါေတာ့တယ္။
အျခားတစ္ဖက္က နီးသြားျပန္တာမို႕ ေမ်ာက္သံုးေကာင္စလံုးက ငွက္ေပ်ာသီးစားခ်င္ေဇာနဲ႕ ေျပးသြားျပန္ပါတယ္။
ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႕ေဝးသြားျပန္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ အခ်ိန္ေတြလည္းကုန္၊
ေမ်ာက္ေတြလည္း ေမာလာပါေတာ့တယ္။
ငွက္ေပ်ာသီးကိုလည္း မစားရပါ။
ေမာေမာနဲ႕ဘာလုပ္ရမွန္းမသိခ်ိန္မွာ
ေမ်ာက္သံုးေကာင္အနက္ တစ္ေကာင္က စဥ္းစားပါတယ္။
စားခ်င္ေဇာနဲ႕လိုက္ေလ ေဝးေလျဖစ္ေနတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘာမွလည္း မစားရပါလား၊
မလိုက္ဘဲေနၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလားမသိဘူးလို႕ ေတြးမိတယ္။
ဒါနဲ႕ ေမ်ာက္သံုးေကာင္အနက္
က်န္ႏွစ္ေကာင္က ငွက္ေပ်ာသီးရွိရာကို ေျပးသြားတဲ့အခါမွာ
က်န္တဲ့ေမ်ာက္တစ္ေကာင္က မေျပးေတာ့ဘဲ စီးေဆာရဲ႕တစ္ဖက္ထိပ္မွာ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။
က်န္ေမ်ာက္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္ စီးေဆာက တစ္ဖက္ကို နိမ့္ဆင္းသြားခ်ိန္မွာ
က်န္တစ္ဖက္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ေမ်ာက္တစ္ေကာင္က စီးေဆာရဲ႕တစ္ဖက္ထိပ္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီး
ငွက္ေပ်ာသီးကိုလက္လွမ္းမီသြားၿပီး
ငွက္ေပ်ာသီးကို စားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။


ဒီလိုပါပဲ အသိဥာဏ္ရွိသူဟာ သူမ်ားထက္ေတာ့ သာစၿမဲပါပဲ။
သူမ်ားေယာင္တိုင္းလိုက္ၿပီးမေယာင္ေနသူအဖို႕ေတာ့
အသိဥာဏ္ရွိသေလာက္ အက်ိဳးခံစားရတတ္ပါတယ္။

ကဲ...လူႀကီးမင္းု့ေရာ
ဒီေမ်ာက္သံုးေကာင္ပံုျပင္ဆီက
ဘာသင္ခန္းစာရလိုက္ပါသလဲ။


Monday, February 28, 2011

“ မရက မထေတာ့ၿပီ…”




ခ်စ္သားရဟန္းတို႕

သင္တို႕ထင္တိုင္းလဲ ေကာင္းလွေပ၏။

ငါ ဘုရား၏ အလိုကား

အၾကင္ရဟန္းသည္ ဆြမ္းစားၿပီးေသာအခါ

တစ္ေနရာရာတြင္ တင္ပ်ဥ္ဖြဲ႕ေခြေနၿပီးေနာက္


ငါသည္ တရားကို အားထုတ္အံ့၊

အာသေဝါ မကုန္လွ်င္ ဤေနရာမွ မထၿပီ


ဟူ၍ ဝိပႆနာ ဘာဝနာကို အားထုတ္ကာ

ေနၾကျခင္းသည္ ဤပင္လံုးကၽြတ္ပြင့္လ်က္ရွိေသာ

အင္ၾကင္းေတာႀကီးကို ပို၍ လွပတင့္တယ္ေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္

က်က္သေရမဂၤလာ အျဖာျဖာႏွင့္ ျပည့္စံုေစမည္

ဟူ၍ ျမတ္စြာဘုုရား ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။



Sunday, February 27, 2011

“ စိတ္ခ်မ္းသာမႈနဲ႕ေငြေၾကးဥစၥာ…”



တစ္ခါတုန္းက သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ
သူပိုင္ပစၥည္းဥစၥာေတြ အတြက္ ေတြးပူၿပီး
ညညဆို အိပ္မရျဖစ္ေနတယ္။

သူအိမ္နဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ
ဆင္းရဲသား ႏြားေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္တစ္အိမ္ရွိတယ္။
ဆင္းရဲသား ႏြားေက်ာင္းသားဟာ ဘာအပူမွ မရွိေတာ့
ညညဆိုရင္ ပုေလြကို သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ရာ မႈတ္ၿပီးမွ အိပ္ေလ့ရွိတယ္။

အိပ္မရဘဲ ပူပင္ေသာကေရာက္ေနတဲ့ သူေဌးႀကီးဟာ
ဆင္းရဲသားရဲ႕ပုေလြသံကို နားေထာင္လိုက္ရရင္
ေခတၱခဏေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာသလို ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္တစ္ေန႕မွာ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႕ ဆင္းရဲသားကိုေခၚၿပီး
ေငြတစ္ေထာင္ ဆုခ်လိုက္ပါတယ္။

အဲဒီေန႕ကစၿပီး ဆင္းရဲသားအိမ္ဆီက ပုေလြသံကို မၾကားရေတာ့ပါ။
သူေဌးႀကီးလည္း ေတြးမရေအာင္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ရက္အတန္ၾကာေတာ့ ဆင္းရဲသားဟာ ေငြတစ္ေထာင္ထုတ္ကိုယူလာၿပီး
သူေဌးႀကီးကိုလာျပန္ေပးပါတယ္။

သူေဌးႀကီးက
ဘာေၾကာင့္လာျပန္ေပးတာလဲ
လို႕ေမးေတာ့
ဆင္းရဲသားက
ဒီေငြတစ္ေထာင္ေရာက္လာကတည္းက သူ႕ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈအားလံုးဟာ
သူ႕ဆီက ထြက္ေျပးသြားၾကတယ္၊
ေငြတစ္ေထာင္ကို သူမ်ားခိုးမွာ ေၾကာက္တာနဲ႕ ညဆိုရင္ အိပ္မရ၊
စားမရျဖစ္ေနတာ ေငြတစ္ေထာင္ရကတည္းကပါပဲ၊
ဒီေသာကေၾကာင့္ ပုေလြမမႈတ္ႏိုင္တာပါ၊
လို႕ ျပန္ေျဖပါတယ္။
အဲဒီေငြတစ္ေထာင္ကိုျပန္ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့
ဆင္းရဲသားဟာ ပံုမွန္ပုေလြျပန္မႈတ္ႏုိင္ပါေတာ့တယ္။

Saturday, February 26, 2011

“အာမခံ…”


လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား အေရာင္းဆိုင္တြင္ျဖစ္တယ္။

ဝယ္သူက ေရာင္းသူကို ေမးတယ္။


ဒီေရခဲေသတၱာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ရက္ေပါင္း-၉၀

အာမခံေပးတယ္လုိ႕ဆိုထားတယ္၊

ဘယ္လို နားလည္ရမွာလဲ


အဓိပၸာယ္က ဒီေရခဲေသတၱာပ်က္သြားရင္

ျပင္မယ့္လူဟာ ရက္ေပါင္း-၉၀ အတြင္း

ေရာက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား

လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com