" က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ကဗ်ာမ်ား-၁၄..."

"က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံ က်ဳပ္တို႔ျပန္မလာရင္..."

(တခ်ဳိ႕ေတြက ေတြးတယ္ … အ႐ုိင္းစကားမေျပာစမ္းနဲ႔
တုိင္းတပါးမွာ မင္း ရွင္ဘုရင္မျဖစ္နိုင္ဘူး … တဲ့)
ခင္ဗ်ားတို႔ကဗ်ာ ခပ္ေကာင္းေကာင္း
ခင္ဗ်ားတို႔အေတြး ခပ္ေကာင္းေကာင္း
ဒါေပမဲ့
လြဲေနတဲ့အေတြးလြဲ
က်ဳပ္တို႔တိုင္းတပါး
ထြက္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းက
ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ မင္းလုပ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး …။

ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ့္လူမ်ိဳးစင္စစ္
ဘုရင္႐ူး႐ူးေနတဲ့
အာဏာရွင္႐ူးေတြေၾကာင့္
ပ်က္သုန္းခဲ့ရတဲ့ဘဝေတြ
ၾကမ္းတမ္းခဲ့ရတဲ့ဘဝေတြ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ခဲ့ရတဲ့ဘဝေတြ
တစ္ေနကုန္ ၾကံဳး႐ုန္းလုပ္
ဆန္အိုးထဲ ဆန္မရွိတဲ့ဘဝေတြ
ရင္နာနာနဲ႔
က်ဳပ္တို႔ခ်စ္တဲ့တိုင္းျပည္
က်ဳပ္တို႔ခ်စ္တဲ့လူမ်ဳိး
စြန္႔ခြာခဲ့ရ …။

ေရာက္ရာအရပ္ေရာက္ရာေနရာ
က်ရာအလုပ္က်ရာတာဝန္
႐ုိးသားစြာရွာေဖြ
ရသမွ်အသျပာေငြျဖဴကုိ
ျမန္မာေငြမည္းနဲ႔ လဲလွယ္လို႔
အေမ့ရဲ႕ဆန္အိုးထဲဆန္ရွိဖို႔
အေဖ့ရဲ႕က်န္းမာေရးေဆးဝယ္ဖို႔
တစ္ေနကုန္ၾကံဳး႐ုန္းလုပ္
ေပးပို႔ေနရတဲ့ဘဝ
ဒါတရားတဲ့အလုပ္ပါ။

တိုင္းတပါးမွာ
က်ဳပ္တို႔ ရွင္ဘုရင္မျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့
က်ဳပ္တို႔ေျမ က်ဳပ္တို႔ေရ မဟုတ္ေပမဲ့
တရားဥပေဒဟာ က်ဳပ္တို႔ေအာက္မွာရွိတယ္
က်ဳပ္ဘိုးဘြားအိမ္ က်ဳပ္တစ္ညျပန္အိပ္ဖို႔
ဧည့္စာရင္းတိုင္စရာမလိုဘူး
ဘာညာသာဓကာေတြအတြက္
အန္းဒါေတဘယ္ေပးစရာမလိုဘူး
ညအိပ္ ညေန ဘယ္သြားသြားလာလာ
ယူနီေဖာင္းဝတ္ေခတ္သစ္ဓျမ
ေၾကာက္စရာမလိုဘူး။

ဒီလိုမလိုျခင္းတရားေတြ
ၿပီးၿပည့္စံုတဲ့တစ္ေန႔
က်ဳပ္တို႔ရဲ႕အမိေျမ
သယံဇာတေတြကုန္ကုန္
ေတာင္ေတြဂတံုးဘဲျဖစ္ျဖစ္
ျမစ္ႀကီးေတြ ေခ်ာင္းငယ္ျဖစ္သြားသြား
ဆူနာမီနာဂစ္ေျမငလွ်င္ေတြလႈပ္လႈပ္

ေနပူတာေျခပူခံႏိုင္တယ္
အာဏာရွင္ပူတာ ရင္ပူမခံႏိုင္ဘူး

တစ္ေန႔လုပ္စာ တစ္ေန႔စားလို႔ဝရင္
တစ္ေန႔လုပ္စာ တစ္ေန႔စားလို႔ဝရင္
က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံ
က်ဳပ္တို႔ျပန္မလာရင္
က်ဳပ္တို႔ကိုေျပာ။

ႏုိင္ဦးညဳိ (ဖုိးဇီး႐ုိး)
ဧၿပီ ၄၊ ၂၀၁၂

+++++++++++++++++++++++++++

ဒီေန႕ေပါ့။

အင္စီ(NC)=ကာရိုးလိုင္းနား(ေျမာက္)မွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း

မပို႕စဖူး ထူးထူးျခားျခား

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေမးလ္နဲ႕ပို႕လိုက္ေလရဲ႕။

သူႀကိဳက္လို႕ပို႕လိုက္တဲ့ကဗ်ာ

ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ႀကိဳက္တယ္။

အဲဒီစိတ္ကူး က်ေနာ္ရင္ထဲ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။

ဒါေပမယ့္ မေျပာတတ္ေတာ့

ကဗ်ာ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူးေပါ့။

က်ေနာ္တို႕ ႀကိဳက္တဲ့ကဗ်ာကို ေရးတဲ့

ကဗ်ာဆရာကိုလည္း ဒီလိုေတြးၿပီး၊ဒီလိုေရးတတ္တာကို

ခ်ီးက်ဴးမိပါရဲ႕။

ဒါေၾကာင့္လည္း ဂုဏ္ျပဳေလးစားတဲ့အေနနဲ႕

က်ေနာ္ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္မွာ ထပ္ဆင့္ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

ကဗ်ာေပးပိုတဲ့ ကိုလွမင္းနဲ႕

ကဗ်ာဆရာ ႏုိင္ဦးညဳိ (ဖုိးဇီး႐ုိး)တို႕ကို

ေက်းဇူးအထူးတင္ပါေၾကာင္း။

"ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီးဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္…."

တစ္ခါတုန္းက

ျပင္သစ္ႏိုင္ငံတြင္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာကြန္ဂရက္တစ္ရပ္ကို က်င္းပရာ

ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးမွ ထင္ရွားတဲ့စာေပနဲ႕အႏုပညာရွင္မ်ာတက္ေရာက္ၾကတယ္။

ကြန္ဂရက္က်င္းပတဲ့ခန္းမရဲ႕ အဝင္ေပါက္ဆီကို

ကမၻာေက်ာ္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ပီကာဆို ေရာက္လာကာ တံခါးေစာင့္တာဝန္မွဴးကို ေျပာတယ္။

“ ဖိတ္ၾကားစာကို က်ေနာ္ ေဟာ္တယ္မွာ ေမ့က်န္ခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ ပီကာဆုိပါ”

“ လူႀကီးမင္း ပီကာဆို ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ဘယ္လို သက္ေသထူႏိုင္မလဲ ခင္ဗ်ာ”

ကမၻာေက်ာ္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးရိပ္ေပၚလာတယ္။

အဲဒီေနာက္ မွန္တံခါးေပၚမွာ သူရဲ႕နာမည္ႀကီး ခိုပံုကို ဆြဲျပလိုက္တယ္။

အေပါက္ေစာင့္ဟာ ခ်က္ခ်င္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ၿပီး

အမ်ားၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။

“ လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ာ၊ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ပီကာဆို ႂကြေရာက္လာပါၿပီ ခင္ဗ်ာ”

ပီကာဆို ဝင္သြားအၿပီးမွာ ဆိုဗီယက္ ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီး ေရာက္လာပါတယ္။

ဝန္ႀကီးက

"က်ဳပ္ဟာ ဆိုဗီယက္ ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဖိတ္ၾကားစာကို ယူမလာမိဘူး”

တံခါးေစာင့္တာဝန္မွဴးက

"လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ာ၊ လူႀကီးမင္းဟာ ဆိုဗီယက္ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္း

က်ေနာ္ အခိုင္အမာ သိဖို႕လိုပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”

ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီးက

“ခင္ဗ်ာ ယံုၾကည္ေအာင္ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ျပရမလဲ”

တံခါးေစာင့္တာဝန္မွဴးက

“ ခုနေလးတင္က ပီကာဆိုကေတာ့ ေဟာဒီ ခိုပံုကေလးကို ဆြဲျပပါတယ္ခင္ဗ်ာ”

ဝန္ႀကီးက

“ပီကာဆို ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ”

ဒီစကားကို ၾကားတဲ့အခါ ခြင့္လႊတ္ဖို႕ ေတာင္းပန္ကာ တံခါးကို

ဆြဲဖြင့္လိုက္ပါတယ္။

အားလံုးၾကားေအာင္လည္း ေၾကာျငာလိုက္ပါတယ္။

“ ဆိုဗီယက္ ယဥ္ေက်းမႈ ဝန္ႀကီး ႂကြေရာက္လာပါၿပီခင္ဗ်ာ”

"ျပင္ပကမၻာသို႕ အလည္သြားျခင္း..."

တစ္ေန႕မွာေတာ့

အေမရိကန္ႏိုင္ငံ(AMERICAN) ၊ အင္ဒီယားနားစတိတ္(INDIANA STATE) ၊

ကလပ္ေဘးလ္ (CLARKSVILLE) ေဒသမွာ

ရွိတဲ့ျပင္ပကမၻာသို႕ အလည္သြားျဖစ္ပါတယ္။

ေနအိမ္နဲ႕နီးေပမယ့္ အလုပ္ေတြမ်ားေနတာေၾကာင့္ နီးရက္နဲ႕ေဝးေနခဲ့ပါတယ္။

အလုပ္နားရက္တစ္ရက္မွာေတာ့ အလည္သြားခဲ့ပါတယ္။

ျပင္ပကမၻာဆိုလို႕ ဘာေတြမ်ားရွိမလဲဆိုတာကို သိခ်င္တာေၾကာင့္

အလည္သြားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အထဲကိုေရာက္ေတာ့ ျပတိုက္တစ္ခုလို ေတာေကာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးရဲ႕

အစားသြတ္ရုပ္ပံုအမ်ိဳးမ်ိဳးကို သဘာဝအတိုင္း စိတ္ဝင္စားစဖြယ္ ျပသထားပါတယ္။

သမင္ေတြ ေတြ႕ရတယ္။

ဝက္ဝံေတြ ေတြ႕ရတယ္။

ေျမေခြးေတြ ေတြ႕ရတယ္။

ေတာဝက္ေတြ ေတြ႕ရတယ္။

ေတာင္ဆိတ္ေတြ ေတြ႕ရတယ္။

ျခေသၤ့ေတြ လည္းေတြ႕ရပါတယ္။

သတၱဝါေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စံုလင္လွပါတယ္။

သားေကာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတာလိုက္ႏိုင္ေၾကာင္းကို ျပသထားၿပီး

ေတာလိုက္ရာမွာ အသံုးျပဳရမယ့္ ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေရာင္းခ်ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ပစၥည္းမ်ားကလည္း စံုလင္လြန္းလွပါတယ္။

အဝတ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳး၊

စားစရာပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး၊

အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး၊

ေတာလိုက္ဓားကအစ ေလးျမွားအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုဝယ္ယူရႏိုင္သလို

က်ည္ဆံကအစ ေသနတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးအထိ ဝယ္ယူရႏိုင္ပါတယ္။

အေဆာက္အဦးက သံုးထပ္ရွိပါတယ္။

ေအာက္ထပ္ရဲ႕အလည္ေလာက္မွာ ေရတံခြန္တစ္ခု စီးဆင္းေနပါတယ္။

ေရတံခြန္က ေရကန္တစ္ခုထဲစီးဝင္ေနၿပီး ေရကန္ထဲမွာေတာ့

ငါးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။

ေရကန္ရဲ႕ပတ္ပတ္လည္မွာေတာ့ မွန္အထူစားမ်ားကာရံထားတဲ့အတြက္

ငါးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေရေအာက္ကမၻာထဲေရာက္ေနသလို ခံစားေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ငါးစာကအစ ငါးမွ်ားတံအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေရာင္းခ်ေနတာကို ေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။

ငါးမွ်ားရာတြင္

အသံုးျပဳတဲ့ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေစ်းႏႈန္းမ်ားကပ္ထားတာကိုလည္းေတြ႕ရပါတယ္။

ထူးျခားတာက ေရာင္းခ်တဲ့ပစၥည္းထဲမွာ ငါးမွ်ားရာတြင္အသံုးျပဳတဲ့

စက္ေလွအရြယ္အစားအမ်ိဳးမိ်ဳးကို ေရာင္းခ်ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ရခဲ့တဲ့ ငါးအပါအဝင္ သားေကာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ဖို႕အထိ

ဝယ္ယူရႏိုင္ပါတယ္။

ေတာထဲမွာ ညအိပ္ရာတြင္ အသံုးျပဳတဲ့ ရြက္ဖ်င္တဲအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလည္း ဝယ္ယူရႏိုင္ပါတယ္။

ကေလးမ်ားနဲ႕လူငယ္္မ်ားအတြက္ ေသနတ္ပစ္ကြင္းမ်ား၊ေလးျမွားပစ္ကြင္းမ်ား၊

ဂိမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလည္း စီစဥ္ထားပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ပင္ တစ္ခ်ိန္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးကေျပာခဲ့ဖူးတယ္။

“အေမရိကန္ေတြက ေစ်းေရာင္းအလြန္ေတာ္သူမ်ားျဖစ္တယ္”

ဆိုတဲ့စကားကို ျပင္ပကမၻာသို႕အလည္သြားေတာ့မွ လက္ခံမိပါေတာ့တယ္။

ေၾကာက္လန္႕တၾကားေျပးေနတဲ့သမင္...

ဝက္ဝံကလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ...

ေျမးေခြးက အူလို႕ေကာင္းတုန္း...

ေသနတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ႀကိဳက္ရာဝယ္ယူႏိုင္တယ္...

ေတာဝက္သားအမိေတြ အစာရွာလို႕ေကာင္းတုန္း...

ဝက္ဝံႀကီးတစ္ေရးႏႈိးလာၿပီ...

ေတာင္ဆိတ္က ေရငတ္လို႕စမ္းေခ်ာင္းထဲဆင္းဖို႕လုပ္တုန္း...

စမ္းေခ်ာင္းေဘးမွာ သားေကာင္ေတြအမ်ားႀကီးပါလား...

သားေကာင္ေတြ ပစ္ဖို႕ က်ည္ဆံအမ်ိဳးမ်ိဳး...

ျမွားပစ္ခ်င္ရင္ လက္တည့္စမ္းလို႕ရတယ္ေလ...

"ငါ တစ္ေယာက္ထဲရွိတယ္..."

တစ္ခါတုန္းက

က်ေနာ္ဟာ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ဖါးကန္႕ၿမိဳ႕နယ္တြင္

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

ေဆးခန္းဖြင့္ျပန္ေတာ့ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားမ်ားစြာနဲ႕ ဆက္ဆံရပါတယ္။

ကခ်င္မ်ားဟာ ရိုးသားပြင့္လင္းသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။

တစ္ေန႕မွာေတာ့ ေဆးခန္းသို႕ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္လာပါတယ္။

ေခ်ာင္းဆိုးၿပီး ဖ်ားေနေသာေၾကာင့္ ေဆးခန္းလာျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

သူက ေဆးခန္းကို မၾကာခဏလာတတ္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္

သူ႕ကို ေဆးခန္းရွိ ဝန္ထမ္းအားလံုးက ခင္မင္ေနၾကပါတယ္။

သူ႕နာမည္ကိုလည္း ကခ်င္ႀကီး လို႕သာ အားလံုးက ေခၚၾကပါတယ္။

ကခ်င္ႀကီးက

" ဆရာ၊ ငါ ဖ်ားေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းဆိုးေနတယ္။

ညဖက္ ငါ အိပ္လို႕မေပ်ာ္ဘူး။ အဲဒါ ငါ အျမန္ဆံုးေပ်ာက္ခ်င္တယ္။

ညဖက္ ငါ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္တယ္"လို႕ေျပာပါတယ္။

က်ေနာ္က

" အနာသိရင္ ေဆးရွိပါတယ္။

ကခ်င္ႀကီး ျဖစ္ေနတာ ငွက္ဖ်ားလား

ၾကက္ဖ်ားလား သဲသဲကြဲကြဲ သိဖို႕လိုမယ္ေနာ္"လို႕ ေနာက္လိုက္ပါတယ္။

ကခ်င္ႀကီးက

"အခုငါျဖစ္တာေတာ့ ငွက္ဖ်ားျဖစ္မယ္ ထင္တယ္ေနာ္။

ၾကက္ဖ်ား မျဖစ္တာေတာ့ ၾကာၿပီပဲ။

ၾကက္ဖ်ားက ေခ်ာင္းဆိုးလို႕လား" တဲ့။

က်ေနာ္ ေနာက္လိုက္တာကို ေနာက္မွန္းမသိပဲ ရိုးရိုးသားသား ျပန္ေျဖေနပါတယ္။

က်ေနာ္က သူ႕ကိုေသေသခ်ာခ်ာ စမ္းသပ္ၿပီးေနာက္

ဓာတ္ခြဲခန္းမွဴးကို ေသြးစစ္ဖို႕ ညႊန္ၾကားလိုက္ပါတယ္။

ဖါးကန္႕ကို ေရာက္လာခါစ ဓာတ္ခဲြခန္းမွဴးအသစ္က

"ကခ်င္ေတြက စကားေျပာရင္ ငါ ငါ နဲ႕ေျပာတယ္။

က်ေနာ္ က်ေနာ္ နဲ႕မေျပာတတ္ဘူးလား မသိဘူးေနာ္။

ရန္ကုန္ နားနဲ႕နားေထာင္ေတာ့ ရိုင္းေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။"လို

ေျပာပါတယ္။

ဒီေတာ့ ကခ်င္ႀကီး ျပန္ေျပာလိုက္တာက...

"ဟုတ္တယ္္ဆရာေလး။

ဒီဖါးကန္႕နယ္မွာ က်ေနာ္ က်ေနာ္လို႕ ေျပာတတ္တဲ့ကခ်င္ဆိုလို႕

ငါတစ္ေယာက္ထဲရွိတယ္ ဆရာေလး" တဲ့။

ေဆးခန္းထဲမွာ ရွိတဲ့ လူနာေတြအားလံုးက ဝိုင္းရီၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႕လည္း ၿပံဳးမိၾကပါတယ္။