"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၉၇..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိတရ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

အေမေနေကာင္းလား။

က်ေနာ္တို႕လည္း ေနေကာင္းၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕ ဗာဂ်ီးနီးယားကိုေရာက္လာတာ ဘာလိုလိုနဲ႕ ေျခာက္လေတာင္ေက်ာ္လာၿပီ။

က်ေနာ္ရဲ႕တိုင္ပင္ဖက္ ယံုယံုကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးျဖစ္တယ္။

“ေဂ်ာ္ဂ်ီယာကေအသင္ၿမိဳ႕နဲ႕ ဗာဂ်ီးနီးယားက အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕

ဘယ္ေနရာကို ပိုႀကိဳက္သလဲ၊ဘယ္ေနရာမွာ ပိုေပ်ာ္သလဲ…”

သူမရဲ႕အေျဖက…

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာကေအသင္ၿမိဳ႕ကို ပိုႀကိဳက္တယ္။ အဲဒီမွာ ပိုေပ်ာ္တယ္။

“ဘာေၾကာင့္လဲ”…လို႕ထပ္ေမးေတာ့

သူမက

“ေဂ်ာ္ဂ်ီယာကေအသင္ၿမိဳ႕ဟာ ေတာၿမိဳ႕ေလးျဖစ္ေတာ့

ၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဒီမွာေလာက္ အိမ္ခန္းငွားရမ္းခေတြ ေစ်းမႀကီးဘူး။

အိမ္ခန္းခငွားခထက္ ဝင္ေငြက အၿမဲတမ္းပိုေနေတာ့ ေငြပိုကို အမ်ားႀကီး စုေဆာင္းႏိုင္တယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က…

ရာသီဥတုက ျမန္မာျပည္နဲ႕တူေတာ့ ေနလို႕ေကာင္းတယ္။

မိုးမ်ားတယ္၊ ႏွင္းမက်ဘူး။

ရာသီဥတု မွ်တတယ္လို႕ေျပာႏိုင္တယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ေတာကလူေတြဟာ ရုိးရွင္းၾကတယ္။

စိတ္သေဘာထားျဖဴစင္ၾကတယ္။

အေျပာအျပဳအမူေတြရုိးသားတဲ့ အတြက္

ေျပာဆို ဆက္ဆံလို႕ေကာင္းတယ္။

အဲဒီအတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္က ေအသင္ၿမိဳ႕ေတာၿမိဳ႕ေလးကို ပိုႀကိဳက္တယ္လို႕ေျပာတာပါ..”တဲ့။

ဟုတ္တယ္အေမ…သူမေျပာတာကို က်ေနာ္သေဘာတူတယ္။

ၿမိဳ႕ျပလူေနမႈက ျမင့္မားလြန္းလွတယ္။

အိမ္ခန္းငွားရမ္းခကႀကီးျမင့္လြန္းေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ ဝင္ေငြထက္ ထြက္ေငြကမ်ားတဲ့အတြက္

ကေသာင္းကနင္းျဖစ္တာလည္း မၾကာခဏရွိတတ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ျပမွာေနထိုင္သူေတြဟာ ပိုၿပီးအလုပ္လုပ္ရတယ္။

အလုပ္အတြက္ ပိုၿပီး အခ်ိန္ေပးရတယ္။

ေငြကို ပိုရွာရတယ္။ဒီေတာ့ အလုပ္ပိုလုပ္ရတယ္။

အေမေျပာတဲ့အတိုင္း

ေလာဘရဲ႕သေဘာက ပူေလာင္တယ္။

ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် အပူနဲ႕ေနထိုင္ရေတာ့ စိတ္တိုလာတယ္။

အဆိုးျမင္လာတယ္။

တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ဆက္ဆံလို႕မေကာင္းဘူး။

ၿမိဳ႕ျပကလူေတြရဲ႕စိတ္က ၾကမ္းတမ္းေနၾကတယ္လို႕ထင္မိတယ္။

က်ေနာ္တို႕လည္း ေလာဘေနာက္ကို တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္းနဲ႕

စိတ္ေတြၾကမ္းတမ္းလာၿပီလားလို႕ေတာင္ ေတြးမိလာတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ ေအးခ်မ္းတဲ့ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို လြမ္းမိပါတယ္။

ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ အလုပ္ကို နားနားေနေနလုပ္ခြင့္ရတယ္။

ဘုရားရဲ႕အဆံုးအမေတြကိုေန႕စဥ္ၾကားနာခြင့္ရတယ္။

ဘုရား၊တရား၊သံဃာနဲ႕နီးနီးကပ္ကပ္ေနခြင့္ပိုရတယ္။

ဒီအခြင့္အေရးကို ကိုယ့္ႏုိင္ငံအတြင္းမွာပဲ ရႏိုင္တာေလ။

ျပည္ပေလာကမွာ ဒါမ်ိဳးမရႏိုင္ဘူးဆိုတာ တျဖည္းျဖည္း သိလာတယ္အေမ။

က်ေနာ္တို႕ရဲ႕စတိုးဆိုငႀ္ကီးက လတ္ဆတ္တဲ့ေစ်း(The Fresh Market)၊

အဓိကေရာင္းကုန္က အစားအေသာက္ေတြပါ။

အစားမွာ အစားမ်ဳိးစံုရႏိုင္သလို အေသာက္မွာလည္း အရက္မ်ိဳးစံုရႏိုင္တယ္။

စတိုးမွာေတာ့ စတိုးမန္ေနဂ်ာက ရာထူးအႀကီးဆံုးဝန္ထမ္းပါ။

အဲဒီစတိုးမန္ေနဂ်ာရဲ႕အထက္မွာေတာ့ ခရိုင္မန္ေနဂ်ာရွိတယ္။

သူကေတာ့ စတိုးမွာ ရံုးမထိုင္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္စတိုးကိုေတာ့ မၾကာခဏလာစစ္ေဆးတတ္တယ္။

ေအသင္ၿမိဳ႕မွာ ေနတုန္းက စတိုးရဲ႕ခရိုင္မန္ေနဂ်ာမစၥတာပီးလ္က က်ေနာ္တို႕ကိုေျပာဖူးတယ္။

“က်ေနာ္တို႕ စတိုးဆိုင္ႀကီးရဲ႕ဝင္ေငြတိုးေအာင္လုပ္ေပးတဲ့အတြက္

ခင္ဗ်ားတို႕ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္” တဲ့။

စတိုးမန္ေနဂ်ာရဲ႕ေရွ႕မွာေျပာေတာ့ စတိုးမန္ေနဂ်ာအပါအဝင္ ဝန္ထမ္းေတြအားလံုးက

က်ေနာ္တို႕ကို မိသားစုလို ေလးေလးစားစား၊ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံၾကတယ္။

သူတို႕မွာ စားစရာရွိရင္လည္း မိသားစုပံုစံ လာေကၽြးတယ္။

ဆူရွီးအေပၚ စားသံုးသူေတြရဲ႕သေဘာထား၊ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ၊

ခ်ီးက်ဴးစကားေတြ၊အမ်ားအားျဖင့္ ဆူရွီးကိုစားလို႕ေကာင္းေၾကာင္း၊

ဘယ္ဘူးဟာျဖင့္ ဘယ္လိုအရသာရွိေၾကာင္း၊

ဘယ္ငါးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေၾကာင္းအစရွိတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို

စာနဲ႕ေရးပို႕တတ္သလို

အီးလ္ေမးနဲ႕ေရးပို႕တတ္ၾကတယ္။

အဲဒီလိုေရးတဲ့စာေတြကို ဝန္ထမ္းအမ်ားဖတ္ႏို္င္ေအာင္ ဘုတ္(Board)ျပားေပၚ ကပ္ေပးထားတယ္။

စေနေန႕ ဝန္ထမ္းအမ်ားရဲ႕ေရွ႕မွာ ဖတ္ျပတာမ်ိဳးလည္း မၾကာခဏလုပ္ေပးတတ္တယ္။

ေျပာရရင္ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

မိသားစုပံုစံလိုေနထိုင္ရေတာ့ ေနေပ်ာ္တာေပါ့။

အခုေရာက္ေနတဲ့ဆိုင္က အဲဒီပံုစံမ်ဳိးမရွိဘူးအေမ။

က်ေနာ္တို႕ဆိုင္ ေရာင္းေကာင္းရင္ပဲ သူတို႕ေတြျပဴးျပဴးျပာျပာျဖစ္ကုန္တယ္။

က်ေနာ္တို႕ဆိုင္ေရာင္းေကာင္းရင္ သူတို႕ဖက္ အေရာင္းက်သြားတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕။

အျပစ္ကင္းေအာင္ေနတာေတာင္ အျပစ္ရွာခ်င္တယ္။

အျပစ္ေျပာခ်င္တယ္။

သူတို႕သေဘာထားေတြက ေအသင္ၿမိဳ႕မွာေနတုန္းကနဲ႕ေျပာင္းျပန္၊

တစ္ရံတစ္ခါ ေရာင္းမေကာင္းေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံု ပညာျပခ်င္တယ္။

ပညာသားမပါပဲ ပညာျပေတာ့ သိသာတာေပါ့။

အဲဒီလိုအခါမ်ိဳးဆိုရင္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရတယ္။

အခ်ိဳ႕အျပဳအမူေတြက အဆင့္အတန္းမရွိပါဘူး။

ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းနဲ႕သူ႕တို႕လမ္းေၾကာင္းမတူပါဘူး။

လမ္းေၾကာင္းမတူပဲနဲ႕ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းေရွ႕မွာ

ကားဆီးကာဆီးနဲ႕လာပိတ္ဆို႕တာမ်ိဳးလည္း လုပ္လားလုပ္ရဲ႕။

အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ စိတ္ရႈတ္ရတာေပါ့။

စိတ္ကသိကေအာင့္ေတာ့ျဖစ္ရေပမယ့္

ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းကို ကိုယ္ဆက္သြားတာက လြဲၿပီး လုပ္စရာမရွိပါဘူး။

စားသံုးသူေတြနဲ႕ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ထိေတြ႕ဆက္ဆံေနတာေၾကာင့္

စားသံုးသူေတြရဲ႕ခ်ီးက်ဴးစကားကို ေန႕တိုင္းလိုလို ၾကားေနရပါတယ္။

စားသံုးသူအခ်င္းခ်င္း လက္ဆက္ကမ္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း

စားသံုးသူေတြ ေန႕တိုင္းလိုလို တိုးပြားလာပါတယ္။

အေမေျပာတဲ့ “ေစတနာေကာင္းဟာ အက်ိဳးေပးပါတယ္” ဆိုတဲ့စကားကို

က်ေနာ္ယံုၾကည္တယ္။

 

ေအသင္ၿမိဳ႕က စတိုးမန္ေနဂ်ာက က်ေနာ္တို႕ေျပာင္းမယ့္အေၾကာင္းကိုေျပာျပေတာ့

“အခုေျပာင္းမယ့္ေနရာကၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းမွာပါ။

အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အစဥ္မေျပခဲ့ရင္ က်ေနာ္တို႕ေအသင္ကို ျပန္လာဖို႕ေျပာခ်င္ပါယ္။

ျပန္လာႏို္င္ေအာင္လည္း က်ေနာ္တို႕ ကူညီေပးႏို္င္မယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္”

ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ ယံုယံုေလးကို က်ေနာ္တစ္ခုေမးျဖစ္ေသးတယ္။

“တကယ္လို႕ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လို႕ရရင္ ေအသင္ၿမိဳ႕ကို ျပန္သြားမလား”

ဆိုတဲ့ေမးခြန္း။

ယံုယံုျပန္ေျဖတာက…

“ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္တယ္ဆိုတာ သတၱိကင္းမဲ့သူရဲ႕အလုပ္ပါ။

သတိၱမရွိတဲ့သူေတြလုပ္တဲ့အလုပ္မ်ိဳးကို

တစ္ဝမ္းတစ္ခါးလွဖို႕အတြက္နဲ႕ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေၾကာင္းေတာ့ မလွည့္ပါဘူး။

အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕မွာပဲ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္မယ္။

ေလာေလာဆယ္အဆင္မေျပေသးေပမယ့္

တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ အစဥ္ေျပသြားမယ္လုိ႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။

အေမရိကန္က အက်ယ္ႀကီး၊

လုပ္စရာေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပါ။

ေတြးမပူပါဘူး။

ေနာက္ေၾကာင္းမလွည့္ေပမယ့္ အစဥ္ေျပသြားမွာပါ” တ့ဲ။

က်ေနာ္တို႕သိတတ္တဲ့အရြယ္ကထဲက အေမက ေျခေလးေခ်ာင္းသတၱဝါေတြရဲ႕အသားကို မစားေတာ့ဘူး။အမဲသားတို႕၊ ဝက္သားတို႕၊ ဆိတ္သားတို႕ကို အေမ မစားေပမယ့္

က်ေနာ္တို႕ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ စားတာကို မကန္႕ကြက္ဘူး။

မၾကာခဏဆိုသလို အေမက ေစ်းကဝယ္လာၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးတယ္။

ဆန္းတာက အဲဒီဟင္းေတြကို အေမခ်က္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ

မျမည္းဘူး။ မျမည္းပဲနဲ႕ဟင္းစပ္တည့္ေနတာကို က်ေနာ္တို႕အံၾသမိတယ္။

အေမခ်က္တဲ့ဟင္းတိုင္းဟာ စားေကာင္းတယ္။

"အစပ္အဟပ္တည့္ေအာင္ အေမ ဘယ္လိုခ်က္သလဲ" လို႕ေမးေတာ့

အစားအေသာက္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီးအေမေျပာခဲ့ဖူးတာကို သတိရမိေသးတယ္။

"မီးဖိုတစ္ခုထဲကို ပစၥည္းအမ်ိဳးအမည္တူတူထည့္ၿပီး လူဆယ္ေယာက္ကို

ဟင္းတစ္မ်ိဳးတည္းခ်က္ခိုင္းၾကည့္လိုက္ရင္

အရသာဆယ္မိ်ဳး ထြက္လာလိမ့္မယ္။

အဲဒါဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့

အစပ္အဟပ္ မတူလို႕ေပါ့။

အစပ္အဟပ္တည့္ဖို႕ဆိုတာ အေရးႀကီးတယ္။

အစပ္အဟပ္တည့္ရင္ စားေကာင္းတယ္။

စားေကာင္းဖုိ႕ဆိုၿပီးပါဝင္ပစၥည္းတစ္ခုခုကို ပိုထည့္လို႕မရသလို

ေလ်ာ့ထည့္လို႕လည္းမရဘူး။

တန္ဖိုးႀကီးျဖစ္လို႕ ေလ်ာ့လိုက္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တန္ဖိုးနည္းျဖစ္လို႕

ပိုထည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ အစပ္အဟပ္တည့္ဖို႕ မျဖစ္ႏို္င္ေတာ့ဘူး။

ဒီလိုဆိုရင္ စားေကာင္းဖို႕လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး”

အေမစကားေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕ဆူရွီးဆိုင္လည္း တစ္ေန႕ထက္ တစ္ေန႕

ေရာင္းေကာင္းသထက္ေရာင္းေကာင္းလာပါတယ္။

အေမကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေမလ ၂၆-ရက္ေန႕ကို အေမရိကန္မွာေတာ့ ေအာက္ေမ့ဘြယ္ေန႕(Memorial Day)အျဖစ္

သတ္မွတ္ထားတယ္အေမ။

အစိုးရရံုးပိတ္ရက္တစ္ရက္ျဖစ္တယ္။

မိတ္ေဆြ အေမရိကန္တစ္ဦးကို “ဘာေတြကို ေအာက္ေမ့သလဲ” လို႕ေမးၾကည့္ေတာ့

“ေရွ႕တန္းတစ္ေနရာရာမွာ

တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ိဳးအတြက္ အသတ္ေပးကာကြယ္သြားၾကတဲ့ စစ္သားနဲ႕စစ္မႈထမ္းအရာရွိေတြ

ကို ေအာက္ေမ့ဘြယ္ေန႕အျဖစ္သတ္မွတ္ဂုဏ္ျပဳတာပါ” လို႕ေျဖတယ္။

“စစ္မႈထမ္းစစ္သားေတြနဲ႕အရာရွိေတြကို ခင္ဗ်ားတို႕ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏို္းသလဲ”

လို႕ထပ္ေမးလိုက္မိတယ္။

သူ႕အေျဖကေတာ့ “သူတို႕ေတြဟာ သူ႕ေနရာမွာ သူတို႕ေနၿပီး သူတို႕အလုပ္ကို သူတို႕

တာဝန္ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္ၾကလို႕ေပါ့” လို႕ျပန္ေျဖတယ္အေမ။

စစ္သားနဲ႕ျပည္သူေတြလည္း တစ္သားတည္းျဖစ္ေနတာကို သတိထားမိတယ္။

စစ္မႈမထမ္းဖူးတဲ့သမၼတ အိုဘားမားလည္း အဲဒီေန႕မွာ စစ္သခ်ၤဳ ိင္းကိုသြားၿပီး

ဂုဏ္ျပဳစကားေျပာၾကားတာကို သတင္းမွာေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ဒီေန႕ေတာ့ ဒါေလာက္ပါပဲအေမ။

အေမ့ကို သတိရတဲ့

ခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕၊

ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္၊

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။