" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၅၀..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိတရ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

ဝါသနာပါတဲ့အလုပ္ကိုေျပာပါဆိုရင္ စာဖတ္တဲ့အလုပ္၊

 စာေရးတဲ့အလုပ္လို႕ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။

ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ အဲဒီအလုပ္ေတြကို လုပ္ေနရရင္ ေပ်ာ္တယ္။

ေမာရမွန္း မသိ၊ ဆာရမွန္း မသိ၊ အိပ္ရမွန္း မသိ။

ညဖက္ဆိုရင္ စာမဖတ္ပဲ အိပ္လို႕မေပ်ာ္ဘူး။

စာမဖတ္ပဲ အိပ္ရင္ တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ရွာၿပီး ဖတ္လိုက္ေတာ့မွ ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားတတ္တယ္။

အဲဒါက ဟိုတုန္းက။

အခုေတာ့ စာအုပ္ရွာခ်ိန္ေတာင္ မရပါဘူး။

ပင္ပန္းလြန္းေတာ့ စာဖတ္ခ်ိန္လည္း မရေတာ့ပါဘူး။

အလုပ္က ျပန္လာရင္ ေရခ်ိဳးတယ္။

ဒီမွာက ေရေႏြးနဲ႕ေရခ်ိဳးရတယ္။

အဲဒီေရေႏြးနဲ႕ေရခိ်ဳးရတာကိုက အရသာတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတယ္။

ပင္ပန္းတာေတြ ေျပေလွ်ာ့သြားတယ္လို႕ ခံစားရတယ္။

သက္ေတာင့္ သက္သာျဖစ္တယ္ဆိုလို႕ ေရေႏြးနဲ႕ေရခ်ိဳးတာလို႕ေတာင္ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနတယ္။

ေရခ်ိဳးၿပီးရင္ ညစာကို စားတယ္။

ေနာက္ အိပ္ရာကေန တီဗြီၾကည့္တယ္။

ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ဆိုတာေတာင္ မသိလိုက္ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒါက ေန႕တိုင္းလိုလိုျဖစ္ေနတယ္။

အေမကေျပာဖူးတယ္ေလ။

“ရိုးသားရင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္တယ္။

မရိုးသားရင္ ဝဝလင္လင္ စားရတယ္” တဲ့။

ငယ္ငယ္တုန္းက “နားမလည္လို႕ ရွင္းျပပါ” ဆိုလို႕ အေမက

ရွင္းျပတယ္။

“ရိုးသားေတာ့ ဘာအတြက္မွ မေၾကာင့္ၾကရဘူး။

မဖုံးရ၊မဖိရဘူး။

မေတြးေတာရဘူး။

ဥာဏ္မမ်ားရဘူး။

အပို မေျပာရဘူး။

အိပ္ၿပီးဆိုရင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာ။

ခိုးစားေတာ့… ဝဝလင္လင္ေတာ့ စားရပါရဲ႕။

ဒါေပမယ့္…

ေၾကာင့္ၾကရတယ္။ ေတြးေတာရတယ္။

ဖံုးဖိရတယ္။ ဥာဏ္မ်ားရတယ္။ အပို ေျပာရတယ္။

အဲဒါေတြက အိပ္တဲ့အခါ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစတယ္။

အိပ္လို႕မရေစဘူး။

သားတို႕ရယ္…

ခုိးလို႕ ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ဆင္းရဲတယ္လို႕သာ ရွိတာပါ။

ဝဝလင္လင္ မစားရေပမယ့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္တာက ပိုေကာင္းပါတယ္။

ရုိးရိုးသားသား ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္လည္း ေကာင္းေကာင္းေတာ့ စားရပါတယ္” လို႕

အေမက ဆံုးမခဲ့တယ္ေလ။

အေမ ေျပာသလို သားေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။ သားေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္တယ္။

သား အစားကို မမက္ေမာလွပါဘူး။

ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက အခုထိ အဝလြန္တာလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။

ေပါင္ခ်ိန္ ၁၄၀-နဲ႕ ၁၅၀ ၾကားမွာပဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနတာကိုက သက္ေသပါ။

ဒီေရာက္လည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။

သားတို႕အလုပ္က ဒီရာသီမွာ အလုပ္ပါးတယ္ဆိုၿပီး

အလုပ္နားရက္ ႏွစ္ရက္ေပးတယ္။

ဒါလည္း သားအဖိို႕ ေကာင္းတာပါပဲ။

ေကာင္းေကာင္းနားရတာေပါ့။

အလုပ္နားရက္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာတဲ့အလုပ္ေတြ ရွာလုပ္ခြင့္ ရတာေပါ့ေလ။

အလုပ္နားရက္မွာ သားသြားတတ္တဲ့ေနရာေတြကေတာ့

စာၾကည့္တိုက္။

သားတို႕ေနထိုင္တဲ့လင္စင္းေကာင္တီမွာ စာၾကည့္တိုက္ေပါင္း (၁၃)ခုေတာင္

ရွိတယ္။ အနီးဆံုးစာၾကည့္တိုက္ကိုေတာ့ အသြားမ်ားတာေပါ့။

ဒါေပမယ့္လည္း အျခားစာၾကည့္တိုက္ေတြကိုလည္း သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုမွာသာ စာၾကည့္တိုက္ကဒ္ျပားလုပ္ထားရင္

က်န္တဲ့စာၾကည့္တိုက္မွာလည္း ငွားရမ္းလို႕ရတယ္။

စာအုပ္ေတြ၊ ဗီဒီယိုေခြ၊သီခ်င္းေခြေတြ ငွားျဖစ္တယ္။

ျပန္အပ္တာၾကေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ ျပန္အပ္လို႕ရတယ္။

စာၾကည့္တိုက္အမ်ားစုကေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြနဲ႕နီးတဲ့ေနရာမွာ ရွိတာကို

သတိထားမိတယ္။

ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြကို စာဖတ္တဲ့ဝါသနာပါေစခ်င္ပံုပဲ။

မိဘေတြကလည္း စာၾကည့္တိုက္ကိုလာတဲ့အခါ သားသမီးေတြကို ေခၚလာတတ္ၾကတယ္။

စာၾကည့္တိုက္တိုင္းမွာ ကေလးစာဖတ္ခန္းဆိုတာ ရွိတယ္။

ကေလးစာအုပ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။

ကေလးငယ္ေတြ အတြက္ ကစားစရာ အမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ထားေပးတယ္။

ကေလးေလးေတြ ကစားဖို႕၊ႏွိပ္ဖို႕ ကြန္ပ်ဴတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။

ကေလးေတြ စာၾကည့္တိုက္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတဲ့သေဘာလို႕ယူဆရတာပဲ။

စာအုပ္ကိုခ်စ္တတ္ေအာင္၊ ကြန္ပ်ဴတာကို ကၽြမ္းက်င္ေအာင္လို႕

စံနစ္တက်ကို စီစဥ္ေပးထားတယ္။

“စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ တစ္ေနရာထဲမွာကို

တကမၻာလံုးကို အလည္အပတ္သြားႏိုင္တဲ့ေနရာတစ္ခု” လို႕

ဆရာတစ္ေယာက္ကေျပာဖူးတယ္။

စာၾကည့္တိုက္မွာ ေပ်ာ္တဲ့ကေလး၊

စာအုပ္ေတြကို ခ်စ္တတ္တဲ့ကေလး၊

ကြန္ပ်ဴတာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ကေလး၊

ႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္မလဲလို႕မွန္းဆၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ဦးကေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္။

“စာၾကည့္တိုက္ ႀကီးႀကီးလာတာနဲ႕အမွ် ေထာင္ေတြ ေသးေသးသြားလိမ့္မယ္တဲ့” အေမရဲ႕။

ေနာက္ က်ေနာ္ သြားတတ္တဲ့ေနရာတစ္ခုက စာအုပ္ဆိုင္။

SCHULER BOOK SHOP ဆိုတဲ့စာအုပ္ဆိုင္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေမာလ္မွာလည္း ရွိတယ္။

ႀကီးသလားလို႕မေမးနဲ႕။

က်ေနာ္တို႕အခု အလုပ္လုပ္ေနတဲ့စားေသာက္ဆိုင္ထက္

အဆ ၂၀-ထက္ေတာင္ ပိုႀကီးမယ္ထင္တယ္။

စာအုပ္ေတြကလည္း မ်ားသလားလို႕မေမးနဲ႕။

မ်ားမွမ်ားပဲ။

ေနာက္ဆံုးေပၚ စာအုပ္ေတြလည္း စံုမွစံု။

အင္း…စာအုပ္ေရာင္းတဲ့လုပ္ငန္းက ဒီေလာက္ႀကီးတယ္ဆိုရင္

ဒီလုပ္ငန္းဟာ ေတာ္ေတာ္စီးပြားျဖစ္တဲ့သေဘာပဲ။

လူေတြဝင္ထြက္သြားလာေနတာလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။

အေရာင္းေကာင္တာဆိုရင္လည္း သံုးေလးခုေလာက္ ရွိတယ္။

ေရာင္းရလို႕ထားထားတာေပါ့ေနာ္။

အဲဒီစာအုပ္ဆိုင္မွာ လူတိုင္းလက္ခံႏိုင္တဲ့ သီခ်င္းေအးေအးေလးကို ဖြင့္ထားတယ္။

ေနာက္တစ္ခု ထူးျခားတာက ေနရာအႏွံအျပားမွာ ဆက္တီေတြ၊ ရိုးရိုးထိုင္ခံုေတြ

ထားေပးထားတယ္။ ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ စာဖတ္ေနရသလိုကို ခံစားမိတယ္။

စာအုပ္ေတြ ေစ်းႏႈန္းက မႀကီးလွပါဘူး။

ဝယ္မယ္ဆိုရင္ ဝယ္ႏိုင္ပါတယ္။

အားလံုးဟာ တစ္ရာေအာက္မွာခ်ည္းပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ မဝယ္ျဖစ္ပါဘူး။

ေခၽြတာေနရတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဒါလည္း ေခၽြတာေရးပါပဲ။

ျမန္မာျပည္ျပန္တဲ့အခါ ဝယ္သြားရမယ့္စာအုပ္စာရင္းကို ျပဳစုေနတာလို႕ေျပာရင္

ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္။

ႀကိဳက္သေလာက္ ဖတ္ခြင့္ရေနမွေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ဘာျဖစ္လို႕ဝယ္မွာလဲ။

ဒီမွာလည္း ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႕ရတယ္။

မိဘေတြက ေခၚလာၾကတာေလ။

ႀကိဳက္တာကို ဝယ္ေပးတယ္။

ကေလးေတြကေပ်ာ္တာေပါ့။

ကေလးစာေပေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။

စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သန္းနဲ႕ခ်ီၿပီး ရိုက္ႏွိပ္ရတယ္လို႕ သိရတယ္။

ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ေစ်းကြက္ပဲ။

ေအာင္ျမင္တဲ့စာေရးဆရာျဖစ္ရင္ကိုပဲ သန္းႂကြယ္သူေ႒းျဖစ္ႏို္င္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ သူတို႕ေတြဟာ ဝါသနာပါရာေနာက္ကို အတင္းဖိလိုက္ေနေရာ့သလား။

ေနာက္ က်ေနာ္သြားတတ္တဲ့ေနရာတစ္ခုက Best Buyဆိုတဲ့

အလက္ထေရာ့နစ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္။

အဲဒီဆိုင္ကလည္း က်ေနာ္အလုပ္လုပ္တဲ့ေမာလ္နဲ႕နီးနီးေလး ။

ေနာက္ဆံုးေပၚ ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊

ေနာက္ဆံုးေပၚ ကင္မရာေတြ၊

ေနာက္ဆံုးေပၚ အလက္ထေရာ့နစ္ပစၥည္းေတြကို သြားငမ္းတာပါအေမရယ္။

သေရက်တယ္လို႕ေျပာရမလား။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မဝယ္ျဖစ္ေသးပါဘူး။

ေတးမွတ္ထားလိုက္တယ္။

အလုပ္လုပ္ေနရင္ ေဒၚလာက ရေနတာပဲ။

ေဒၚလာေတြ ပိုလွ်ံလာတဲ့တစ္ေန႕မွာ ဝယ္မယ္လို႕ေတးမွတ္ထားလိုက္တယ္။

ဒါကလည္း မျဖစ္ႏိုင္စရာမွ မရွိတာပဲ။

အဲဒီေနရာေတြဆီကို သြားရင္ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။

ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းတယ္။

ေငြကုန္ေၾကးက်လည္း မမ်ားဘူး။

သူမ်ားလည္း မထိခိုက္ဘူး။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို္ယ္လည္ မထိခိုက္ဘူး။

အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီေနရာေတြကို မၾကာခဏ သြားျဖစ္တယ္။

ကဲ…အေမေရ

က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္အုန္းေနာ္။

က်ေနာ္တို႕မိသားစုလည္း က်န္းမာၾကပါတယ္။

ခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

လန္ဆင္းၿမိဳ႕(Lansing)

မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္(Michigan)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)။

၇-၃၁-၂၀၁၂