တစ္ခါတုန္းက သဲကႏၱာရခရီးသြားတစ္စုဟာ
လသာတဲ့ညအခါမွာ စခန္းခ် နားေနၾကတယ္။
လူငယ္တစ္ေယာက္က သူ႕ရဲ႕ကုလားအုတ္ေပ်ာက္သြားတဲ့အတြက္
လိုက္ရွာပါတယ္။
တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေရတြင္းပ်က္ႀကီးတစ္ခုကိုေတြ႕ပါတယ္။
ေအာက္ကို ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့
လေရာင္နဲ႕တစ္လက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့အရာေတြကိုေတြ႕ေတာ့
ဒါဟာ ရတနာေတြ လို႕ယူဆပါတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ ဝမ္းသာအားရနဲ႕
သူငယ္ခ်င္းေတြကိုျပန္ေခၚပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြကို စခန္းမွာ ရွိသမွ်ႀကိဳးေတြအားလံုးယူလာခဲ့ဖို႕မွာတယ္။
အဲဒီေရတြင္းပ်က္ဆီေရာက္ေတာ့ ရွိသမွ်ႀကိဳးေတြကိုဆက္လိုက္ပါတယ္။
အရင္ဆံုးေတြ႕တဲ့လူငယ္က အရင္ဆင္းၾကည့္ပါတယ္။
ႀကိဳးက ေအာက္ထိမေရာက္ပါဘူး။
လူတစ္ရပ္စာေလာက္မွာ ႀကိဳးက ဆံုးသြားပါတယ္။
အေဝးကၾကည့္တုန္းကေတာ့ ရတနာေတြလို႕ထင္တဲ့အရာေတြဟာ
အနီးကပ္ၾကည့္ေတာ့ ရတနာေတြ မဟုတ္ဘဲ
အဆိပ္ျပင္းတဲ့ေႁမြေတြျဖစ္ေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။
" ေဟ့ေကာင္ေတြ မဆင္းခဲ့နဲ႕၊
ေအာက္မွာေႁမြေတြ...ေႁမြေတြ"
လို႕ေအာ္ေျပာပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြက မယံုပါဘူး။
ဒီေကာင္တစ္ေယာက္ထဲရတနာေတြလိုခ်င္လို႕ေျပာတယ္လို႕ထင္ၾကတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က ထပ္ဆင္းသြားျပန္ပါတယ္။
ေအာက္ေရာက္ခါနီးမွာ ထပ္ေအာ္ျပန္ပါတယ္။
" ေဟ့သူငယ္ခ်င္းတို႕...
မဆင္းခဲ့နဲ႕၊
ေအာက္မွာေႁမြေတြ...ေႁမြေတြ"
လို႕ေအာ္ျပန္ပါတယ္။
အေပၚမွာက်န္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက
မယံုပါဘူး။
ဒီေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ရတနာေတြကို တို႕ကိုမေပးခ်င္လို႕
ေျပာေနတာလို႕ထင္ၾကတယ္။
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ဆင္းၾကတယ္။
ဆင္းတဲ့လူတိုင္းက ေအာ္တယ္။
" ေဟ့ေကာင္ေတြ မဆင္းခဲ့နဲ႕၊
ေအာက္မွာေႁမြေတြ...ေႁမြေတြ"
အေပၚမွာက်န္ခဲ့သူေတြက မယံုပါဘူး။
ျမင္ေနရတာက ရတနာေတြ၊
အေရာင္ကတစ္လက္လက္နဲ႕၊
ဖိတ္ဖိတ္ကိုေတာက္လို႕၊
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္
ဆင္းဖို႕ႀကိဳးစားၾကဆဲ။
++++++++++++++++++
ဒီပံုျပင္က ဘာနဲ႕တူသလဲဆိုေတာ့
မိန္းမယူၿပီးတဲ့လူကို
မိန္းမ မရေသးတဲ့လူက
ေရတြင္းပ်က္ထဲကိုဆင္းခ်င္ေၾကာင္းေျပာေတာ့
မိန္းမယူၿပီးသူက
"မိန္းမ မယူနဲ႕"
လို႕ေစတနာနဲ႕ေျပာတာကို
ဒီေကာင္ကေတာ့မိန္းမယူၿပီးေတာ့
ငါတို႕ကိုေတာ့ မယူခိုင္းတာဘာသေဘာလဲလို႕
ေမးၾကတယ္၊
ေတြးၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့
မယံုဘူး၊
နားမေထာင္ဘူး။
++++++++++++++++++
က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ကေက်ာင္းၿပီးခါနီးမွာ
တကၠသိုလ္ကဆရာတစ္ေယာက္ကိုေမးၾကည့္ဖူးတယ္။
"မိန္းမယူသင့္သလား"ေပါ့။
ဆရာကျပန္ေျဖတာက...
" မင္း မိန္းမ မယူလည္းတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ
မင္းေနာင္တရလိ္မ့္မယ္။
မင္း မိန္းမယူရင္လည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ
မင္း ေနာင္တ ရအုန္းမွာပဲ။
အဲဒီေတာ့ ေနာင္တရတာခ်င္းအတူတူ
မိန္းမသာ ယူလိုက္ေပါ့ကြာ"တဲ့။
အဲဒီဆရာေျမွာက္ေပးလိုက္တဲ့အတြက္
က်ေနာ္မိန္းမရခဲ့ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။
လသာတဲ့ညအခါမွာ စခန္းခ် နားေနၾကတယ္။
လူငယ္တစ္ေယာက္က သူ႕ရဲ႕ကုလားအုတ္ေပ်ာက္သြားတဲ့အတြက္
လိုက္ရွာပါတယ္။
တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေရတြင္းပ်က္ႀကီးတစ္ခုကိုေတြ႕ပါတယ္။
ေအာက္ကို ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့
လေရာင္နဲ႕တစ္လက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့အရာေတြကိုေတြ႕ေတာ့
ဒါဟာ ရတနာေတြ လို႕ယူဆပါတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ ဝမ္းသာအားရနဲ႕
သူငယ္ခ်င္းေတြကိုျပန္ေခၚပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြကို စခန္းမွာ ရွိသမွ်ႀကိဳးေတြအားလံုးယူလာခဲ့ဖို႕မွာတယ္။
အဲဒီေရတြင္းပ်က္ဆီေရာက္ေတာ့ ရွိသမွ်ႀကိဳးေတြကိုဆက္လိုက္ပါတယ္။
အရင္ဆံုးေတြ႕တဲ့လူငယ္က အရင္ဆင္းၾကည့္ပါတယ္။
ႀကိဳးက ေအာက္ထိမေရာက္ပါဘူး။
လူတစ္ရပ္စာေလာက္မွာ ႀကိဳးက ဆံုးသြားပါတယ္။
အေဝးကၾကည့္တုန္းကေတာ့ ရတနာေတြလို႕ထင္တဲ့အရာေတြဟာ
အနီးကပ္ၾကည့္ေတာ့ ရတနာေတြ မဟုတ္ဘဲ
အဆိပ္ျပင္းတဲ့ေႁမြေတြျဖစ္ေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။
" ေဟ့ေကာင္ေတြ မဆင္းခဲ့နဲ႕၊
ေအာက္မွာေႁမြေတြ...ေႁမြေတြ"
လို႕ေအာ္ေျပာပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြက မယံုပါဘူး။
ဒီေကာင္တစ္ေယာက္ထဲရတနာေတြလိုခ်င္လို႕ေျပာတယ္လို႕ထင္ၾကတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က ထပ္ဆင္းသြားျပန္ပါတယ္။
ေအာက္ေရာက္ခါနီးမွာ ထပ္ေအာ္ျပန္ပါတယ္။
" ေဟ့သူငယ္ခ်င္းတို႕...
မဆင္းခဲ့နဲ႕၊
ေအာက္မွာေႁမြေတြ...ေႁမြေတြ"
လို႕ေအာ္ျပန္ပါတယ္။
အေပၚမွာက်န္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက
မယံုပါဘူး။
ဒီေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ရတနာေတြကို တို႕ကိုမေပးခ်င္လို႕
ေျပာေနတာလို႕ထင္ၾကတယ္။
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ဆင္းၾကတယ္။
ဆင္းတဲ့လူတိုင္းက ေအာ္တယ္။
" ေဟ့ေကာင္ေတြ မဆင္းခဲ့နဲ႕၊
ေအာက္မွာေႁမြေတြ...ေႁမြေတြ"
အေပၚမွာက်န္ခဲ့သူေတြက မယံုပါဘူး။
ျမင္ေနရတာက ရတနာေတြ၊
အေရာင္ကတစ္လက္လက္နဲ႕၊
ဖိတ္ဖိတ္ကိုေတာက္လို႕၊
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္
ဆင္းဖို႕ႀကိဳးစားၾကဆဲ။
++++++++++++++++++
ဒီပံုျပင္က ဘာနဲ႕တူသလဲဆိုေတာ့
မိန္းမယူၿပီးတဲ့လူကို
မိန္းမ မရေသးတဲ့လူက
ေရတြင္းပ်က္ထဲကိုဆင္းခ်င္ေၾကာင္းေျပာေတာ့
မိန္းမယူၿပီးသူက
"မိန္းမ မယူနဲ႕"
လို႕ေစတနာနဲ႕ေျပာတာကို
ဒီေကာင္ကေတာ့မိန္းမယူၿပီးေတာ့
ငါတို႕ကိုေတာ့ မယူခိုင္းတာဘာသေဘာလဲလို႕
ေမးၾကတယ္၊
ေတြးၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့
မယံုဘူး၊
နားမေထာင္ဘူး။
++++++++++++++++++
က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ကေက်ာင္းၿပီးခါနီးမွာ
တကၠသိုလ္ကဆရာတစ္ေယာက္ကိုေမးၾကည့္ဖူးတယ္။
"မိန္းမယူသင့္သလား"ေပါ့။
ဆရာကျပန္ေျဖတာက...
" မင္း မိန္းမ မယူလည္းတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ
မင္းေနာင္တရလိ္မ့္မယ္။
မင္း မိန္းမယူရင္လည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ
မင္း ေနာင္တ ရအုန္းမွာပဲ။
အဲဒီေတာ့ ေနာင္တရတာခ်င္းအတူတူ
မိန္းမသာ ယူလိုက္ေပါ့ကြာ"တဲ့။
အဲဒီဆရာေျမွာက္ေပးလိုက္တဲ့အတြက္
က်ေနာ္မိန္းမရခဲ့ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။
1 comment:
မွတ္သားသြားပါတယ္ ဆရာ
Post a Comment