တစ္ခါတုန္းက
ခ်ီကာကိုေထာင္ဟာ အလြန္နာမည္ဆိုးနဲ႕ေက်ာ္ၾကားလွပါတယ္။
ေထာင္က်သူေတြဟာ ဆိုးသြမ္းတဲ့ေနရာမွာ အလြန္နာမည္ႀကီးလွပါတယ္။
ေထာင္ကို ျခင္ေထာင္လိုသေဘာထားေနၾကသူမ်ားလည္းျဖစ္တယ္။
ေထာင္သားေတြဟာ ေထာင္ကလြတ္ၿပီး မၾကာခင္မွာပင္
ေထာင္ထဲကို ျပစ္မႈတစ္ခုခုနဲ႕ျပန္ေရာက္လာတတ္ေသာေၾကာင့္
ေထာင္မွဴးက စိတ္ရႈတ္လာပါတယ္။
သူတို႕ေတြ ေထာင္ထဲကို ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္မလာေအာင္
ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႕လည္း ခဏခဏစဥ္းစားပါတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ ေထာင္မွဴးကအေဟာအေျပာေကာင္းသူတစ္ေယာက္ကို
အခေၾကးေငြနဲ႕ငွားရမ္းၿပီးေျပာေဟာေပးဖို႕စီစဥ္ပါတယ္။
ေဟာေျပာသူကလည္း သေဘာတူပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေထာင္ထဲတြင္ တစ္ခါမွ မေျပာဖူးေတာ့
စိတ္လႈပ္ရွားေနပါတယ္။
ဘာေျပာရမယ္ဆိုတာကိုလည္း စဥ္းစားလို႕မရျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ ေဟာေျပာမယ့္ေန႕ကိုေရာက္လာပါတယ္။
ေဟာေျပာမယ့္စင္ကိုတက္ဖို႕သြားတဲ့အခါ
စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့အတြက္ ေလွကားအတက္မွာ
ေမွာက္ခံုလဲက်သြားပါတယ္။
နားေထာင္ဖို႕ေရာက္လာတဲ့ေထာင္သားေတြဟာ
တဟားဟားနဲ႕ရီေမာေနပါတယ္။
ေဟာေျပာသူကလည္း အရွက္ေျပ ေရာၿပီးရီေမာလိုက္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ ေဟာေျပာသူေျပာလိုက္တာက...
" က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက......ဒါပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ လဲက်ဖူးပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕ငယ္စဥ္တုန္းက လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ေသးခ်ိန္မွာ
လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ထလိုက္တဲ့အခါတုိင္းလိုလို လဲက်သြားဖူးပါတယ္။
လဲက်ၿပီးတိုင္း ျပန္ထဖို႕ႀကိဳးစားတာခ်ည္းပါပဲ။
အဲဒီလို ႀကိဳးစားခဲ့လို႕လည္း က်ေနာ္တို႕ဟာ လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာခဲ့တာပါ။
ေျပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေျပးလို႕ရတဲ့အေျခအေနကိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
ကဲ...စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္၊
လဲက်ၿပီးျပန္မထခဲ့ဖူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။
ဘယ္သူမဆို ဘဝတစ္ေကြ႕မွာ တစ္ရံတစ္ခါ လဲက်တတ္တာခ်ည္းပါပဲ။
ကေလးဘဝတုန္းကေတာင္
ဘယ္သူမွ လဲက်ၿပီး လဲက်တဲ့အတိုင္း မေနခဲ့ပါဘူး။
အခုလည္း အေၾကာင္းအခန္႕မသင့္လို႕ လဲက်သြားတာပါ။
ျပန္ထဖို႕ေျပာခ်င္ပါတယ္။
လူႀကီးမင္းတို႕ ခင္ဗ်ား၊
လဲက်ၿပီးတိုင္းျပန္ထပါ"
ခ်ီကာကိုေထာင္ဟာ အလြန္နာမည္ဆိုးနဲ႕ေက်ာ္ၾကားလွပါတယ္။
ေထာင္က်သူေတြဟာ ဆိုးသြမ္းတဲ့ေနရာမွာ အလြန္နာမည္ႀကီးလွပါတယ္။
ေထာင္ကို ျခင္ေထာင္လိုသေဘာထားေနၾကသူမ်ားလည္းျဖစ္တယ္။
ေထာင္သားေတြဟာ ေထာင္ကလြတ္ၿပီး မၾကာခင္မွာပင္
ေထာင္ထဲကို ျပစ္မႈတစ္ခုခုနဲ႕ျပန္ေရာက္လာတတ္ေသာေၾကာင့္
ေထာင္မွဴးက စိတ္ရႈတ္လာပါတယ္။
သူတို႕ေတြ ေထာင္ထဲကို ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္မလာေအာင္
ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႕လည္း ခဏခဏစဥ္းစားပါတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ ေထာင္မွဴးကအေဟာအေျပာေကာင္းသူတစ္ေယာက္ကို
အခေၾကးေငြနဲ႕ငွားရမ္းၿပီးေျပာေဟာေပးဖို႕စီစဥ္ပါတယ္။
ေဟာေျပာသူကလည္း သေဘာတူပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေထာင္ထဲတြင္ တစ္ခါမွ မေျပာဖူးေတာ့
စိတ္လႈပ္ရွားေနပါတယ္။
ဘာေျပာရမယ္ဆိုတာကိုလည္း စဥ္းစားလို႕မရျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ ေဟာေျပာမယ့္ေန႕ကိုေရာက္လာပါတယ္။
ေဟာေျပာမယ့္စင္ကိုတက္ဖို႕သြားတဲ့အခါ
စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့အတြက္ ေလွကားအတက္မွာ
ေမွာက္ခံုလဲက်သြားပါတယ္။
နားေထာင္ဖို႕ေရာက္လာတဲ့ေထာင္သားေတြဟာ
တဟားဟားနဲ႕ရီေမာေနပါတယ္။
ေဟာေျပာသူကလည္း အရွက္ေျပ ေရာၿပီးရီေမာလိုက္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ ေဟာေျပာသူေျပာလိုက္တာက...
" က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက......ဒါပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ လဲက်ဖူးပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕ငယ္စဥ္တုန္းက လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ေသးခ်ိန္မွာ
လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ထလိုက္တဲ့အခါတုိင္းလိုလို လဲက်သြားဖူးပါတယ္။
လဲက်ၿပီးတိုင္း ျပန္ထဖို႕ႀကိဳးစားတာခ်ည္းပါပဲ။
အဲဒီလို ႀကိဳးစားခဲ့လို႕လည္း က်ေနာ္တို႕ဟာ လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာခဲ့တာပါ။
ေျပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေျပးလို႕ရတဲ့အေျခအေနကိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
ကဲ...စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္၊
လဲက်ၿပီးျပန္မထခဲ့ဖူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။
ဘယ္သူမဆို ဘဝတစ္ေကြ႕မွာ တစ္ရံတစ္ခါ လဲက်တတ္တာခ်ည္းပါပဲ။
ကေလးဘဝတုန္းကေတာင္
ဘယ္သူမွ လဲက်ၿပီး လဲက်တဲ့အတိုင္း မေနခဲ့ပါဘူး။
အခုလည္း အေၾကာင္းအခန္႕မသင့္လို႕ လဲက်သြားတာပါ။
ျပန္ထဖို႕ေျပာခ်င္ပါတယ္။
လူႀကီးမင္းတို႕ ခင္ဗ်ား၊
လဲက်ၿပီးတိုင္းျပန္ထပါ"
