" လဲက်ၿပီးတိုင္း ျပန္ထပါ..."

တစ္ခါတုန္းက
ခ်ီကာကိုေထာင္ဟာ အလြန္နာမည္ဆိုးနဲ႕ေက်ာ္ၾကားလွပါတယ္။
ေထာင္က်သူေတြဟာ ဆိုးသြမ္းတဲ့ေနရာမွာ အလြန္နာမည္ႀကီးလွပါတယ္။
ေထာင္ကို ျခင္ေထာင္လိုသေဘာထားေနၾကသူမ်ားလည္းျဖစ္တယ္။
ေထာင္သားေတြဟာ ေထာင္ကလြတ္ၿပီး မၾကာခင္မွာပင္
ေထာင္ထဲကို ျပစ္မႈတစ္ခုခုနဲ႕ျပန္ေရာက္လာတတ္ေသာေၾကာင့္
ေထာင္မွဴးက စိတ္ရႈတ္လာပါတယ္။
သူတို႕ေတြ ေထာင္ထဲကို ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္မလာေအာင္
ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႕လည္း ခဏခဏစဥ္းစားပါတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ ေထာင္မွဴးကအေဟာအေျပာေကာင္းသူတစ္ေယာက္ကို
အခေၾကးေငြနဲ႕ငွားရမ္းၿပီးေျပာေဟာေပးဖို႕စီစဥ္ပါတယ္။
ေဟာေျပာသူကလည္း သေဘာတူပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေထာင္ထဲတြင္ တစ္ခါမွ မေျပာဖူးေတာ့
စိတ္လႈပ္ရွားေနပါတယ္။
ဘာေျပာရမယ္ဆိုတာကိုလည္း စဥ္းစားလို႕မရျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ ေဟာေျပာမယ့္ေန႕ကိုေရာက္လာပါတယ္။
ေဟာေျပာမယ့္စင္ကိုတက္ဖို႕သြားတဲ့အခါ
စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့အတြက္ ေလွကားအတက္မွာ
ေမွာက္ခံုလဲက်သြားပါတယ္။
နားေထာင္ဖို႕ေရာက္လာတဲ့ေထာင္သားေတြဟာ
တဟားဟားနဲ႕ရီေမာေနပါတယ္။
ေဟာေျပာသူကလည္း အရွက္ေျပ ေရာၿပီးရီေမာလိုက္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့မွ ေဟာေျပာသူေျပာလိုက္တာက...
" က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက......ဒါပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ လဲက်ဖူးပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕ငယ္စဥ္တုန္းက လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ေသးခ်ိန္မွာ
လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ထလိုက္တဲ့အခါတုိင္းလိုလို လဲက်သြားဖူးပါတယ္။
လဲက်ၿပီးတိုင္း ျပန္ထဖို႕ႀကိဳးစားတာခ်ည္းပါပဲ။
အဲဒီလို ႀကိဳးစားခဲ့လို႕လည္း က်ေနာ္တို႕ဟာ လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာခဲ့တာပါ။
ေျပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေျပးလို႕ရတဲ့အေျခအေနကိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
ကဲ...စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္၊
လဲက်ၿပီးျပန္မထခဲ့ဖူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။
ဘယ္သူမဆို ဘဝတစ္ေကြ႕မွာ တစ္ရံတစ္ခါ လဲက်တတ္တာခ်ည္းပါပဲ။
ကေလးဘဝတုန္းကေတာင္
ဘယ္သူမွ လဲက်ၿပီး လဲက်တဲ့အတိုင္း မေနခဲ့ပါဘူး။
အခုလည္း အေၾကာင္းအခန္႕မသင့္လို႕ လဲက်သြားတာပါ။
ျပန္ထဖို႕ေျပာခ်င္ပါတယ္။
လူႀကီးမင္းတို႕ ခင္ဗ်ား၊
လဲက်ၿပီးတိုင္းျပန္ထပါ"

"ကယ္တင္ရွင္…"

တစ္ခါတုန္းက

အလာစကာဆုိတဲ့ဇိမ္ခံသေဘၤာေပၚတြင္

လိုက္ပါလာတဲ့အပ်ိဳေခ်ာျဖစ္တဲ့ေမရီသဲသဲရဲ႕ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းျဖစ္ပါတယ္။

ပထမေန႕…..

အလာစကာဆိုတဲ့ဇိမ္ခံသေဘၤာဟာ အပ်ံစားသေဘၤာျဖစ္တယ္။

သေဘၤာေပၚရွိေယာက်္ားမ်ားထဲတြင္ သေဘၤာကပၸတိန္ဟာ အခန္႕ဆံုး၊အေခ်ာဆံုးျဖစ္တယ္။

စိတ္ဝင္စားဖို႕ေကာင္းတယ္။

ဒုတိယေန႕…

ထမင္းစားခန္းတြင္ ကပၸတိန္နဲ႕တစ္စားပြဲထဲအတူတူစားရတယ္။

တတိယေန႕…

သေဘၤာေပၚရွိေနရာအႏွံကို ကပၸတိန္ကလိုက္ျပတယ္။

ၿပီးေတာ့ ခ်စ္ေရးဆိုတယ္။

စတုတၳေန႕…

ဒီေန႕ည သူ႕အခန္းထဲကို မလာပါက သေဘၤာကိုေမွာက္ပစ္မယ္လို႕ သူၿခိမ္းေျခာက္တယ္။

ပဥၥမေန႕…

ခရီးသည-္၄၅၀-ရဲ႕အသက္ကို က်မကယ္တင္လိုက္ရပါတယ္။

" ေက်ာက္သမားေတြၾကားထဲက သူေ႒းတစ္ေယာက္..."

က်ေနာ္ ဖါးကန္႕ၿမိဳ႕မွာ ေနစဥ္တုန္းက

ေက်ာက္သမားေတြအတြက္ မြန္းတည့္ခ်ိန္လို႕ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။

ေရမေဆးေက်ာက္လို႕ေခၚတဲ့ လမ္းေဘးေက်ာက္တစ္လံုးကို ေကာက္ရလို႕

ေက်ာက္ေအာင္ရင္ေတာင္ သူေ႒းျဖစ္ႏို္င္တဲ့အခ်ိန္ပါ။

က်ေနာ္က ဖါးကန္႕နဲ႕ေျခာက္မိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေဝးတဲ့ဆိုင္းေတာင္မွာ

ေဆးခန္းဖြင့္ပါတယ္။

ေဆးခန္းက အတြင္းလူနာလည္းလက္ခံကုသပါတယ္။

ဓာတ္ခဲြခန္းလည္းရွိပါတယ္။

ေဆးခန္းအကူ ေျခာက္ေယာက္၊ခုႏွစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႕အလုပ္ရႈတ္လွပါတယ္။

လူနာေတြက မိ်ဳးစံုပါတယ္။

အဓိက ကုသရတဲ့လူနာကေတာ့

ငွက္ေရာဂါနဲ႕ၾကက္ေရာဂါေတြပါ။

( ၾကက္ငွက္တုတ္ေကြးမဟုတ္ပါ )

ငွက္ေရာဂါကေတာ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါကိုေျပာတာပါ။

ၾကက္ေရာဂါကေတာ့ ဖိနပ္စီးတဲ့ ၾကက္ေတြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး

ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ကာလသားေရာဂါကိုေျပာတာပါ။

ဒီေရာဂါႏွစ္မ်ိဳးကို ကၽြမ္းက်င္တဲ့ဆရာဝန္ေတြဟာ

ဖါးကန္႕မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ဆရာဝန္ျဖစ္ဖို႕

မခက္ခဲေတာ့ပါဘူး။

တတိယအလာမ်ားတဲ့ေရာဂါတစ္မ်ိဳးကေတာ့

ဘိန္းျဖတ္တဲ့လူနာေတြပါ။

ဒီေဒသက ေငြအလြန္ေပါတဲ့ေနရာျဖစ္ပါတယ္။

ခ်မ္းသာတဲ့သူကိုေလာပန္းလို႕ေခၚပါတယ္။

ဘိန္းမစားတဲ့ေလာပန္းဆိုတာ မရွိသေလာက္ရွားပါးလွပါတယ္။

ေရာက္လာတဲ့လူေတြဟာ ေက်ာက္စိမ္းကိုပဲအားခဲၿပီး

အဓိကလုပ္ေနခ်ိန္မွာ ေက်ာက္စိမ္းမဟုတ္ဘဲ

လၻက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ၿပီး ခ်မ္းသာတဲ့လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုေျပာခ်င္ပါတယ္။

သူ႕လၻက္ရည္ဆိုင္က ရြာထိပ္ေခ်ာင္းနေဘးမွာပါ။

စိန္လၻက္ရည္ဆိုင္ပါ။

က်ေနာ္က သူ႕လၻက္ရည္ကိုလည္းႀကိဳက္တယ္။

ပိုၿပီးႀကိဳက္မိတာက ေပါက္စီပါ။

စားဖူးသမွ်မွာေတာ့ထူးထူးျခားျခားအရသာရွိလွပါတယ္။

ေတာ္ေတာ္လည္းနာမည္ႀကီးပါတယ္။

နံနက္ (၉:၀၀နာရီ)ထိုးလို႕သူ႕ဆိုင္ကိုေရာက္ရင္

ဘယ္ေတာ့မွ ေပါက္စီမရွိေတာ့ပါဘူး။

က်ေနာ္ကလည္း ညဖက္အတြင္းလူနာေတြနဲ႕အလုပ္ရႈတ္တာမ်ားတာမို႕

နံက္ေစာေစာမထႏိုင္တာမ်ားတယ္။

ဆိုင္ေရာက္ရင္ (၉:၀၀နာရီ) ထိုးတာမ်ားပါတယ္။

ေပါက္စီကိုမစားရတာမ်ားတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကိုစိန္ကိုေမးၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။

အၿမဲလာေနတဲ့လူျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုစိန္နဲ႕ခင္မင္ရင္းႏွီးေနပါတယ္။

" ကိုစိန္...ခင္ဗ်ားေပါက္စီက နာမည္ႀကီးေနတာပဲ။

မ်ားမ်ားလုပ္ေပါ့။

က်ေနာ္က ေပါက္စီစားခ်င္လို႕လာတယ္။

ဘယ္ေတာ့မဆို ေပါက္စီကုန္ေနတာကမ်ားတယ္။"

လို႕ေျပာမိပါတယ္။

ကိုစိန္ျပန္ေျပာတာက...

" ဆရာ၊ အစားအေသာက္လုပ္ငန္းဟာ အားလံုးကုန္ရင္အျမတ္ဟာ

၅၀% အထက္မွာ ေသခ်ာေပါက္က်န္တယ္။

ဒါေပမယ့္ က်န္ရင္ က်န္သေလာက္ရႈံးတယ္၊

က်န္တဲ့စားေသာက္ကုန္မွာ အရင္းအႏွီးေတြရွိေနတယ္ေလ။

မက်န္ေအာင္ခိ်န္ဆရတာကပညာတစ္ခုလိုပါပဲ။

အခ်ိန္အဆအရမ္းအေရးႀကီးပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက

လူရဲ႕သဘာဝကိုက လိုခ်င္တိုင္းရရင္ မလိုခ်င္တတ္ဘူး။

ကုန္သြားတဲ့ အစားအေသာက္ကုိ ပိုစားေသာက္ခ်င္စိတ္ျဖစ္တတ္တာသဘာဝပဲေလ။

က်ေနာ့္ဆိုင္က က်န္တဲ့လၻက္ရည္ဆိုင္နဲ႕မတူတဲ့အခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။

ဆရာသတိထားရင္ သိႏိုင္ပါတယ္"

ဆိုင္ပိုင္ရွင္နဲ႕ရင္းႏွီးေနတဲ့အတြက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပပါတယ္။

သူ႕စကားက မွတ္သားစရာပါ။

ဆိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ကိုစိန္ဟာ ေကာင္တာမွာသာ အၿမဲထိုင္ေနသူမဟုတ္ပါ။

လူမ်ားလာၿပီဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္စားပြဲထိုးေနရာကိုဆင္းၿပီး

စားပြဲထိုးမ်ားကို ႀကီးၾကပ္ေနတတ္ပါတယ္။

ဝန္ေဆာင္မႈလည္းအလြန္ေကာင္းသူျဖစ္ပါတယ္။

သူ႕ဆိုင္က နံက္ ၄-နာရီမွာစဖြင့္ပါတယ္။

ညေန၅-နာရီဆိုရင္ အၿမဲတမ္းပိတ္တတ္ပါတယ္။

အျခားဆိုင္မ်ားက ည၁၁-၁၂-နာရီအထိဖြင့္တတ္ပါတယ္။

မိုးတြင္းကာလဆိုရင္ ဆိုင္ကိုသံုးလတိတိပိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႕တို႕ရဲ႕ေနရပ္ျဖစ္တဲ့ဟုိပင္ၿမိဳ႕ကိုျပန္ေနပါတယ္။

ဆိုင္ကိုပိတ္ထားေပမယ့္ အလုပ္သမားမ်ားကို ဆိုင္ေစာင့္ထားခဲ့တယ္။

အလုပ္သမားမ်ားကို လခအျပည့္ေပးထားတယ္။

ဆိုင္ပိတ္ထားခ်ိန္တြင္ သူ႕ေဖာက္သည္မ်ားဟာ အျခားဆိုင္မ်ားကို

သြားၾကေပမယ့္ သူ႕ဆိုင္ျပန္ဖြင့္တာနဲ႕

သူ႕ေဖာက္သည္အားလံုးျပန္ေရာက္လာတတ္တာကို

ဆိုင္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္သိႏိုင္ပါတယ္။

ဆိုင္က လူအၿမဲတမ္းျပည့္ေနပါတယ္။

ဖားကန္႕၊ဆိုင္းေတာင္ပတ္ဝန္က်င္မွာေတာ့

စိန္လၻက္ရည္ဆိုင္ဟာ အေကာင္းဆံုးနဲ႕စားသံုးသူအမ်ားဆံုးဆိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္။

မူလက ဆိုင္ခန္းငွားက ေန အခုဆိုရင္ ဆိုင္ပိုင္ျဖစ္ေနၿပီ။

အိမ္ပိုင္ျဖစ္ေနၿပီ။

ေက်ာက္ကုန္သည္ေတြ ခ်မ္းသာဖို႕မေသခ်ာခ်ိန္တြင္

ကိုစိန္ကေတာ့ခ်မ္းသာေနပါၿပီ။

ေဒသအေခၚနဲ႕ေျပာရရင္

ကိုစိန္က လၻက္ရည္ဆိုင္ေရာင္းၿပီး

ေလာပန္းျဖစ္ေနပါၿပီ။

"သက္ရင့္ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႕ခ်ည္းပဲ…..."

တစ္ခါတုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ကန္ေတာ္ႀကီးပတ္လမ္းအနီး

ကိုလွျမင့္ဦး ေမာင္းလာတဲ့ကားက

လူႀကီးတစ္ေယာက္ကိုတိုက္မိသလိုျဖစ္သြားတယ္။

လူငယ္ျဖစ္တဲ့ ကိုလွျမင့္ဦးက ေဒါသျဖစ္သြားတယ္။

“ ခင္ဗ်ားႀကီး၊ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္လို႕ အခု မတိုက္ရုံတမယ္ ျဖစ္သြားရတယ္။

က်ေနာ္ ကားေမာင္းေနတာ ဆယ္ႏွစ္ရွိၿပီ။

ဒီလို အျဖစ္မိ်ဳးနဲ႕တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးေသးဘူး”

လူႀကီးျဖစ္တဲ့ဦးမင္းၾကည္ကျပန္ေျပာလိုက္တာက…

“ ငါကလဲ အပ်ံသင္စ ငွက္ မဟုတ္ဘူးကိုယ့္လူ။

ငါ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ႏွစ္ ( ၅၀) ရွိေတာ့မယ္။”

" ငါကိုက မိုက္တာပါ..."

တစ္ခါတုန္းက ေတာတစ္ေတာထဲမွာ

ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္အထင္ႀကီးတဲ့ ေျမေခြးတစ္ေကာင္ရွိေလရဲ႕။

အဲဒီေျမေခြးဟာ ဆာေလာင္ေနခ်ိန္မွာ

ေတာတစ္လံုးအႏွံ႕စားစရာ လိုက္ရွာပါတယ္။

တစ္ေနရာမွာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ေတြ႕တယ္။

ဒီေတာ့ ေျမေခြးက

“ေဟ့ ျမင္း၊ မင္းကို ငါစားရမယ္”

ျမင္းကျပန္ေျပာပါတယ္။

“ငါ့ကို မင္းစားလို႕မရဘူး”

“ဘာျဖစ္လို႕လဲ”

“ငါက အမ်ားပိုင္ ျမင္းျဖစ္ေနလို႕ေပါ့.”

“ဘာဆိုင္လို႕လဲ”

ျမင္းက

“ဒီလိုေလ၊

ဆိုၾကပါစို႕ကြာ၊

ပုဂၢလိကပိုင္ျမင္းကို မင္းစားလိုက္တယ္ဆိုပါစို႕၊

ပိုင္ရွင္က မင္းကို တစ္ရက္၊ႏွစ္ရက္ထက္ပိုမရွာႏိုင္ပါဘူး။

ေနာက္ဆံုးေမာၿပီး သူ လက္ေလွ်ာ့လိုက္မွာပဲ။

အမ်ားပိုင္ျမင္းက်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။

တို႕ရဲ႕ေက်းရြာအုပ္စုမွာ အသင္းဝင္ေပါင္းကိုးရာေက်ာ္ရွိတယ္။

သူတို႕ဝိုင္းရွာရင္ မင္းကို ခဏေလးနဲ႕ဖမ္းမိမွာကြ”

ေျမေခြးက

“မင္းေျပာတာ သဘာဝက်ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မင္းဟာ အမ်ားပိုင္ျမင္းဆိုတာကို ဘယ္လုိလုပ္သက္ေသျပမလဲ၊

ကဲေျပာ.”

“ငါ့ရဲ႕ေနာက္ေျခေထာက္မွာ အမ်ားပိုင္တံဆိပ္ပါတဲ့သံခြာရုိက္ထားတယ္၊

ၾကည့္ပါလား.”

ေျမေခြးငံု႕ၾကည့္လိုက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမင္းက ဖေနာင့္နဲ႕ေျမေခြးကိုေပါက္ကန္လိုက္ရာ

ေျမေခြးလြင့္စင္ထြက္သြားတယ္။

နာရီဝက္ေလာက္သတိမရဘဲျဖစ္သြားတယ္။

သြားေတြလည္းက်ိဳးကုန္ပါတယ္။

သတိျပန္လည္လာတဲ့အခါ

ေျမေခြးက ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာလိုက္ပါတယ္။

“ငါကိုက မိုက္တာ၊

စာမဖတ္တတ္ပဲနဲ႕မ်ား၊

ငံု႕ၾကည့္ရတယ္လို႕”