Friday, September 16, 2011

“က်ေနာ္ ေဆးေက်ာင္းသား…”


ျမန္မာႏိုင္ငံက မထြက္ခြာခင္က က်ေနာ္က ဆရာဝန္၊

အသက္ႀကီးမွ ဝက္သက္ေပါက္သလိုပါပဲ။

အခံရခက္လို႕ေလ။

လူတကာေတြ ႏိုင္ငံျခားသြားခ်င္တဲ့ေရာဂါထေတာ့

က်ေနာ့္မိ္န္းမလည္း ပါတယ္။

က်ေနာ္ကံပဲေကာင္းတာလား၊

ဒါမွမဟုတ္

ကံပဲဆိုးတာလားမေျပာတတ္ပါ။

ႏိုိင္ငံျခားသြားဖို႕အေၾကာင္းေတြေပၚလာပါတယ္။

သြားရမယ့္ႏိုင္ငံက အေမရိကန္ႏိုင္ငံ။

က်ေနာ္က မသြားခ်င္ပါ။

အဂၤလိပ္စကားေျပာ မကၽြမ္းက်င္တာလည္းပါတယ္။

အသက္အရြယ္ေၾကာင့္လည္းပါမယ္ထင္ပါတယ္။

အသက္ႀကီးေတာ့ အစစအရာရာေႀကာက္တတ္လာပါတယ္။

အခြင့္အေရးကရလာပါတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ရဲ႕ခ်စ္လွစြာတဲ့မိန္းမက

က်ေနာ္မလိုက္လည္း သူသြားမွာပဲလို႕စိန္ေခၚလာတာေၾကာင့္

က်ေနာ္မွာ သူ႕ကိုစိတ္မခ်တာနဲ႕

ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕အေမရိကန္ကိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာကိုေရာက္လာတာမို႕

အစမွာေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလိုျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။

မိန္းမရဲ႕အမ်ိဳးအိမ္မွာ ယာယီတည္းခိုေတာ့

အရင္ဆံုးသင္ခန္းစာကေတာ့ ထမင္းစားၿပီးရင္

ကိုယ့္ပန္းကန္ကိုယ္ေဆးရပါတယ္။

အေမအိမ္မွာေနစဥ္တုန္းက စာက်က္ရတာမို႕ ဘာမွမလုပ္ရပါ။

မိန္းမရလာျပန္ေတာ့ ေဆးကုေနတာမို႕ ဘာမွ မလုပ္ရပါ။

အေမရိကန္မွာက ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးရတဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္တာမို႕

လူတိုင္းကိုယ္စီ အလုပ္ကိုယ္စီရွိၾကတယ္။

ဘယ္သူမွမအားၾကပါ။

ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ရတယ္ဆိုၿပီး

ပထမဆံုးသင္ခန္းစာက ပန္းကန္ေဆး၊

မိန္းမက က်မေဆးေပးေနက်မို႕ ေဆးေပးပါ့မယ္ဆိုလည္း

သူ႕အမ်ိဳးေတြက လက္မခံပါ။

မေဆးဖူးေတာ့ မေဆးတတ္ပါ။

မေဆးတတ္ေတာ့ မစင္ပါ။

မစင္ေတာ့လည္း ေျပာျပန္ပါတယ္။

ေရသံုးမ်ားေတာ့လည္း ေရတန္ဖိုးႀကီးေၾကာင္းပညာေပးျပန္ပါတယ္။

ေနာက္သင္ခန္းစာကေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းေဆးေၾကာရပါတယ္။

ေရခ်ိဳးၿပီးတိုင္းေရခ်ိဳးအတြင္း၊အျပင္ကို ေဆးေၾကာသန္႕စင္ရပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ အဝတ္ေျခာက္တစ္ခုနဲ႕ေသေသခ်ာခ်ာသုတ္ရပါတယ္။

ေနာက္သင္ခန္းစာကေတာ့

ေဘစင္လို႕ေခၚတဲ့မ်က္ႏွာသစ္တဲ့အခါအသံုးျပဳတဲ့ေနရာကို ေဆးေၾကာရပါတယ္။

အသံုးျပဳၿပီးတိုင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆးေၾကာၿပီး

အဝတ္ေျခာက္နဲ႕ေသေသခ်ာခ်ာသုတ္ရပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အဝတ္ေလွ်ာ္ရပါတယ္။

မိန္းမက

ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လုပ္ေပးေနတာမို႕သူလုပ္တာက

ပိုေကာင္းေၾကာင္းေျပာေပမယ့္ သူ႕အမ်ိဳးေတြက လက္မခံၾကပါ။

က်ေနာ့္ကိုပံုစံသြင္းပါတယ္။

က်ေနာ္မတတ္ႏိုင္ပါ။

အဲဒီပံုစံအတိုင္းေနရပါတယ္။

မိန္းမစိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးတာေၾကာင့္ မလုပ္ဖူးေပမယ့္လုပ္ရပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ဟာ အေမရိကန္မွာ အေဆးအေၾကာေတြကို

အဓိကလုပ္ေနရမို႕ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတယ္လို႕ခံစားမိပါေၾကာင္း၊

တင္ျပအပ္ပါတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++

က်ေနာ္တို႕ညီအကိုေမာင္ႏွမတစ္ေတြ အရြယ္္ေရာက္လာတဲ့အခါ

တစ္ေန႕မွာေတာ့ အေမက ထမင္းဝိုင္းမွာ လူစံုတုန္း

ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြအားလံုးကို

အေမက စကားေျပာပါတယ္။

" အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာက တစ္အိုးတစ္အိမ္ထူေထာင္တာမို႕

ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးႏိုင္မွ ယူပါ။

တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မိဘထက္ ပိုၿပီးခ်စ္လို႕

အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တာလို႕နားလည္ပါတယ္။

သားတို႕၊သမီးတို႕ရဲ႕အိမ္ေထာင္ေရးကို ကို္ယ့္စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ႏိုင္တယ္။

ဘယ္သူပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳျပဳ

အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးတာနဲ႕ အေမ့အိမ္က ထြက္သြားရလိမ့္မယ္လို႕ ႀကိဳတင္ေျပာထားလိုက္တယ္။

အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးဆိုတာနဲ႕ မိဘအိမ္မွာရယ္လို႕မဟုတ္ပါဘူး။

ဘယ္အမ်ိဳးအိမ္မွာမွ မေနပဲ

ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ကို ကိုယ္ပိုင္ျပဳစုပ်ိုဳးေထာင္တာက

အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္လို႕ေျပာခ်င္ပါတယ္။

အတူတူပူးေပါင္းၿပီးေနရင္ အပူဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ကူးစက္တတ္တာမို႕

သူ႕အပူကိုယ့္ဆီ ကူးတတ္သလို ကိုယ့္အပူလည္း သူ႕ဆီကို ကူးစက္တတ္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ အမုန္းနဲ႕လမ္းခြဲရတတ္တယ္"

အေမ့စကားကို နားမေထာင္မိတာေၾကာင့္

ခံစားရတဲ့ဒုကၡကႀကီးမားလြန္းလွပါတယ္။

သားမွားပါတယ္အေမ။



No comments:

လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com