ကင္းဆပ္ေဒသမွာ သီးႏံွရိတ္သိမ္းတဲ့ရာသီျဖစ္ပါတယ္။
သီးႏွံေႁခြစက္ဟာ လယ္တစ္ကြက္ကေနာက္တစ္ကြက္ကို
ေျပာင္းၿပီးအလုပ္လုပ္ေနရပါတယ္။
ဂ်ဳံေတြကိုေႁခြေနတဲ့ စက္သံဟာ မနားေတာ့ပါ။
ဂ်ဳံေတြကိုေႁခြတဲ့လုပ္ငန္းမွာ လယ္ပိုင္ရွင္တစ္ဦးဟာ
နီဂရုိုးလူမ်ဳိး ႏွစ္ေယာက္ကုိ ခန္႕ထားခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလယ္ပိုင္ရွင္ဟာ လူတစ္ေယာက္ကို သံုးသပ္ရာမွာ
အဲဒီလူရဲ႕အသားအေရာင္ကို အေျခမခံပါ။
အလုပ္လုပ္ကိုင္ပံုကိုသာ အေျခခံပါတယ္။
အျခားမ်က္ႏွာျဖဴအလုပ္သမားေတြဟာ နီဂရုိးေတြနဲ႕ေတာ့
အတူတူေတာ့ အလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ စားေသာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အတူတူမစားေသာက္ၾကပါ။
ဂ်ံဳေႁခြအလုပ္သမားျဖစ္ၾကတဲ့မ်က္ႏွာျဖဴေတြဟာ
နီဂရိုးလူမ်ိဳးေတြနဲ႕ေန႕လည္စာ၊ ညစာ အတူတူမစားဆိုတဲ့စကားသံကို
လယ္ပိုင္ရွင္ကၾကားသြားပါတယ္။
လယ္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ဇနီးက ၾကက္၈-ေကာင္ကို ခ်က္ျပဳတ္ဖို႕စီစဥ္ပါတယ္။
အသံုးျပဳတဲ့ဟင္းခတ္အေမႊးအႀကိဳင္ကေလထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္ေနပါတယ္။
ဆာေလာင္ခ်ိန္မွာ စားခ်င္စဖြယ္အနံ႕အရသာမ်ိဳးျဖစ္ေနပါတယ္။
ေန႕လည္စာ စားဖို႕အခ်ိန္က်ေရာက္တဲ့အခါ ထမင္းစားပြဲမွာ
ေမႊးႀကိဳင္ေကာင္းမြန္တဲ့အစားအစာမ်ားနဲ႕ျပည့္ေနပါတယ္။
အလုပ္သမားေတြဟာ လက္ေတြကိုေဆးေၾကာၿပီး ထမင္းစားဖို႕အေခၚေစာင့္ေနပါတယ္။
ခဏအၾကာတြင္ လယ္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ဇနီးက တံခါးေပါက္မွ ထြက္လာပါတယ္။
သူမဟာ နီဂရုိးႏွစ္ေယာက္ဆီသြားၿပီး ထမင္းစားပြဲကို ေခၚလာခဲ့ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ထိပ္ဆံုးထိုင္ခံုမွာ ေနရာခ်ေပးလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ခဲြျခား၊ခြဲျခားလုပ္ခ်င္တဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴအလုပ္သမားေတြဘက္လွည့္ၿပီး
ေျပာလိုက္တာက…
“ ကဲ…အားလံုးပဲ၊
စားခ်င္တဲ့လူတိုင္းကို ဖိတ္ပါတယ္…”
No comments:
Post a Comment