တစ္ခါတုန္းက လူေတြရဲ႕သက္တမ္းဟာ ႏွစ္ ၃၀ ပဲရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
ပညာေတြသင္ၿပီးတတ္ရံုရွိေသးတယ္။
ေသရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ လူကမေက်နပ္ဘူး။
နတ္ဘုရားဆီမွာ သက္တမ္းတိုးေတာင္းဖို႕ သြားတာေပါ့။
နတ္ဘုရားဆီေရာက္ေတာ့
နတ္ဘုရားအနားမွာ ႏြားတစ္ေကာင္လည္းေရာက္ေနတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေခြးတစ္ေကာင္လည္းရွိေနတယ္။
ေနာက္ၿပီး ေမ်ာက္တစ္ေကာင္လည္းေရာက္ေနတယ္။
လူက
“ နတ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ပညာေတြသင္ၿပီး
လူသားေတြရဲ႕ေကာင္းက်ိဳး၊ေလာကရဲ႕ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ဖို႕
သက္တမ္းတိုးေပးေတာ္မူပါဘုရား”လို႕ေတာင္းဆိုတာေပါ့။
ဒီေတာ့ အနားမွာရွိေနတဲ့ ႏြားက
“ ကၽြႏ္ုပ္ဟာ တစ္ဘဝလံုး ရုန္းကန္အလုပ္လုပ္ရတယ္။
ေနပူပူ၊မိုးရြာရြာ လုပ္ရတယ္။
ပူလည္းလုပ္ရတယ္။ ေအးခ်မ္းလည္းလုပ္ရတယ္။
အနားအေနကို မရွိခဲ့ပါဘူး။
စားရေတာ့ ျမက္နဲ႕ေကာက္ရိုး။
ကံမ်ားဆိုးတဲ့အခါ ဆီႀကိတ္ရေသးတယ္။
ဆံုလည္ႏြားဆိုတဲ့အတိုင္းပါပဲ။
တစ္ေနရာထဲမွာကိုပဲ ထပ္ခါတစ္လဲလဲလုပ္ရတဲ့အတြက္
ဘဝကို ၿငီးေငြ႕လွပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕သက္တမ္းကိုယူပါ”လို႕ေျပာတယ္။
နတ္ဘုရားကခြင့္ျပဳေတာ့
လူဟာ ႏြားရဲ႕သက္တမ္းႏွစ္-၃၀ ကိုရလုိက္ပါတယ္။
သက္တမ္း-၆၀ရေပမယ့္ မေက်နပ္ႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္
နတ္ဘုရားဆီမွာ ထပ္ေတာင္းပါတယ္။
ဒီေတာ့ အနားမွာရွိေနတဲ့ေခြးက
“ ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕သက္တမ္းကိုလည္းယူပါ၊
ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ အိမ္ကိုေန႕ေန႕ညညေစာင့္ေပးရတယ္။
ေတြ႕တဲ့လူေတြဆိုရင္ ရန္သူ၊မိတ္ေဆြမခြဲျခားႏိုင္ပဲ ေဟာင္ေပးရတယ္။
အိမ္နားကပ္တဲ့လူတိုင္းကို ေဟာင္ရတဲ့အျပင္
အိမ္ထဲမွာရွိတဲ့လူေတြဆိုရင္လည္း သခင္ကလြဲၿပီး
အဆက္မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ေဟာင္သံေပးရတယ္။
စားရျပန္ေတာ့ အရိုးနဲ႕အရြတ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။
သခင္ကမလိုရင္ မလိုသလို ဆူတယ္၊ဆဲတယ္၊ရုိက္တယ္။
ဒီဘဝကိုလည္းၿငီးေငြ႕လြန္းလွပါၿပီ။ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕သက္တမ္းကိုယူပါ”လို႕ေျပာတယ္။
နတ္ဘုရားကခြင့္ျပဳေတာ့
ေခြးဆီက သက္တမ္း-၂၅ႏွစ္ကိုရလိုက္ျပန္တယ္။
သက္တမ္းစုစုေပါင္း ၈၅ႏွစ္ရွိေပမယ့္ လူကမေက်နပ္ႏိုင္ေသးဘူး။
နတ္ဘုရားဆီမွာ သက္တမ္းကိုထပ္ေတာင္းျပန္တယ္။
ဒီေတာ့ အနားမွာရွိေနတဲ့ေမ်ာက္က
“ ကၽြႏ္ုပ္သက္တမ္းကိုလည္း ယူပါ။
ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ကေနတစ္ပင္ကိုတစ္ခ်ိန္လံုး ခုန္ကူးေနရတယ္။
မခုန္တဲ့အခိ်န္ဆိုရင္ သစ္ပင္ဂြၾကားမွာ ေစာင့္ေၾကာက္ထိုင္ရတယ္။
စားရျပန္ေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႕အသီးအရြက္၊
ဒီဘဝကိုၿငီးေငြ႕လြန္းလွပါတယ္။ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕သက္တမ္းကိုလည္းယူပါ”လို႕ေျပာတယ္။
နတ္ဘုရားက “ယူေစ”လို႕ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။
ဒီေတာ့ ေမ်ာက္ဆီက သက္တမ္း၁၅-ႏွစ္ကိုထပ္ရလိုက္ေတာ့
လူ႕သက္တမ္းဟာ ႏွစ္တစ္ရာျပည့္သြားပါတယ္။
လူဟာ ေက်နပ္ၿပီးျပန္လာခဲ့တယ္။
လူသားေကာင္းက်ိဳး၊ေလာကေကာင္းက်ိဳးကိုလုပ္မယ္ဆိုတဲ့လူဟာ
မၾကာခင္မွာပဲ မိန္းမရသြားပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့ သား၊သမီးေတြတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေမြးလာပါေတာ့တယ္။
မိန္းမရဲ႕ေကာင္းက်ိဳး၊ သားသမီးေတြရဲ႕ေကာင္းက်ိဳးကိုလုပ္ရင္းနဲ႕ပဲ
အခိ်န္ဟာကုန္လာတယ္။
ေငြရဖို႕၊ စား၊ဝတ္၊ေနေရးအစဥ္ေျပဖို႕အတြက္
ေနပူ၊မိုးရြာမေရွာင္လုပ္ရပါတယ္။ပူလည္းလုပ္၊ေအးလည္းလုပ္ရတယ္။
ႏြားသက္တမ္းရထားတဲ့လူဟာ ႏြားနဲ႕တူသထက္တူလာတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ သက္တမ္း ၆၀-ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ ပင္စင္ယူလိုက္ရပါတယ္။
အလုပ္မရွိေတာ့လို႕နားရသလားဆိုေတာ့ မနားရပါဘူး။
သား၊သမီးေတြရဲ႕အိမ္ကို တစ္လွည့္ေစာင့္ေပးရပါတယ္။
သားသမီးေတြရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို မေပ်ာက္ပ်က္ရေလေအာင္
အိမ္ေစာင့္ေခြးႀကီးလို ေစာင့္ေရွာက္ရတယ္။
အိမ္ကိုလာတဲ့လူဆိုရင္ မိတ္ေဆြလား၊ ရန္သူလား မခြဲျခားႏိုင္ပါဘူး။
ေတြ႕ရာ၊ျမင္ရာကိုေဟာင္ရပါေတာ့တယ္။
သားသမီးေတြရဲ႕ပစၥည္းဥစၥာဆိုရင္ ဘာဆိုဘာမွကိုင္လို႕မရဘူး။
ထိလိုက္တာနဲ႕ေဟာင္ေတာ့တာပါပဲ။
ၾကာလာေတာ့ ဘာအေၾကာင္းမွမရွိလည္း
ေဟာင္ရမယ့္တာဝန္အရေဟာင္ေနရ
ေတာ့ေခြးနဲ႕တူသထက္တူလာပါတယ္။
ေဟာ…သက္တမ္း ၈၅-ႏွစ္ေက်ာ္လာေတာ့
ေဟာင္ႏိုင္စြမ္းေတြမရွိေတာ့ဘူး။
အိုလာၿပီေလ။ဒါနဲ႕ပဲ
သားသမီးေတြရဲ႕အိမ္တစ္အိမ္ၿပီးတစ္အိမ္ကိုခုန္ကူးၿပီးေနရေတာ့တယ္။
သားသမီးေတြက မၾကည္ျဖဴရင္
ေျမးေတြ၊ျမစ္ေတြရဲ႕အိမ္ေတြတစ္အိမ္ၿပီးတစ္အိမ္ခုန္ကူးေနရေတာ့တယ္။
ခုန္ရဖန္မ်ားေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေစာင့္ေၾကာက္ထိုင္လိုက္တဲ့အခါ
ေမ်ာက္အိုႀကီးေတြနဲ႕တူသထက္တူလာပါေတာ့တယ္။
လူ႕ဘဝဟာ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ႏြားၿပီးေတာ့ေခြး၊
ေခြးၿပီးေတာ့ေမ်ာက္ဘဝေတြမွာ က်င္လည္ရင္း
လူသားေတြရဲ႕ေကာင္းက်ိဳးလည္း မလုပ္ႏိုင္၊
ေလာကရဲ႕ေကာင္းက်ိဳးလည္း မလုပ္ႏိုင္ဘဲနဲ႕
မိန္းမရဲ႕ေကာင္းက်ိဳး၊သားသမီးေတြရဲ႕ေကာင္းက်ိဳးေတြၾကားမွာ
လည္ပတ္ရင္းနဲ႕ေသဆံုးသြားပါေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment