တစ္ခါတုန္းက...
က်ေနာ္နဲ႔က်ေနာ့္မိန္းမ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ကုိ အလည္ေရာက္ခ့ဲစဥ္ကေပ့ါ။
တည္းခိုတ့ဲေနရာကလည္း ပဲရစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕နာမည္ေက်ာ္ "ခ်စ္သူလမ္းၾကား" အနီးက
ဟိုတယ္တစ္ခုမွာေလ။
ညေနေစာင္းလဲေရာက္ေရာ က်ေနာ့္ဇာတိက ျပ လာတယ္၊
အဲဒီ "ခ်စ္သူလမ္းၾကား" ထဲကုိ
သြားၾကည့္ခ်င္တာေလ။ ဝါသနာပါတာကုိး။
ဒါနဲ႔ မိန္းမကုိလွည့္ပတ္ေျပာခ့ဲၿပီး သူ႔ကုိ ဟုိတယ္အခန္းမွာ ခဏထားခ့ဲလိုက္တယ္၊
ၿပီးတာနဲ႔ ခ်စ္သူလမ္းၾကားတေလွ်ာက္ အစံုအဆန္လိုက္ၾကည့္မိတယ္။
အားပါးပါး...မိန္းမလွေလးေတြဗ်ာ၊
ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ၊
တိုက္နံရံေဘးမွာ၊
ေလွခါးအဆင္းေနရာေလးေတြမွာ၊
ေပါ
ေခ်ာမွေခ်ာ။
အသားေလးေတြမ်ား ဝင္းစိုအိဖတ္ေနလိုက္တာ၊
ေျခသလံု
လိုက္ခ်င္တယ္..တကယ္။
မေနႏို္င္တာနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ ကပ္ၿပီး ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။
"မိန္းကေလး...ဘယ္ေစ်းလဲကြ"
"ရိုးရုိးဆိုရင္ ေဒၚလာ ၂၀၀၊
အစံုဆိုရင္ ေဒၚလာ ၂၅၀"
"ဟင္...အဲေလာက္ေတာင္ ေစ်းႀကီးတာလား၊
ငါ က ၂၅ ေဒၚလာေလာက္ဘဲ ထင္ေနတာ"
"အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ရွင္ ဟုိဘက္တစ္လမ္းေက်ာ္ကုိသြား၊
အဲဒီမွာ ၂၅ ေဒၚလာတန္ေတြရိွတယ္၊
ဒါေပမ့ဲ စုတ္ျပတ္ေနတာေတြဘဲ ရမွာေနာ္"
"ေအာ္...ေအးပါကြာ၊
မသြားေတာ့ပါဘူး၊
ျပန္ေတာ့မယ္"
"ႂကြ...ႂကြ"
" ဟူး...မလြယ္ဘူး၊
သြားၿပီး စပ္စုမိတာ အေကာခံလိုက္ရတာ အဖတ္တင္တယ္။
အခန္းျပန္မွ။
ဒါနဲ႔ ဟိုတယ္ကုိျပန္၊ ေရမိုးခ်ဳိး၊ မိန္းမကုိ လက္ဆြဲၿပီး
ႏွစ္ေယာက္သားညစာစားဖို႔ လမ္းမအတိုင္း ဆိုင္လိုက္ရွာေရြးေနတံုး။
ကံမ်ားဆိုးခ်င္ေတာ့ ခုနက မိန္းကေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တိုးပါေလေရာဗ်
သူကလည္းမွတ္မိတယ္ခင္ဗ်၊
မွတ္မိတာထက္ဆိုးတာက သူ ေျပာလိုက္တ့ဲ စကား၊
"ေအာ္..ခုေတာ့ ၂၅ ေဒၚလာတန္ႀကီး မ, လာတယ္ေပ့ါေလ၊
က်မ မေျပာဘူးလား၊
စုတ္ျပတ္ေနပါတယ္လို႔"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(မွတ္ခ်က္။ ။ က်ေနာ္ျပင္သစ္ကိုမေရာက္ဖူးပါ။
က်ေနာ္ကိုယ္ေတြ႕လည္းမဟုတ္ပါ။
ေရွ႕ေနမေလး မနီဝမ္း ေပးပို႕လိုက္တာကို
တစ္္ဆင့္ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ျခင္းသာျဖစ္ပါေၾကာင္း၊)
No comments:
Post a Comment