" အေမထံသို႕ေပးစာမ်ား- ၄..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိရစြာျဖင့္စာေရးလိုက္ပါတယ္။

သားအေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုသြားဖို႕အေၾကာင္းေပၚလာတယ္။

ဒါဟာ သားအတြက္ အေဝးဆံုးကို ရက္ၾကာၾကာေနရဖို႕ေပၚလာတဲ့ပထမဦးဆံုးခရီးစဥ္ပါပဲ။

အေမ ေလဆိပ္ကို လိုက္ပို႕မလားလို႕သားေမးေတာ့ အေမက

“ က်န္းမာေရးေကာင္းရင္လိုက္ပို႕မွာေပါ့”လို႕ေျဖတယ္။

ေအာ္…အေမရဲ႕အသက္က ၈၈-ႏွစ္ရွိၿပီဆိုေတာ့

က်န္းမာေရးဟာအရာရာထက္အေရးႀကီးေနပါလားလို႕သတိထားမိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္

က်ေနာ္ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ အေမကို လိုက္ပို႕ေစခ်င္တယ္။

က်ေနာ္မွာလံုေလာက္တဲ့အေၾကာင္းရွိတယ္အေမ၊

ဒီမၿမဲတဲ့ေလာကႀကီးမွာ ကမၻာ့အေရွ႕နဲ႕အေနာက္လိုေဝးတဲ့ႏိုင္ငံႏွစ္ခုမွာ 

တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦးျပန္ဆံုဖို႕ဆိုတာ မေသခ်ာတဲ့အေၾကာင္းျဖစ္ေနတယ္အေမ။

ဒါေၾကာင့္အေမကို ေလဆိပ္ကႏူတ္ဆက္ခ်င္မိတယ္။

တကယ္လို႕အေမ လိုက္မပို႕ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မက်န္းမမာျဖစ္ရင္လည္း

သားအတင္းအၾကတ္မေတာင္းဆိုပါဘူး။

ဒါေပမယ့္

အေမကက်န္းမာေနတဲ့အတြက္ သားကိုလိုက္ပို႕ျဖစ္ေအာင္လုိက္ပို႕တယ္။

သားအရမ္းဝမ္းသာရပါတယ္။

ခြဲခြာခါနီးအခ်ိန္မွာ အေမ မငိုတာကိုလည္း သားဝမ္းသာမိတယ္။

ေလဆိပ္မွာ အေမကိုသားႏူတ္ဆက္အနမ္းနမ္းလိုက္မိတာကိုလည္း သားဝမ္းသာတယ္။

က်ေနာ္ရဲ႕ငယ္သူငယ္ခ်င္းတင္ဝင္းကေျပာဖူးတယ္။

“ သူငယ္ခ်င္း အေမနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး

ငါေနာင္တရတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခုရွိတယ္။

အေမ အသက္ရွင္တုန္းက အေမ့ကို ငါနမ္းဖို႕ေမ့ေနခဲ့တယ္။

အေမဟာ ငါ့လက္ေပၚမွာ ကြယ္လြန္သြားေတာ့ အဲဒီေတာ့မွ အေမ့ကို ငါနမ္းဖို႕သတိရတယ္။

ငါ နမ္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေမက အသက္မရွိေတာ့ဘူး။ 

ဘာမွ သိမသြားလိုက္တာကို ငါေနာင္တရမိတယ္။

မင္းလည္း ငါ့လိုမျဖစ္ေစခ်င္ဘူးကြာ၊ 

အေမအသက္ရွင္တုန္း နမ္းျဖစ္ေအာင္ နမ္းလိုက္စမ္းပါ”တဲ့။

ဒီေကာင့္စကားက က်ေနာ္အေမ့ကိုနမ္းျဖစ္ဖို႕တြန္းအားျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

အေမ့ကိုနမ္းေနက် မဟုတ္ေတာ့အေမက အံ့ၾသသြားတယ္။

ၿပီးေတာ့ အေမက ၿပံဳးတယ္။ 

အေမ့ကိုလက္ျပၿပီးေလဆိပ္ထဲဝင္သြားျဖစ္တယ္။

အေမက ေလယာဥ္ေပၚတက္တဲ့အထိ လက္ျပခ်င္မွန္းသိေပမယ့္

ရန္ကုန္ေလဆိပ္ဆိုေတာ့ အဲဒီအခြင့္အေရး အေမမရႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။

က်ေနာ္ထြက္ခြာသြားတာကို အေမ မေတြ႕လိုက္ေပမယ့္

အေမထြက္ခြာသြားတာကို က်ေနာ္ေတြ႕ေနတယ္။

ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိတိုင္ အေမလက္ျပခဲ့တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိေနပါတယ္။

က်ေနာ္ ငိုခ်င္မိတယ္။ 

သတိၱရွိတဲ့အေမက မငိုေတာ့ က်ေနာ္မ်က္ရည္က်ဖို႕ခက္ေနတယ္။

ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ စစ္ေဆးမႈအဆင့္ဆင့္ကိုေက်ာ္ျဖတ္ရတယ္။

ရင္ခုန္ႏႈန္းအရမ္းျမန္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။

ဘာမွမေသခ်ာဘူးေလ။

သူတို႕စိတ္ထဲအခန္႕မသင့္တာနဲ႕ကိုယ္က်န္ခဲ့ဖို႕က

ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္တတ္တာမို႕ စိုးရိမ္မိတာလည္းအမွန္ပါပဲ။

တာဝန္ရွိမိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕ရဲ႕ကူညီမႈေၾကာင့္အစစအရာရာအစဥ္ေျပသြားတယ္။

အခက္အခဲဆံုးအဆင့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္တာမို႕ဝမ္းသာရပါတယ္။

ရန္ကုန္ေလဆိပ္က ည ၇နာရီ၄၀မိနစ္မွာ ေလယာဥ္ထြက္ျဖစ္တယ္။

အဲဒီ မွတ္မွတ္ရရ ေန႕ကေတာ့ ေဖေဖၚဝါရီလ-၁၈ေန႕(ေသာၾကာေန႕)ျဖစ္ပါတယ္။

ေလယာဥ္က အလြန္ႀကီးမားလွပါတယ္။

အေျပာင္းအလဲကို စတင္ခံစားမိပါတယ္။

အေမွာင္ရပ္ဝန္းကေန

ထိန္ထိန္လင္းေနတဲ့အလင္းေရာင္ေအာက္ကို

ေရာက္လာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။

ထိုင္းေလဆိပ္ကေတာ့ လင္းထိန္ၿပီး ေခတ္မီလိုက္တာမေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။

အဲဒီညမွာ ထိုင္းေလဆိပ္မွာ တစ္ညအိပ္လိုက္ရတယ္။

ဒယ္တာေလေၾကာင္းလိုင္းက ေနာက္တစ္ေန႕နံက္မွရွိမွာျဖစ္တယ္အေမ။

ထိုင္းေလဆိပ္ထဲ လိုက္လည္ရင္ေတာင္ တစ္ညလံုး လည္လို႕မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။

ႏႏႏီႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္း မ်ားလိုက္တာ။

တစ္ခါမွ ဒီေလာက္မ်ားတာ မေတြ႕ဘူးေတာ့ အံၾသမိတယ္။

အေမေရ...စာလည္းရွည္သြားၿပီ။

အေမမ်က္မွန္ထူထူနဲ႕စာဖတ္တာကို အားနာလို႕ပါ။

က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ေနာ္။

အေမက်န္းမာပါေစလို႕ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္။

အေမကို ဦးတင္ကေတာ့လိုက္ပါတယ္။

ခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

ဆန္ဟိုေဆး ( San Jose )

ကာလီဖိုးနီးယား ( California )

အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ( U.S.A )

ေမလ ၈-ရက္ေန႕၂၀၁၁

( အေမမ်ားေန႕ကို ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။)