“ ေနာက္ထပ္ ပန္းတိုင္က ဘာလဲ?...”

က်ေနာ္အသက္က ၁၂-ႏွစ္သာရွိေသးခ်ိန္။

က်ေနာ္ဝါသနာက ေသနတ္ပစ္အားကစား။

ဒီကာလမွာ က်ေနာ္ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္က တစ္ခုတည္းပဲျဖစ္တယ္။

ရုိင္ဖယ္ေသနတ္ပစ္သမားေကာင္းေတြထြက္တဲ့နာမည္ႀကီးလွတဲ့

က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းမွာ အေကာင္းဆံုးေသနတ္ပစ္သမားတစ္ဦးျဖစ္ဖို႕။

က်ေနာ္ရဲ႕အေဖထံကို စာတစ္ေစာင္ေရးပို႕ခဲ့တယ္။

အမွတ္ေပါင္း၂၁၀ထိအျမင့္ဆံုးရႏို္င္တဲ့ပြဲစဥ္မွာ

က်ေနာ္ေလ့က်င့္စဥ္ကအမ်ားဆံုး ၂၀၅-မွတ္အထိရခဲ့ေၾကာင္း၊

တကယ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ဒီအတိုင္းပစ္ႏိုင္ပါက ဗိုလ္စြဲမွာ ေသခ်ာေၾကာင္းဆိုၿပီးစာေရးလိုက္ပါတယ္။

အေဖ့ထံမွ စာတစ္ေစာင္ျပန္ေရးလာပါတယ္။

အေဖ့စာက

“၂၀၅-မွတ္ကိုဘာလို႕ထပ္ပစ္ေနမွာလဲ?။

၂၁၀-မွတ္ရေအာင္ပစ္ပါ။

သားအၿမဲမွတ္ထား၊

ဘယ္လုပ္ငန္းပဲလုပ္လုပ္ ရၿပီးတဲ့ေအာင္ျမင္မႈသရဖူနဲ႕ေက်နပ္မေနနဲ႕။

ပန္းတိုင္တစ္ခုေရာက္ၿပီးၿပီဆိုရင္

ေနာက္ထပ္ဒီထက္ျမင့္တဲ့ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္တစ္ခုထပ္ခ်ရမယ္။”

အေဖ့စကားအတိုင္း အမွတ္ ၂၁၀-မွတ္ရေအာင္က်ေနာ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။

ၿပိဳင္ပြဲက်င္းပတဲ့အခါ က်ေနာ္ ၂၀၈-မွတ္ရတယ္။

က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းအတြက္ စံခ်ိန္သစ္ျဖစ္တယ္။ ဒီစံခ်ိန္ကို ဒီေန႕အထိ ခ်ိဳးႏိုင္သူမေပၚေသး။

အေဖ့စကားမွန္တယ္။ အေဖ့ဟာေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္သူလည္းျဖစ္တယ္။

အေဖဟာ ၁၉၃၁-ခုႏွစ္မွာ ဆာဘြဲ႕ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံရတယ္။

တစ္မိနစ္ကို ၄-မိုင္ႏႈန္းထက္ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ကားကို ေမာင္းႏွင္ႏိုင္တဲ့

ပထမဆံုးလူသားျဖစ္တယ္။

အေဖဟာကုန္းေရာ၊ေရျပင္မွာပါ အျမန္ဆံုးစံခ်ိန္ရွင္တစ္ဦးျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္ဟာအေဖတူသားျဖစ္ခ်င္တယ္။

ဒါေၾကာင့္က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြကို ရပ္ဆိုင္းပစ္လို႕မျဖစ္ပါ။

ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္တာနဲ႕ တၿပိဳင္နက္

က်ေနာ္တို႕ရဲ႕တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈေတြရပ္ဆိုင္းသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။

[ Ref: The Best Advice I Ever Had…..by Donald Campbell ]