တစ္ခါတုန္းက အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ေသဆံုးသြားတယ္။
သူဟာ လူ႕ဘဝတုန္းက ဘုရားကို အယံုအၾကည္ မရွိသူျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ အပါယ္ငရဲကို ေရာက္သြားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီအင္ဂ်င္နီယာအေနနဲ႕ အလြန္ေတာ္သူျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အပါယ္ငရဲကို ေရာက္ၿပီးမၾကာခင္မွာပဲ
အပါယ္ငရဲကို တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းကိုလုပ္ပါေတာ့တယ္။
ငရဲမွာအေဆာက္အဦးေတြအသစ္ေဆာက္တယ္။
ေခတ္မီေလေအးစက္ေတြတပ္ဆင္တယ္။ လမ္းေတြျပင္တယ္။ တံတားေတြေဆာက္တယ္။
သူေရာက္ၿပီးမၾကာခင္မွာပဲ အပါယ္ငရဲဲဟာေနခ်င့္စရာျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
အရမ္းကိုသာယာလွပလာပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းကို သိၾကားမင္း ၾကားသြားပါေလေရာ။
ဒါေၾကာင့္ သိၾကားမင္းကို အဲဒီ အင္ဂ်င္နီယာကို နတ္ျပည္ကို ေခၚဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
အင္ဂ်င္နီယာဟာ ဘုရားကို မယံုၾကည္တာက လြဲရင္ ဘာဒုစရုိက္မွ မရွိတာကိုလည္း
သိၾကားမင္းက သိထားပါတယ္။
ခက္တာက ငရဲမင္းကလည္း အသံုးက်၊ အရာဝင္ေနတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာကို လက္လႊတ္ရမွာကို ႏွေျမာေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သိၾကားမင္းရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ကို မသိသလို လုပ္ေနလိုက္တယ္။
ဒါကို သိၾကားမင္းကသိသြားေတာ့ ေဒါသပုန္ထၿပီး ငရဲမင္းကို ေျပာလိုက္တာကေတာ့
“ဒီကိစၥကို ငါဒီအတိုင္း မထားဘူးေဟ့ !
မင္းကို ငါတရားစြဲမယ္သိလား?”
ငရဲမင္းက“ တရားစြဲမယ္ဟုတ္လား?
ခင္ဗ်ားဘက္ကလိုက္ေပးမယ့္ ေရွ႕ေနကို နတ္ျပည္မွာရွာၾကည့္ေပါ့။
ခင္ဗ်ားႀကီးသာ နတ္သက္သာေႂကြသြားမယ္။
ဟင္း…….ေတြ႕လိမ့္မယ္ အားႀကီးႀကီး။
ဟာသဆိုတာ ရီဖို႕ပါ။
တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို နစ္နာေစလိုတဲ့ေစတနာမရွိပါဘူး။
မရီႏို္င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ရီစရာကိုဖတ္ၿပီး တစ္ခ်က္ေလာက္ၿပံဳးလိုက္ႏိုင္ရင္ဘဲ တန္ပါတယ္။
စားရဖို႕ေျပးလႊားေနရခ်ိန္မွာ ရီစရာက စိတ္ကို က်န္းမာေစပါတယ္။ စိတ္ကို ခ်မ္းသာေစပါတယ္။
စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္ အားလံုးဟာအတူတူပါပဲ။
ရီလိုက္ရသူက ဘာျဖစ္ျဖစ္ ျမတ္တယ္။
No comments:
Post a Comment