သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သတိရတယ္အေမ၊
အေမကိုလည္း လြမ္းသလို
အေမခ်က္ေကၽြးတဲ့မုန္႕ဟင္းခါးကိုလည္း လြမ္းတယ္။
ျမန္မာျပည္ကိုလည္း လြမ္းတယ္။
ေရႊတိဂံုဘုရားကိုလည္း လြမ္းတယ္။
ျမန္မာစာအုပ္ေတြကိုလည္းလြမ္းတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အရာရာဟာလြမ္းစရာျဖစ္ေနတယ္အေမ။
က်ေနာ္ကအဂၤလိပ္ဘာသာစကားနဲ႕ပတ္သက္ရင္ အားနည္းတယ္။
ဒါေၾကာင့္စာၾကည့္တိုက္မွာဖြင့္တဲ့
ESL(English Second Language)ဆိုတဲ့သင္တန္းကိုတက္ျဖစ္တယ္။
တစ္ပတ္မွာတစ္ရက္၊ တစ္ရက္မွာ တစ္နာရီ၊ သင္တယ္။
ၾကာသပေတးေန႕၊ေန႕လည္တစ္နာရီကႏွစ္နာရီမွာသင္တယ္။
အလုပ္ရွိတဲ့ၾကားက အဲဒီေန႕ကို
စေန၊တနဂၤေႏြေန႕နဲ႕အစားထိုးၿပီးအလုပ္ဆင္းေပးၿပီး
သင္ျဖစ္ေအာင္သင္ပါတယ္။
လာတက္တဲ့လူေတြက ႏိုင္ငံတကာကလာတဲ့လူေတြပါပဲ။
သင္တဲ့ဆရာက အေမရိကန္လူမ်ိဳးပါ။
စတက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မိတ္ဆက္ၾကရတယ္။
သင္တန္းသားအားလံုးကမိတ္ဆက္ၾကပါတယ္။
လာတဲ့ႏိုင္ငံေတြကေတာ့ တရုပ္၊ ေတာင္ကိုးရီးယား၊ ဂ်ပန္၊
ထိုင္ဝမ္၊ အိႏိၵယ၊ စင္ကာပူက
လူေတြအျပင္ ဥေရာပႏိုင္ငံ၊ အာရတ္ႏိုင္ငံကလူေတြလည္းပါတယ္။
သူ႕တို႕ကိုယ္သူတို႕မိတ္ဆက္ေပးၾကေတာ့
သူ႕တို႕ႏိုင္ငံေတြကို အားလံုးကသိေနၾကတယ္။
က်ေနာ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့
"က်ေနာ့္နာမည္က ေအာင္ဝင္းဟိန္း၊
လာတဲ့ႏိုင္ငံက ျမန္မာႏိုင္ငံ၊
(D.V) ေပါက္ၿပီးေရာက္လာတာ လပိုင္းပဲရွိေသးတယ္။
က်ေနာ့္ရဲ႕ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႕လူမ်ိဳးကိုက်ေနာ္ခ်စ္တယ္"
ေပါ့။
က်ေနာ္ေျပာၿပီးေတာ့ သူတို႕ေတြကေမးတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွာလဲတဲ့အေမ။
မၾကားဖူးဖူးတဲ့။
က်ေနာ္ကေျပာရတာေပါ့။
တရုပ္ႏိုင္ငံရယ္။အိႏိၵယႏိုင္ငံနဲ႕ထိုင္းႏိုင္ငံေတြကဝိုင္းရံေနတဲ့ႏိုင္ငံလို႕
ေျပာလည္းသူတို႕က နားမလည္တာေၾကာင့္
ကမၻာ့လံုးပံုကိုထယူရတယ္။
ၿပီးေတာ့ျမန္မာျပည္ကို
လက္ညိႈးထိုးျပမွ ေအာ္…ဒါလားတဲ့။
တရုပ္ႏိုင္ငံ၊အိႏၵိယႏိုင္ငံလို
ႏိုင္ငံႀကီးေတြကို သူတို႕သိတာသဘာဝက်ပါတယ္။
လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။
စင္ကာပူလိုႏိုင္ငံေသးေသးေလးကိုေတာ့
သူတို႕ေတြသိၿပီး
စင္ကာပူထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာႀကီးမားတဲ့က်ေနာ္တို႕ျမန္မာႏိုင္ငံကို
သူတို႕မသိတာေတာ့ ခံစားရတယ္အေမ။
အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္တဲ့ထိုင္းႏိုင္ငံကိုလည္းသူတို႕သိၾကတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံနဲ႕က်ေနာ္တို႕ျမန္မာႏိုင္ငံက
ဘာမ်ားထူးထူးျခားျခားကြာျခားေနလို႕လဲ။
ခံစားမႈနဲ႕အတူ
ေတြးစရာေတြကအမ်ားႀကီးပါပဲအေမ။
Who?(ဘယ္သူ႕အေပၚမွာတာဝန္ရွိသလဲ။)
Why?(ဘာေၾကာင့္ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ။)
How?(ဘယ္လုိေၾကာင့္ဒီလုိျဖစ္ရတာလဲ)
When?(ဘယ္အခ်ိန္ကထည္းကစၿပီးျဖစ္ေနသလဲ)
What?(ဘာကစၿပီးေျပာင္းလဲရမွာလဲ)
ေမးခြန္းေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕အလုပ္ရႈတ္သြားမိတယ္။
ၿပီးေတာ့ေခါင္းရႈတ္သြားတယ္။
အဲဒီညက အိပ္မေပ်ာ္ဘူးအေမ။
ဒီေရာက္ေနတဲ့ျမန္မာအမ်ားစုကို
လက္လွမ္းမီသေလာက္ေလ့လာၾကည့္ေတာ့
ေတြ႕ရတာေတာ့အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။
ညီညြတ္တဲ့ပံုသ႑န္ကိုမေတြ႕ရဘူး။
ဒီကိုေစာေစာေရာက္တဲ့လူက
ေနာက္က်မွေရာက္လာသူကို
ပညာမ်ိဳးစံုျပတယ္။
အထင္ေသးတယ္။ ႏွိပ္ခ်တယ္။
အမ်ားစုကအဲဒီလိုျဖစ္ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္အနည္းစုကေတာ့ အံၾသစရာေကာင္းေအာင္ကူညီတာလည္းေတြ႕ရပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦးမကူညီႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းကလည္းရွိေနတယ္ေလ။
ဒီမွာက ေငြကတန္ဖိုးရွိတယ္။
ေငြရွိရင္ ဘာမဆိုဝယ္လို႕ရေနတာမို႕ေငြကိုမက္ေမာ၊
တြယ္တာလြန္းတဲ့စိတ္ေၾကာင့္
ဒီကလူေတြ အတၱႀကီးသြားသလားမသိပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခုက လူေတြက ကားတစ္စီးကေနႏွစ္စီးလိုခ်င္တယ္။
ႏွစ္စီးရွိသူကလည္း သံုးစီးလိုခ်င္တယ္။
ေမာ္ဒယ္အသစ္ေပၚတိုင္းလိုခ်င္စိတ္မထိန္းၾကေတာ့ ဝယ္ျဖစ္ၾကတယ္။
ရွိလို႕ဝယ္တာမဟုတ္ဘူး။ အေႂကြးနဲ႕ရလို႕ဝယ္တာ။
ဘဏ္ကလည္းအတိုးရေတာ့ ေငြခ်ီးေပးတာပဲ။
လူေတြကဝယ္ရင္းဝယ္ရင္း
အေႂကြးေတြဆိုတဲ့ႏြံထဲမွာနစ္ေနပါေလေရာ။
ရုန္းေလ ျမဳပ္ေလျဖစ္ေနၾကတယ္။
လူေတြဟာ
စိတ္အလုိကိုလိုက္ရင္းလိုက္ရင္းနဲ႕ စက္ရုပ္ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာတယ္။
အလုပ္ၿပီးအလုပ္ျဖစ္ေနတယ္။
ေငြၿပီးေငြျဖစ္ေနတယ္။
စက္ရုပ္နဲ႕မတူတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ကေတာ့
စက္ရုပ္မွာေလာဘမရွိဘူး။မာနမရွိဘူး။
လူေတြမွာက ေလာဘေတြ၊မာနေတြက
ႀကီးမားသည္ထက္ႀကီးမားေနတာပါပဲ။
ရုပ္ဝတၳဳေတြအေပၚမွာ ေလာဘေတြတက္ေနေတာ့
တစ္ခုၿပီးတစ္ခုလိုခ်င္ေနေတာ့တာပဲ။
ပိုင္ဆိုင္လာျပန္ေတာ့
မာနေတြတက္သထက္တက္ေနတာပါပဲ။
ျမန္မာႏိုင္ငံက ငါ့အေဖထက္သာသြားၿပီ။
ငါ့အဖိုးထက္သာသြားၿပီ။
ျမန္မာႏိုင္ငံကခ်မ္းသာတဲ့လူေတြေတာင္
ငါ့ေလာက္မခ်မ္းသာဘူးဆိုတဲ့အေတြးေတြျဖစ္လာတယ္။
အေျပာေတြျဖစ္လာတယ္။
က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ျမန္မာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ
ဘာသာမဲ့ကို ႏွစ္သက္သူေတြျဖစ္ေနၾကတယ္။
ျဖစ္ျခင္းသေဘာရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ
ပ်က္ျခင္းသေဘာေတြရွိေနတယ္ဆိုတာကို
လက္မခံၾကဘူး။
ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရင္
အၿမဲတမ္းျဖစ္ေနတာပဲလို႕ေျပာေနၾကပါလား။
ေနာက္ဘဝေတြကို မယံုၾကည္ၾကေတာ့ဘူး။
ဒီတစ္ဘဝေကာင္းစားဖို႕အတြက္
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္လုပ္မယ္ဆိုသူေတြကိုလည္းေတြ႕ရတယ္။
ကံ၊ကံရဲ႕အက်ိဳးကို
နားမလည္ၾကေတာ့ပါလား။
က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ေနရာ
မွားေနၿပီလား။
က်ေနာ္ေနတဲ့အိမ္ကလူရြယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အိမ္ေထာင္ဦးစီးကေျပာတယ္။
“ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ
ေဆြမ်ိဳးဆိုတာမရွိဘူး။မိတ္ေဆြဆိုတာလည္းမရွိဘူး။ေငြပဲရွိတယ္။
ေငြမရွိရင္
ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။စားစရာမရွိ၊ဝတ္စရာမရွိ၊ေနစရာမရွိဘူး” တဲ့အေမ။
အဲဒီစကားေျပာၿပီးတစ္ဆက္တည္းမွာ
အိမ္လခနဲ႕စားစရိတ္ေတာင္းပါေလေရာ။
က်ေနာ္တို႕မိန္းမရဲ႕အမ်ိဳးအေဆြအိမ္ေပၚမွာ
တစ္လရွစ္သိန္းေပးၿပီးေနခဲ့ရပါတယ္။
ေဟာ္တယ္ခန္းေလာက္ေတာင္မက်ယ္တဲ့။အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာတစ္လငါးသိန္းတဲ့။
စားစရိတ္ႏွစ္ေယာက္အတြက္ သံုးသိန္းတဲ့။
ဒီမွာရွိတဲ့၊ခင္မင္တဲ့မိတ္ေဆြေတြကိုေျပာျပမိေတာ့
သူတို႕ေတြအံၾသၾကတယ္။
က်ေနာ္ကလက္ခံပါတယ္။
တန္ရာတန္ေၾကးေပးၿပီးေနေတာ့
အေႂကြးမတင္ဘူးေပါ့။
အေမေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေလ။
“ဘာကိုမွ တန္ရာတန္ေၾကးမေပးပဲ
မယူမိပါေစနဲ႕” ဆိုတဲ့စကား။
ဒါနဲ႕အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကိုသတိရမိတယ္။
လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္က
အမႈတစ္ခုျဖစ္ေတာ့ေရွ႕ေနငွားရပါတယ္
အဲဒီေရွ႕ေနေၾကာင့္ အမႈႏိုင္သြားပါတယ္။
ဒီေတာ့ အဲဒီလုပ္ငန္းရွင္ကေရွ႕ေနကို
သေရအိတ္အေကာင္းစားတစ္လံုးကို
လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။
အဲဒီေရွ႕ေနက စိတ္ဆိုးတယ္။
“ငါဟာသေရအိတ္ေလာက္ပဲတန္တဲ့ေရွ႕ေနလား”
ေပါ့။
အဲဒီေတာ့ လုပ္ငန္းရွင္က ေမးတာေပါ့။
“ဒါဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္တန္သလဲ”
“ေဒၚလာငါးရာတန္တယ္”လို႕ေျပာေတာ့လုပ္ငန္းရွင္က
အဲဒီအေကာင္းစားအိတ္ထဲကေငြေတြကိုဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး
စားပြဲေပၚတင္လိုက္တယ္။
အဲဒီေငြေတြထဲက
ေဒၚလာငါးရာကိုေရတြက္ၿပီးေရွ႕ေနကိုေပးလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ အေကာင္းစားသေရအိတ္ထဲကို
က်န္တဲ့ေငြေတြျပန္ထည့္ၿပီးျပန္ယူသြားပါတယ္။
လူဆိုတာ တန္သေလာက္ပဲရတတ္တာမိ်ဳးပါ။
ကိုယ့္တန္ဖိုးကိုကိုယ္ျဖတ္ေနၾကတာပါ။
ခုလည္းဒီလိုပဲနားလည္လိုက္ပါတယ္အေမ။
အိမ္လခေပးရတဲ့အတြက္
တန္ရာတန္ေၾကးေပးလိုက္ရတယ္လို႕ခံစားမိပါတယ္။
စိတ္ထဲမွာလည္းလြတ္လပ္တဲ့စိတ္ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။
အေမေရ….
က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့ေနရာက
ေလယာဥ္ကြင္းနဲ႕မနီးပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ေကာင္းကင္ေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ
ဘယ္အခ်ိန္ပဲၾကည့္ၾကည့္ေလယာဥ္တစ္စီးေတာ့
အနည္းဆံုးေတြ႕ရတတ္တယ္။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ
ေလယာဥ္ကြင္းေပါင္းတစ္ေသာင္းေလးေထာင္(၁၄၀၀၀)ေက်ာ္ရွိတယ္လို႕
စာေစာင္ေတြထဲမွာဖတ္ရဖူးတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့
ေလယာဥ္ကြင္းေပါင္းတစ္ရာေတာင္မျပည့္ဘူးအေမ။
ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္
အရမ္းကြာျခားေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။
သူတို႕ရဲ႕တိုးတက္မႈကိုမုဒိတာပြားမိပါတယ္။
ကိုယ့္ျမန္မာႏိုင္ငံကဆင္းရဲလို႕၊
မတိုးတက္ေပမယ့္လို႕
ႏိုင္ငံနဲ႕လူမ်ိဳးကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ကေတာ့
တစ္ျပားမွေလွ်ာ့ပါးမသြားပါဘူး။
ဘယ္သူေမးေမး၊က်ေနာ္ကေတာ့ျမန္မာႏိုင္ငံသားလို႕ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာ
ေျဖေနပါတယ္။
အေမရိကန္မွာေနလို႕အေမရိကန္ျဖစ္သြားတာမွမဟုတ္တာ။
ျမန္မာဟာျမန္မာပဲေပါ့။
ကဲ…စာရွည္သြားလို႕အေမမ်က္စိေညာင္းေနၿပီလား။
နားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္။
အေမ့ရဲ႕ခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕(San Jose)
ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္(California)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)
၁၁-၁၄-၂၀၁၁
