“ ဒန္းစီးျခင္း…”

ေရွ႕တိုးလိုက္၊

ေနာက္ဆုတ္လိုက္နဲ႕၊

ေအာင္မယ္ေလး

ေကာင္းလွခ်ည္းလားေနာ္။

(သားသားေလး)

“ မင္းအေမဆီ သြားေပါ့…”

သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး မိန္းမျဖစ္သူ မႀကိဳင္ႀကိဳင္က

ေယာက္်ားကိုျမင့္ႏိုင္ကို ျပန္ေအာ္တယ္။

“ ရွင့္ က်မကို ႏွိပ္စက္တာ လြန္လြန္းၿပီ၊

ဘယ္မိန္းမမွ ရွင့္အႏြံအတာကို မခံႏိုင္ဘူးရွင့္၊

နားလည္လား ”

“ မခံႏိုင္ရင္ မင္းအေမေနာက္ လိုက္သြားေဟ့၊

မတားဘူး ”

“ က်မအေမ ဆံုးသြားၿပီ ဆိုတာ

ရွင္သိတယ္မဟုတ္လား ”

ကိုျမင့္ႏိုင္က ျပန္ေျပာလိုက္တာက...

“ သိလို႕ေျပာတာေပါ့ ”

" လြတ္လပ္မႈဟာ ငါတို႕ရဲ႕အေကာင္းဆံုးရတနာ..."

လြတ္လပ္မႈဟာ ငါတို႕ရဲ႕အေကာင္းဆံုး၊

အသိမ္ေမြ႕ဆံုး၊

အမြန္ျမတ္ဆံုး၊

အလွပဆံုး ရတနာျဖစ္တယ္။

လြတ္လပ္မႈဟာ တန္ဖိုးထားစရာ

ေတြ အားလံုးရဲ႕မိခင္ျဖစ္တယ္။

တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ ပိုၿပီး အသိဉာဏ္ရွိတဲ့သူ

ျဖစ္လာဖို႕ ႀကိဳးစားေနရတာ

တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ ပိုလြတ္လပ္လာဖို႕

ႀကိဳးစားေနရတာ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္။

မွန္တာကို လုပ္ရဲတာဟာ

ရုိးသားမႈနဲ႕ သတိၱ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးရွိလို႕ပါ။

ရုိးသားမႈနဲ႕ သတိၱရွိတဲ့သူမွသာ

လြတ္လပ္တဲ့သူ ျဖစ္တယ္။

ေပးမွ ရတဲ့လြတ္လပ္မႈဟာ

လြတ္လပ္မႈ အစစ္မဟုတ္ဘူး။

ဘယ္သူကမွ လြတ္လပ္မႈကို ေပးလို႕မဘူး။

မိမိဘာသာ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူမွ ရတယ္။

ဘယ္သူ႕ဆီကမွ ခြင့္ေတာင္းစရာမလုိတဲ့

လြတ္လပ္မႈကို အျပည့္အဝယူပါ။

ဒီအခြင့္အေရးကို ယူႏိုင္တဲ့သူဟာ

က်န္တဲ့အခြင့္အေရးေတြ ကိုပါရလာမယ္။

လြတ္လပ္တဲ့သူရဲ႕ဘာသာတရားမွာ

ဆုေပးတာမရွိဘူး။

ဒဏ္ေပးတာ မရွိဘူး။

ဉာဏ္ကို ျပည့္ျပည့္ဝဝသံုးၿပီး

အျမင့္ဆံုး၊အျမတ္ဆံုးကို လုပ္တာပဲရွိတယ္။

စိတ္ထားနဲ႕ အသိဉာဏ္ျမင့္သြားေလေလ၊

လြတ္လပ္မႈကို ျမတ္ႏိုးေလေလပဲ။

လြတ္လပ္မႈဟာ ခ်မ္းသာအစစ္ပဲ။

ပစၥည္းေတြေတာ့ အမ်ားႀကီး ပိုင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ကိုယ္မပိုင္ဘူး။

ဘာျဖစ္လို႕လဲ။

ဘဝကို ေရာင္းစားထားလို႕ေပါ့။

ေငြရၿပီး ဂုဏ္ရွိၿပီး လြတ္လပ္မႈမရွိတဲ့ဘဝကို မက္ေမာတာဟာ

ဘဝရဲ႕ျမင့္ျမတ္တဲ့သေဘာကို မခံစားတတ္လို႕ပါ။

ငါ့မွာ အရည္အခ်င္းရွိဖို႕၊

သတိၱရွိဖို႕၊

စည္းကမ္းရွိဖို႕၊

ဇြဲရွိဖို႕၊

ပညာတတ္ျဖစ္ဖို႕၊

ငါတာဝန္ယူတယ္လို႕ ေျပာႏိုင္တဲ့စိတ္ဟာ

လြတ္လပ္တဲ့စိတ္ျဖစ္တယ္။

ကိုယ့္အရည္အခ်င္းေတြကို ကိုယ့္အၿမဲတမ္း ျမွင့္တင္ေနရမယ္။

ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ကို ခိုင္မာေအာင္ ၊ရင့္က်က္ေအာင္

ေလ့က်င့္ေနရမယ္။

ငါဟာ ဉာဏ္ရွိတဲ့သူ၊

သတိၱရွိတဲ့သူ၊

အမွား၊အမွန္၊ အေကာင္းအဆိုး၊

တရားတယ္၊ မတရားဘူးဆိုတာကို

ခြဲျခားၿပီးသိတဲ့သူဆိုတာကို ေဖာ္ျပႏိုင္ရမယ္။

( ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက)

" ေခါင္းေထာင္ရဲမွ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း..."

အုတ္ခ်ပ္ကေလးေတြကို တစ္ခ်ပ္ခ်င္းစီၿပီး

ေဆာက္သြားတဲ့အခါ အိမ္တစ္အိမ္ျဖစ္လာသလိုပဲ

အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ စုေပါင္းလိုက္တဲ့အခါမွာ

လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတယ္။

သတိၱဆုိတာ

အတြင္းစိတ္ဓာတ္ရဲ႕အရည္အေသြး

တစ္မ်ိဳးျဖစ္တယ္။

ေဟာဒါက…

ငါ့ရဲ႕ ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္း၊

ငါ့ရဲ႕ ပင္ကိုယ္သေဘာထား၊

ငါ တကယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္၊

ငါ တကယ္လုပ္မယ္၊

ဒါကိုလုပ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းရည္သတိၱ

ငါ့မွာရွိတယ္။

အေကာင္းဆံုးကိုေရြးခ်ယ္ၿပီးေတာ့လုပ္မယ္။

အကယ္၍ ငါလုပ္တာဟာလြဲသြားတယ္၊

မွားသြားတယ္ဆိုရင္လည္း ပဲ

အဲဒါကိုပါ သတိၱရွိရွိ လက္ခံၿပီးေတာ့

ဘယ္လုိျပဳျပင္ရင္အေကာင္းဆံုးျဖစ္မလဲ

ဆိုတဲ့နည္းလမ္းကို ရွာၿပီးေတာ့

သတိၱရွိရွိျပဳျပင္သြားမယ္။

လူ႕ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကို ေကာင္းေအာင္

တစ္နည္းနည္းနဲ႕ အေထာက္အကူေပးခ်င္တယ္ဆိုရင္

လူေတြမွာ ရွိတဲ့ေကာင္းတဲ့စိတ္ထားေတြ၊

ေကာင္းတဲ့ပင္ကိုအရည္အခ်င္းေတြက္ို

သူတို႕ဟာသူတို႕သိဖို႕၊

သူတို႕ဟာသူတို႕ေဖာ္ထုတ္ဖို႕၊

အသံုးခ်ဖို႕၊

တတ္ႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႕လမ္းဖြင့္ေပးရမယ္။

ျပဳစုေပးရမယ္။

သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့သူ၊

သူ႕အရည္အခ်င္းကိုသူျပည့္ျပည့္ဝဝထုတ္သံုးႏိုင္တဲ့သူေတြ

ျဖစ္လာေအာင္ ျပဳစုေပးရမယ္။

ကိုယ္ဉာဏ္ရွိသေလာက္ခ်င့္ခ်င့္ခိ်န္ခ်ိန္စဥ္းစားၿပီး

တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေကာင္းဆံုးကို ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ၿပီးေတာ့

လုပ္သြားႏိုင္မွသာ ကိုယ့္ရဲ႕အရည္အခ်င္းနဲ႕

ကိုယ္ရဲ႕သတိၱ ကဖြံ႕ၿဖိဳးလာမွာပဲ။

ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက

ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္ဖို႕အေၾကာင္းျဖစ္လာေတာ့

ဘာမွမသိတဲ့ႏိုင္ငံမွာ

ဘယ္လိုရပ္တည္ရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားျဖစ္တယ္။့

ေရရွည္ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႕က

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးမႈဟာ မရွိမျဖစ္လိုအပ္မွန္း

သေဘာေပါက္လာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာစုေဆာင္းလာခဲ့တဲ့

မွတ္စုစာအုပ္ေတြကို ယူလာျဖစ္ခဲ့တယ္။

စိတ္ဓါတ္ခြန္အားလိုအပ္တဲ့အခါတိုင္း

အဲဒီမွတ္စုစာအုပ္ပါ အေၾကာင္းအရာကို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ခြန္အားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ကိုယ့္လိုပဲ လိုအပ္သူေတြလည္း ရွိႏိုင္တယ္ထင္မိလို႕

မွတ္စုပါအေၾကာင္းအရာက္ို

မွ်ေဝလိုက္တာပါ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးဖို႕ပါ။

ၿပီးေတာ့...

စိတ္ဓါတ္ခြန္အားကို တန္ဖိုးထားတတ္သူတိုင္းအတြက္ပါ။

" သူ႕ထက္သူ လူစြမ္းေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ..."

ႏိုင္ငံျခား သေဘာၤေပၚက အျဖစ္အပ်က္ပါ။
တနဂၤၤေႏြေန႕မွာ သေဘာၤသားအမ်ားစု အားၾကတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံက သေဘာၤသားအမ်ားစုက ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး အရက္ေသာက္ၾကတယ္။
အရက္ေလးဝင္လာၿပီဆိုိုရင္ စကားလည္းမ်ားၾကတယ္။ ျငင္းလာၾကတယ္။ ြ
က်ေနာ္တာဝန္က E.Oပါ။က်ေနာ္ကို အမ်ားက ဓါတ္ႀကိဳးႀကီး လို႕ေခၚၾကတယ္။
ဒီေန႕မွာေတာ့ က်ေနာ္ အရက္ေသာက္ခ်င္စိတ္မရွိတဲ့အတြက္ အနားမွာရွိတဲ့ကုတင္တစ္လံုးမွာ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ကို လွဲၿပီး ဖတ္ေနတယ္။

သန္းေအးဆိုတဲ့အေကာင္က
" ငါ့ကို ဘာေကာင္မွတ္သလဲ၊
ငါေနတဲ့အရပ္ကို ေျပာျပလိုက္ရင္ မင္းတို႕ေတြ ၿဖံဳသြားမယ္။ "

" ကဲ...ေျပာစမ္းပါအုန္း၊
မင္းဆိုတဲ့အေကာင္က ဘယ္ ကလာတာလဲ ေျပာစမ္းပါအုန္း၊"
လို႕ စိန္သန္းကေမးလိုက္တယ္။
ကိုသန္းေအးက" ငါက ဗိုလ္တေထာင္ ကလာတာကြ ။"
လို႕ရင္ေကာ့ၿပီးေျပာလိုက္ပါတယ္။
" ဗိုလ္တေထာင္ဆို ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္။
ငါက ကိုယ့္မင္းကိုယ္ခ်င္းလမ္း ကလာတာကြ"
လို႕ စိန္သန္းကေျပာလိုက္ပါ တယ္။

တင္ဝင္းက
" မင္းတို႕ေလာက္ေတာ့ အီစေပ်ာ့ပဲ။
ငါက မင္းမႏိုင္ရပ္ကြက္ ကလာတာကြ "
လို႕ေျပာလိုက္ပါတယ္။
သူတို႕ေတြ စကားႏိုင္လုေနတာကို ၾကားရေတာ့ က်ေနာ္ၿပံဳးမိပါတယ္။

သူတို႕ေတြ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ က်ေနာ္ဖက္ လွည့္လာပါတယ္။
" ဓါတ္ႀကိဳးႀကီး ဘယ္ကလာတာလဲ "
လို႕ေမးလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္က ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို လက္ၾကားညွပ္ၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္တာက
" ေတာင္ႀကီးက....။"
သူတို႕အားလံုး အသံတိတ္သြားၾကတယ္။

" သတိၱ အမ်ားႀကီးလိုပါတယ္..."

အခုေခတ္မွာ အေၾကာင္းအက်ိဳးကို

ခိုင္ခိုင္မာမာ၊

ရင့္ရင့္က်က္က်က္နဲ႕စဥ္းစားႏိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းရွိဖို႕က

ပိုၿပီးေတာ့ လိုအပ္တယ္။

စိတ္ထားနဲ႕ အသိဉာဏ္

ရင္က်က္မႈဘက္ကိုသြားေနသ၍

ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလူအတြက္

သတိၱဆိုတာ အင္မတန္ အေျခခံက်တဲ့

အရည္အခ်င္းတစ္ခုျဖစ္တယ္။

ဂုဏ္တစ္ခုျဖစ္တယ္။

ေရွ႕ကိုတိုးၿပီးသြားေနအံုးမယ္ဆိုရင္

သတိၱလိုတာခ်ည္းပဲ။

အားငယ္တတ္တဲ့လူဟာသတိၱ ရွိတဲ့လူ မျဖစ္ႏိုိင္ဘူး။

အားငယ္တတ္တဲ့လူဟာ

ရုိးသားပြင့္လင္းတဲ့ဆက္ဆံေရး၊

Creative ျဖစ္တဲ့ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးကို မရႏိုင္ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ တစ္ခ်က္ခ်င္း၊

တစ္ခ်က္ခ်င္းမွာ

သတိၱရွိဖို႕လိုတယ္ဆိုတာကိုစဥ္းစားရမယ္။

သူ႕ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေပးလိုက္တာပဲ။

ကိုယ့္ဘဝထဲမွာ သူ႕ကို ေနရာေပးလိုက္တာပဲ။

ငါ့ကိုျပန္ခ်စ္မွာလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးမထားပဲ

ကိုယ္က လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခ်စ္ႏိုင္ဖို႕

သတိၱလိုတယ္။

သူ႕ဆီက ဘာမွျပန္မေမွ်ာ္လင့္ပဲနဲ႕

ကိုယ္ေပးႏိုင္တာကို

ေမတၱာနဲ႕ေပးႏိုင္ဖို႕

သတိၱလိုပါတယ္။

အရႈံးအျမတ္မတြက္ပဲ

ခ်စ္ႏိုင္ဖို႕ သတိၱလိုတယ္။

အႏိုင္အရႈံး မရွိပဲခ်စ္ႏိုင္ဖို႕

သတိၱလိုတယ္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဆက္ဆံႏိုင္ဖို႕ သတိၱလိုတယ္။

တကယ္သတိၱရွိမွ ခ်စ္ႏိုင္တယ္။

ဖန္တီးမႈအစစ္အမွန္ မွန္သမွ်ဟာ

လြတ္လပ္တဲ့လူရဲ႕လုပ္ရပ္ ျဖစ္တယ္။

တစ္ခုခုကို ဖန္တီးဖို႕ တည္ထြင္ဖို႕

သတိၱလိုတယ္။

စိုးရိမ္စိတ္ကိုေက်ာ္လႊားၿပီး ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကို

ဆက္လုပ္ႏိုင္ဖို႕ဆိုတာ

သတိၱလိုတယ္။

စာေရးတယ္ဆိုတာလည္း သတိၱ အမ်ားႀကီးလိုတယ္။

ကိုယ့္ရင္ထဲက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ရုိးသားတဲ့စိတ္နဲ႕၊

ကိုယ့္အသိဉာဏ္နဲ႕

ကိုယ္ျမင္ထားတာ၊သိထားတာကို

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာႏိုင္ဖို႕ သတိၱလိုတယ္။

စိတ္ထဲရွိတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း

ေျပာႏိုင္ဖို႕၊ေရးႏိုင္ဖို႕ကိုပဲ သတိၱလိုတယ္။

သူမ်ားမလုပ္ေသးတဲ့အလုပ္တစ္ခုက္ုိ

ကိုယ္ကစၿပီးလုပ္ဖို႕ဆိုတာ သတိၱ

အမ်ားႀကီးလိုပါတယ္။

ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တဲ့သူ၊

ကိုယ့္လမ္းကို ကိုယ္ရွာၿပီးသြားေနတဲ့လူ

ျဖစ္ဖို႕သတိၱအမ်ားႀကီးလိုပါတယ္။

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက

“ ေမတၱာထားတယ္လား?…”

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ျဖစ္တယ္။

အေဆာက္အဦးတစ္ခုေပၚမွ အုတ္ခဲတစ္ခ်ပ္ က်လာရာ

လမ္းသြားသူတစ္ဦးရဲ႕ ေခါင္းေပၚတည့္တည့္က်တယ္။

ရတဲ့ဒဏ္ရာကျပင္းထန္တဲ့အတြက္ ပြဲခ်င္းၿပီးေသသြားတယ္။

လူမ်ား ဝိုင္းလာၾကၿပီး မေက်မနပ္ ေျပာၾကတယ္။

“လမ္းေတာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလွ်ာက္လို႕မရေတာ့ဘူး။

အုတ္ခဲေတြ လူ႕ေခါင္းေပၚက်သတဲ့။

ဟင္း၊ တာဝန္ရွိသူေတြ ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကေတာ့မွာလား ”

လူအုပ္ထဲမွ တစ္ေယာက္ဟာ ေသသူအား ငံု႕ၾကည့္ၿပီး

ေျပာတယ္။

“ က်ေနာ္ သူ႕ကိုသိတယ္။

သူဟာ ႀကံ႕ဖြတ္ပါတီဝင္ တစ္ေယာက္ပဲဗ် ”

လူအုပ္ၾကားမွ မေက်နပ္သံ ပိုၿပီး က်ယ္ေလာင္စြာ ေပၚထြက္လာတယ္။

“ ဒီပါတီကလူေတြကလဲ လြန္ကို လြန္လြန္းတယ္။

ဘယ္သြားသြား သူတို႕ခ်ည္းပဲ။

အခုပဲၾကည့္၊

အုတ္ခဲေတာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ က်ဖို႕ေနရာ မရွိဘူး ”

" ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ ပိတ္ေနတယ္..."

တစ္ခါတုန္းက

အထူးကုေဆးရုံတစ္ခုမွာျဖစ္ခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ပါ။

အာဏာရွင္ႀကီး ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ျဖင့္ အသက္ကို အႏိုင္ႏိုင္ ရွဴေနပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕ ကုတင္ေဘးမွာ သူ႕ရဲ႕အရုိက္အရာကိုဆက္ခံမယ့္သူထိုင္ေနတယ္။

ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနတဲ့အမူအရာနဲ႕ ျဖစ္ေနတယ္။

မ်က္လံုးအိမ္မွာလည္း မ်က္ရည္မ်ားနဲ႕ ျပည့္ေနတယ္။

အာဏာရွင္ႀကီးက အသံတိုးတိုးနဲ႕ေျပာတယ္။

“ ဒီေလာက္ေတာင္ ပူေဆြးေသာက ျဖစ္မေနစမ္းပါနဲ႕။

မင္းသိေအာင္ ငါေျပာမယ္။

ငါပိုင္ ပိုက္ဆံေတြအားလံုး၊ ဇိမ္ခံကားေတြအားလံုး၊

ငါ့ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႕ တိုက္ႀကီးႏွစ္လံုးကုိ

မင္းအတြက္ထားခဲ့မယ္။”

“ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္။

က်ေနာ့္ကို သားတစ္ေယာက္လို သေဘာထားတဲ့အတြက္လည္း

ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဒါနဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးအတြက္ က်ေနာ္ တစ္ခုခု လုပ္ေပးႏိုင္တာ ရွိပါသလားခင္ဗ်ာ… ”

အာဏာရွင္ႀကီးက အသက္ကိုခက္ခက္ခဲခဲ ရွဴလိုက္ၿပီး ေျပာတယ္။

“ေအး၊ ရွိတယ္။

မင္းရဲ႕ေျခေထာက္ကို ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ကေန ဖယ္ေပးစမ္းပါ ”

" လူ႕စရိုက္မိ်ဳးစံု..."

ဘီယာခြက္ထဲမွာ ယင္ေကာင္ကို ေတြ႕တဲ့အခါ…

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား-

ဘီယာခြက္ထဲမွ ဘီယာကို ၾကမ္းေပၚ ေလာင္းခ်ၿပီးေနာက္

တစ္ခြက္ မွာတယ္။

အဂၤလိပ္ႏိုင္ငံသား-

ဘီယာဖိုးေခ်လိုက္တယ္။

အဲဒီေနာက္ခြက္ကိုလက္နဲ႕ေတာင္ မထိဘဲ

ဆိုင္ထဲက ထြက္သြားလိုက္တယ္။

ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသား-

စာပြဲထိုးကုိ ေခၚၿပီး အသစ္ထည့္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုတယ္။

အီတလီႏိုင္ငံသား-

ယင္ေကာင္ကို ဆယ္လိုက္ၿပီး ဘီယာကို ေသာက္တယ္။

အာဖရိကႏိုင္ငံသား-

ဘီယာကို ယင္ေကာင္နဲ႕အတူ ေသာက္လိုက္တယ္။

တရုတ္ႏိုင္ငံသား-

ယင္ေကာင္ကို အရင္စားတယ္။

အဲဒီေနာက္ ဘီယာေသာက္တယ္။

ဘူေဂးရီးယားႏိုင္ငံသား-

ဘီယာခြက္ကို ေမာ့ခ်လုိက္တယ္။

ယင္ေကာင္ က်ေနရေကာင္းလားဆိုၿပီး ပူညံပူညံလုပ္တယ္။

ပိုက္ဆံမေပးဘဲ ဆိုင္ထဲက ထြက္တယ္။

ရုရွားႏိုင္ငံသား-

ယင္ေကာင္ကုိ ဆယ္တယ္။

ဘီယာ ေသာက္တယ္။

ယင္ေကာင္ကို ဘီယာခြက္ထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး

အသစ္တစ္ခြက္ ေပးရန္ ေတာင္းဆိုတယ္။

" တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖယ္ရွားလိုက္တဲ့အခါ..."

တစ္ခါတုန္းက
လူတစ္ေယာက္ဟာ ေစ်းထဲက ဖားအရွင္ႀကီးတစ္ေကာင္ကို ဝယ္လာမိပါတယ္။
အိမ္ေရာက္ရင္ ဖားဟင္းခ်က္စားမယ္ေပါ့။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရေႏြးအိုးတည္ပါတယ္။
ေရေႏြးဆူေတာ့ အဲဒီဖားကို ေရေႏြးအိုးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ပါတယ္။
ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့အိုးဆိုေတာ့ ဖားက ဘယ္မွာ ၿငိမ္ေနမလဲ...
ေရေႏြးအိုးထဲကေန ခုန္ထြက္သြားတာေပါ့။
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ အပူအေအး ရုတ္တရက္ကြားျခားသြားေတာ့
ခ်က္ခ်င္းျမန္ျမန္ တံု႕ျပန္ျပီး
အျပင္ခုန္ထြက္ႏိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ အဲဒီလူက စဥ္းစားတာေပါ့။
ဖားသားဟင္းက စားခ်င္တာကိုး။
အဲဒီဖားကို ေရေအးထဲထည့္ထားလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေရေအးရဲ႕ေအာက္က မီးထည့္လိုက္ပါတယ္။
ေရကေအးေနေတာ့ ဖားက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကူးခတ္ေနတာေပါ့။
ေရက တျဖည္းျဖည္းခ်င္းပူလာတာကို သိေပမယ့္ ရုန္းထြက္ဖို႕ မႀကိဳးစားမိဘူး။
ေပ်ာ္ေနတာကိုး။
ေရကပြက္ပြက္ဆူလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဖားခုန္မထြက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။့
ဖားဟာ ဖားစြတ္ျပဳတ္ျဖစ္သြားပါၿပီ။

က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဖားစြတ္ျပဳတ္အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္တို႕လူေတြဟာလည္း ဖားနဲ႕အလားတူပါတယ္။
လြတ္လပ္မႈကို ရုတ္တရက္ဖယ္ရွားလိုက္တဲ့အခါ
ဖားလိုပဲ ရုတ္တရက္တုံ႕ျပန္တတ္ၾကပါတယ္။
လြတ္လပ္မႈကို တန္ဖိုးထား၊
ခ်က္ခ်င္းေတာ္လွန္တတ္ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖယ္ရွားလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့
အေပ်ာ္ေတြလြန္ၿပီး ဘာမွေတာင္ မသိလိုက္ေတာ့ဘူး။
အခုဆိုရင္...လြတ္လပ္တဲ့အရသာဟာ ဘာလဲလို႕ေမးရင္
ဘာျပန္ေျဖရမွန္း မသိၾကေတာ့ပါဘူး။
ဖားစြတ္ျပဳတ္ျဖစ္သြားၾကၿပီေလ။
ဝမ္းနည္းစရာလည္းေကာင္းသလို
ေၾကကြဲစရာလည္းေကာင္းပါတယ္။