သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သားသတိတရစာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမေနေကာင္းလား၊
အေမေနေကာင္းပါေစလို႕က်ေနာ္အၿမဲတမ္းဆုေတာင္းေနပါတယ္။
"အရာရာဟာေကာင္းဖို႕ျဖစ္လာတာပါ"
လို႕အေမခဏခဏေျပာဖူးတဲ့စကားကို
က်ေနာ္မေမ့ပါဘူး။
အဲဒီစကားဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အၿမဲတမ္းခြန္အားျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
“အေကာင္းလည္းမၿမဲဘူး။
အဲ…အဆိုးလည္းမၿမဲပါဘူး။
အေကာင္းနဲ႕အဆိုးဟာ ဒြန္တြဲေနတယ္။
အဆိုးေၾကာင့္လည္း အေကာင္းေတြဟာ ပိုလွပေနတာပါ” တဲ့။
ဒါေၾကာင့္အဆိုးကို သတိၱရွိရွိ ရင္ဆိုင္လိုက္စမ္းပါ" တဲ့။
က်ေနာ္ဟာ အေမ့သားပါ။
သတိၱရွိတဲ့အေမရဲ႕သားျဖစ္တဲ့အတြက္
သားအၿမဲတမ္းဂုဏ္ယူမိပါတယ္။
က်ေနာ္ငယ္ငယ္က
ဒီသင္ခန္းစာကို ေကာင္းေကာင္းမေက်ညက္ခဲ့တဲ့အတြက္
ဒီမွာ က်ေနာ္အလူးအလဲခံစားရတာကိုေတာ့ ဝန္ခံပါတယ္။
ဒီေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ကားေတြကို
ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ေမာင္းတတ္ေနၿပီအေမ။
အေမရိကန္ရဲ႕ ကားလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးအေပၚမွာ
ကားအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုေမာင္းတတ္တာကိုေျပာတာပါ။
ဒါဟာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခုပါပဲ။
ျဖစ္ပံုကဒီလိုပါ။
အိမ္မွာေနရတာ နားညီးလြန္းတာနဲ႕ရရာအလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ဖို႕ဆံုးျဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
အေမရိကန္မွာေနရတာ အလုပ္ရွိရင္လည္း ဒုကၡ၊
အလုပ္မရိွရင္လည္း ဒုကၡပါပဲ။
အလုပ္ရိွသူေတြရဲ႕ဒုကၡက
အလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕အတၱေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ဒုကၡေပါ့။
ဒီကအလုပ္ရွင္ေတြက အလုပ္သမားေတြကိုလခေပးၿပီးဆိုတာနဲ႕
အဲဒီအလုပ္သမားဆီက လုပ္အားကို ႀကံႀကိတ္စက္က
ႀကံေခ်ာင္းရဲ႕အရည္ကို
ညွစ္ယူသလိုမ်ိဳးညွစ္ယူတာဆိုေတာ့ ဘယ္မွာ သက္သာမလဲ။
ေႏွးလိုက္တာဆိုၿပီးအတင္းေမာင္းေတာ့တာပဲ။
မကၽြမ္းက်င္ရင္ ေႏွးမွာပဲ။ ဒါကိုလက္မခံဘူး။
ျမန္ျမန္လုပ္။
ျမန္ျမန္လုပ္ေတာ့ မေသသပ္ေတာ့ဘူး။
မလိုခ်င္ဘူး။
ျမန္ျမန္နဲ႕သပ္သပ္ရပ္ရပ္ၿပီးရမယ္တဲ့။
သူတို႕ေျပာသလိုၿပီးေအာင္လုပ္ႏိုင္လာေတာ့
တန္ဖိုးေပးထားတဲ့အလုပ္ခ်ိန္အတြင္းမွာ အအားမေနရဘူးတဲ့။
အလုပ္ပါးရင္ က်န္တဲ့အလုပ္ေတြကို ရွာႀကံလုပ္ရမယ္ တဲ့။
ရွာႀကံခိုင္းတယ္။
ေျပးေနတဲ့ျမင္းတစ္ေကာင္ကို
အားမရလို႕ၾကာပြတ္နဲ႕တစ္ခ်ိန္လံုးရုိက္ေနသလိုမ်ိဳးဆိုေတာ့
အိမ္ျပန္လာရင္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ၿပီ။
ဘာအားမွ မက်န္ေတာ့သလိုခံစားရတယ္။
ေျခကုန္လက္ပန္းက်တယ္ဆိုတာဒါမ်ိဳးလို႕အခုမွပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ
သိေတာ့တယ္။
အလုပ္မရွိသူရဲ႕ဒုကၡက စိတ္ပင္ပန္းရတာပါပဲ။
လူကေတာ့ မပင္ပန္းပါဘူး။
စိတ္ ပင္ပန္းတာက ပိုဆိုးပါတယ္။
အလုပ္မရွိသူဟာ ေငြေရးေၾကးေရးကိစၥကိုပူပန္ရတယ္။
ေငြက တန္ခိုးႀကီးတယ္။
ေငြမရွိရင္
ေရရွည္ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႕ခက္ခဲမွန္းသိလို႕စိတ္ပင္ပန္းရတာကတစ္မ်ိဳး။
ေငြကိုတန္ဖိုးထားလြန္းတဲ့မိသားစုထဲေနမိတာေၾကာင့္
တစ္ခ်ိန္လံုးအလုပ္ရွာဖို႕ခ်ည္းေျပာေနေတာ့တာပဲ။
အင္တာနက္ထဲအလုပ္ေလွ်ာက္ရတာလည္းအေမာ။
အလုပ္လိုက္ရွာရတာလည္းအေမာ။
အလုပ္ရွားပါးတဲ့ေခတ္ေရာက္မွ
ဒီကိုလာမိတဲ့အတြက္ အလုပ္ကလည္းရွားလိုက္တာမေျပာပါနဲ႕ေတာ့။
မိန္းမက က်ေနာ့္အေပၚနားလည္မႈရွိပါတယ္။
သူတစ္ေယာက္ လုပ္တာက စား၊ဝတ္၊ေနေရးအစဥ္ေျပပါတယ္တဲ့။
မိဘမ်ားကို လွဴခ်င္ရင္ေတာ့ အလုပ္ရွိရမယ္တဲ့။
ကိုယ္နဲ႕သင့္ေတာ္တဲ့အလုပ္ရမွ လုပ္ပါတဲ့။
ဒီမွာက အိုးကမပူ၊စေလာင္းကပူဆိုသလိုျဖစ္ေနတယ္။
က်ေနာ္အလုပ္မရွိတာကိုပဲ
က်ေနာ့္မိန္းမကလြဲၿပီးအားလံုးကဝိုင္းပူေနတယ္။
သူတို႕ရဲ႕အပူက ကူးတယ္ေလ။
နားညီးလို႕စာၾကည့္တိုက္သြားၿပီးစာဖတ္ခ်ိန္မွာေတာ့
နားေအးေနေပမယ့္
အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ အို…တစ္အိမ္သားလံုး ဝိုင္းၿပီးပူညံပူညံလုပ္ေတာ့တာပဲ။
တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးဖူး။
တစ္ပတ္၊တစ္လအလုပ္မရွိတာပဲ၊
တစ္သက္လံုးအလုပ္မရွိသလိုမ်ိဳးေျပာေနတာကိုက အံၾသမိတယ္။
က်ေနာ့္ကို လက္ေၾကာမတင္းတဲ့ငပ်င္းလို႕ထင္ေနပံုရတယ္။
သူတို႕ဆိုရင္ အသက္ခုႏွစ္ေက်ာ္တဲ့အထိ အခ်ိန္ပိုင္း
အလုပ္လုပ္တုန္းဆိုတာကတစ္မိ်ဳး၊
ဆရာဝန္ဘဝကိုေမ့ပစ္လိုက္ေတာ့ဆိုတာကတစ္မ်ိဳး၊
အလုပ္ရွိမွ ေငြရွိမွာဆိုတာကတစ္မ်ိဳး၊
ေငြမရွိရင္ မက်န္းမာတဲ့အခါ ေဆးကုဖို႕ခက္ခဲမယ္ဆိုတာကတစ္မ်ိဳး၊
အလုပ္ဆိုရင္ ဘာအလုပ္ လုပ္လုပ္ဂုဏ္ရွိတယ္ဆိုတာကတစ္မ်ိဳး၊
အို…စံုေနတာပါပဲအေမရာ။
ေန႕စဥ္ၾကားေနရေတာ့ နားညီးလာတယ္။
ဘာအလုပ္ျဖစ္ျဖစ္လုပ္မယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။
သူတို႕ကရွာေပးရွာပါတယ္။
ကားသန္႕ရွင္းေရးအလုပ္၊
ကားေရေဆးတဲ့အလုပ္ဆိုေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့။
ပင္ပန္းတယ္လို႕မညီးေတာ့ပါဘူး။
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့
အေမကိုလုပ္ေကၽြးေနတာပဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။
အေမ့ေၾကာင့္ဆိုတဲ့စိတ္ေၾကာင့္က်ေနာ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ေနပူထဲမွာလုပ္ရေတာ့ နဖူးကေခၽြး၊ေျခမေပၚက်တယ္ဆိုတာကို
အခုေတာ့ လက္ေတြ႕ႀကံဳရၿပီေလ။
တစ္ခါတစ္ေလအလုပ္မ်ားလာရင္ ထြက္လာတဲ့ေခၽြးဟာ
မ်က္လံုးထဲဝင္တာေတာင္သုတ္ခ်ိန္မရပါဘူး။
မ်က္လံုးစပ္လိုက္တာ၊
ေနပူလိုက္တာလည္းမေျပာပါနဲ႕ေတာ့။
မ်က္ႏွာနဲ႕ ေနထိတဲ့အပိုင္းေတြ မဲလာတယ္။
အကၤ်ီ ဝတ္ထားတဲ့အသားကျဖဴေနတယ္။
အခုမွ အမဲနဲ႕အျဖဴ(Black&white)ျဖစ္ေနတယ္။
လက္ဆစ္ေတြဟာ အလုပ္လုပ္ရလြန္းလို႕ ေယာင္ေနတယ္။
ကိုက္ေနတယ္။ အၿမဲတမ္းအကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးကိုေသာက္မွ သက္သာတယ္။
အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးရဲ႕ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြကိုလည္း
ထည့္မတြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေစေတာ့။
အလုပ္မ်ားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရငတ္လြန္းလို႕ ႏူတ္ခမ္းေတြေျခာက္လာတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေရေသာက္ခ်ိန္မရတာမ်ိဳးလည္းႀကံဳရတယ္။
က်ေနာ့္ဘဝမွာ အပင္ပန္းဆံုးအခ်ိန္ပါပဲ။
အဲဒီကရလာတဲ့ေငြေတြကို မသံုးရက္ဘူး။
ဘာသံုးသံုးမတန္ဘူးအေမ၊
အဲဒါေၾကာင့္ အေမ့ဆီကို က်ေနာ္ပို႕ေပးလိုက္ပါတယ္။
အေမလွဴခ်င္ရာ လွဴဖို႕၊
အေမစားခ်င္ရာ စားဖို႕၊
အေမသံုးခ်င္ရာသံုးဖို႕အတြက္ပါ။
အဲဒီတုန္းကေတာ့ အျဖစ္မွန္ကို က်ေနာ္မေျပာခဲ့ဘူး။
အေမမ်ိဳမက်မွာစိုးလို႕ပါ။
အေမမသံုးရက္၊မလွဴရက္ မွာစိုးလို႕ပါ။
အခုေတာ့ က်ေနာ္မလိမ္ခ်င္ဘူးအေမ။
အေမေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေလ။
“လိမ္ရေလာက္ေအာင္ ထိုက္တန္တဲ့လူဆိုတာမရွိပါဘူး။
ဘုရားကိုခ်စ္ရင္ ဘုရားစကားကိုနားေထာင္ပါ။
ဘုရားႀကိဳက္ေအာင္ေနဖို႕ကအေရးအႀကီးဆံုးပဲဆိုတာေလ”
အဲဒီကာလတုန္းက
ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ေျပးခ်င္စိတ္အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တယ္။
ဒါကို က်ေနာ္ဝန္ခံပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေမ့စကားေၾကာင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္မေျပးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
တစ္ခါတုန္းက က်ေနာ့္ဘဝနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး
ေရွ႕တိုးရမလား၊ေနာက္ဆုတ္ရမလားဆိုတာ
မသဲကြဲေတာ့ အေမ့ကိုေမးဖူးခဲ့တယ္ေလ။
အေမက
“ ဘဝမွာ ေရွ႕တိုးရမလား၊ ေနာက္ဆုတ္ရမလားဆိုတာ
မသဲကြဲတဲ့အခါတိုင္း
သားမွတ္ထား၊
အၿမဲတမ္းေရွ႕ကိုတိုး၊
ေရွ႕ကိုတိုးတဲ့အခါ ႏွစ္ခုေတြ႕ႏိုင္တယ္။
တစ္ခုက ေအာင္ျမင္မႈ၊
ေအာင္ျမင္တဲ့ဘဝကို ရႏိုင္တယ္ဆိုတာ ေရွ႕တိုးတဲ့သူေတြပဲ
ရႏိုင္တဲ့ရလာဒ္ပဲသား၊
ေနာက္တစ္ခုက သင္ခန္းစာ၊
ဆံုးရံႈးမႈေတြ႕ရတဲ့တိုင္ေအာင္ အရႈံးကေန
သင္ခန္းစာေတြအမ်ားႀကီးရႏိုင္တယ္
အဲ ေနာက္ကိုဆုတ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့
ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္မေက်နပ္တဲ့စိတ္ဓာတ္ဆံုးရံႈးမႈကပိုေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။
ေနာက္ၿပီးေနာက္ဆုတ္တာဟာ အက်င့္ပါတတ္တယ္။
အဲဒီအက်င့္က အက်င့္ဆုိးျဖစ္တယ္။
ေနာက္တစ္ခုက
ဘယ္ဘက္လမ္းကိုသြားရမလား၊
ညာဘက္လမ္းကိုသြားရမလားဆိုတာ ေဝခြဲမရတိုင္း
ခက္ခဲတဲ့လမ္းကိုေရြးခ်ယ္ပါသား၊
ခက္ခဲတဲ့လမ္းမွာ အခြင့္အလမ္းေတြအမ်ားႀကီးရွိႏိုင္တယ္။
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ လူတကာ မသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။
လြယ္တဲ့လမ္းက လူတကာေလွ်ာက္ေနက်လမ္းေလ ”
အေမ့စကားေၾကာင့္ သားေနာက္မဆုတ္ပါဘူးအေမ။
စိတ္ခ်ပါ။
သားေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္းဟာ ခက္တဲ့လမ္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။
အခက္အခဲေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕ေနရလို႕ေလ။
သားေရွ႕ကိုတစ္လွမ္းခ်င္းတိုးသြားမယ္။
ေႏွးေကာင္းေႏွးေနရင္ေတာင္မွ သားရပ္မေနပါဘူး။
တစ္လွမ္းခ်င္းတစ္လွမ္းခ်င္း ေရွ႕ကိုတိုးသြားေနမယ္လို႕
အေမ့ကို ထပ္ၿပီးကတိေပးပါတယ္။
အဆိုးေတြၾကားကေကာင္းတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါအေမ။
တစ္ခုက ကားေမာင္းကၽြမ္းက်င္လာတယ္။
ကားအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုေမာင္းခြင့္ရလာတယ္။
ဘာသာစကားကၽြမ္းက်င္လာတယ္။
လူအမ်ားနဲ႕ဆက္ဆံခြင့္ရလာလို႕ေလ။
ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ့္ကို္ယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈပိုတိုးလာတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ေခၽြးနဲ႕ေသြးနဲ႕အေမ့ကိုလုပ္ေကၽြးခြင့္ရလာပါပဲ။
ေသြးဆိုတာက…
အေမေရ..လုပ္ငန္းကမကၽြမ္းက်င္ေတာ့
ခဏခဏထိခို္က္ ဒဏ္ရာေတြရလို႕ေလ။
က်ေနာ့္လက္မွာ အၿမဲတမ္း ဒဏ္ရာေတြနဲ႕။
အေမက်န္းမာေရးကိုဂရုစိုက္ေနာ္။
ခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕(San Jose)
ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္(California)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)
၁၀-၁၁-၂၀၁၁
