“ လြန္တာေပါ့ကြာ…”

က်ေနာ္တုိ႕ငယ္စဥ္က

လမ္းေဘး မ်က္လွည့္ဝိုင္းမ်ားကို မၾကာခဏေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းကျပန္လာရင္ မ်က္လွည့္ဝိုင္းနဲ႕ေတြ႕ပါက

အိမ္ကိုေတာ္ေတာ္နဲ႕ျပန္မေရာက္ေတာ့ပါ။

ငယ္စဥ္ကေတာ့ မ်က္လွည့္ဝိုင္းကိုေတြ႕ရင္

အလြန္စိတ္ဝင္စားမိတဲ့အတြက္ မၾကည့္ဘဲ မေနႏိုင္ပါ။

တစ္ေန႕မွာေတာ့

ေက်ာင္းကအျပန္မွာ နယ္လွည့္မ်က္လွည့္အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ကိုေတြ႕ရပါတယ္။

လူေတြအေျမာက္အမ်ားကလည္း ဝိုင္းအုံၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

မ်က္လွည့္ဆရာက လူအုပ္ကို တိုင္တည္ၿပီးေျပာေနပါတယ္။

“ ေလးစားအပ္တဲ့ ပရိသတ္မ်ားခင္ဗ်ား၊

အခုလူႀကီးမင္းတို႕ရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္မွာ

ေဟာဒီ ေက်ာက္မီးေသြးခဲ၊

ေဟာဒီ ေက်ာက္ခဲတံုး၊ နဲ႕

ေဟာဒီ အိမ္ရုိက္သံေတြကို

က်ေနာ္ ဝါးစားျပပါ့မယ္၊

အဲဒီေနာက္မွာ ဒီလို ခက္ခဲတဲ့ပညာနဲ႕ ဝမ္းစာရွာေနၾကတဲ့

က်ေနာ္တို႕မ်က္လွည့္ပညာသည္ေတြကို သနားတဲ့အေနနဲ႕

ထမင္းဖိုး မ,စၾကမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ခင္ဗ်ား ”

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ပရိသတ္ထဲက

အသံတစ္သံ ေပၚထြက္လာပါတယ္။

“ ဒါေတြစားၿပီးတာေတာင္

ထမင္းစားခ်င္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ လြန္တာေပါ့ ”