တစ္ခါတုန္းက
မဟာဇနက မင္းႀကီးဟာ မိဖုရားအေျမာက္အမ်ားနဲ႕ အတူ
ဥယ်ာဥ္ကစားထြက္လာပါတယ္။
မင္းႀကီးနဲ႕အတူ မိဖုရားေတြ၊ စစ္သည္ဗိုလ္ပါေတြ၊မင္းမွဴးထမ္းေတြအေျမာက္အမ်ားဟာ
နံက္ေစာေစာကတည္းက ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
ဥယ်ာဥ္တံခါးဝမွာေတာ့ သရက္ပင္ ႏွစ္ပင္ဟာ
တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာေပါက္ေနတာကို သတိထားမိပါတယ္။
တစ္ပင္ကေတာ့ အသီးေတြမွည့္ဝင္းေနတဲ့အပင္ပါ။
ေနာက္တစ္ပင္ကေတာ့ အသီးလံုးဝမသီးတဲ့အပင္ျဖစ္ပါတယ္။
မင္းႀကီးက သရက္သီးေတြ မွည့္ဝင္းေနတာကိုေတြ႕ေတာ့
စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ သရက္သီးတစ္လံုးကို ခူးၿပီးစားလိုက္ပါတယ္။
မင္းႀကီးစားၿပီးၿပီဆိုေတာ့ က်န္တဲ့မိဖုရားေတြ၊ မွဴးႀကီးမတ္ရာေတြ၊ စစ္သည္ဗိုလ္ပါေတြလည္း
“ ရွင္ဘုရင္ႀကီးပြဲေတာ္တည္ၿပီးရင္ တို႕တစ္ေတြလည္း ခူးစားလို႕ရၿပီ ”
လို႕ဆိုၿပီးခူးစားၾကတာေပါ့။
အခ်ုိဳ႕က လက္နဲ႕ခူးတယ္။
အခ်ိဳ႕က ဒုတ္နဲ႕ခ်ဴတယ္။
အခ်ိဳ႕က ဒုတ္နဲ႕ပစ္ခူးတယ္။
အခ်ိဳ႕က ခဲနဲ႕ပစ္ခူးတယ္။
သရက္ပင္ႀကီးမွာ မရႈမလွခံရၿပီး ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ညေနဖက္ မင္းႀကီး ဥယ်ာဥ္ကထြက္ေတာ့
မနက္က အသီးေတြနဲ႕ျပည္ေနတဲ့သရက္ပင္ဟာ
ညေနေရာက္ေတာ့ အသီးေတြတစ္လံုးမွ မရွိေတာ့တဲ့အျပင္
ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္လို႕ေနပါလား။
မင္းႀကီးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ သေဝဂျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။
“ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊
ဟိုဘက္က သရက္ပင္နဲ႕ ဒီဘက္က သရက္ပင္၊
မနက္တုန္းကေတာ့ ႏွစ္ပင္စလံုး စိမ္းလန္းေနၾကတယ္။
အခုညေနျပန္လာလို႕ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အသီးရွိတဲ့ သရက္ပင္မွာ
က်ိဳးပဲ့ေနတယ္။
ပ်က္စီးေနတယ္။
အသီးမရွိတဲ့သရက္ပင္မွာေတာ့ အေကာင္းပကတိအတိုင္းရွိေနတယ္။
ရွိလို႕ဖ်က္ဆီးခံရတယ္။
မရွိရင္ ဖ်က္ဆီးမခံရဘူး။”
လို႕ေတြးျဖစ္သြားပါတယ္။
“ လူတိုင္းလူတိုင္းက လိုခ်င္ၾကလို႕ ရွာေဖြၾကတယ္။
ရလာျပန္ေတာ့လည္း ဒုကၡမ်ားတယ္။
ကိုယ့္လက္ထဲရွိတဲ့ဥစၥာကို သူမ်ားေတြ လိုခ်င္လို႕မရရေအာင္အားထုတ္ၾကတယ္။
လုယူမယ္၊ ခိုးယူမယ္။ တိုက္ယူမယ္။သတ္ယူမယ္။
က္ိုယ့္ပစၥည္းကို နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႕အရယူခ်ိန္မွာေတာ့
အသီးရွိတဲ့သရက္ပင္လိုပဲ ပ်က္စီးျခင္းကို ေရာက္ရပါလိမ့္မယ္။
ငါ့မွာလည္း သရက္သီးနဲ႕တူတဲ့ ကာမဂုဏ္တရားေတြက ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိေနတယ္။
ထီးနန္းစည္းစိမ္လည္း ရွိေနတယ္။
မိဖုရားေတြလည္း အေျမာက္အမ်ားရွိေနတယ္။
စိန္ေရႊရတနာေတြလည္း ရွိေနတယ္။
သားေတာ္ သမီးေတာ္ေတြလည္း အေျမာက္အမ်ားရွိေနတယ္။
တန္ခိုးအာဏာေတြလည္း ရွိေနတယ္။
ဒါေတြအားလံုးဟာလိုခ်င္စရာေကာင္းတာေတြခ်ည္းပဲ။
လူတိုင္းလိုခ်င္ၾကတာခ်ည္းပဲ။
အဲဒီေတာ့ ရေအာင္နည္းမ်ိဳးစံုတိုက္ခိုက္ယူမယ္ဆိုရင္
ငါဟာ အသီးသီးေနတဲ့သရက္ပင္လိုပဲ ဒုကၡေရာက္ဖို႕သာရွိေတာ့တယ္။
ကာမဂုဏ္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာလည္း
အသီးသီးတဲ့ သရက္ပင္ ႀကီးလိုပဲ တစ္ေန႕မွာ ပ်က္စီးျခင္းမလွ ပ်က္စီးရမွာပဲ”လို႕
သံေဝဂဥာဏ္နဲ႕ႏွလံုးသြင္းျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာ
မင္းႀကီးဟာ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို စြန္႕ၿပီးေတာထြက္သြားပါတယ္။
မၾကာခဏ ျမင္ေတြ႕ေနတတ္ပါတယ္။
သံေဝဂအႀကီးအက်ယ္မရခဲ့ဘူးပါ။
ဘာေၾကာင့္မ်ားမင္းႀကီးလို အားလံုးကို စြန္႕လႊတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္
မျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္။
ျဖစ္ရပ္အေပၚ ဥာဏ္မပါတာလား။
ပါရမီ မပါတာလား။
သတိထားမိတာတစ္ခ်က္ကေတာ့
ၾကည့္ျမင္တတ္မယ္ဆိုရင္ ပတ္ဝန္က်င္မွာ
ပညာေတြအမ်ားႀကီးရွိေနတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပါပဲ။
