ဘုိနီဆိုတဲ့ေခြးဟာ ေမြးလာတုန္းကအေမႊးရွည္ကမ်က္ႏွာကို အုပ္ေနတယ္။
အေရာင္ကအနီေရာင္ျဖစ္တာမုိ႕သူ႕ကို“ဘုိိနီ”လို႕အမည္ေပးခဲ့တယ္။
ဘိုနီဟာခိုးယူလာတဲ့အမဲရုိးတုံးတစ္တုံးကိုပါးစပ္မွာကိုက္ခ်ီၿပီး တံတားတစ္ခုကိုျဖတ္ေလွ်ာက္လာတယ္။
အဲဒီတံတားရဲ႕ေအာက္မွာ စမ္းေခ်ာင္းေလးကညင္ညင္သာသာေလး စီးဆင္းေနတယ္။
ဘိုနီဟာတံတားေပၚကေအာက္ကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕အရိပ္ဟာေပၚလာတယ္။
အဲဒီ့အရိပ္ကိုအျခားေခြးတစ္ေကာင္က အမဲရုိးတုံးတစ္တံုးကို ကိုက္ခ်ီလာတယ္လို႕
သူ႕စိတ္ထဲမွာထင္တာေပါ့။
အဲဒီအျခားေခြးရဲ႕အသားတုံးကို
လိုခ်င္တဲ့ေလာဘျဖစ္လာၿပီးသတိလက္လြတ္နဲ႕အေလာတႀကီးဆတ္ကနဲလွမ္းဟတ္လိုက္တာေပါ့။
သူ႕ရဲ႕ပါးစပ္မွာကိုက္ထားတဲ့အမဲရုိးတံုးဟာ လြတ္က်သြားပါေလေရာ။
အမဲရုိးတုံးဟာ စမ္းေခ်ာင္းထဲျပဳတ္က်သြားၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ သူ႕မ်က္စိေရွ႕မွာပဲေပ်ာက္ဆံုးသြားပါတယ္။
ေလာဘရဲ႕သေဘာပါပဲ။
ကိုယ့္မွာရွိတာေလးနဲ႕မတင္းတိမ္ႏိုင္တဲ့အခါ ေလာဘစိတ္ဝင္လာတတ္တယ္။
ေလာဘဝင္လာေတာ့ အမွန္၊အမွား ခြဲျခားမသိေတာ့ပါဘူး။
လုိခ်င္စိတ္ကျပင္းထန္လာေတာ့ သတိလက္လြတ္ျဖစ္လာေရာ။
အဲဒီအခါ အသိစိတ္ပါေပ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္။
က်ေနာ္မွာ ညီေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
သူကတရားအေၾကာင္းကိုေတာ္ေတာ္ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္သိတယ္။
တရားအေၾကာင္းေဆြးေႏြးရင္ သူကကိုယ့္ထက္ပိုသိေနတတ္တယ္။
အသက္သာငယ္ေပမယ့္ တရားသိတဲ့အတြက္သူ႕ကိုေလးစားမိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕အားနည္းခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ခ်ဲကိုအလြန္အမင္းထိုးတာပါပဲ။
“ေလာဘစိတ္မရွိဘဲ ခ်ဲထိုးလို႕ရသလား? ”လုိ႕ေမးေတာ့
သူကေဝ့လယ္ေၾကာင္ပတ္ေျဖပါတယ္။
တန္ရာတန္ေၾကးမေပးခ်င္ပဲ လိုခ်င္တာဟာ ေလာဘစိတ္ပါပဲ။
အရိပ္ေနာက္ကို လိုက္ရင္းနဲ႕ ရွိတာေလးေတြ မကုန္ခင္မွာ“ ဘုိနီ” ေလးကို သတိရေစခ်င္ပါတယ္။
