“ ဘာကအေရးအႀကီးဆံုးလဲ?...”

တစ္ခါတုန္းက ေဒါင္းဆင္းဒရုန္းေရာဂါေၾကာင့္

စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႕ဉာဏ္စြမ္းရည္နိမ့္က်သူမ်ားအတြက္ အထူးအိုလံပစ္ပြဲတစ္ပြဲက်င္းပခဲ့တယ္။

မီတာ (၁၀၀)ေျပးလမ္းေပၚမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္သူ (၉)ေယာက္ဟာ အသင့္အေနအထားမွာရွိေနၾကတယ္။

ပါဝင္သူအားလံုးဟာ ကိုယ္အဂၤါမသန္စြမ္းသူမ်ား သို႕မဟုတ္

ဉာဏ္ရည္နိမ့္က်သူမ်ား၊ စိတ္ပုိင္းဆိုင္ရာခ်ိဳ႕ယြင္းသူမ်ားျဖစ္ၾကတယ္။

တာလႊတ္ဒိုင္မွ“ဒိုင္း”ကနဲ ေသနတ္ေဖာက္သံၾကားတဲ့အခါမွာေတာ့

ၿပိဳင္ပြဲဝင္(၉)ေယာက္စလံုး စၿပီးေျပးၾကတယ္။

အားလံုးဟာ သူ႕ထက္ငါပန္းတိုင္းအရင္ေရာက္ေအာင္အားႀကိဳးမာန္တက္ေျပးၾကတယ္။

အဲဒီအထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေျပးလမ္းေပၚမွာ အရွိန္လြန္ၿပီးလဲက်သြားပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကုန္းရုန္းထၿပီးေျပးျပန္ပါတယ္။

ဒုတိယအႀကိမ္ လဲက်သြားျပန္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဆက္မေျပးေတာ့ပဲ ေအာ္ငုိပါေတာ့တယ္။

ေကာင္ေလးရဲ႕ငိုသံကို ၾကားတဲ့အခါမွာ က်န္ေျပးသူ (၈)ေယာက္စလံုးဟာ

အရွိန္ေလ်ာ့သြားၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ရပ္သြားၾကတယ္။

အားလံုးဟာ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ေနတာကို ေမ့သြားၾကပံုေပၚပါတယ္။

ငိုေနတဲ့ေကာင္ေလးဆီကို အားလံုးျပန္လွည့္လာၾကတယ္။

အဲဒီအထဲကဉာဏ္ရည္ခ်ိဳ႕တဲ့သူ တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ေကာင္မေလးက

ငိုေနတဲ့ ေကာင္ေလးကို ငံု႕ၿပီးနမ္းလိုက္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ေျပာလိုက္တာက“ဒါဆိုေကာင္းသြားမွာပါေနာ္”တဲ့။

ၿပီးေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲဝင္(၉)ေယာက္စလံုးဟာလက္ခ်င္းခ်ိတ္ကာ

ပန္းတိုင္ဆီကို အတူတကြ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္သြားၾကပါတယ္။

လံုးဝ မထင္မွတ္ထားတဲ့ျမင္ကြင္း၊

ဉာဏ္ရည္ျပည့္သူမ်ားပင္ မလုပ္ႏိုင္၊မလုပ္ျဖစ္ၾကတဲ့ျမင္ကြင္းမ်ိဳး။

ဒီျမင္ကြင္းေၾကာင့္ပြဲၾကည့္စင္ေပၚက ပရိသတ္ဟာ အံၾသသြားၾကတယ္။

ေနာက္မွာေတာ့ ပရိသတ္အားလံုးဟာ ႀကိဳတင္တိုင္ပင္ထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲနဲ႕

ထရပ္ၾကၿပီး လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ားဆူညံစြာ ထြက္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။

ဘာကအေရးအႀကီးဆံုးလဲ?

ဆုတံဆိပ္လား? ဒါမွမဟုတ္ ကူညီ ရုိင္းပင္းမႈလား?

အႏိုင္ရဖို႕လား? ဒါမွမဟုတ္ ေမတၱာတရားလား?

Ref: What's Really Important by Unknown

“ ဆုတံဆိပ္မ်ားရဲ႕ပိုင္ရွင္ႀကီး...”

ရုိးသားပြင့္လင္းတဲ့ စစ္မႈထမ္းတစ္ဦးကို
သတင္းေထာက္တစ္ဦးက အင္တာဗ်ဴးေနပါတယ္။

သတင္းေထာက္က
“ ဦးရဲ႕ ရင္ဘတ္မွာ ဘဲြ႕တံဆိပ္ သံုးခု တပ္ထားတာကို ျမင္ပါတယ္။

ဘာအတြက္ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတြ ခ်ီးျမွင့္ျခင္း ခံရတာလဲဟင္ ?”

ရုိးသားပြင့္လင္းတဲ့ စစ္မႈထမ္းကျပန္ေျဖလိုက္တာကေတာ့...
“တတိယ တံဆိပ္ ကေတာ့
အရင္က တံဆိပ္ႏွစ္ခု ရထားၿပီးျဖစ္လို႕ထပ္ခ်ီးျမွင္တာပဲ။

ဒုတိယတံဆိပ္ကေတာ့ ပထမ တံဆိပ္ ရွိၿပီးျဖစ္လို႕ပဲ။

အဲ...ပထမတံဆိပ္ကေတာ့ ဘာမွမရေသးလို႕ ေပးတာပဲကြယ့္ ”

“ေနရာေကာင္း၊အေဖာ္ေကာင္းရဖို႔...”

လူသားတို႕ အၿမဲတေစလိုလားေတာင့္တလ်က္ရွိေသာ အရာမ်ားအနက္

ေနရာသည္ ေရွ႕တန္းမွပါဝင္ေလသည္။

ေနရာရရွိေရး၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေနရာေကာင္းရရွိေရး အတြက္

ရုန္းကန္လႈပ္ရွား ႀကိဳးစားေနၾကသည္။

ရုပ္ရွင္ ပြဲလမ္းသဘင္တို႕၌ စိတ္ႀကိဳက္ေနရာရရွိရန္ အားထုတ္ၾက၏။

ေစ်းေရာင္းရာ၌လည္း အလားတူပင္။

ကုန္းလမ္း၊ေရလမ္း၊ ေလယာဥ္တို႕ျဖင့္ ခရီးသြားရာ၌လည္း ေနရာအတြက္

အားထုတ္ၾကသည္မွာကား ပို၍ပင္ ျမင္သာ သိသာႏိုင္ေလသည္။

ခဏတာ အခ်ိန္ပိုင္းကေလးအတြက္၊

ထို႕ထက္လြန္လွ်င္ တစ္ဘဝတာအခ်ိန္ပိုင္းမွ်အတြက္

ေနရာရရွိရန္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားႀကိဳးစားေနၾကသည္။

အခ်ိဳ႕ကေရွ႕တန္းေနရာအတြက္၊

အခ်ိဳ႕ကေနာက္တန္းေနရာအတြက္

မိမိတို႕ေငြေၾကးအလိုက္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ရယူေနၾကသည္။

အခ်ိဳ႕ကအထူးရထား၊အထူးတြဲ၊ အထူးတန္းေနရာ

ရယူႏိုင္ေရးအတြက္ ႀကိဳးစားေနၾကသည္။

(ေနရာရေသာ္လည္း မိမိအနားက စိတ္ခ်ရေသာ အေဖာ္ေကာင္းမရက စိတ္ဆင္းရဲရဦးမည္။)

ယင္းသို႕ တစ္ခဏ တစ္ဘဝစား ေနရာအတြက္

ႀကိဳးႀကိဳးပမ္းပမ္း ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲျဖင့္ အားခဲေနၾကေသာ္လည္း၊

ဘဝအသေခ်ၤ သံသရာႀကီးထဲ၌ ရွည္လ်ားေဝးလံလြန္းလွေသာ ခရီးလမ္းေၾကာင္းအတြက္

ေနရာရရွိရန္ အားထုတ္သူကား နည္းပါးလြန္းလွ၏။

ခရီးတိုကေလးအတြက္ ေနရာေကာင္းရရန္

အလုအယက္တိုးေဝွ႔ၿပီး ႀကိဳးစားသေလာက္

ေနာက္ဘဝ၌ ေနရာေကာင္း၊ အေဖာ္ေကာင္းရေအာင္ မႀကိဳးစားဘဲ

ေအးစက္စက္ေနျခင္းသည္ ထိုင္းမႈိင္းေတြေဝ အရွည္ကို ေမွ်ာ္တတ္ေသာ အသိဉာဏ္ကင္း၍

ဖ်င္းလြန္းညံ့လြန္းေပစြတကား။

ဘဝဧည့္သည္တို႕၏ သံသရာခရီးရွည္ ဘယ္ညာေျခလွမ္းမ်ားသည္

ေလာကေၾကးမုံျပင္ဝယ္ တရိပ္ရိပ္ ရႈပ္ေထြးလ်က္ေပတကား။

(စာဖတ္သူမ်ား ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစား၍ ေနရာေကာင္း၊အေဖာ္ေကာင္းရရန္

မိမိလက္လွမ္းမီေသာ တရားရေအာင္၊ေနမဝင္မွီ ႀကိဳးစားအားထုတ္သင့္ပါသည္။

အရွင္ဇနကာဘိဝံသ(မဟာဂႏၶာရုံ) ၾသဝါဒ၊ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ စာအုပ္မွ………..

“ မ်က္စိအထူးကုဆရာဝန္တဲ့လား…”

မႏၱေလးၿမိဳ႕ကနာမည္ႀကီး

အထူးကုေဆးခန္းထဲကို

ဝင္လာတဲ့ အမိ်ဳးသမီးျဖစ္သူ မခင္ေလးႏြယ္ကို

ဆရာဝန္ေဒါက္တာတင္ေဇာ္ဝင္း

ကေျပာတယ္။

“အဝတ္အစား ခၽြတ္လိုက္ပါ ”

“ ေဒါက္တာ၊

က်မ နားကိုက္လို႕ လာျပတာပါ ”

“ အဲဒါဆို နား၊ႏွာေခါင္းနဲ႕ လည္ေခ်ာင္း ဆရာဝန္ဆီသြားပါ ”

“ ဒါဆို ဆရာက ဘယ္သူလဲ ”

“ မ်က္စိအထူးကု ဆရာဝန္ပါ ”

“ဆရာသမားေကာင္း...”

တစ္ခါတုန္းက ေတာအုပ္တစ္ခုထဲမွာ
ျခေသၤ့၊ေျမေခြးနဲ႕ ဝံပုေလြတုိ႕ဟာ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ကာေနၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဖမ္းမိတဲ့ သားေကာင္ေတြကိုလည္း အညီအမွ် ခြဲေဝယူၾကဖို႕လည္း သေဘာတူၾကတယ္။
ပထမေန႕မွာပဲ ဆိတ္တစ္ေကာင္၊ယုန္တစ္ေကာင္နဲ႕ၾကက္တစ္ေကာင္ကို ဖမ္းမိၾကတယ္။
ဒီေတာ့ ျခေသၤ့က ဝံပုေလြကိုေျပာတယ္။
“ကိုင္း မွ်မွ်တတျဖစ္ေအာင္ မင္း ေဝေပးစမ္းကြာ”
ဝံပုေလြက ခ်က္ခ်င္းဆိုုသလိုပဲ စ ေဝတယ္။
“ဆိတ္ကျခေသၤ့အတြက္၊
ယုန္က က်ေနာ္အတြက္၊
ၾကက္ကေတာ့ ေျမေခြးအတြက္ေပါ့”
လို႕ေျပာလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
“ေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တဲ့အေကာင္” ဆိုၿပီး ျခေသၤ့ကဟိန္းေဟာက္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ဝံပုေလြကို သတ္ပစ္လိုက္တယ္။
အဲဒီေနာက္ေျမေခြးကို ေမးတယ္။
“ကဲ...မင္းကေကာ ဘယ္လို ခြဲေဝမလဲ?”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေျမေခြးကေၾကာက္ဒူးေတြ တုန္ေနၿပီ။
ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ေျမေခြးက ဒီလို ေဝလိုက္ပါတယ္။
“ဆိတ္က ျခေသၤ့မင္းရဲ႕ နံနက္စာအတြက္ပါခင္ဗ်ာ၊
ယုန္က ျခေသၤ့မင္းရဲ႕ေန႕လယ္စာအတြက္ပါခင္ဗ်ာ၊
ၾကက္ကေတာ့ ျခေသၤ့မင္းရဲ႕ညစာအတြက္ပါခင္ဗ်ာ”
ျခေသၤ့က “မွန္လိုက္တာကြာ၊ ဒီလို တရားမွ်မွ်တတ ခြဲေဝတတ္ေအာင္
မင္းကို ဘယ္သူက သင္ေပးသလဲကြ?”
“ဝံပုေလြ”လို႕ ေျမေခြးက တိုးတိုးေလးေျဖလိုက္ပါတယ္။