တစ္ခ်ိန္တုန္းကေပါ့
ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေတြက ဝမ္း ဗိုုိုက္ကို အျပစ္ရွာေဝဖန္ၾကတယ္။
အေၾကာင္းက သူတို႕က ဝမ္းဗိုက္ကို ေကၽြးေမြးဖို႕တစ္ခ်ိန္လံုး လုပ္ကိုင္ေနၾကရတဲ့အခိုက္မွာ
ဝမ္းဗိုက္ကေတာ့ အေခ်ာင္ခုိပ်င္းရိၿပီး ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားေနတယ္ လို႕ေဝဖန္ၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေနာင္မွာ ဝမ္းဗိုက္ရဲ႕အာဟာရေတြကို ျဖတ္ေတာက္ဖို႕
သူတို႕ပူေပါင္းႀကံစည္ၾကတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့
လက္ေတြက အစားအစာကို ပါးစပ္ဆီကို သယ္ေဆာင္မေပးေတာ့ပါ။
ပါးစပ္ကလည္း အစားအစာကို လက္မခံေတာ့ပါ။
သြားေတြကလည္း ဝါးမေပးေတာ့ပါ။
ေျခေထာက္ေတြကလည္း အစားအစာေတြဆီကို မသြားေပးေတာ့ပါ။
ဝမ္းဗိုက္အစာ ေရစာျပတ္လပ္ ငတ္မြတ္ဖို႕ အဲဒီအစီအစဥ္ကို
သူတို႕လိုက္နာေဆာင္ရြက္ၾကၿပီး
မၾကာခင္မွာပဲ… သူတို႕အားလံုး (ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပို္င္းအားလံုး)
တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အားနည္းၿပီး ေျခကုန္လက္ပန္းက်လာၾကတယ္။
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး လည္း ႏြမ္းရိ၊ အားနည္းလာတယ္။
အဲဒီေနာက္ပို္င္းမွာမွ ကိုယ္လက္အဂၤါေတြက သူတို႕မွားတာကို
သိရွိသေဘာေပါက္ခဲ့ၾကတယ္။
ဝမ္းဗိုက္ႀကီးဟာ ေလးလံၿပီး အသံုးမဝင္ဘူးလို႕ထင္ရေပမယ့္
သူ႕မွာလည္း သူ႕ကိုယ္ပိုင္ အေရးပါတဲ့ လုပ္ငန္းတာဝန္ရွိေနပါလား?
ဝမ္းဗိုက္မပါဘဲ သူတို႕ဘာမွလုပ္ေဆာင္လို႕မရပါလားဆိုတာကို
ပိုမိုသေဘာေပါက္လာခဲ့ၾကတယ္။
ဝမ္းဗိုက္ကလည္း သူတို႕မပါဘဲ ဘာမွ လုပ္ေဆာင္လို႕မရဘူးဆိုတာကို
သူတို႕ေတြ အားလံုးက သေဘာေပါက္နားလည္ခဲ့ၾကတယ္။
သူတို႕ေတြ အားလံုး အတူတကြလုပ္ကိုင္ၾကမွသာ
ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို က်န္းမာေရးနဲ႕ညီညြတ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုတာကို လည္း
သိရွိသေဘာေပါက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
အတူအကြ စုေပါင္းလုပ္ကိုင္ၾကမွာသာ
အားလံုးအတြက္ အႀကီးမားဆံုးေကာင္းက်ိဳးကို စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္
ဆိုတာကို လူသားအားလံုးသေဘာေပါက္နားလည္ၾကဖို႕လိုအပ္ပါတယ္။
