“ အစဥ္ေျပေနတာကိုး...”

အိုင္စတိုင္းဟာ ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕
စကားေျပာေနာက္က်သူတစ္ဦးျဖစ္တယ္။အသက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးလာတဲ့အထိ စကားမေျပာတဲ့အတြက္
မိဘမ်ားကအလြန္ပင္စိတ္ပူပန္ေနၾကပါတယ္။
နည္းမ်ိဳးစံုေအာင္ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ အေၾကာင္းမထူးလာပါ။
တစ္ေန႕မွာေတာ့
အလြန္ပူတဲ့ စြတ္ျပဳတ္ကို ေသာက္မိတဲ့အခါမွာ
စကားမေျပာတဲ့

အိုင္စတိုင္းက
“ အား....ဒီစြတ္ျပဳတ္ကလည္း ပူလိုက္တာ ”
လို႕ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ကေလးရဲ႕စကားေျပာသံကို ၾကားရတဲ့ မိဘမ်ားဟာ
အလြန္ဝမ္းသာၿပီး စိတ္သက္သာလည္းရသြားၾကပါတယ္။
အဲဒါနဲ႕အရင္က
"ဘာေၾကာင့္ စကားတစ္ခြန္းတစ္ေလေတာင္မေျပာရတာလဲ" လို႕  
မိဘမ်ားက ေမးၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့
အိုင္းစတိုင္းက
“ အခုအခ်ိန္ထိ က်ေနာ့္အတြက္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေနလို႕ပါ ”
လို႕ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။

“ ေက်ာ္ၾကားတဲ့နိမိတ္...”

ဗစ္တာဟူးဂိုးကို ေမးၾကတယ္။

`ဆရာႀကီးရဲ႕ဘ၀မွာ ေနာင္ေက်ာ္ၾကားမယ့္နိမိတ္
တစ္စံုတစ္ခုကို ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ဖူးပါသလား´

ဗစ္တာဟူးဂိုးကေျဖတယ္။

“ ႀကံဳခဲ့ဖူးတယ္။
တစ္ေန႕ ညေနမိုးခ်ဳပ္မွ က်ေနာ္ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာတယ္။
အိမ္ေရွ႕တံခါးမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့လူေခၚေခါင္ေလာင္းကို ႏွိပ္လိုက္တယ္။
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး။

အိမ္ေဖၚအမိ်ဳးသမီးက တံခါးကို ေတာ္ေတာ္နဲ႕လာဖြင့္မေပးဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္ဆီးသြားခ်င္စိတ္ေပၚလာတယ္။
မတတ္ႏိုင္ေတာ့တာနဲ႕ တံခါးေရွ႕မွာပဲ ရွဴးရွဴးေပါက္ခ်လိုက္တယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လူတစ္ေယာက္ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတယ္။
က်ေနာ္ ဘာလုပ္ေနသလဲ ဆိုတာျမင္ေတာ့ သူလွမ္းဆဲတယ္။

` ညစ္ပတ္တဲ့၀က္စုတ္၊
ဗစ္တာဟူးဂိုးရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာမွ လာလုပ္ရသတဲ့။
လူယုတ္မာ ´

တဲ့ဗ်ာ ”

“ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ျခင္း.....”

ဟြန္ဒါ ေမာ္ေတာ္ကားကုမၸဏီကို
စတင္တည္ေထာင္သူ “စူဟီရုိဟြန္ဒါ” က
သူ႕အျဖစ္အပ်က္ကို သူကို္ယ္တိုင္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

“ ၁၉၅၁ခုႏွစ္မွာ
က်ေနာ္နဲ႕ က်ေနာ္ရဲ႕ ပါတနာ “ဖူဂ်ီစား၀ါး”တို႕ဟာ
အရင္းအႏွီး အရမ္းလိုေနတာနဲ႔
“မစ္စူဘီစီ” ဘဏ္မွာ ေငြေခ်းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။

ေငြေခ်းခ်င္ေအာင္ဆိုၿပီး ဧည့္ခံပြဲ တစ္ခုကို
က်ေနာ္တို႕ တခမ္းတနားလုပ္တယ္။
ဧည့္သည္ေတာ္ေတြ စားေန၊ေသာက္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ
သူတို႕ မပ်င္းရေအာင္ဆိုၿပီး
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ပ်က္လံုးေတြ ထုတ္ၾကတယ္။

ေနာက္ေန႕ မွာ က်ေနာ္တို႔ ဘဏ္ကို သြားၾကတယ္။
မေန႕ ကဧည့္သည္အျဖစ္နဲ႕ လာခဲ့ၾကတဲ့ ဘဏ္သူေဌးေတြ
က်ေနာ္တို႔ကို ေငြေခ်းမွာပဲဆိုတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ေငြေခ်းေလွ်ာက္လႊာရဲ႕ ေအာက္နားက
ဘဏ္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့
က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ငိုရမလို၊
ရယ္ရမလို ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။


ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွာ....
ဘာေရးထားသလဲ သိလား။


“ လူရႊင္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ဦးေဆာင္ေသာ
ကုမၸဏီကို ယံုၾကည္ဘြယ္ရာမရွိတဲ့ဗ်ာ။
ကဲ...ေကာင္းေရာ! ”

“ စာတစ္လံုး ကို တစ္ေဒၚလာ...”

တစ္ေန႕တြင္
၀န္တိိုစိတ္ပြားသူ တစ္ေယာက္ဟာ
နာမည္ႀကီးအေမရိကန္ စာေရးဆရာ
`ဟဲမင္းေ၀း´ (HEMINGWAY: 1899--1961)ထံ
ခနဲ႕တဲ့တဲ့ စာတစ္ေစာင္ေရးပို႕တယ္။


`စာတစ္လံုး ကို တစ္ေဒၚလာႏႈန္း
ခင္ဗ်ာရေနတယ္ဆိုတာ ၾကားရတယ္။
အခု က်ေနာ္တစ္ေဒၚလာထည့္ေပးလိုက္တယ္။
ခင္ဗ်ားဆီက နမူနာ စာတစ္လံုးျပန္ရခ်င္ပါတယ္။´





တစ္ေဒၚလာတန္ေငြစကၠဴကို
`ဟဲမင္းေ၀း´ကအိတ္ထဲထည့္လိုက္ၿပီး
စာျပန္ေရးလိုက္တယ္။


`THANKS´

“ ပင္နီစလင္ကို ေဖာ္ထုတ္သူ...”

အဂၤလိပ္ အဏုဇီ၀ေဗဒပညာရွင္

အလက္ဇန္းဒါး ဖလင္းမင္း( A.Fleming: 1908-1964)

ကို သတင္းေထာက္တစ္ဦးက

“ ပင္နီစလင္ေဆးကို မည္သို႕မည္ပံု စတင္ေတြ႕ရွိခဲ့ပါသလဲ.”

လို႕ေမးရာ
သက္ျပင္းခ်ၿပီး သူစတင္ေျပာပါတယ္။

“ ဘ၀မွာ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ကံမေကာင္းခဲ့ဘူးဗ်ာ၊
ငယ္ငယ္တုန္းက က်ေနာ္က်န္းမာေရးမေကာင္းခဲ့ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္
က်ေနာ္မိဘေတြက လယ္သမားေတြျဖစ္ၿပီး ပိုက္ဆံမခ်မ္းသာၾကဘူး။
သားရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ေအာင္ျမင္ေအာင္
ဘယ္လိုမွ အကူအညီမေပးႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ တစ္ရြာမေျပာင္းသူေကာင္းမျဖစ္ဆိုတဲ့အတိုင္း
က်ေနာ္တို္႕မိသားစုလန္ဒန္ကို ေျပာင္းလာၾကတယ္။ ”

“ လန္ဒန္ေရာက္ေတာ့ အဆင္ေျပေရာလား၊
အဲဒီမွာ တကၠသိုလ္ကို ၀င္ခြင့္ရတယ္ မဟုတ္လား ”

“ ဒီလိုဗ်၊
ေရကူးေကာင္းလို႕ က်ေနာ္ကို တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေပးတာ။
တကၠသိုလ္ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီးေရကူးေပးေနရတာကမ်ားတယ္။
စာဖတ္ခ်ိန္သိပ္မရွိခဲ့ဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ကထြက္ရင္
ေတာၿမိဳ႕ ေလးတစ္ၿမိဳ႕ၿမိဳ႕မွာ
အလုပ္အကိုင္တစ္ခုရဖို႕ေလာက္ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ရဲခဲ့တယ္။ ”

“ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးဟာ ပညာထူးခၽြန္သူလဲ ျဖစ္တယ္ဆို္တာ
ဆရာေတြ သိလာၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ”

“ ပါေမာကၡ `၀ိႈက္´က က်ေနာ့္ကို သူ႕ဓါတ္ခြဲခန္းထဲေခၚတာက
ဗလေကာင္း၊ အားေကာင္းတဲ့ လက္ေထာက္တစ္ေယာက္လိုေနတာနဲ႕ေခၚတာဗ်။ ”

“ သူ႕ဓါတ္ခြဲခန္းမွာ အသစ္အဆန္းေတြကို ဆရာႀကီးရွာေဖြေတြ႕ရွိတယ္ မဟုတ္လား ”

“ ဟုတ္တယ္၊
ဒါကလဲ အဆိုးထဲက ေကာင္းဖို႕ဖန္လာလို႕ဗ်ိဳ႕။
က်ေနာ္ စမ္းသပ္မႈေတြ လုပ္ေနတုန္းအခ်ိန္မွာ ျပတင္းေပါက္ပြင့္သြားၿပီး
က်ေနာ္ရဲ႕ ဖန္ၿပြန္ေတြထဲကို မွဳိတက္ေစမယ့္ မိ်ဳးေအာင္းေစ့ ေတြ က်သြားတယ္။
က်ေနာ္ေခါင္းခဲသြားတယ္။
ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာစဥ္းစားလုိ႕မရတာနဲ႕
စမ္းသပ္ဖန္ျပြန္ေတြထဲ မဖိတ္ေခၚဘဲေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို
က်ေနာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္မိတယ္။
အဲဒီမွာတင္ အေတြးတစ္ခု ျဖတ္ကနဲ ေခါင္းထဲ၀င္လာၿပီး
ပင္နီစလင္ ကို ေဖၚထုတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားလိုက္တာပါပဲ။ ”

`ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ဆရာႀကီး ကံေကာင္းသြားေတာ့တာပဲေပါ့ မဟုတ္လား´

“ ဟုတ္တယ္၊
ဒါေပမယ့္ အစပို္င္းမွာ ပင္နီစလင္ကို သံသယျဖစ္ဖြယ္ေဆး၊
က်ေနာ္ကိုလဲ အလယ္ေခတ္ အဂၢရတ္ဆရာ လို႕သတ္မွတ္ၾကေသးတယ္။
အဲ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္း က်မွ
ပင္နီစလင္ရဲ႕အာနိသင္ကို ျမင္သြားၾကတာကလား ”

“ အဲဒီေနာက္မွာ ဆရာႀကီးဆီကို
ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားမႈႈ ဟာ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေရာက္လာတယ္ေပါ့”

“ ဟုတ္တယ္၊
ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းမဟုတ္ေသးဘူး။

ပင္နီစလင္ကို က်ေနာ္ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္မွာ တီထြင္တယ္။

စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ ဒီေဆးကို ဘယ္သူတီထြင္သလဲဆိုတာ ေမ့သြားၾကၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ ႏိုဘယ္ဆု ခ်ီးျမွင့္တဲ့အခါမွာ
က်ဳပ္ကိုေတြ႕ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာရွာၾကရပါေသးတယ္။ ”

“ မိန္းမေၾကာက္ရတဲ့ ေယာက္်ားမ်ား...”

တစ္ေန႕တုန္းက
တီမူးေစာ္ဘြားထံ
မိုလာ နာစရီဒင္ ေရာက္လာၿပီး
မိန္းမေၾကာက္ရတဲ့ ေယာက္်ားတိုင္းမွ
ၾကက္တစ္ေကာင္ေကာက္ခံခြင့္အမိန္႕ကို
မိမိအားထုတ္ေပးပါရန္ ေလွ်ာက္ထားတယ္။

တီမူးေစာ္ဘြား
စိတ္ေကာင္း၀င္ေနတုန္းအခ်ိန္ျဖစ္တဲ့အတြက္
ေတာင္းတဲ့အမိန္႕စာကို ေရးေပးလိုက္တယ္။

နာစရီဒင္ ဟာ ေစာ္ဘြားႀကီးအမိန္႕စာျဖင့္
ၿမိဳ႕ေတြ၊ရြာေတြကို ေလွ်ာက္ေတာင္းတယ္။
ၾကက္ေကာင္ေရ တစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ရတဲ့အခါ
ၾကက္ေတြကို ေစာ္ဘြားႀကီးရဲ႕နန္းေတာ္ကို ယူလာတယ္။
ၾကက္ေတြအေျမာက္အမ်ားကိုျမင္တဲ့အခါ
ေစာ္ဘြားႀကီးက အရမ္းအံ့ၾသၿပီးေမးတယ္။

`ေဟ့...ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ေရးေပးလိုက္တဲ့ အမိန္႕စာနဲ႕
ၾကက္ေတြ
ဒီေလာက္ေတာင္ရသလားကြ..ေဟ´

“ ဒါနည္းပါေသးတယ္ဘုရား၊
ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးအခ်ိန္မရေတာ့လို႕ပါ။
ၿပီးေတာ့
ပင္လည္းပင္ပန္းလာတာနဲ႕ ဒီေလာက္ပဲရတာပါ။
ႏို႕မဟုတ္ရင္ ေစာ္ဘြားႀကီးရဲ႕ျပည္သူျပည္သားေယာက္်ား မွန္သမွ်ဆီက
မုခ် ၾကက္တစ္ေကာင္စီရမွာ ေသခ်ာပါတယ္ဘုရား၊
အခုကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးေရာက္လာတာက ၾကက္ေတြကို
ျပဖို႕မဟုတ္ပါဘူး။
ၾကက္ေကာက္ခရီးအတြင္းမွာ ဒီက မနီးမေ၀းရြာကေလးတစ္ရြာမွာ
အရွင္ေစာ္ဘြားႀကီးအတြက္ ေနာက္ထပ္ၾကင္ယာအျဖစ္
ေကာက္အပ္တဲ့မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေၾကာင္း
လာေရာက္ေလွ်ာက္ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္ဘုရား ”

ေစာ္ဘြားႀကီး တီမူးဟာ ပါစပ္ကို လက္နဲ႕ပိတ္ဟန္ျပဳလုိက္ၿပီး
ေျပာလိုက္တာက...

`ရွဴး၊တိုးတိုး၊ ငါ့မိဖုရားႀကီး ...
တံခါးနားမွာ နားေထာင္ေနတယ္ကြ´

“ အဲဒါဆို ကၽြန္ေတာ္မိ်ဳး သြားပါေတာ့မယ္၊
ၾကက္တစ္ေကာင္သာေပးေတာ္မူပါဘုရား ”

ဒီေတာ့မွ
ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္၀န္ရဲ႕ ေထာင္ေျခာက္ထဲ အမိခံလိုက္ရေၾကာင္း
ေစာ္ဘြားႀကီး တီမူး သေဘာေပါက္သြားတယ္။
မတတ္ႏိုင္ပါ။
ၾကက္တစ္ေကာင္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

“ ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ....”

အေမရိကန္ သမၼတျဖစ္ခဲ့သူ
`လင္ကြန္း´(LINCOLN: 1809-1865)
ဟာ
ေဟာေျပာရန္အတြက္
လူအုပ္ကိုျဖတ္ၿပီး စင္ျမင့္ရွိရာဘက္ဦးတည္ၿပီးေလွ်ာက္လာတယ္။

သူ႕ေနာက္က
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေျပာသံ ကို သူၾကားလိုက္ရတယ္။

“ သူ႕ကို ၾကည့္ရတာ ဘာမွမထူးျခားပါဘူး။
က်ဳပ္တို႕ခင္ဗ်ားတို႕လို
သာမန္လူတစ္ေယာက္ပါပဲလား ”

လင္ကြန္းျပန္လွည့္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးသူကို ေျပာလုိက္တယ္။

“ မိတ္ေဆြ၊
ဘုရားသခင္ဟာ
ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳသာမန္လူေတြကို ပိုၿပီးသေဘာက်တာဗ်။
ၾကည့္ပါလား၊
ဒီလိုလူမိ်ဳးေတြကို
သူဖန္ဆင္းထားတာ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲလို႕ ”

“ ရုိးရုိးေလးေနတတ္သူ...”

ရုိးရုိးေလးေနတတ္တဲ့အက်င့္ ကို
`ပေလးတိုး´ဟာ
ဆိုကေရးတီး ထံမွ ရလိုက္သူျဖစ္တယ္။

ပေလးတိုးဟာ
တစ္ေန႕ေတာ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာတယ္။
အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းမ်ားအမ်ားအျပားေတြ႕ရၿပီး
လူေတြကလည္း အလွ်ံပယ္ စားေသာက္ေနၾကတာကို ျမင္ေလရာ
ပေလးတိုးက ဒီလို ေျပာခ်လိုက္ပါတယ္။

`ဒီၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ
အိမ္ေတြေဆာက္ထားလိုက္ၾကတာ
ရာသက္ပန္ေနၾကရမယ့္အတိုင္းပဲ။

ၿပီးေတာ့ စားၾကေသာက္ၾကတဲ့ ပံုကလည္း
မနက္ျဖန္ပဲ
လူ႕ဘ၀ကို စြန္႕ခြာၾကရေတာ့မယ့္အတိုင္းပါလား´

“ ျခားနားခ်က္...”

ရုရွားစာေရးဆရာႀကီး
`ဒီ၊ဖြန္၀ီဇင္´ (D.Fonvizin: 1744-1792) ဟာ
ျပဇာတ္သာမက သေရာ္စာလည္း ေရးသူျဖစ္တယ္။
တိုတို နဲ႕ လိုရင္း ကို ေဖၚျပတဲ့ သူရဲ႕အဆိုအမိန္႕မ်ားဟာ
အဲဒီတုန္းက ဇာဘုရင္ နန္းစိုက္ရာ `ပီတာစဘတ္´ၿမိဳ႕ရဲ႕
အထက္တန္းလႊာမ်ားအၾကားမွာ အရမ္းေရပန္းစားခဲ့တယ္။

တစ္ေန႕မွာေတာ့ သူ႕ကို ေမးၾကတယ္။

`လူနဲ႕တိရစၧာန္အၾကားျခားနားခ်က္ဟာ
ဘာလို႕ထင္ပါသလဲ´

ဒီ၊ဖြန္၀ီဇင္ကျပန္ေျဖလိုက္တာက...

“ အႀကီးမားဆံုးနဲ႕ အဓိကအက်ဆံုး ျခားနားခ်က္ကိုပဲေျပာမယ္။
တိရစၧာန္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ လူမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
အဲ...လူ၊
အထူးသျဖင့္
လူခ်မ္းသာနဲ႕အထက္တန္းလႊာက ပုဂၢဳိလ္ေတြသာလွ်င္
မၾကာခဏ
တိရစၧာန္အသြင္ေျပာင္းသြားတတ္ၾကတာကလား ”

တဲ့ .....

“ အကင္းပါးလိုက္တာ...”

က်ေနာ္သိတဲ့ အမိ်ဳးသမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
သူမရဲ႕နာမည္က ခင္ေလးႏြယ္ ဂြမး္ပံု ပါ။
မဂၤလာ ဧည့္ခံပြဲ တစ္ခုမွာေပါ့။
စကားေျပာၾကရင္း

သူမက

` က်မအသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီ ထင္လဲ၊
ခန္႕မွန္းၾကည့္စမ္းပါ ´

တဲ့။

လူမႈေရးအရ က်ေနာ္က

`မခန္႕မွန္းတတ္ပါဘူးဗ်ာ´

လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့

သူမက

` က်မ အရိပ္ျပ စကားေျပာလိုက္မယ္၊
က်မ ရဲ႕သမီးဟာ မူႀကိဳေက်ာင္းကို သြားေနတယ္ရွင့္ ´

တဲ့။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္အနားမွာရွိေနတဲ့
အသိမိတ္ေဆြ ကိုလွေအးက
ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။

` ဘာလဲ...ခင္ဗ်ားရဲ႕သမီးက
မူႀကိဳေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္လား ´

တဲ့ဗ်ာ။

“ စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ ဘာသာျပန္သူ...”

၁၈၇၇-ခုႏွစ္တြင္ လန္ဒန္မွာ
ဗတ္ဂနာရဲ႕ ဂီတပေဒသာပြဲမ်ားျပဳလုပ္က်င္းပတယ္။
တီး၀ိုင္းတြင္ ပါ၀င္တီးမႈတ္ၾကသူမ်ားအထဲတြင္
`ေအာတို ဒရစ္ဟမန္ ´
ဆိုသူ
ဂ်ာမန္တစ္ေယာက္လည္းပါတယ္။

အႀကိဳေလ့က်င့္မႈလုပ္ရာတြင္ ထရမ္းပက္သမားမ်ားကို
အႀကီးအက်ယ္မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး
ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ဗတ္ဂနာက
စိတ္ကိုအႏိုင္ႏိုင္ထိန္္းရင္း
`ဒရစ္ဟမန္´ကိုေျပာတယ္။

` အဲဒီျမည္းေတြကို ေျပာစမ္းပါ၊
ေကာင္းေကာင္းမမႈတ္ၾကဘူးဆိုရင္
သူတို႕အားလံုးကို
က်ဳပ္ ေမာင္းထုတ္ပစ္မယ္လို႕ ´

စကားျပန္အျဖစ္လည္း ေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့
“ ဒရစ္ဟမန္ ”ကခ်က္ခ်င္း
ဘာသာျပန္ျပလိုက္တယ္။

“ မိတ္ေဆြတို႕၊ တီး၀ိုင္းဆရာကေျပာပါတယ္။
သူေရးစပ္တဲ့ ဂီတကို ခင္ဗ်ားတို႕ တီးမႈတ္ရာမွာ
အခက္အခဲေတြရွိတယ္ဆိုတာကိုသူသိပါတယ္တဲ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားၾကဖို႕နဲ႕ စိတ္မလွဳပ္ရွားၾကဖို႕
သူအႏူးအညြတ္ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္ ”

တဲ့

“ မတန္ရင္...ေ၀းေ၀းကေရွာင္လိုက္...”

ေျမေခြးတစ္ေကာင္က
ျခေသၤ့ဆီေရာက္လာၿပီး ေျပာတယ္။

`သတၱိရွိရင္ မင္းနဲ႕ငါ အားၿပိဳင္ရေအာင္´
တဲ့

ေျမေခြးရဲ႕ စိန္ေခၚခ်က္ကို
ျခေသၤ့က လံု၀ ဂရုမစိုက္ဘဲ လ်စ္လ်ဴရူလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ေျမေခြး က ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။

“ မင္းဟာ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့အေကာင္ပဲ။
ငါကို တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္တဲ့အေကာင္လို႕
တစ္ေတာလံုး ေလွ်ာက္ေျပာလိုက္မယ္ ”
တဲ့။

ေတာရဲ႕ဘုရင္ျဖစ္တဲ့ ျခေသၤ့က ျပန္ေျပာလိုက္တာက

“ ငါ့ကို ငေၾကာက္လို႕ေျပာခ်င္ေျပာၾကပါေစ။
ေျမေခြးနဲ႕ ဖက္ၿပီး ရန္ျဖစ္တဲ့ အေကာင္ဆိုၿပီး
အထင္ေသးတာကို ေတာ့ မခံႏိုင္ဘူး။ ”
လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

လူႀကီးမင္းဟာလည္း ေျမေခြးနဲ႕ ဖက္ၿပီး
ရန္ျဖစ္သူမျဖစ္ပါေစနဲ႕ လို႕ သတိေပးလိုက္ပါရေစ။

ရန္ျဖစ္တာဟာ ဘ၀ရဲ႕အဖိုးတန္အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးကုန္ေစတာမို႕
မတန္သူေတြနဲ႕ ရန္မျဖစ္စတမ္းလို႕
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿမဲတမ္း သတိေပးေနသင့္ပါတယ္။

`ေဆးပညာေတြကတိုးတက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္...´

ခြဲစိတ္ဖို႕ ျပင္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးကို
လူနာကေမးလိုက္ပါတယ္။

` ေဒါက္တာ...
က်ေနာ့္ ကိုခြဲစိတ္ၿပီးရင္
က်ေနာ္ တေယာထိုးႏိုင္မလားဟင္´

ဆရာ၀န္ႀကီးက

“ ထိုးႏိုင္မယ္ ”

လို႕ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။

လူနာက ထပ္ကြန္႕ၿပီး ေမးျပန္တယ္။
`တကယ္ထိုးႏိုင္မယ္ေနာ္...ဆရာ´

`တကယ္ထိုးႏိုင္မွာပါ´

လို႕ ဆရာ၀န္ႀကီးက ထပ္ၿပီး ကတိျပဳလိုက္ေတာ့

လူနာက အံ့ၾသသံနဲ႕ေျပာလိုက္တာကေတာ့

`အံၾသစရာပဲေနာ္၊
မခြဲခင္က တေယာ မထိုးတတ္ဘူး။
ခြဲစိတ္ၿပီးတဲ့အခါမွ တေယာ ထိုးႏိုင္မယ္´
တဲ့။

“ ႏွစ္သက္တဲ့အလုပ္...”

ေရွးေရွးတုန္းက ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးမွာ
မိဖုရားေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့တယ္။
အဲဒီမိဖုရားေတြ ကို ဘုရင္ႀကီးက
နန္းေတာ္နဲ႕ ခပ္ေ၀းေ၀းက အိမ္ေတာ္မွာ ထားတယ္။
ဘုရင္ႀကီး အလိုရွိတိုင္း မိဖုရားေတြထဲက တစ္ေယာက္ကို
သူ႕ရဲ႕အပါးေတာ္ၿမဲနဲ႕ အေခၚလႊတ္တယ္။
အပါးေတာ္ၿမဲခမ်ာ
ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် အေခါက္ေခါက္ အခါခါေျပးေခၚရတာေပါ့။

ကာလအတန္ၾကာလာေတာ့
အပါးေတာ္ၿမဲဟာ အေမာေတြေဖာက္လာၿပီး
က်န္းမာေရးခၽြတ္ယြင္းလာပါတယ္။
တစ္ေန႕မွာေတာ့
ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့တာနဲ႕ ဘုရင္ႀကီးေရွ႕မွာ ၿငီးပါတယ္။

´ တစ္ခ်ိန္လံုး အသြားအျပန္ ေျပးလႊားေနရတာနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးေသရပါလိမ့္မယ္။´

ဘုရင္ႀကီးက နားမလည္ဟန္နဲ႕ျပန္ေမးလိုက္တယ္။

`ေမာခ်င္းေမာရင္ ငါကေမာရမွာေပါ့ ေမာင္မင္းရယ္။
ေမာင္မင္းက ဘာလို႕ေမာရမွာတုန္း´
လို႕ေမးလိုက္ေတာ့
အပါးေတာ္ၿမဲက ျပန္ေျပာတာက....

`အရွင္မင္းႀကီး ဘယ္ေမာပါ့မလဲ၊
ႏွစ္သက္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနရတာကိုး။
ကၽြန္ေတာ္မိ်ဳးက တစ္ခ်ိန္လံုး ေျပးသြားလိုက္၊ ျပန္လာလိုက္
လုပ္ေနရေတာ့ ေမာတာေပါ့´

လို႕ျပန္ေျဖလိုက္သတဲ့....။



ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက
ႏွစ္သက္ရာအလုပ္ကို လုပ္ေနဖို႕ပါ။
ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့အလုပ္က ဘာမဆို ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ႏွစ္သက္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနရရင္
ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းပင္ပန္း မေမာ၊မပန္းပါဘူး။
ဘ၀ဟာတိုတိုေလးမို႕ မႏွစ္သက္တဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႕
အခ်ိန္မကုန္ေစခ်င္တာက အဓိက အခ်က္ပါ။
ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့အလုပ္က ဘယ္သူကိုမွလည္း မထိခိုက္ေစဘူး။
၀င္ေငြေရာ၊
ေအာင္ျမင္မႈေရာ
ရေစႏိုင္တဲ့အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ေနရသူမ်ားျဖစ္ဖို႕ဆိုတာကေတာ့
ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သိသူျဖစ္ဖိုေတာ့ လိုပါတယ္။
ဘယ္သူမဆို အဲဒီအခြင့္အေရးမိ်ဳး ရႏိုင္ပါတယ္။

“ ေမးေလေလ...ပညာရေလေလ...”

အလယ္ေခတ္က ေတြးေခၚရွင္ႀကီး
`ဂါဇာလီ´ (GAZALI-1058—1111)
ကိုေမးတယ္။

`ဆရာႀကီးဟာ
ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ အသိအေျမာ္အျမင္ႀကီးတဲ့လူအျဖစ္ကို
ေရာက္လာသလဲဆိုတာ သိပါရေစ´

“ ေမးရမွာကို
ငါ ဘယ္ေတာ့မွ မရွက္ဘူး”

လို႕ ျပန္ေျဖလို္က္ပါတယ္။

ကဲ... ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ က်ေနာ္တို႕က
မသိလို႕ေမးရတာကို ဘာျဖစ္လို႕ရွက္ေနပါလိမ့္။
ေျပာသူျဖစ္တာထက္
ေမးသူျဖစ္ရတာကို
ဂုဏ္ယူတတ္သူလာတဲ့အခါမွာေတာ့
က်ေနာ္တို႕ဟာ တစ္ေန႕ထက္ တစ္ေန႕
ပညာေတြ တိုးသထက္တိုးလာမယ္ဆိုတာ
ပညာရွိႀကီးရဲ႕စကားက သတိေပးေနပါတယ္။