ေရွးေရွးတုန္းက ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးမွာ
မိဖုရားေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့တယ္။
အဲဒီမိဖုရားေတြ ကို ဘုရင္ႀကီးက
နန္းေတာ္နဲ႕ ခပ္ေ၀းေ၀းက အိမ္ေတာ္မွာ ထားတယ္။
ဘုရင္ႀကီး အလိုရွိတိုင္း မိဖုရားေတြထဲက တစ္ေယာက္ကို
သူ႕ရဲ႕အပါးေတာ္ၿမဲနဲ႕ အေခၚလႊတ္တယ္။
အပါးေတာ္ၿမဲခမ်ာ
ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် အေခါက္ေခါက္ အခါခါေျပးေခၚရတာေပါ့။
ကာလအတန္ၾကာလာေတာ့
အပါးေတာ္ၿမဲဟာ အေမာေတြေဖာက္လာၿပီး
က်န္းမာေရးခၽြတ္ယြင္းလာပါတယ္။
တစ္ေန႕မွာေတာ့
ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့တာနဲ႕ ဘုရင္ႀကီးေရွ႕မွာ ၿငီးပါတယ္။
´ တစ္ခ်ိန္လံုး အသြားအျပန္ ေျပးလႊားေနရတာနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးေသရပါလိမ့္မယ္။´
ဘုရင္ႀကီးက နားမလည္ဟန္နဲ႕ျပန္ေမးလိုက္တယ္။
`ေမာခ်င္းေမာရင္ ငါကေမာရမွာေပါ့ ေမာင္မင္းရယ္။
ေမာင္မင္းက ဘာလို႕ေမာရမွာတုန္း´
လို႕ေမးလိုက္ေတာ့
အပါးေတာ္ၿမဲက ျပန္ေျပာတာက....
`အရွင္မင္းႀကီး ဘယ္ေမာပါ့မလဲ၊
ႏွစ္သက္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနရတာကိုး။
ကၽြန္ေတာ္မိ်ဳးက တစ္ခ်ိန္လံုး ေျပးသြားလိုက္၊ ျပန္လာလိုက္
လုပ္ေနရေတာ့ ေမာတာေပါ့´
လို႕ျပန္ေျဖလိုက္သတဲ့....။
ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက
ႏွစ္သက္ရာအလုပ္ကို လုပ္ေနဖို႕ပါ။
ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့အလုပ္က ဘာမဆို ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ႏွစ္သက္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနရရင္
ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းပင္ပန္း မေမာ၊မပန္းပါဘူး။
ဘ၀ဟာတိုတိုေလးမို႕ မႏွစ္သက္တဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႕
အခ်ိန္မကုန္ေစခ်င္တာက အဓိက အခ်က္ပါ။
ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့အလုပ္က ဘယ္သူကိုမွလည္း မထိခိုက္ေစဘူး။
၀င္ေငြေရာ၊
ေအာင္ျမင္မႈေရာ
ရေစႏိုင္တဲ့အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ေနရသူမ်ားျဖစ္ဖို႕ဆိုတာကေတာ့
ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သိသူျဖစ္ဖိုေတာ့ လိုပါတယ္။
ဘယ္သူမဆို အဲဒီအခြင့္အေရးမိ်ဳး ရႏိုင္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment