တစ္ခါတုန္းက
တရားအားထုတ္တဲ့ေယာဂီတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဦးစိန္သန္းဟာ
တရားစခမ္းက ထြက္ၿပီး အိမ္ျပန္သြားပါတယ္။
တရားစခမ္းက ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးက
" ငါ မဟုတ္ဘူး၊
သူ မဟုတ္ဘူး၊
ပုဂၢိဳလ္ သတၱဝါ၊
ေယာက်ာ္း၊မိန္းမမဟုတ္ဘူး "
လို႕ အၿမဲေဟာေျပာေနေတာ့
ဦးစိန္သန္းဟာ အေတာ္ေလး နားစြဲသြားတယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ သားသမီးေတြက ဝမ္းသာအားရ ႀကိဳဆိုၾကတယ္။
ထမင္းဟင္း ခူးခပ္ေကၽြးေမြးၾကေတာ့ သူက ခပ္တည္တည္ႀကီး လုပ္ေနတယ္။
သားသမီးေတြက ထမင္းဝိုင္းထဲ အတင္း လက္ဆြဲေခၚၿပီး၊
"အေဖ စားေလ၊
အေဖ စားေလ"
လို႕ ေျပာၾကေတာ့
သူ႕မွာ ျပန္ေျပာဖို႕ ခက္ေနတယ္။
"ငါ မဟုတ္ဘူး၊ သူမဟုတ္ဘူး"
ဆိုေတာ့ ဘယ္လို စကားျပန္ရမလဲ၊
ဘယ္လို စကားျပန္ေျပာရမလဲလို႕ စဥ္းစားေနတာေပါ့။
ေနာက္မွ အႀကံရၿပီး ဝမ္းသာအားရနဲ႕
ဒကာႀကီး ဦးစိန္သန္းက
သားသမီးေတြကို ျပန္ေျပာလိုက္တာက...
"က်ေနာ္ မဆာေသးလို႕ပါ"
တဲ့။
တရားအားထုတ္တဲ့ေယာဂီတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဦးစိန္သန္းဟာ
တရားစခမ္းက ထြက္ၿပီး အိမ္ျပန္သြားပါတယ္။
တရားစခမ္းက ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးက
" ငါ မဟုတ္ဘူး၊
သူ မဟုတ္ဘူး၊
ပုဂၢိဳလ္ သတၱဝါ၊
ေယာက်ာ္း၊မိန္းမမဟုတ္ဘူး "
လို႕ အၿမဲေဟာေျပာေနေတာ့
ဦးစိန္သန္းဟာ အေတာ္ေလး နားစြဲသြားတယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ သားသမီးေတြက ဝမ္းသာအားရ ႀကိဳဆိုၾကတယ္။
ထမင္းဟင္း ခူးခပ္ေကၽြးေမြးၾကေတာ့ သူက ခပ္တည္တည္ႀကီး လုပ္ေနတယ္။
သားသမီးေတြက ထမင္းဝိုင္းထဲ အတင္း လက္ဆြဲေခၚၿပီး၊
"အေဖ စားေလ၊
အေဖ စားေလ"
လို႕ ေျပာၾကေတာ့
သူ႕မွာ ျပန္ေျပာဖို႕ ခက္ေနတယ္။
"ငါ မဟုတ္ဘူး၊ သူမဟုတ္ဘူး"
ဆိုေတာ့ ဘယ္လို စကားျပန္ရမလဲ၊
ဘယ္လို စကားျပန္ေျပာရမလဲလို႕ စဥ္းစားေနတာေပါ့။
ေနာက္မွ အႀကံရၿပီး ဝမ္းသာအားရနဲ႕
ဒကာႀကီး ဦးစိန္သန္းက
သားသမီးေတြကို ျပန္ေျပာလိုက္တာက...
"က်ေနာ္ မဆာေသးလို႕ပါ"
တဲ့။
