သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သားသတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမ က်န္းမာတယ္ဆိုတာ သိရေတာ့
ဝမ္းသာရတယ္။
ဒီမွာေတာ့ ေႏြရာသီ ကာလေပါ့။
ေန႕တာ ရွည္လိုက္တာ။
ည ၉-နာရီပတ္ဝန္က်င္မွ ေနဝင္တယ္။
ည ၉-နာရီခြဲအထိ ေနေရာင္ျခည္ကို
ေတြ႕ေနရတုန္းပါပဲ။
ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ ညေန
၆-နာရီေလာက္ဆိုရင္ ေနဝင္ၿပီ။
ည ၉-နာရီဆိုရင္ အခ်ိဳ႕ဆိုရင္ အိပ္ရာဝင္ၿပီ။
အခ်ိဳ႕ဆိုရင္ တစ္ေရးေတာင္
ရေနေလာက္ၿပီ။
ဒီမွာေတာ့ ည ၉-နာရီမွ အလုပ္သိမ္းတယ္။
တစ္ရံတစ္ခါ ဆိုရင္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ
ညစာ စားရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္
ည၁၀-နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။
အလုပ္သိမ္းတာနဲ႕
ခ်က္ခ်င္းျပန္ရတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ေရွ႕ဖက္ ဆိုဒ္(Site) ဆိုရင္
ကြန္ပ်ဴတာလုပ္ငန္းနဲ႕ ေငြသိမ္းတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ရတယ္။
အဓိက အလုပ္က အေရာင္းဆိုေတာ့
ေငြေၾကးရွင္းတမ္းကို လုပ္ေပးရတယ္။
အမွားအယြင္း
မရွိေအာင္လုပ္ရတယ္ဆိုေတာ့ ဂရုစိုက္လုပ္ရတယ္။
ပိုေနတဲ့အစားအေသာက္ေတြကိုေတာ့
လႊင့္ပစ္ရတယ္။
လုပ္သက္ရင့္ေနတဲ့ ခ်င္းအမ်ိဳးသား
ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။
တစ္ေန႕တစ္ေန႕
လႊင့္ပစ္ရတဲ့အစားအေသာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကို ခန္႕မွန္းၾကည့္ရရင္
ေဒၚလာ ၂၀၀-ဖိုးေလာက္ရွိတယ္တဲ့။
ႏွေျမာစရာေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ေလ။
ခက္တာက ဒီမွာက ေနာက္တစ္ေန႕
ျပန္သံုးလို႕မွ မရတာ။
က်န္းမာေရး စစ္ေဆးသူေတြကလည္း
ခြင့္မျပဳဘူး။
စားသံုးသူကလည္း လူေတြပဲဟာ
ေနာက္တစ္ေန႕အက်န္ဆိုတာ သိႏိုင္တာေပါ့။
ဒီေတာ့ သိသြားခဲ့ရင္
ေနာက္ဘယ္လာေတာ့မလဲ။
ဒါေၾကာင့္ လႊင့္ပစ္ရတာေပါ့။
အေမက ေျပာဖူးတယ္။
“အစားအေသာက္တစ္ခုခုဟာ
ကိုယ့္အတြက္ အသံုးမဝင္ေတာ့ေပမယ့္
အျခားသူေတြအတြက္
အသံုးဝင္ႏိုင္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ အသံုးျပဳႏိုင္တဲ့အျခားသူေတြကို
ရွာေဖြၿပီး ေပးကမ္း စြန္႕ႀကဲဖို႕
မေမ့ပါနဲ႕”ဆိုတဲ့စကား။
အေမက ေျပာသလို က်ေနာ္ တို႕ညီအကို
ေမာင္ႏွမေတြကို လုပ္ျပခဲ့တယ္။
အေမရဲ႕သြန္သင္မႈေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း
လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ္ ဖါးကန္႕မွာေနတုန္းက စားစရာေတြ
ပိုလွ်ံေနတဲ့အခါ
အဲဒီစားစရာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ
ထုတ္ပိုးၿပီး
အိမ္တိုင္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕အကိုင္းမွာျဖစ္ျဖစ္
ခ်ိတ္ထားတတ္တယ္။
ဒီေတာ့
ဖိုးသမားေတြမ်ားလွတဲ့ဖါးကန္႕မွာ အသံုးျပဳႏိုင္တဲ့ဖိုးသမားေတြအတြက္
အသံုးဝင္သြားတာေပါ့။
တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕မွာေနေတာ့
ပိုလွ်ံတဲ့အစားအေသာက္ေတြကို
ခြက္တစ္ခုခုမွာ
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ထည့္ၿပီး
ေဘးပတ္ဝန္က်င္က ေခြးေတြ ကိုေကၽြးတတ္တယ္။
တာခ်ီလိတ္မွာက ေခြးေတြ ပိုေပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကိုယ့္အတြက္
အသံုးမဝင္ေတာ့ေပမယ့္ ေခြးေတြအတြက္ အသံုးဝင္သြားတာေပါ့။
ဒီလိုပဲ လုပ္ခဲ့တာဟာ
ေရာက္တဲ့ေနရာတိုင္းမွာ လိုလိုပါပဲ။
ခက္တာက ဒီမွာက လမ္းေဘးေခြးေတြ
မရွိဘူး။
ေခြးတိုင္းမွာ ပိုင္ရွင္ေတြ ရွိတယ္။
ပိုင္ရွင္မဲ့တဲ့ေခြး မရွိေတာ့
ပိုလွ်ံတဲ့စားစရာေတြကို ေကၽြးဖို႕ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
"ဆင္းရဲတဲ့လူေတြကို
ေကၽြးပါလား" လို႕ အေမက ေမးခဲ့ရင္
ဒီမွာက စားစရာ မရွိေလာက္ေအာင္
ဆင္းရဲသူေတြ မရွိသလိုပဲ။
အလုပ္လုပ္တဲ့ လူတိုင္း
စားႏိုင္၊ေသာက္ႏိုင္ၾကတယ္။
အလုပ္မရွိရင္ အစိုးရက ေထာက္ပံ့တယ္။
စားစရိတ္ကလည္း မႀကီးဘူး။
လိုအပ္ရင္ အစိုးရက ေထာက္ပ့ံေတာ့
လူတိုင္းစားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္သလိုျဖစ္ေနတာေပါ့။
တစ္ေန႕ေတာ့
သန္႕ရွင္းလုပ္ေနတဲ့ဝန္ထမ္း တရုပ္အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕တယ္။
ခင္မင္လာေတာ့ သူ႕ကို
က်ေနာ္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့တရုပ္အစားအစာေတြကို
"ယူမလား" လို႕ေမးမိတယ္။
တရုပ္အဖိုးႀကီးဆိုေတာ့
တရုပ္အစားအစာကို ႀကိဳက္မွာေပါ့။
က်ေနာ္တို႕ေတာင္ လက္ဖက္သုတ္၊
မုန္႕ဟင္းခါးကို ႀကိဳက္လြန္းလို႕
ေဒၚလာနဲ႕ေတာင္ အကုန္အက်ခံၿပီး
ဝယ္စားေသးတာပဲ။
ဒါနဲ႕ပဲ ည ၉-နာရီေက်ာ္ေတာ့
သြန္ပစ္မယ့္အစားအစာေတြကို
တရုပ္အဖိုးႀကီးကို ေပးျဖစ္သြားတယ္။
တရုပ္အဖိုးႀကီးကလည္း တန္ဖိုးထားၿပီး
ယူတယ္။ စားတယ္။
ဒီေတာ့ ေပးျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့။
ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တဲ့အလွဴတစ္ခုျဖစ္လို႕
ပီတိျဖစ္လို႕မဆံုးေသးပါဘူး။
ေနာက္ဆိုဒ္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ပဲ
(မစ္စီကန္)ႏွစ္ေကာင္က ေပးတာကိုမႀကိဳက္ဘူး။
(မစ္စီကန္ေတြက ပဲကို သိပ္စားၾကေတာ့
ပဲလို႕ေခၚၾကတယ္)
သူတို႕ျပန္ခ်ိန္
ႏွစ္မိနစ္၊သံုးမိနစ္ေနာက္က်တာကိုလည္း မႀကိဳက္တာလား။
ဒါမွမဟုတ္ သဒၶါတရားပဲ နည္းတာလား
မေျပာတတ္ပါဘူး။
အဲဒီကိစၥကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး
ပိုင္ရွင္ကို တိုင္တယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း
ပိုလွ်ံတဲ့အစားအစာဟာ အမႈိက္ပံုးထဲေရာက္သြားတာေပါ့
အေမ။
ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံက်ေတာ့လည္း
ပိုလွ်ံတာကို လႊင့္ပစ္တာကို
သေဘာက်ေနေရာ့သလား။
က်ေနာ္တို႕ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္
ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း အလွဴျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥမ်ိဳး။
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း
နားမလည္ႏိုင္ဘူး။
ယဥ္ေက်းမႈမတူတဲ့လူေတြနဲ႕ဆက္ဆံရတာ
တစ္ခါတစ္ေလ
စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွတယ္။
အရာရာကို ေငြေၾကးနဲ႕တိုင္းတာတယ္။
ေငြေၾကးတစ္စံုတစ္ရာ မရရင္ ဘာမွ
အပိုမလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။
သြန္ပစ္မယ့္ အစားအစာကို
အျခားသူေတြကို ေပးတာ
သူတို႕ဘာနစ္နာတာမွတ္လို႕။
+++++++++++++++++++++++++++
က်ေနာ့္ကြန္ပ်ဴတာကလည္း
အသက္ႀကီးလာလို႕လားမသိပါဘူး။
နည္းမိ်ဳးစံု ဒုကၡေပးလာတယ္။
ပိတ္ရက္မွာ အားခဲၿပီး
စားေရးမယ္။စာဖတ္မယ္။ဘေလာ့တင္မယ္
လုပ္တိုင္း လုပ္လို႕မရေအာင္
တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္း
ဒုကၡေပးတယ္။
ကြန္ပ်ဴတာျပင္ေနရတာနဲ႕
ဘာမွမလုပ္ျဖစ္တာမ်ားတယ္။
ျပင္လို႕မရျပန္ေတာ့
ျပင္တတ္တဲ့သူဆီသြားရတာလည္း အေဝးႀကီးပါပဲ။
ေဝးလည္း မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ သြားရတာပဲ။
ကြန္ပ်ဴတာက ေန႕စဥ္ဘဝမွာ
မရွိမျဖစ္
လိုအပ္တဲ့အရာဝတၳဳတစ္ခုျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာတယ္။
အသစ္တစ္လံုးဝယ္ဖို႕ခ်ိန္ဆေနတာလည္း
ၾကာလွၿပီ။
အျခားအေရးႀကီးတာေတြ ဦးစားေပးေနရတာနဲ႕
မဝယ္ျဖစ္ဘူး။
အေဟာင္းကိုပဲ လွည့္ပတ္သံုးေနရတယ္။
ကြန္ပ်ဴတာေစ်းႏႈန္းက မႀကီးပါဘူး။
မခ်ိန္ဆဘူးဆိုရင္ ဝယ္ျဖစ္တာ
ၾကာလွၿပီ။
ေနာက္ေပၚလာတဲ့ကြန္ပ်ဴတာေတြဟာ လွမွလွ၊
ေကာင္းမွေကာင္း၊
ပါးမွပါး၊
ေပါ့မွေပါ့၊
ျမန္မွျမန္၊
လိုခ်င္တုိင္းသာ ဝယ္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း
ကၽြန္ခံလို႕ဆံုးႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဟုတ္တယ္ေလ။
ဝန္ထမ္းဆိုတာ သူတစ္ပါးရဲ႕ကၽြန္။
စားခ်င္တိုင္းလည္း မစားရ၊
အိပ္ခ်င္တုိင္းလည္း မအိပ္ရ၊
နားခ်င္တိုင္း မနားရ တာဟာ
ကၽြန္မဟုတ္လုိ႕ ဘာလဲ။
ဒီႏိုင္ငံမွာ
နားေထာင္လို႕ေကာင္းတာတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။
"သမၼတဆိုတာ
ျပည္သူရဲ႕ကၽြန္" တဲ့ အေမရဲ႕။
သူတို႕ေျပာသလို သမၼတဟာ
ျပည္သူေတြရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး
သိေအာင္လုပ္ၿပီးႀကိဳးစားၿပီးျဖည့္ဆည္းေပးေနတာကိုလည္း
ေတြ႕ရတယ္။
အေမ တို႕ဆီမွာေရာဟင္!
ဒီေန႕ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။
အေမ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါေနာ္။
အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
လန္ဆင္းၿမိဳ႕(Lansing)
မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္(Michigan)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)။
၇-၂၇-၂၀၁၂
