"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၁၀၅..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

မတ္လဆိုရင္ အေမတို႕ဆီမွာ အေတာ္ပူျပင္းေနၿပီ။

ဒီမွာေတာ့ ေအးလို႕ေကာင္းတုန္း။

ႏွင္းက်လို႕ေကာင္းတုန္းပါပဲ။

ဒီလထဲမွာ ႏွင္းေတာ္ေတာ္က်လို႕ ေစ်းႀကီးေတာင္ ေန႕ဝက္ပိတ္တယ္။

နံနက္အလုပ္ဝင္တာနဲ႕ ႏွင္းေတြ တဖြဲဖြဲက်လာတယ္။

အဆက္မျပတ္က်လာတယ္။

၆လကၼနဲ႕၁၀လကၼၾကားေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။

ေစ်းထဲကို ေစ်းဝယ္သူ သိသိသာသာ အလာနည္းသြားတယ္။

ခရီးေဝးမွာေနတဲ့ဝန္ထမ္းေတြ အျပန္ခက္မွာစိုးလို႕ စတိုးမန္ေနဂ်ာက

အေဝးမွာေနသူေတြကို အျမန္ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။

ႏွင္းကမရပ္မနားက်ေနေတာ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဝးေဝးနီးနီးအားလံုးျပန္ႏိုင္တယ္လို႕

လာေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႕က ေနာက္ဆံုးမွ ျပန္လာျဖစ္တယ္။

ဆူရွီးက တစ္ရက္တာသာ ထားလို႕ရတာမို႕ အဲဒီေန႕မွာ လုပ္သမွ်အားလံုးနီးနီးဟာ

ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္မွာ အမိႈက္ပံုးထဲေရာက္သြားတာေပါ့.။

ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ေန႕ဝက္အားလပ္ခ်ိန္ရေတာ့ အိမ္အလုပ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လုပ္ျဖစ္သြားတယ္။

ေခါင္းေလွ်ာ္ျဖစ္တယ္။ အဝတ္ေလွ်ာ္ျဖစ္တယ္။

အိမ္သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ျဖစ္တယ္။ ကားဂိုေဒါင္သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ျဖစ္တယ္။

စာအုပ္စဥ္သန္႕ရွင္းေရးလည္းလုပ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေတြက အားခ်ိန္ရမွ လုပ္ျဖစ္တဲ့အလုပ္ေတြေလ။

ရာသီဥတုဆိုးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလိုျဖစ္ေနတယ္။

ႏွင္းပြင့္ေလးေတြ ေကာင္းကင္ကေနက်လာတာကို ထိုင္ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္အရသာရွိတာပဲ။

ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးမရွိေတာ့ ေျပာျပရင္ နားလည္ဖို႕မလြယ္ဘူး။

ႏွင္းပြင့္ဖတ္ေလးေတြ ေကာင္းကင္ကက်လာ၊

ေလတိုက္ရင္ေလနဲ႕အတူလြင့္ေမ်ာသြား၊

ၾကာလာေတာ့ ႏွင္းထုဟာ တစ္ေျဖးေျဖးျမင့္တက္လာ၊

ျမင္ျမင္သမွ်ျမင္ကြင္းအားလံုးကို ႏွင္းဖတ္ေတြက ဖံုးလႊမ္းသြား၊

အေရာင္ေတြအားလံုးဟာ ျဖဴေဖြးလာ၊

ၾကည့္ရင္း၊ၾကည့္ရင္းနဲ႕တျဖည္းျဖည္းေပ်ာ္ရႊင္လာခဲ့ပါလား။

သြားလာေရးခက္ခဲမွာစိုးလို႕ ႏွင္းထုရွင္းတဲ့ကားေတြလည္းအလ်ိဳလိ်ဳေပၚလာတယ္။

ကားလမ္းေတြေပၚမွာရွိတဲ့ႏွင္းေတြကို ေဂၚထိုးတဲ့စက္နဲ႕ထိုးၾကတယ္။

ၿပီးေတာ့ ႏွင္းေတြျမန္ျမန္အရည္ေပ်ာ္ေအာင္ ဆားတစ္မ်ိဳးကို လမ္းမေတြေပၚမွာ

ႀကဲခ်ၾကတယ္။ကားေတြ စလစ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။

ႏွင္းက်တာရပ္သြားတာနဲ႕ ကားလမ္းမေတြေပၚမွာ ႏွင္းေတြ မရွိေတာ့ဘူး။

တစ္အံ့တၾသျဖစ္ရတယ္။

ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုတာဝန္ယူၿပီးလုပ္ေဆာင္ၾကတာကို မသိရဘူး။

ျပည္သူလူထုေတြ အႏၱာရယ္ျဖစ္မွာကို ေၾကာင့္ၾကစိုက္တဲ့အဖြဲ႕အစည္းဆိုတာေတာ့ သိပါတယ္။

သူတို႕ေတြဟာ ေန႕ေန႕ညည ႏွင္းရွင္းတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္ၾကတယ္။

++++++++++++++++++++++++++

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ ႏွင္းရွင္းတဲ့အခါ အသံုးျပဳတဲ့ဆားတစ္မိ်ဳးဟာ

ကားေအာက္ပိုင္းကို သံေခ်းတက္ေစတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ႏွင္းထဲသြားၿပီးတိုင္း ကားကို ေရေဆးသင့္တယ္လို႕ အႀကံေပးဖူးတယ္။

ကားျပင္တဲ့အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ေတာ့ ကားကို ပိုဂရုစိုက္ရတယ္။

သူအႀကံေပးတဲ့အတိုင္း ကားေရေဆးတဲ့အလုပ္ကို မွန္မွန္လုပ္ျဖစ္တယ္။

ကားေရးေဆးတဲ့ေနရာက အခုအလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာနဲ႕သိပ္မေဝးပါဘူး။

တစ္ဖါလံုေတာင္ မရွိပါဘူး။

ဓာတ္ဆီေရာင္းတဲ့ဆိုင္နဲ႕တြဲထားတဲ့ေရေဆးတဲ့ေနရာရွိတယ္။

လူအင္အား လံုးဝမသံုးပဲ အားလံုးကို စက္နဲ႕ေဆးတဲ့ေနရာပါ။

တစ္ခါ ေရေဆးရင္ အလြန္ဆံုးၾကာမွ ေလးမိနစ္ ငါးမိနစ္ေလာက္သာၾကာတယ္။

ေရေဆးခက သံုးမ်ိဳးရွိတယ္။

၉-ေဒၚလာ ရယ္၊ ၁၂-ေဒၚလာရယ္၊ ၁၅-ေဒၚလာရယ္။

တစ္မိ်ဳးထက္တစ္မ်ိဳးက ပိုေကာင္းလာတယ္။

၁၅-ေဒၚလာဆိုရင္ ေရေဆးတဲ့အျပင္ ကားကို အေရာင္ပါတင္ေပးတယ္။

ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာ ေနတုန္းက ကားေရေဆးတာဟာ လူအင္အားနဲ႕လုပ္ရတယ္။

အဲဒီမွာ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ လုပ္ဖူးတယ္။

ပင္ပန္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။

မန္ေနဂ်ာက အေပါက္ဆိုးေတာ့ စိတ္ပါပင္ပန္းရတယ္။

ကားတစ္စီးဟာ အနည္းဆံုး၁၅-မိနစ္ေလာက္ကို ၾကာတယ္။

အခ်ိန္လည္း ပိုၾကာသလို ေပးရတဲ့အခေၾကးေငြကလည္း ပိုမ်ားတယ္။

++++++++++++++++++++++++

က်ေနာ္တို႕အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေစ်းႀကီးမွာ တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ ပိုပိုစည္ကားလာတယ္။

ေရာင္းအားလည္း ေကာင္းေကာင္းလာတယ္။

ဒီေနရာက ေဒါင္းေတာင္း(Down Town) လို႕ေခၚတဲ့ၿမိဳသစ္တစ္ခုေပါ့။

အရင္ဆံုးက ရုပ္ရွင္ရံု ဖြင့္တယ္။အလာမိုလို႕ေခၚတယ္။

ဆိုနီကုမၸဏီပိုင္ ရုပ္ရွင္ရံုေပါ့။

အေဆာက္အဦးကေတာ့ တစ္ခုထဲ၊ ဒါေပမယ့္ အထဲမွာ ရုပ္ရွင္ရံုေပါင္း ရွစ္ရံုရွိတယ္။

ႀကိဳက္တဲ့ကားကို ေရြးခ်ယ္ၾကည့္ႏို္င္တယ္။

အထဲမွာ ဘားတစ္ခုလည္းရွိတယ္။

ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္းနဲ႕ အေအးေသာက္ႏိုင္တယ္။ အရက္ေသာက္ႏို္င္တယ္။

အစားအေသာက္မ်ဳိးစံုကို မွာစားႏို္င္တယ္။

ရုပ္ရွင္ရံုရဲ႕အျပင္မွာ ႏိုက္ကလပ္လို႕ေခၚတဲ့ဘားတစ္ခုရိွျပန္တယ္။

အၿမဲလိုလို လူစည္ကားေနတဲ့ေနရာေပါ့။

သူက ဒုတိယ ဖြင့္တဲ့ေနရာတစ္ခု။

တတိယဖြင့္တဲ့ေနရာက က်ေနာ္တို႕ရဲ႕လတ္ဆတ္တဲ့ေစ်းႀကီးေပါ့။

ေစ်းႀကီးဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ ေစ်းႏႈန္းလည္း ႀကီးေနပါတယ္။

တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ကာလမွာပဲ အဲဒီေနရာပတ္ဝန္က်င္မွာ အေဆာက္အဦးေတြ မႈိလိုေပါက္လာတယ္။

ဆိုင္ေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္လာတယ္။အခုလည္း အေဆာက္အဦးအသစ္ေတြ ေဆာက္ေနတုန္းပဲ။

ေဘးပတ္ဝန္က်င္မွာ လူေနအိမ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။

ရံုးေတြကလည္း အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ လာတဲ့လူေတြကလည္း အမ်ားႀကီးေပါ့။

ေစ်းဆိုတာ လူလာမ်ားရင္ ေရာင္းေကာင္းစၿမဲပဲေလ။

က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ္တို႕ေစ်းႀကီးထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့လူေတြအေၾကာင္းပါ။

ဝန္ထမ္းေတြထဲမွာေတာ့ လူျဖဴေတြအမ်ားႀကီးရွိသလို လူမည္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။

လူနည္းစုကေတာ့ မက္စီကန္ေတြ။သူတို႕ေတြက စပိန္စကားေျပာၾကတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းနဲ႕အလယ္ပိုင္းအေမရိကားတိုက္ကလူသူေတြပါ။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး။

အေမရိကန္-အဂၤလိပ္စကားကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္ၾကတယ္။

ေနာက္လူနည္းစုက ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳးေတြ။ အာရွတိုက္ဖြားေတြေပါ့။

အဲဒီဗီယက္နမ္လူမ်ိဳး မုန္႕ဖုတ္တဲ့ဌာနကအမ်ိုဳးသမီး မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ကေျပာဖူးတယ္။

“ကိုယ့္တုိင္းျပည္မွာ မိဘေတြ မရွိေတာ့ရင္

ဒီအေမရိကန္ႏိုင္ငံသားခံယူတာအေကာင္းဆံုးပဲ” တဲ့။

“ဒီႏိုင္ငံက ေနလို႕အရမ္းေကာင္းတယ္” တဲ့။

“သူမကေတာ့ မိဘေတြ မရွိေတာ့ၿပီမို႕ ဒီမွာပဲ ႏိုင္ငံသားခံယူၿပီးတစ္သက္လံုးေနဖို႕

ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ” တဲ့။

သူမရဲ႕စကားကိုနားေထာင္လိုက္ပါတယ္။ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာခဲ့ပါဘူး။

ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဆိုရင္ က်ေနာ္နဲ႕က်ေနာ့္ရဲ႕မိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတယ္။

လူတိုင္းက ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အတြက္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ

ဂရုစိုက္စရာေတာ့ မရွိပါဘူး။

ဝန္ထမ္ေတြထဲမွာ အခ်ိန္ပိုင္းနဲ႕အလုပ္လုပ္သူေတြလည္းအမ်ားႀကီး။

မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းကို တက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြေပါ့။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အလုပ္လာလုပ္ၾကတယ္။

ေက်ာင္းစရိတ္ရွာၾကတာေပါ့။

အဲဒီထဲမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြလည္းပါၾကတယ္။

သူတို႕အသက္ရွိလွရင္ ၁၆-ႏွစ္ပတ္ဝန္က်င္ေလာက္ရွိမယ္။

ေက်ာင္းအားခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လာလုပ္သူေတြေပါ့။

ဒီလိုလုပ္ႏိုင္ေအာင္လည္း အစိုးရက စီစဥ္ထားပံုရတယ္။

ဒီလိုအလုပ္လာလုပ္တာကို က်ေနာ္ေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။

ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ အလုပ္လုပ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းစရိတ္ရတယ္။

လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီးရတယ္။

လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္မႈေတြရတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္

ကိုယ္ဝါသနာပါရာကို ေရြးခ်ယ္ဖို႕ အခြင့္အလမ္းေတြရႏို္င္တယ္။

ဘြဲ႕ရလို႕ အလုပ္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဒီလုပ္ငန္းဆိုင္ရာမွတ္တမ္းေတြနဲ႕အေတြ႕အႀကံဳေတြက

ကိုယ္လုပ္မယ့္အလုပ္အတြက္ အေထာက္အကူအမ်ားႀကီးရေစတယ္။

အခ်ိန္ျပည့္လုပ္ေနတဲ့ဝန္ထမ္းေတြလည္း တကၠသိုလ္ကို အခ်ိန္ပိုင္းတက္ေနတာကို

အမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။ Grocery ႒ာနက မန္ေနဂ်ာဆိုရင္

အဂၤ်င္နီယာတကၠသိုလ္ကို အခ်ိန္ပိုင္းတက္ေနတာကို သိရတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္ကလည္း အရြယ္ေရာက္သူတိုင္းရဲ႕လုပ္အားကို ရလိုက္တယ္။

တိုးတက္တဲ့တိုင္းျပည္တိုင္းဟာ ႏို္င္ငံသားတိုင္းရဲ႕လုပ္အားနဲ႕တည္ေဆာက္ခဲ့တာပါ။

တိုးတက္၊ေအာင္ျမင္တဲ့တိုင္းျပည္ကို ေျမေပၚ၊ေျမေအာက္တြင္းထြက္ရတနာေတြနဲ႕

တည္ေဆာက္လို႕မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ ဒီေရာက္ေတာ့မွ ပိုနားလည္လာမိပါတယ္။

ဒီလအဖို႕ ဒီေလာက္ပါပဲ။

အေမ့ကို သတိရေနတယ္။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕၊

ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္၊

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။