"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၁၀၁..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

ေအသင္ၿမိဳ႕ကေန ထြက္လာကထဲက ကားကို ပံုမွန္ေမာင္းခဲ့တယ္။

နားခ်င္တဲ့ေနရာမွာ နားမယ္။

အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေရာက္တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ဝင္အိပ္မယ္။

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္ကေန ေတာင္ပိုင္းကာရိုးလိုင္းနားျပည္နယ္ကို ႏွစ္နာရီေလာက္ပဲ

ေမာင္းရတယ္။

ေနေရာင္ျခည္က ရွိေနေသးတာမို႕ ဆက္ေမာင္းခဲ့တယ္။

ေျမာက္ပိုင္းကာရိုးလိုင္းနားျပည္နယ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေနေရာင္ျခည္မရွိေတာ့။

ည ဆယ္နာရီေက်ာ္ေတာ့ ေရာက္တဲ့ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ အိပ္မယ္ဆိုၿပီး

ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ဝင္ခဲ့တယ္။

အရင္ဆံုးလုပ္ရမယ့္အလုပ္က အိပ္ရမယ့္ေဟာ္တယ္တစ္ခုကို ရွာတယ္။

ေတြ႕တဲ့ေဟာ္တယ္တိုင္းက လူျပည့္ေနတယ္။

GPS ထဲက ျပတဲ့ေဟာ္တယ္အေတာ္မ်ားမ်ားကို သြားျဖစ္တယ္။

အခ်ိဳ႕ေဟာ္တယ္က တစ္ခန္းသာ က်န္ေတာ့တယ္။

အဲဒီအခန္းက ေဆးေသာက္ေသာက္သူေတြ ေနတဲ့အခန္း။

အခန္းကို သြားၾကည့္ေတာ့ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဆးလိပ္အနံ႕ေတြ ရေနတယ္။

ေဟာ္တယ္အခန္းကို ရွာရင္း သတိထားမိတဲ့အခ်က္က

ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရွိေသးတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕လမ္းမေတြေပၚမွာ

ကားေတြ မေတြ႕ရျခင္းျဖစ္တယ္။ဒါဟာ ျဖစ္ရိုးျဖစ္ဆင္မဟုတ္ပါ။

အေမရိကန္ရဲ႕ၿမိဳ႕အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ဖူးပါတယ္။

တစ္ညလုံး ကားေတြနဲ႕ဥဒဟို သြား၊လာေနၾကၿမဲ။

ည ဆယ္နာရီဆိုတာ ကားျပတ္တတ္တဲ့အခ်ိန္မဟုတ္။

လမ္းမေပၚတြင္ ကားမရွိေတာ ့က်ေနာ္တို႕ကားတစ္စီးထဲ သြားလာေနေတာ့ ထူးျခားေနသလိုျဖစ္ေနတယ္။

ဒါနဲ႕ေတြ႕တဲ့ေဟာ္တယ္တစ္ခုမွာ

အခန္းရရင္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဝင္တည္းေတာ့မယ္လို႕

စိတ္ကူးၿပီး ေဟာ္တယ္တစ္ခုထဲဝင္ေတာ့

အဲဒီေဟာ္တယ္ထဲကေန ရဲကား သံုးစီးထြက္လာပါတယ္။

ဒီၿမိဳ႕ဟာ တည္းခိုသင့္တဲ့ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မဟုတ္မွန္း နားလည္လိုက္ပါတယ္။

စိတ္ကူးကို ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။

ကားကို ဆက္ေမာင္းလာတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕ၿပီးတစ္ၿမိဳ႕ကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။

ေလယာဥ္ကြင္းနဲ႕နီးတဲ့ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္ကလည္း ည ၁၂း၀၀နာရီ

ထိုးေတာ့မယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေတာ့ အိပ္သင့္တဲ့ၿမိဳ႕လို႕ ေမ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

ေလယာဥ္ကြင္းရဲ႕ဝင္းၿခံေတြထဲမွာ ကားအေျမာက္အမ်ားကို ေတြ႕ရတယ္။

အဲဒီကားေတြက ေလယာဥ္နဲ႕ခရီးသြားေတြရဲ႕ကားေတြျဖစ္ေၾကာင္းကို

မိတ္ေဆြတစ္ဦးေျပာဖူးလို႕ သိထားပါတယ္။

ေလယာဥ္နဲ႕ခရီးသြားေတြက ႀကိဳက္တဲ့ၿမိဳ႕ေတြကို သြားၾက၊

ႀကိဳက္တဲ့ႏိုင္ငံေတြကို သြားၾက၊

ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ကားေတြကိုေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းရဲ႕ကားအငွားဌာနေတြမွာ ထားခဲ့ၾက၊

ႀကိဳက္သေလာက္ေနၿပီးမွ ျပန္လာရင္ အဲဒီအငွားဌာနကကားကို ျပန္ထုတ္ၿပီး အိမ္ျပန္ၾက။

ဒီအခ်ိန္က ခရီးသြားရာသီျဖစ္တာေၾကာင့္ ကားအမ်ားအျပားကို ေတြ႕ရတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ေဟာ္တယ္တိုင္းလိုလို လူေတြျပည့္ေနၾကတာကိုးလို႕နားလည္လိုက္ပါတယ္။

ေဟာ္တယ္တစ္ခုကိုဝင္စံုးစမ္းၾကည့္ေတာ့ ေစ်းအျမင့္ဆံုးအခန္းတစ္ခန္းသာက်န္ေတာ့ေၾကာင္း

သိရတယ္။

မတတ္ႏို္င္ေတာ့ပါ။ အဲဒီတစ္ခန္းကို ရတာကိုပဲ

သူ႕မကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလိုလို၊

ကိုယ့္အတြက္ပဲ ဝမ္းသာရမလိုလို၊

ေစ်းအႀကီးဆံုးအခန္းျဖစ္သလို အေပၚဆံုးအထပ္လည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။

အခန္းက က်ယ္သလို ေကာင္းလည္း ေကာင္းလွပါတယ္။

အိပ္ခန္းကသတ္သတ္၊

ဧည့္ခန္းက သတ္သတ္၊ဧည့္ခန္းမွာ ပစၥည္းမိ်ဳးစံုထားေပးထားပါတယ္။

မခံစားႏိုင္ေတာ့ပါ။

ပင္ပန္းေနတဲ့အတြက္ ေရာက္တာနဲ႕အဝတ္အစားလဲၿပီးအိပ္လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕ နံက္စာစားခိ်န္ေရာက္မွ ႏိုးပါေတာ့တယ္။

နံနက္စာ စားၿပီး ထပ္အိပ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။

အခ်ိန္ျပည့္ေတာ့မွ အိပ္ယာထ၊ ေရခ်ိဳးၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။

အမွန္ဆိုရင္ ဒီေန႕ဟာ အိမ္ျပန္ေရာက္ရမယ့္ရက္။

ေနာက္တစ္ေန႕ဟာ အလုပ္ျပန္ဝင္ရမယ့္ရက္။

လုပ္ငန္းကို တာဝန္ယူထားသူကို ဖံုးဆက္လိုက္တယ္။

တစ္ရက္ပိုၿပီး လုပ္ေပးႏိုင္သလားလို႕ ေမးပါတယ္။

သူကတစ္ရက္ဆိုရင္ တာဝန္ယူႏိုင္ပါတယ္လို႕ အေၾကာင္းျပန္လာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႕ ဝါရွင္တန္ဒီစီၿမိဳ႕ကို ဆက္ေမာင္းသြားပါတယ္။

စိတ္ကူးထားတာက ဝါရွင္တန္ဒီစီၿမိဳ႕မွာ တစ္ညအိပ္မယ္။

ဝါရွင္တန္ဒီစီၿမိဳ႕ရဲ႕ညအလွကို တိုးကားေတြစီးၿပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္မယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ VOA သတင္းဌာနကို ေလွ်ာက္လည္မယ္။

ျမန္မာထမင္းဆိုင္မွာ အဝစားမယ္။

မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ေနရာေတြ အႏွံ႕ေလွ်ာက္လည္မယ္။

ဝါရွင္တန္ဒီစီၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ေနဝင္ဆည္ဆာျဖစ္ေနၿပီ။

ဒီကာလဟာ ခရီးသြားရာသီဆိုတာ သိေပမယ့္ အထပ္ေပါင္းမ်ားစြာရွိတဲ့ေဟာ္တယ္ေတြ

ကိုယ့္အတြက္ တစ္ခန္းတစ္ေလေတာ့ျဖင့္ ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕

ေဟာ္တယ္တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေလွ်ာက္ရွာျဖစ္တယ္။

အခန္းလြတ္မရွိပါဆိုတဲ့စကားေတြကိုသာ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။

အံၾသမိပါတယ္။ အခန္းရွာခိ်န္ဟာ သံုးနာရီေက်ာ္သြားခဲ့တယ္။

ည ကိုးနာရီေက်ာ္လာၿပီမို႕ စိတ္ေလ်ာ့ကာ ဗားဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္ရဲ႕အက္ရွ္ ဗန္းၿမိဳ႕ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။

အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕မွာပင္ ေဟာ္တယ္ကို ရွာခ်ိန္ဟာ သံုးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ရွာေလေတာ့မွ

ေစ်းႏႈန္းျမင့္တဲ့အခန္းတစ္ခန္းကို ရပါတယ္။

ခရီးသြားရာသီမွာ ေဟာ္တယ္အခန္းကို ရွာရတဲ့ဒုကၡက ႀကီးမားလွပါဘိ။

အြန္လိုင္းနဲ႕ႀကိဳတင္ဘြတ္ကင္လုပ္ထားသင့္ေၾကာင္းလည္း ထပ္ေလာင္း သိလိုက္ရပါတယ္။

ေဟာ္တယ္မွာ  ျပည့္ျပည့္ဝဝနားလိုက္တဲ့အတြက္ ေက်နပ္သလိုလိုေတာ့ ျဖစ္သြားပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕ ေန႕လည္မွာေတာ့ DMVရံုးကိုဝင္ၿပီး ကားကိစၥကို အၿပီးလုပ္ေဆာင္ျဖစ္ပါတယ္။

DMVရံုးနဲ႕ တည္းခိုခဲ့တဲ့ေဟာ္တယ္က နီးနီးေလးျဖစ္ေနတဲ့အတြက္

 အစစအရာရာ အစဥ္ေျပသြားပါတယ္။

ကားကိစၥကို ၿပီးစီးေအာင္လုပ္ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

 ဒီေန႕ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။

အေမ့ကို ခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕(Ash-burn)

ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္(Virginia)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)