"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၉၈..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိတရ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

ေအသင္ၿမိဳ႕မွာ ေနတုန္းက က်ေနာ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ သံုးဆိုင္

ရွိခဲ့တယ္။

တစ္ဆိုင္က တရုပ္ ဘူေဗး စားေသာက္ဆိုင္၊

အေမရိကန္ထဲမွာရွိတဲ့အေကာင္းဆံုး

တရုပ္စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ရာမွာ တစ္ဆိုင္ပါတယ္လို႕

ဆိုင္အဝမွာ ဆိုင္းပုဒ္အႀကီးနဲ႕ေရးထားတာကို ေတြ႕ရတယ္။

တကယ္စားၾကည့္ေတာ့လည္း အေတာ္ေကာင္းတာပဲ။

ဘူေဗးဆိုတဲ့အတိုင္း ႀကိဳက္တာကို အဝစားႏိုင္တယ္။

က်ေနာ္က ပုဇြန္ကို ႀကိဳက္တယ္။

ပုဇြန္ေတြကို အမ်ားႀကီးယူစားတယ္။

ယံုယံုကဂဏန္း ကိုႀကိဳက္တယ္။

ဂဏန္းေတြ အမ်ားႀကီးယူစားတယ္။

ဟင္းခ်က္တာ အစပ္တည့္တယ္လို႕ေျပာရမယ္။

လာစားသူေတြ အၿမဲတမ္းမ်ားေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။

ေစ်းႏႈန္းကလည္း မမ်ားလွဘူး။

တစ္ေယာက္မွ ဆယ္ေဒၚလာထဲက်တယ္။

အဲဒီဆိုင္က က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့ေနရာနဲ႕လည္း မေဝးလွဘူး။

အၿမဲမဟုတ္တာေတာင္ တစ္လ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ေရာက္ျဖစ္တယ္။

ပင္ပန္းလြန္းလွတဲ့အခါမ်ိဳး၊

စိတ္ထဲတင္းႀကတ္မႈခံစားရတဲ့အခါမ်ိဳး၊

အစားေကာင္းေတြကို စားခ်င္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ အဲဒီဆိုင္ကို ေရာက္ျဖစ္တယ္။

ဒီဆိုင္ကို စားတဲ့အခါ ေျပာစရာေတာ့ တစ္ခုရွိတယ္။

အဲဒါကေတာ့ စားၿပီးတိုင္း အေၾကာတက္ၿပီး အရမ္းအိပ္ခ်င္တာပဲ။

တရုပ္စားေသာက္ဆိုင္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ

အလုပ္လုပ္ဖူးတဲ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေျပာတဲ့စကားကို သတိရမိတယ္။

“အခ်ိဳမႈန္႕မသံုးတဲ့တရုပ္စားေသာက္ဆိုင္ဆိုတာ မရွိဘူးလို႕ေျပာရမွာပဲ။

စားသံုးသူက ေမးရင္ေတာ့ အခ်ိဳမႈန္႕ကို မသံုးပါဘူးလို႕ လိမ္ေျပာလိမ့္မယ္။

အခ်ိဳမႈန္႕ကိုေၾကာက္ရင္ေတာ့ တရုပ္စားေသာက္ဆိုင္ကို ေရွာင္ေပါ့” လို႕ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။

အခုေတာ့ မေရွာင္ႏိုင္လို႕ တရုပ္ဆိုင္မွာ စားျဖစ္တယ္။

စားၿပီးတိုင္းလည္း အခ်ိဳမႈန္႕ရဲ႕ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြကို ခံစားရတယ္။

ေနာက္တစ္ဆိုင္က ယိုးဒယား စားေသာက္ဆိုင္၊

က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့ေနရာနဲ႕နီးတယ္။ မၾကာခဏ သြားျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္တို႕က တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕မွာ ေနခဲ့ဖူးေတာ့ ယိုးဒယားအစားအစာနဲ႕နီးစပ္မႈရွိခဲ့တယ္။

ျမန္မာအစားအစာနဲ႕ဆင္တူပါတယ္။ မတူတာက အစားအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အုန္းႏို႕ထည့္တာပဲ။

ၿပီးေတာ့ အစပ္ပိုကဲတယ္။ အနီးအနားမွာ ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္မရွိေတာ့ ျမန္မာအစားအစာေတြ

ကို သတိရတိုင္း သြားျဖစ္တယ္။

သူ႕ဆိုင္က နံနက္ပိုင္းမွာ ဖြင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေန႕လည္ပိုင္းမွာနားတယ္။

ညေနပိုင္းမွာ ျပန္ဖြင့္တယ္။

က်ေနာ္တို႕အားခ်ိန္ရလို႕ သြားတဲ့အခါ သူ႕ဆိုင္နားခ်ိန္နဲ႕တိုးေနတာ မ်ားတယ္။

အဲဒီဆိုင္လည္း စားသံုးသူေတြ မ်ားတယ္။ အၾကာႀကီးေစာင့္ရတတ္တယ္။ အစားအေသာက္က ေကာင္းတယ္။

 ေစ်းႀကီးတယ္။

အစပ္အဟပ္တည့္ေတာ့ မၾကာခဏ သြားစားျဖစ္တယ္။

ေနာက္တစ္ဆိုင္က မက္စီကန္စားေသာက္ဆိုင္၊

က်ေနာ္တို႕အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာနဲ႕ ေက်ာခ်င္းကပ္ရက္မုွာ ရွိတယ္။ေတာ္ေတာ္နီးတယ္။

က်ေနာ္တို႕အလုပ္လုပ္တဲ့ဆိုင္ရဲ႕ကပ္ရက္မွာ ခ်ီ႕စ္(Cheese)ဆိုင္ရွိတယ္။

ခ်ီ႕စ္(Cheese)ဆိုတာ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ အေမရိကန္ရဲ႕ငပိလို႕ေျပာရမွာပဲ။

က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ ငပိပါမွ ထမင္းၿမိန္သလိုမ်ိဳးပဲ။ သူတို႕ဆီမွာ ခ်ီ႕စ္(Cheese)    ပါမွ

အစားအေသာက္ေတြ အစပ္တည့္သတဲ့အေမရယ္။

သူတို႕ရဲ႕စားေသာက္ဝိုင္းေတြမွာ ခ်ီ႕စ္(Cheese)ကေတာ့ မပါမျဖစ္ေပါ့။

ခ်ီ႕စ္(Cheese)ဆိုင္နဲ႕ကပ္ေနတဲ့အတြက္ ခ်ီ႕စ္(Cheese)မ်ိဳးစံု စားဖူးတယ္။

သူတို႕က အျမည္းေပးတာေလ။ တစ္ခါမွ ဝယ္မစားဖူးပါဘူး။

စားရင္းစားရင္းနဲ႕ အခုဆိုရင္ ခ်ီ႕စ္(Cheese)ကို ႀကိဳက္ေနၿပီအေမေရ႕။

ခ်ီ႕စ္(Cheese)ကို ႀကိဳက္ေနေပမယ့္ ငပိကိုေတာ့ မေမ့ပါဘူး။

ေဟာ..ေျပာရင္းနဲ႕ေဘးေရာက္သြားပါလား။

အဲဒီခ်ီ႕စ္(Cheese)ကၽြမ္းက်င္သူ ဟဲသာဆိုသူအမ်ိဳးသမီးက ညႊန္းလို႕ အဲဒီမက္စီကန္စားေသာက္ဆိုင္ကို ေရာက္သြားတာကိုိ ေျပာမလို႕ေလ။

သူမေျပာသလိုပဲ အဲဒီဆိုင္က စားေကာင္းတယ္။ ေစ်းႏႈန္းလည္း သင့္ျမတ္ပါတယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ အဲဒီဆိုင္ကုိ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။

အစားအေသာက္အမိ်ဳးအမည္ စာရြက္ (Menu)ထဲမွာပါတာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့

ထူးထူးဆန္းဆန္း ဆန္ေဆးရည္ ေဖ်ာ္ရည္တဲ့။

ဘာလဲဆိုတာ သိခ်င္တာနဲ႕မွာ ေသာက္လိုက္တယ္။ ေသာက္လို႕ေကာင္းတယ္။

အုန္းရည္နဲ႕တူတယ္။ နည္းနည္းခ်ိဳတယ္။ေအးတယ္။ေမႊးတယ္။

ဆန္ရဲ႕အနံ႕နဲ႕အရသာလည္း ရတယ္။

အေမရိကန္သြားၿပီး ဆန္ေဆးရည္ မွာေသာက္ရတယ္လို႕ အျပစ္တင္ရင္လည္း ခံရမွာပဲေလ။

အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေစတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းကို မေတြ႕ဘူး။

စားၾကည့္တဲ့စားေသာက္ဆိုင္ေတြကလည္း စိတ္တိုင္းမက်ရတာမ်ားတယ္။

အစပ္အဟပ္မတည့္တာရယ္၊

ဝန္ေဆာင္မႈ မေကာင္းတာရယ္၊

ေစ်းႏႈန္းႀကီးျမင့္ေနတာရယ္တာေတြေၾကာင့္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို

တစ္ခါ၊ႏွစ္ခါထက္ပိုမစားျဖစ္ဘူး။

ၿမိဳ႕ကႀကီးတယ္။က်ယ္ဝန္းလြန္းတာေၾကာင့္ တစ္ေနရာနဲ႕တစ္ေနရာကလည္း ေဝးလွတယ္။

ဒီေရာက္ေတာ့ ဆိုင္မွာ စားတာထက္ အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္စားတာ ပိုမ်ားလာတယ္။

ပင္ပန္းတဲ့ၾကားထဲက ခ်က္ျပဳတ္စားရတာလည္း လြယ္လွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။

တစ္ေနကုန္အလုပ္လုပ္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ၿပီ။

တစ္ခါခါ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လို႕

ဘာမွမစားပဲ အိပ္လိုက္တဲ့ညေပါင္းလည္း မနည္းဘူး။

ဒီမွာက စားေသာက္စရိတ္က မမ်ားပါဘူး။

စည္းကမ္းနဲ႕စားတတ္ရင္ တစ္လကို ေဒၚလာတစ္ရာနဲ႕ေလာက္ေအာင္စားႏို္င္တာကိုေတြ႕ရတယ္။

အဝတ္အစားလည္း ေစ်းမႀကီးဘူး။

ေစ်းႀကီးျမင့္တာက ေနစရိတ္၊

ေအသင္ၿမိဳ႕မွာထက္ အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕က ေနစရိတ္ သံုးဆေက်ာ္ေစ်းႀကီးေပမယ့္

ဝင္ေငြက သံုးဆေလာက္ မမ်ားတဲ့အခါ ေငြ စုေဆာင္းႏို္င္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္ခက္လွတယ္။

စုေဆာင္းေငြ မရွိခဲ့ဖူးဆိုရင္ အျခားႏိုင္ငံမွာေနရတာဟာ စိုးရိမ္ပူပန္စရာေကာင္းလွပါတယ္။

တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕မွာ ေနခဲ့တဲ့ကာလ ကို လြမ္းမိတယ္။

တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ဟာ ရာသီဥတု ေကာင္းမြန္တယ္လို႕ေျပာရမယ္။

ေနထိုင္လို႕အလြန္ေကာင္းလွတယ္။

က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့အိမ္ေရွ႕မွာ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ေရႊတိဂံုဘုရားရွိတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ေရႊတိဂံုဘုရားကို ပံုတူလုပ္ထားတဲ့ဘုရားျဖစ္တယ္။

အိမ္ကေန ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။

စိတ္ဝယ္ၾကည္ႏူးရတဲ့အခြင့္အလမ္းေကာင္းတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ဒီေရာက္မွ

ပိုသေဘာေပါက္လာမိတယ္။

အိမ္မွာပင္ ေဆးခန္းဖြင့္တယ္။

ေဆးခန္းပိတ္ရင္ ဘုရားကုန္းေပၚတက္တဲ့ အခါတက္တယ္။

ဘုရားေပၚက ၾကည့္ရင္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို အေပၚစီးမွ ျမင္ရတယ္။အဲဒီျမင္ကြင္းေတြဟာ အခုေတာ့ လြမ္းစရာျဖစ္ေနတယ္။

ေဆးခန္းဖြင့္ရတဲ့အလုပ္ဟာ အေတာ္သက္ေတာင့္သက္သာရွိတ့ဲအလုပ္တစ္ခုျဖစ္တယ္။

သက္သက္သာသာရွိတဲ့အလုပ္ကိုေတာင္ က်ေနာ္တစ္ေန႕ကို ရွစ္နာရီသာ လုပ္တယ္။

နံနက္ပိုင္းကို ၉း၀၀နာရီကေန ေန႕လည္ ၁၂း၀၀နာရီအထိတစ္ခ်ိန္၊

ညေနပိုင္းက်ေတာ့ ညေန ၄း၀၀နာရီကေန ည ၈း၀၀နာရီအထိတစ္ခ်ိန္၊

တစ္ေန႕ႏွစ္ႀကိမ္၊ ရွစ္နာရီ။

ပိုတဲ့အခ်ိန္မွာ စာဖတ္တယ္။

ဝါသနာပါတဲ့ စာေရးတဲ့အလုပ္ကိုလည္း လုပ္ျဖစ္တယ္။ေန႕လည္ပိုင္းမွာ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းေတြ တက္ျဖစ္တယ္။

တာခ်ီလိတ္မွာေနတဲ့ကာလဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တိုးတက္ေနတယ္ လို႕ခံစားမိတယ္။

ဒီအတြက္လည္း ေက်နပ္မိတယ္။

တစ္ရံတစ္ခါမွာ ထိုင္းဖက္ကမ္းကို ကူးၿပီး ေဆးခန္းသံုးပစၥည္းေတြ သြားဝယ္ျဖစ္တယ္။

ယိုးဒယားအစားအစာေတြကိုလည္း ႏွစ္သက္ေတာ့ မၾကာခဏ သြားစားျဖစ္တယ္။

ျမန္မာကမ္းနဲ႕ထိုင္းဖက္ကမ္းဟာ ငါးမိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့တံတားကို ေက်ာ္လိုက္တာနဲ႕ေရာက္ၿပီ။

အဲဒီတုန္းက ႏွစ္ႏိုင္ငံရဲ႕တိုးတက္မႈေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ကြာျခားတယ္။

ဒီဘက္ကမ္းက မီးမွိန္မွိန္၊

ဟိုဘက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္၊

အေမေျပာဖူးတဲ့စကား…

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကို သိခ်င္ရင္…

သူအားလပ္ခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္သလဲဆိုတာကို

ၾကည့္၊

စာဖတ္သလား၊

သင္ယူေလ့လာမႈတစ္ခုခုကိုလုပ္ေနသလား။

အိပ္ေနသလား၊

အေပ်ာ္အပါးအတြက္ အခိ်န္ကို ျဖဳန္းတီးေနသလား။

အဲဒီလူလုပ္ေနတဲ့အလုပ္ဟာ  သူ႕ရဲ႕အနာဂတ္ပဲ။

စားဝတ္ေနေရးအတြက္ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ပစၥဳပၸန္ပဲ။

လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့အလုပ္က ပစၥဳပၸန္ကို ျပဌာန္းတယ္။

အားလပ္ခ်ိန္မွာ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္က အနာဂတ္ကို ျပဌာန္းတယ္ဆိုရင္

အားလပ္ခ်ိန္မရွိေလာက္ေအာင္ အလုပ္မ်ားေနတဲ့က်ေနာ့္အဖို႕

အနာဂတ္ေပ်ာက္ေနသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။

ေငြကို အားျပဳၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အတြက္

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေရာင္းစားေနေလသလားလို႕လည္း ေတြးမိတယ္။

ကိုယ့္ကုိယ္ကို ေက်နပ္သလားလို႕ေမးခဲ့ရင္ ေျဖဖို႕ခက္တယ္အေမ။

ဒီေန႕အဖို႕ ဒီေလာက္ပါပဲ။

အေမကို သတိရေနတဲ့

အေမရဲ႕သား ေအာင္ဝင္းဟိန္း၊

အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕၊

ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္၊

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။