"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၈၈..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

ဗာဂ်ီးနီးးယားကမ္းေျခကေန အလုပ္လုပ္ရမယ့္ အက္စ္ဘန္း(Ashburn)ကို ေန႕လည္ေလာက္မွာ

ထြက္ခဲ့တယ္။ မိုင္ႏွစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ေမာင္းရတယ္။

အျပန္မွာလည္း သမုဒၵရာေရေအာက္က  ျဖတ္ေဖာက္ထားတဲ့ဥမင္လႈိင္းေခါင္းကို

 ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ျဖတ္ရျပန္တယ္။

 ဒီတစ္ခါေတာ့ ေန႕ခင္းမွာ ျဖတ္ရတဲ့အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ သိပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ျဖတ္ရတဲ့ကားေတြက အရမ္းမ်ားတဲ့အတြက္ အာရံုမမ်ားေအာင္ သတိထားရတယ္။

သက္သက္သာသာ ေအးေအးေဆးေဆးေမာင္းရင္းနဲ႕

အက္ရွ္ဘန္းၿမိဳ႕ကို ညေနခင္းမွာ ေရာက္လာတယ္။

တိုလ္ဂိတ္တစ္ခုကိုျဖတ္ေတာ့ ဂိတ္ေၾကး ၅-ေဒၚလာနီးပါးေပးလိုက္ရတယ္။

ဆူရွီးမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့စကားကို သြားသတိရတယ္။

“သူဟာ နယူးေယာက္အိမ္ကေန အလုပ္ကို သြားတာ

ေန႕တိုင္းတိုလ္ဂိတ္ေၾကးေဒၚလာ ၆၅ ေပးရတယ္” တဲ့။

ၿမိဳ႕ႀကီးကိုေရာက္လာသူေတြရဲ႕ဒုကၡတစ္ခုလို႕ေျပာရမလားပဲ။

ေတာမွာေနတုန္းက ဒီလိုတိုလ္ေၾကးေတြ မေပးရဘူး။

ၿမိဳ႕ႀကီးမွာေလာက္ ကားမမ်ားတဲ့အတြက္ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့အခါ 

ကားတစ္ဘီးခ်င္းလိွမ့္ေနရတဲ့ဒုကၡလည္း မရွိဘူး။

အခု ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ ကားေတြက ၾကတ္ေနၿပီ။

ကားကို တစ္ဘီးခ်င္းလွိမ့္ၿပီးေမာင္းေနရၿပီ။

ဒါနဲ႕ပဲ မိုးခ်ဳပ္သြားတဲ့အတြက္ နီးစပ္တဲ့ေဟာ္တယ္တစ္ခုမွာပဲ တည္းျဖစ္လိုက္ပါတယ္။

ဒီတစ္ခါလည္း ဟယ္လ္တန္ဂါဒင္းအင္း(Hilton Garden Inn)မွာတည္းျဖစ္တယ္။

နံနက္စာမပါဘူး။ ဒါေတာင္ က်ပ္တစ္သိ္န္းနီးပါးေလာက္ ရွိတယ္။

ဒါကလည္ အိပ္ဖို႕သက္သက္ျဖစ္ေနတယ္။

ေသာၾကာေန႕မွာ အက္စ္ဘန္းၿမိဳ႕ကိုေရာက္တယ္။

စေနေန႕ေရာက္မွ အိမ္ခန္းကို စရွာျဖစ္တယ္။

စေနေန႕မွာ အခန္းတိုင္းကို လိုက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။

တနဂၤေႏြ ေန႕မွာ ယူဖို႕ဆံုးျဖတ္တယ္။

တနလၤေန႕မွာ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တယ္။

အဂၤ ါေန႕ အခန္းေသာ့အပ္တယ္။

အဲဒီေန႕မွာပဲ ေျပာင္းၿပီးေနလိုက္တယ္။

ျမန္ျမန္ဆံုးျဖတ္၊ျမန္ျမန္ေျပာင္းမွ၊

မေျပာင္းမခ်င္း ေဟာ္တယ္မွာေနရတာ တြက္ေခ်မကိုက္လွဘူး။

Hilton ေဟာ္တယ္က အခုလုပ္မယ့္ မတ္ကက္နဲ႕ေဝးတယ္။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕အလုပ္လုပ္ရမယ့္မတ္ကက္နဲ႕နီးတဲ့

ေနာက္ေဟာ္တယ္(Springhill Suites)ကိုေျပာင္းေနတယ္။

အဲဒီေဟာ္တယ္က မတ္ကက္နဲ႕ေတာ္ေတာ္နီးတယ္။

အဲဒီေဟာ္တယ္မွာ သံုးရက္ေနလိုက္ရတယ္။

ေစ်းႏႈန္းက အတူတူေလာက္ပါပဲ။

တစ္ခုကြာျခားတာက ဒီေဟာ္တယ္က နံနက္စာေကၽြးတယ္။

နံနက္စာလည္း စားေကာင္းတယ္။

အခန္းဖြဲ႕စည္းပံုပိုေကာင္းတယ္လို႕ထင္တယ္။

ေဟာ္တယ္မွာ သံုးရက္ေနၿပီး

ေနာက္ေတာ့ ကြန္ဒိုအိမ္ခန္းကို ေျပာင္းေနလိုက္တယ္။

ကုမၸဏီက ေပးထားတဲ့လိပ္စာအတိုင္း အိမ္ခန္းေတြကို လုိက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။

အခန္းမ်ားစြာကို ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအထဲက အခန္းတစ္ခန္းကို အႀကိဳက္ဆံုးပဲ။

အဲဒီအခန္းကိုပဲ ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္။

ဝရံတာပါတယ္။ေတာ္ေတာ္က်ယ္တယ္။

ဝရံတာက ၾကည့္လိုက္ရင္ ေရကန္ကိုေတြ႕ရတယ္။

အခန္းတြင္းမွန္တံခါးက လွမ္းၾကည့္ရင္လည္း ေရကန္ကိုေတြ႕ရတယ္။

ေရကန္ကို ျမင္ေနရတာကိုက စိတ္ၾကည္လင္လန္းဆန္းေစတယ္။

အဲဒီေရကန္ထဲမွာ ေတာဘဲငန္းေတြ လာၿပီးေရကူးေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။

ေရကန္ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ လူေလွ်ာက္လမ္းတစ္ခုလုပ္ထားတယ္။

နံက္တိုင္းမွာ လူေတြနဲ႕ကေလးေလးေတြ၊

အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေခြးေတြနဲ႕လမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။

ပတ္ဝန္းက်င္ျမင္ကြင္းက လွတယ္။

အခန္းကလည္း က်ယ္တယ္။

ေအသင္မွာေနခဲ့တဲ့အခန္းထက္ ႏွစ္ဆက်ယ္တယ္။

အခန္းခကေတာ့ သံုးဆေလာက္မ်ားတယ္။

ဒီၿမိဳ႕မွာ တစ္ေထာင္ေအာက္တန္ဘိုးရွိတဲ့အခန္းက စံုစမ္းၾကည့္မိသေလာက္ မရွိပါဘူး။

အခုအခန္းက ကားဂိုေဒါင္လည္းပါတယ္။

ကားကိုဝယ္ၿပီးကထဲက မိုးထဲေရထဲ၊ႏွင္းထဲ၊ေနထဲမွာ အမိုးအကာမရွိ ထားခဲ့ရတယ္။

ေတြးၾကည့္ရင္ သနားစရာေတာင္ေကာင္းေသးေတာ့။

အခုေတာ့ ကားလည္းအမိုးအကာနဲ႕ေနခြင့္ရသြားတာေပါ့။

အခန္းခက တန္ဖိုးႀကီးႀကီးေပးရသလို တန္ေအာင္လည္းလုပ္ေပးထားပါတယ္။

အခန္းထဲမွာ ေရခဲေသတၱာပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။

မိုက္ခရိုေဝ့မီးဖို ပါတယ္။ ေအသင္မွာတုန္းက မပါဘူး။

သီးျခားဝယ္သံုးရတယ္။

အဝတ္ေလွ်ာ္စက္နဲ႕အေျခာက္ခံစက္ေတြ အခန္းထဲမွာပါလာတယ္။

ေအသင္မွာတုန္းက အေဝးႀကီးမွာ သြားေလွ်ာ္ရတယ္။

အလွမ္းေဝးေတာ့ ႏွစ္ပတ္မွာတစ္ႀကိမ္ေလွ်ာ္ရတယ္။

ပိုက္ဆံေပးရတယ္။ အခ်ိန္ေပးရတယ္။

အခုေတာ့ အိမ္ခန္းထဲမွာ။

အလိုအေလွ်ာက္ပန္းကန္ေဆးတဲ့စက္ပါလာတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက အသားေတြကို ကင္တဲ့စက္ပါလာတယ္။

မီးဖိုနဲ႕အသားကင္တဲ့စက္ကေတာ့ ဓာတ္ေငြ႕(Gas)ကို အသံုးျပဳထားတဲ့အတြက္

ဓာတ္ေငြ႕ဌာန ေရာ၊ လွ်ပ္စစ္ဌာနေရာ ႏွစ္ခုစလံုးကို ႀကိဳတင္ဆက္သြယ္ထားရတယ္။

အခန္းတိုင္းမွာ အံဝွက္ေသတၱာေတြပါတယ္။

ကားတစ္စီးစာ ပစၥည္းေတြကို အံဝွက္ေသတၱာေတြထဲ ထည့္လိုက္တာ

အကုန္နီးပါး ဝင္သြားတယ္။

ျမင္ကြင္းမွာ ဘာမွမေတြ႕ရသေလာက္ျဖစ္သြားတယ္။

လိုအပ္ေတာ့မွ ထုတ္သံုးရံုပါပဲ။

ဧည့္ခန္းက က်ယ္လြန္းတယ္။

တစ္ဝက္ေလာက္ကို ဘုရားခန္းအျဖစ္ အသံုးျပဳလိုက္တယ္။

စိတ္ခ်မ္းသာစရာအေကာင္းဆံုးက ဘုရားခန္းသီးသန္႕ျဖစ္သြားတယ္။

ၿပီးေတာ့ စိတ္တိုင္းက် ျပင္ဆင္ခြင့္ရလိုက္တဲ့အတြက္

ယံုယံုကေတာ့ ဒါနဲ႕ေတာင္ တန္ေနၿပီလို႕ေႂကြးေၾကာ္ေနေလရဲ႕။

ေနာက္တစ္ခုက စာဖတ္ခန္းသီးသန္႕ျဖစ္လာတာပဲ။

အသင့္လုပ္ စာပြဲနဲ႕စာအုပ္ေတြ ဖတ္ဖို႕စာအုပ္ဘီရိုေတြအမ်ားအျပားရွိေနတယ္။

ကုလားထိုင္ဝယ္လိုက္ရံုနဲ႕ျပည့္စံုသြားတယ္။

ပါလာတဲ့စာအုပ္ေတြလည္း သူ႕ေနရာနဲ႕သူ အံဝင္ဂြင္က်ျဖစ္သြားတယ္။

လိုခ်င္ရင္ လြယ္လြယ္ကူကူယူၿပီးဖတ္လို႕ရသြားတာေပါ့။

စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့အစဥ္ေျပမႈတစ္ခုပဲ။

ေသာၾကာေန႕မွာ အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕ကိုေရာက္တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာ အိမ္ခန္းကို ရွာဖို႕လာစဥ္မွာ မီးပြိဳင့္လမ္းဆံုမွာ

လတ္ဆတ္တဲ့ေစ်းႀကီး (The Fresh Market =TFM)ကိုေတြ႕တယ္။

ဒီမတ္ကက္က အစိ္မ္းေရာင္ကို ႀကိဳက္ပံုရတယ္။

နာမည္နဖူးစည္းက အစိမ္းေရာင္ႏုႏုေလးသုတ္ထားတယ္။

နာမည္ကိုေတာ့ အစိမ္းေရာင္ရင့္ရင့္နဲ႕ေရးထားတယ္။

အေဆာက္အဦးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။

ေအသင္ၿမိဳ႕မွာတုန္းက  (The Fresh Market )က အျခားအေဆာက္အဦးေတြနဲ႕တြဲထားတယ္။

ဒီမွာက သီးျခားျဖစ္ေနသလိုပဲ။

ကားပတ္ကင္က ေအသင္မွာတုန္းကထက္ ေလးဆေလာက္က်ယ္ေနတယ္။

ဒီႏိုင္ငံမွာက ကားပတ္ကင္က အေရးႀကီးလွတယ္။

လူတိုင္းမွာ ကားရွိေနတယ္။

ကားက ဖိနပ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ကိုသြားသြား ကားနဲ႕သြားတတ္ၾကတယ္။

ေစ်းဝယ္သြားလို႕ ကားရပ္ဖို႕ေနရာကို အရင္ရွာတယ္။

စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့လည္း ရပ္လို႕ရတာ မဟုတ္ဘူး။

ပုလိပ္ေတြက အခ်ိန္လံုးကင္းလွည့္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္

ဘယ္သူ႕မွ ဒဏ္ေၾကးေဆာင္ၿပီး ေစ်းမဝယ္ခ်င္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္

ရပ္စရာေနရာမရွိရင္ ေနာက္တစ္ေနရာကို သြားဖို႕တြန္းလႊတ္လိုက္သလိုျဖစ္သြားတတ္တယ္။

ကားပတ္ကင္က်ယ္တာဟာ ေစ်းဝယ္သူမ်ားမ်ားကို ဖိတ္ေခၚႏိုင္တယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ဒီေစ်းနဲ႕မလွမ္းမကမ္းမွာ ရုပ္ရွင္ရံုတစ္ရံုကိုေတြ႕ရတယ္။

အလာမိုရုပ္ရွင္ရံုလို႕ေခၚတယ္။4Kလို႕ေခၚတဲ့ေနာက္ဆံုေပၚနည္းစံနစ္ကိုအသံုးျပဳထားေၾကာင္း သိရတယ္။

မိတ္ေဆြတစ္ဦးကိုေျပာျပေတာ့ ရုပ္ထြက္နဲ႕ အသံေကာင္းတယ္လို႕ေျပာတယ္။

4Kေတာ့ မၾကည့္ဖူးေသးပါ။ 3Dေတာ့ ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာ ေနစဥ္တုန္းက တစ္ခါ

ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ မ်က္မွန္နဲ႕ၾကည့္ရတယ္။

အာကာသက လြင့္စင္လာတဲ့ေက်ာက္တုန္းတစ္ခု ကိုယ့္ကိုယ္လာမွန္မွာ စိုးတဲ့အတြက္

ၾကည့္ရင္းနဲ႕ေခါင္းကို တိမ္းေရွာင္ရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။

ဇာတ္လမ္းက မေကာင္းေသာ္လည္း ၾကည့္လို႕အလြန္ေကာင္းလွပါဘိသနဲ႕။

ရုပ္ရွင္ဆိုတာ လူအမ်ားကို လာေစႏိုင္တဲ့ေနရာတစ္ခုျဖစ္တယ္။

ဒါကလည္း ေစ်းကိုလူလာမ်ားေစမယ့္အေၾကာင္းတစ္ခုလို႕ေတြးမိတယ္။

ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာလည္း ေဆာက္လက္စအေဆာက္အဦးေတြက အမ်ားအျပားေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

အခ်ိဳ႕ကေျပာေတာ့ မတ္ကတ္နဲ႕အနီးမွာ ေမာလ္တစ္ခုေဆာက္ေနတယ္လို႕ သိရျပန္တယ္။

ဒီေနရာဟာ ေဒါင္းေတာင္(New Down Town)အသစ္ေနရာတစ္ခုလို႕ေျပာတာလည္း ၾကားရတယ္။

ေတာ္ေတာ္စည္းကားမယ့္အလားအလာကိုေတြ႕ေတာ့ ဝမ္းသာစရာပါ။

အဲဒီေန႕မွာေတာ့ လတ္ဆတ္တဲ့ေစ်းဟာ ေဆာက္လက္စမို႕ အေဆာက္အဦးထဲကို ဝင္ခြင့္မရခဲ့ပါ။

ေနာက္ သတိထားမိတဲ့အခ်က္က ဒီပတ္ဝန္က်င္မွာ အလြန္ေကာင္းမြန္တဲ့ လူေနအိမ္အမ်ားအျပားေတြ႕ရတယ္။

ရံုးခမ္းေတြလည္းအမ်ားအျပားကိုေတြ႕ရတယ္။

ဒီကလူေတြဟာ ေငြေၾကးျပည့္စံုတယ္လို႕ေျပာႏိုင္တယ္။

အျခားေစ်းေတြကိုေရာက္လို႕ သတိထားၾကည့္လိုက္ရင္လည္း

ေတာ္ေတာ္ဝယ္ႏိုင္ၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။

ဝယ္လိုအားေကာင္းတဲ့သေဘာ၊

ေနာက္တစ္ခုက အိႏၵိယတိုင္းရင္းသားေတြကို ေနရာအႏွံ႕အျပားမွာေတြ႕ေနရျခင္းပဲ။

တစ္ရံတစ္ခါ အိႏၵိယႏိုင္ငံကိုမ်ားေရာက္ေနသလားလို႕ ထင္မိတယ္။

က်ေနာ္တို႕ျမန္မာတိုင္းရင္းသား အမ်ားအျပားရွိတဲ့ေနရာက အင္ဒီယားနားျပည္နယ္ကဖို႕ဝိန္းၿမိဳ႕။

အခုလည္း အဲဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္ပံုရပါတယ္။

ဂ်ပန္အစားအစာျဖစ္တဲ့ဆူရွီးကို အိႏိၵယတိုင္းရင္းသားေတြ စားပါ့မလားဆိုတာ ေတြးစရာပဲ။

က်ေနာ္တို႕ကံေကာင္းေစတဲ့အခ်က္က အိႏိၵယတိုင္းရင္းသားအမ်ားစုက ဟိန္ဒူေတြျဖစ္လို႕ပဲ။

ဟိန္ဒူေတြ အမ်ားစုက သက္သတ္လြတ္စားတဲ့အေလ့ရွိၾကတယ္။

ဆူရွီးမွာလည္း သက္သတ္လြတ္ရွိေနတာပဲေလ။

အေမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့စကား၊

"အေကာင္းနဲ႕ အဆိုးဟာ အၿမဲဒြန္တြဲေနတတ္တယ္။

အေကာင္းတစ္ခုကိုခ်ည္း အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ထားလို႕ မရဘူး။

အေကာင္းဆံုးကို ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး အဆိုးဆံုးအတြက္လည္း 

ျပင္ဆင္ထားဖို႕လိုလိမ့္မယ္ေနာ္" ဆိုတဲ့စကား။

သားမေမ့ပါဘူးအေမ။

ဆိုင္အသစ္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အားလံုးအစကျပန္စရမယ္ဆိုတာလည္း 

သား သေဘာေပါက္ပါတယ္။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္…

ေစ်းထဲကို တစ္ေယာက္ထဲလာရင္ အဲဒီတစ္ေယာက္ကိုေရာင္းဖို႕ႀကိဳးစားရမွာပဲ။

တစ္ဘူးဝယ္တဲ့လူကို ႏွစ္ဘူးေရာင္းႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရမွာပဲ။

အဲဒီစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးနဲ႕ေအသင္မွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။

အဲဒီစိတ္ဓာတ္မိ်ဳးနဲ႕အက္ရွ္ဗန္းမွာ ဆက္ႀကိဳးစားဖို႕ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။

ေတာ္ေသးၿပီ။

အေမ့ကို ခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕၊(Ashburn)

ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္၊(Virginia)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။(USA)
၁-၁-၂၀၁၄