"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၈၇..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕ ေအသင္ၿမိဳ႕ ကထြက္ခြာခ်ိန္ကေတာ့ ေန႕လည္တစ္နာရီေလာက္ရွိေတာ့မယ္။

နံနက္ (၉)နာရီေလာက္ထြက္ခြာဖို႕ စီစဥ္ထားေပမယ့္ လုပ္စရာကိစၥက မၿပီးျပတ္တဲ့အတြက္

ေနာက္က်သြားတယ္။

အက္စ္ဘန္းၿမိဳ႕ကိုသြားရမယ့္ခရီးက မိုင္ေပါင္း ေျခာက္ရာေက်ာ္ဆိုေတာ့

ပံုမွန္ေမာင္းသြားမယ္ဆိုရင္ ဆယ္နာရီေက်ာ္ေမာင္းရမယ္။

ဒီက အေဝးေျပးလမ္းမေပၚမွာ အျမန္လည္းေမာင္းလို႕မရဘူး။

သတ္မွတ္မိုင္ႏႈန္းနဲ႕ပိုေမာင္းရင္ ေနာက္က ပုလိပ္လိုက္လာလိမ့္မယ္။

အဲဒီလိုဆိုရင္ သြားရမယ့္ခရီးက ပိုၾကန္႕ၾကာသြားႏိုင္သလို ဒဏ္ေၾကးကလည္း လိုက္လာလိမ့္မယ္။

ဒီလိုဆိုရင္ ေႏွးေႏွးေမာင္းေပါ့လို႕ အေမကေျပာလာရင္ အဲဒါလည္း မရျပန္ဘူး။

အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အျမန္ဆံုးေမာင္းႏိုင္တဲ့ႏႈန္းနဲ႕အေႏွးဆံုးေမာင္းႏိုင္တဲ့ႏႈန္းကို

သတ္မွတ္ထားၿပီးသားျဖစ္ေနတယ္။

ျမန္လြန္း၊ေႏွးလြန္းလို႕မရတဲ့သေဘာျဖစ္ေနတယ္။

က်ေနာ္တို႕က အားလပ္ခ်ိန္သံုးပတ္ေလာက္ ရထားတဲ့အတြက္ ေလာစရာေတာ့ မလိုပါဘူး။

တစ္ပတ္တာနီးပါးကေတာ့ ေအသင္ၿမိဳ႕မွာ လုပ္စရာေတြလုပ္ရင္း ကုန္ခဲ့ၿပီ။

ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ က်န္ေသးတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက က်ေနာ္တို႕ေျပာင္းေရြ႕ရမယ့္လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ

သမုဒၵရာကမ္းေျခတစ္ခုရွိတယ္။ သာယာတဲ့ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးတယ္။

အဲဒီေနရာကို သြားလည္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။

ဒီလုိမ်ိဳးအားလပ္ခ်ိန္ကေတာ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ရဖို႕ဆိုတာ မေသခ်ာဘူး။

အလုပ္ခြင္ထဲေရာက္သြားရင္ ဘယ္မွ မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ဗာဂ်ီးနီးယားသမုဒၵရာကမ္းေျခကို သြားလည္ဖို႕စီစဥ္တာျဖစ္တယ္။

အဲဒီေတာ့ ဂူဂယ္(google)ကေန ရွာၾကည့္ေတာ့ ေဟာ္တယ္ေတြကို ေတြ႕တယ္။

လိပ္စာေတြလည္း ေတြ႕တယ္။

အႀကိဳက္ဆံုးေဟာ္တယ္တစ္ခုကို ေရြးလိုက္တယ္။

ဟယ္တန္ေဟာ္တယ္ (Hilton Hotel)၊

အြန္လိုင္း(On line)ေပၚကေန ဘြတ္ကင္(Booking)လုပ္ၾကည့္တယ္။

ႏွစ္ရက္စာေလာက္ ကုန္ေနၿပီလို႕ သိလိုက္ရတယ္။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေဟာ္တယ္လိပ္စာကို ဂ်ီပီအက္စ္(GPS)ထဲ ရုိက္ထည့္ထားၿပီး

အဲဒီကို ဦးတည္ၿပီး ေမာင္းခဲ့တယ္။

ကားေမာင္းခ်ိန္က ကိုးနာရီေက်ာ္ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕က ေတြ႕တဲ့ နားေနရာ(Rest Area)တိုင္းမွာ

ဝင္နားတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ လူလည္းနား၊ ကားလည္းနားဖို႕ပါ။

ကားေမာင္းပါမ်ားရင္ ေညာင္းတယ္။

ေျခလက္ အေညာင္းဆန္႕ခ်ိန္ရတာေပါ့။

ၿပီးေတာ့ အေပါ့၊ အေလးသြားဖို႕ေနရာေတြလည္း ရွိတယ္။ အရမ္းကို သန္႕ရွင္းလွတယ္။

လူေညာင္းသလို ကားလည္းအင္ဂ်င္ပူမွာ ေသခ်ာတယ္။

အဲဒီလိုနားခ်ိန္ရရင္ ကားအတြက္ေကာင္းမယ္လို႕ထင္တယ္။

ကားတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ က်ေနာ္တို႕လည္း ဘာမွေကာင္းေကာင္းတတ္တာမဟုတ္ဘူး။

ခရီးပိုၾကန္႕ၾကာတာျဖစ္သြားႏိုင္သလို ေငြလည္း ပိုကုန္သြားႏိုင္တယ္။

အခ်ိန္ရေတာ့ စိတ္ေအးလက္ေအး သြားႏိုင္တာကို ပိုသေဘာက်မိပါတယ္။

မိုင္တစ္ရာအတြင္းမွာ နားေနရာ(Rest Area)တစ္ခု သို႕မဟုတ္ ႏွစ္ခုေလာက္ေတာ့

အနည္းဆံုးရွိတတ္တယ္။

ခရီးေဝးကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ကားေမာင္းဖူးေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေလာက္

စိတ္ေအးခ်မ္းသာတာ မရွိခဲ့ဖူးဖူး။

က်န္တဲ့အႀကိမ္ေတြမွာတုန္းက ရတဲ့အခ်ိန္က နည္းတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာ အလုပ္ေတြက ေစာင့္ေနတယ္။

ျမန္ျမန္သြား၊ ျမန္ျမန္စား၊ျမန္ျမန္နား ျဖစ္ေနတယ္။

ဘယ္မွာ အရသာ ရွိမတုန္း။

ဘာရသမွာ ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး။

ဒီတစ္ခါေတာ့ အလုပ္က ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္မွ ဝင္ရမယ္။

အခ်ိန္ရတယ္။

လက္ထဲမွာလည္း ေငြေၾကးအသင့္တင့္ရွိေနတယ္။

မျဖဳန္းႏိုင္ေသာ္လည္း ဥာဏ္နဲ႕ယွဥ္ၿပီး သံုးႏိုင္တယ္။

ဒီတစ္ခါ ခရီးသြားရတာ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ အေမရယ္။

ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ထူးျခားတာတစ္ခုကေတာ့ သမုဒၵရာေရေအာက္ကို ျဖတ္ေဖာက္ထားတဲ့

ဥမင္လႈိင္ေခါင္းထဲကို အၾကာႀကီးျဖတ္ေမာင္းရတာပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းလွတယ္။

က်ေနာ္တို႕ ကမ္းေျခကိုေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ည သန္းေခါင္ယံထိုးေတာ့မယ္။

လမ္းမေပၚမွာ ကားတစ္စီး၊ႏွစ္စီးေလာက္သာ ရွိေတာ့တယ္။

ဒီအခ်ိန္က ေအးခ်မ္းတဲ့ရာသီမို႕ ကမ္းေျခကိုလာသူေတြ နည္းပံုရတယ္။

ဒါေတာင္ အခ်ိဳ႕ေဟာ္တယ္မွာ ေနရာက မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။

ဟယ္လ္တန္ေဟာ္တယ္မွာ ေနရာမရေတာ့ အဲဒီေဟာ္တယ္နဲ႕နီးကပ္ေနတဲ့

The Oceanfront Inn မွာပဲ တည္းလိုက္တယ္။

တည္းခိုခလည္း သင့္ေတာ္တယ္။

ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကို ေမးတင္ထားတဲ့ေနရာလည္းျဖစ္တယ္။

ေနရာထိုင္ခင္းလည္း ေကာင္းတယ္။

အဲဒီဝရံတာက ထြက္လိုက္ရင္ သမုဒၵရာကိုျဖတ္တို္က္လာတဲ့ ေလႏုေအးကို တဝႀကီး ရႈရႈိက္ရတာကိုက

အရသာတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတယ္။

ေရျပင္ေပၚမွာ လေရာင္ဆမ္းတဲ့အလွကိုျမင္ေတြ႕ေနရတာကလည္း စိတ္ကို ေအးခ်မ္းေစတယ္။

လႈိင္းပုတ္သံကို အိပ္ခန္းထဲက ၾကားေနရတယ္။

စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ အေမရယ္။

စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေန၊ စိတ္ခ်မ္းသာတာဟာ ကုသိုလ္လို႕အေမေျပာခဲ့ဖူး

တာကိုလည္း သတိရမိတယ္။

စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။

ခရီးလမ္းမွာ ပင္ပန္းလာတဲ့အတြက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႕မႏိုးျပန္ဘူး။

ႏိုးႏိုးခ်င္း ကမ္းေျခကို ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကမ္းေျခလမ္းမေပၚမွာ

လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ အမ်ားအျပားေတြ႕ရတယ္။

အမ်ားစုကေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ၊

ပင္စင္စားေတြ ျဖစ္ပံုရတယ္။

ဒီမွာက အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္၊

နားခ်ိန္မွာ ေကာင္းေကာင္းနားခြင့္ရၾကတာကို သတိျပဳမိတယ္။

ေကာင္းေကာင္းစားရတိုင္း အေမ့ကို သတိရသလို

ေကာင္းေကာင္းနားရတိုင္းလည္း အေမ့ကို သတိရမိပါတယ္။

ဒီေနရာကို အေမ့ကို ေရာက္ေစခ်င္လိုက္တာ။

အေမ စိတ္ခ်မ္းသာမွာ ေသခ်ာတယ္။

နံနက္စာကို ေဟာ္တယ္က မေႂကြးတာမို႕ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အျခားမွာ ဝယ္စားရတယ္။

ေဟာ္တယ္နဲ႕နီးတာမို႕ ေဟာ္တယ္တစ္ခုမွာ စားျဖစ္တယ္။

ႏိုင္ငံျခားအစားအစာေတြကို အခုထိ ခံတြင္းမေတြ႕ပါဘူး။

မရွိေတာ့လည္း စားျဖစ္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။

ဓာတ္ပံုေတြလည္း ရိုက္ျဖစ္တယ္။

Ipad က ဓာတ္ပံုရိုက္လို႕အလြန္ေကာင္းတဲ့ကြန္ပ်ဴတာပဲ။

ျမင္ကြင္းက ၾကည္လင္လိုက္တာ။ဓာတ္ပံုရုိက္ရတာလည္း လြယ္ကူတယ္။

ဒီေနရာမွာ စက္ဘီးေတြငွားစီးလို႕ရသလို

ဆိုက္ကားေတြလည္း ငွားစီးလို႕ရတယ္။

အခ်ိဳ႕ဆိုက္ကားက ေလးဘီးရွိတယ္။အခ်ိဳ႕ကေတာ့ သံုးဘီးပါပဲ။

ျမင္းလည္း ငွားစီးလို႕ရတယ္။

အခ်ိဳ႕စက္ဘီးေတြက လူႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ေနာက္ေမာင္းတဲ့စက္ဘီးေတြျဖစ္တာမို႕

ကမ္းစပ္မွာ အဲဒီလုိ အေပ်ာ္စီးေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။

အခ်ိဳ႕ကေတာ့ စကိတ္ေတြစီးလို႕၊

လူေတြကလည္း ေပ်ာ္ၾကလို႕၊

စီးပြားလုပ္သူေတြလည္း စီးပြားျဖစ္လို႕၊

ဒီမွာေနၾကသူေတြ ကံေကာင္းၾကတယ္လို႕ေတြးမိတယ္။

ပထမရက္မွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းနားလိုက္တယ္။

အေဝးကို ေလွ်ာက္မလည္ျဖစ္ဘူး။

ဒုတိယရက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ကို ပတ္ၿပီး ကားေမာင္းျဖစ္တယ္။

ကမ္းစပ္တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ အားလံုးလိုလို ေဟာ္တယ္နဲ႕အင္း(Inn)ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။

အားလံုးကလည္း အႀကီးအက်ယ္ စီးပြားျဖစ္ေနပံုရတယ္။

အသစ္ေဆာက္ေနတဲ့ေဟာ္တယ္နဲ႕အင္းေတြကလည္း အမ်ားအျပားေတြ႕ရတယ္။

ေဒသခံေနထိုင္သူေတြရဲ႕တိုက္တာအိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြလည္း အမ်ားအျပားေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

လတ္ဆတ္တဲ့ေစ်း(The Fresh Market)ရွိတယ္လို႕သိထားတဲ့အတြက္

ရွာေဖြၿပီး သြားလည္ျဖစ္တယ္။

ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ဆူရွီးလိပ္သူက မရွိေတာ့ပါ။

ထမင္းသြားစားခ်ိန္ျဖစ္တာမို႕ မေတြ႕ခဲ့တာျဖစ္ႏိုင္တယ္။

လတ္ဆတ္တဲ့ေစ်းအခင္းအက်င္းက တစ္ဆိုင္နဲ႕တစ္ဆိုင္ ဆင္ဆင္တူေနတယ္။

ကြာျခားတာကေတာ့ ဒီမွာက ေရာင္းကုန္ေတြ မ်ားျပားလြန္းေနတာကို သတိျပဳမိတယ္။

ဆိုင္အက်ယ္အဝန္းထက္ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းမ်ားျပားလြန္းေတာ့ အျမင္မွာ

ၾကတ္သိပ္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။

ဒါဟာ အေရာင္းတြင္က်ယ္တဲ့အခ်က္တစ္ခုအျဖစ္ သတိျပဳမိတယ္။

ဒီေနရာကို လုပ္ခြင့္ရသူေတြဟာလည္း ကံေကာင္းသူေတြအျဖစ္ရႈျမင္ပါတယ္။

သမုဒၵရာပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ ႏွစ္ရက္ေနၿပီးေတာ့ ေက်နပ္သြားမိပါတယ္။

ျပန္ဖို႕စီစဥ္ေတာ့ ယံုယံုက ဟယ္လ္တန္ေဟာ္တယ္မွာ ေနာက္တစ္ရက္ေနခ်င္ေၾကာင္း

ေျပာပါတယ္။ သူမက တစ္ခ်ိန္က ေဟာ္တယ္လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

ေဟာ္တယ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္လည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။

အိမ္မက္ဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ရွိတတ္ပါတယ္။

စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ဟာ လူတိုင္းအတြက္ အေရးႀကီးလွပါတယ္။

ဒီေတာ့ ေဟာ္တယ္မွာတည္းခ်င္တာကို ဘာမွကန္႕ကြက္စရာမရွိပါ။

သူမရဲ႕ဆႏၵအတိုင္းပင္ ေဟာ္လ္တန္ေဟာ္တယ္မွာ ေနာက္တစ္ရက္ေနျဖစ္သြားပါတယ္။

ေဟာ္လ္တန္ေဟာ္တယ္ရဲ႕အထပ္ (၁၁)မွာ ေနရာရပါတယ္။

အခန္းနံပါတ္က (၁၁၀၈)။

ကမ္းစပ္ကို အေပၚစီးက ၾကည့္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။

လူေတြက ေအာက္မွာ ပုကြကြနဲ႕လႈပ္ရွားေနၾကပါတယ္။

ျမင္ကြင္းေျပာင္းသြားပါတယ္။

အေတြးလည္းေျပာင္းသြားပါတယ္။

အမ်ိဳးသမီးရဲ႕မိတ္ေဆြတစ္ဦးကေျပာဖူးပါတယ္။

“လူေတြက ေတာင္ေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေတာင္ေပၚတက္ဖုိ႕ႀကိဳးစားၾကတယ္။

ေတာင္ေပၚေရာက္ၿပီးေတာ့လည္း ဘာထူးလို႕လဲ၊ ေနာက္္ဆံုးေတာ့လည္း ေတာင္ေအာက္ကို

ျပန္ဆင္းလာရတာပါပဲ၊က်မကေတာ့ အပင္ပန္းခံၿပီး ေတာင္ေပၚမတက္ခ်င္ပါဘူး” တဲ့။

သူမေျပာတဲ့စကားက မွန္သေယာင္ေယာင္ပါပဲ။

တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေတာင္ေပၚက ျပန္ဆင္းလာရစၿမဲဆိုတာ မွန္ေပမယ့္

ေတာင္ေပၚျမင္ကြင္းကေတာ့ ေတာင္ေအာက္နဲ႕မတူသလို ေတာင္ေပၚေရာက္သြားတဲ့အခါ

အေတြးအျမင္၊ခံစားခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားတာကို သူမ ထည့္မတြက္ခဲ့ဖူးထင္တယ္။

ေတာင္ေအာက္မွာခ်ည္း တစ္သက္လံုး မေျပာင္းမလဲေနႏိုင္ရင္၊

ေနလို႕ေက်နပ္ႏိုင္ရင္ အထူးေျပာစရာမရွိပါဘူး။

သူမရဲ႕စကားကို အေမ့ကို က်ေနာ္ေျပာျပေတာ့

အေမက တစ္ခြန္းပဲျပန္ေျပာပါတယ္။

“ဥာဏ္နဲ႕ယွဥ္ၿပီး ပင္ပန္းတယ္ဆိုေပမယ့္ ေတာင္ေပၚကိုေတာ့ တက္ပါသားရယ္” တဲ့။

ေဟာ္လ္တန္ေဟာ္တယ္က က်ေနာ္တို႕ မူလတည္းခဲ့တဲ့ေဟာ္တယ္ထက္

ေလးဆေက်ာ္ေက်ာ္ေစ်းမ်ားေပမယ့္ ေက်နပ္မိပါတယ္။

တစ္ေန႕မွာ  ကမ္းစပ္မွာရွိတဲ့ေရစိုေနတဲ့သဲကို ကိုင္ၿပီး

စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ကို တိုင္တည္ၿပီး က်ေနာ္တို႕သစၥာဆိုျဖစ္လိုက္တယ္အေမ။

ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ အဲဒါတစ္ခုထဲနဲ႕ တန္သြားပါၿပီအေမ။

ဒါပါပဲ

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

အက္ရွ္ဘန္းၿမိဳ႕၊(Ash burn)

ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္၊(Virginia)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။(USA)
၁၂-၃၁-၂၀၁၃

သမုဒၵရာကမ္းစပ္မွာ ထင္ရွားတဲ့ေရသူထီးရဲ႕ရုပ္ပံုေရွ႕မွာ အမွတ္တရ...