"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၈၆..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သား သတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

အတၱလန္တာၿမဳိ႕ကျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္တစ္ေန႕မွာပဲ

ပစၥည္ေတြကို သိမ္းဆည္းရတယ္။

တစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ေနခဲ့တဲ့ေနရာဆိုေတာ့ ပစၥည္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး။

စြန္႕ပစ္ပစၥည္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။

အမ်ားစုက စာတုိက္ကဝင္လာတဲ့ေၾကာ္ျငာစာရြက္စာတမ္းနဲ႕စာအုပ္ေတြ။

ဖတ္မယ္ဆိုၿပီး သိမ္းထားမိတယ္။

ခုထိမဖတ္ျဖစ္တာလည္း အမ်ားႀကီးျဖစ္သလို အမႈိက္ပံုလိုျဖစ္ေနတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေတာ့ျဖင့္ ေနရမွာပဲဆိုၿပီ

ဝယ္သံုးျဖစ္တဲ့အိမ္သံုးပစၥည္းေတြကလည္း မ်ားလွတယ္။

အထူးသျဖင့္ ထမင္းစားစာပြဲနဲ႕ကုလားထိုင္ေတြ၊

မိုက္ကရိုေဝ့၊မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းေတြ၊

အစားအေသာက္ပစၥည္းေတြ၊ၿပီးေတာ့ အျခားအိမ္သံုးပစၥည္းေတြ။

တိုယုိတာ(4RUNNER)ကားနဲ႕သြားမွာဆိုေတာ့ သယ္ႏိုင္တဲ့အတိုင္းအတာ

ကန္႕သတ္ၿပီးသားျဖစ္ေနတယ္။

ဒီေတာ့ အုပ္စုႏွစ္စုခြဲလိုက္တယ္။

မျဖစ္မေန သယ္ရမယ့္ပစၥည္းအုပ္စုနဲ႕

မသယ္လည္း ရႏိုင္တဲ့အုပ္စု။

မျဖစ္မေနသယ္ေဆာင္ရမယ့္အုပ္စုထဲမွာ …

ဘုရားဆင္းတုေတာ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့အရာမွန္သမွ် ပါဝင္သလို

တရားစာအုပ္ေတြအားလံုးပါဝင္တယ္။

ဒီေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း လိုအပ္လို႕ ဝယ္ခဲ့တဲ့စာအုပ္ေတြအားလံုးပါတယ္။

လုပ္ငန္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ပစၥည္းေတြပါတယ္။

သြားမယ့္ေဒသက ေအးခ်မ္းတာမို႕ အေႏြးထည္ေတြအားလံုးယူသြားဖို႕ဆံုးျဖတ္တယ္။

က်န္အဝတ္အစားတစ္ဝက္ေလာက္ကိုေတာ့ အလွဴခံပံုးထဲကို ထည့္လိုက္တယ္။

ဒီမွာက အဝတ္အစားနဲ႕ဖိနပ္ေတြကို ထည့္ဖုိ႕အလွဴခံပံုးေတြ၊ၿပီးေတာ့

စာအုပ္ေတြကိုလွဴတဲ့အလွဴခံ ပံုးေတြကို

ေနရာအႏွံ႕အျပားမွာထားေပးထားတာကို ေတြ႕ရတယ္။

အိမ္နဲ႕နီးတဲ့ေနရာတစ္ခုမွာ သြားထည့္လိုက္တယ္။

အခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြကိုေတာ့ အိမ္နဲ႕နီးတဲ့စာၾကည့္တိုက္မွာပဲ လွဴလိုက္တယ္။

လိုအပ္လို႕ဝယ္ထားတဲ့စားပြဲနဲ႕ကုလားထိုင္ေတြ၊မိုက္ကရိုေဝ့ေတြကိုလည္း

သယ္ႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့အတြက္

က်ေနာ္တို႕အခန္းနဲ႕မနီးမေဝးမွာရွိတဲ့ဓာတ္ေလွခါးနားမွာ ထားလိုက္တယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ေမြ႕ယာအထူႀကီးတစ္ခု။

မၾကာခင္မွာပဲ အဲဒီအခန္းမွာေနၾကတဲ့လူေတြက လာသယ္ေဆာင္သြားတာကိုေတြ႕ရတယ္။

လိုလိုလားလား လာေရာက္ယူသြားတဲ့အတြက္ ဝမ္းသာစရာပါ။

ယူစရာရွိတာယူ၊

လွဴစရာရွိတာကို လွဴၿပီးေတာ့

က်န္တာေတြကိုေတာ့ အမိႈက္ပံုးႀကီးထဲထည့္လိုက္တယ္။

ဒါကလည္း အေမရိကန္မွာ ေနတဲ့လူေနမႈဘဝပံုစံျဖစ္ေနပါၿပီ။

ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာကို သြား၊

ကားနဲ႕သြားရင္ ကားနဲ႕တႏိုင္ထည့္၊

ေလယာဥ္နဲ႕သြားရင္ ေလယာဥ္ကခြင့္ျပဳထားသေလာက္ယူ၊

ပိုတာကို စြန္႕ပစ္။

ရုပ္ဝတၳဳေတြေပါမ်ားလြန္းေတာ့ အဲဒီရုပ္ဝတၳဳေတြအေပၚ

အေလးအနက္ထားတဲ့စိတ္လည္းေလ်ာ့ပါးလွတယ္။

လိုခ်င္ရင္ ဝယ္၊

မလုိခ်င္တဲ့အခါ စြန္႕ပစ္၊

အဲဒါအေမရိကန္စတိုင္လ္ပါပဲ။

က်ေနာ္တို႕က ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့အတြက္ လွဴရတာကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ရေပမယ့္

အမႈိက္မျဖစ္ေသးတဲ့အရာကို အမႈိက္ပံုးထဲ စြန္႕ပစ္ရတာကိုေတာ့

ႏွေျမာတဲ့စိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္။

ေနာက္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကေတာ့ ခရီးေဝးသြားရေတာ့မွာမို႕

ကားကို တိုယိုတာကားေတြခ်ည္းသီးသန္႕လုပ္တဲ့ဝပ္ေရွာ႕မွာ သြားၿပီး

လိုအပ္တာကို စစ္ေဆးရတယ္။

စစ္ေဆးၿပီးေတာ့ ျပင္ဆင္သင့္တာကို ျပင္ဆင္လိုက္တယ္။

လမ္းခရီးမွာ တစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးတဲ့အတြက္

ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္တဲ့သေဘာပါပဲ။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဘဏ္ကိစၥ။

က်ေနာ္တို႕အသံုးျပဳေနတဲ့ဘဏ္ႏွစ္ခုစလံုး အခုသြားမယ့္ေနရာမွာ ရွိမရွိ စံုးစမ္းရတယ္။

အစဥ္ေျပခ်င္ေတာ့ ဘဏ္ႏွစ္ခုစလံုး ေနရာသစ္မွာ ရွိေနတဲ့အေၾကာင္း

ဘဏ္ေတြက အေၾကာင္းျပန္ေပးတယ္။

မစ္ခ်ီဂန္မွာ ေနခဲ့တုန္းက ေခ်႕(Chase)ဘဏ္ကို အသံုးျပဳခဲ့တယ္။

ေနာက္ေျပာင္းမယ့္ေနရာမွ ေခ်႕ဘဏ္ကမရွိေတာ့ ဘဏ္မွာရွိတဲ့ေငြေတြကို ထုတ္၊

ဘဏ္စာရင္းပိတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။

ဒီမွာက ဘဏ္လုပ္ငန္းေတြက ရႈတ္ေထြးလွတယ္။

နားမလည္ရင္ ကိုယ့္ဘက္က နာဖို႕ခ်ည္းပဲ။

ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမိ္်ဳးနဲ႕ေငြေတြကို ထုတ္သြားတတ္တာကို ႀကံဳးခဲ့ဖူးေတာ့

လန္႕ေနမိတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေျပာင္းေရြ႕တိုင္း ဘဏ္ေတြကိစၥကို ဦးစားေပးလုပ္ရတယ္။

အေရးထဲမွာ အရာေပၚလာတာကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာပဲ။

အေမရိကန္ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ ကြန္ပ်ဴတာအသစ္တစ္လံုးကို ဝယ္ခဲ့တယ္။

အခုဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာဟာ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေနၿပီ။

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ျပခဲ့တယ္။

ကြန္ပ်ဴတာရဲ႕သက္တမ္းကိုေမးၿပီး အခ်က္အလက္(data)ေတြကို အျခားတစ္ေနရာမွာ

သိမ္းဆည္းထားဖို႕အႀကံေပးခဲ့ဖူးတယ္။

သူေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ Seagate memory storage တစ္ခုကိုဝယ္ၿပီး

Backup လုပ္ၿပီး သိမ္းဆည္းခဲ့တယ္။

သူေျပာၿပီးမၾကာခင္မွာပဲ ကြန္ပ်ဴတာက ျပႆနာတစ္ခုၿပီးတစ္ခုျဖစ္လာတယ္။

ကြန္ပ်ဴတာကလည္း လူေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္အရာတစ္ခုျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာအတြက္ စိတ္ရႈတ္ေထြးရတယ္။

အင္တာနက္ခ်ိတ္ျပန္ေတာ့လည္း လာခ်ိတ္မေပးပဲ စာတိုက္က အင္တာနက္ပံုးတစ္ခုပို႕လိုက္တယ္။

ကို္ယ္ဘာသာကိုယ္လုပ္ဖို႕ ညႊန္းၾကားတယ္။

ဒီမွာေနတာ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႕စကားကိုသာ နားမလည္ရင္ ေတာ္ေတာ္

အေနၾကတ္မယ့္ေနရာပဲဆုိတာ သေဘာေပါက္လာတယ္။

လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း အခက္အခဲေတြ႕တယ္။

ရျပန္ေတာ့လည္း လိုင္းကေႏွးလြန္းေနတယ္။

အျမန္လိုင္းခ်ိတ္ေပမယ့္ ေႏွးေနတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့

ကိုယ့္ကြန္ပ်ဴတာေၾကာင့္ျဖစ္မွာပါလို႕သီးခံၿပီးသံုးတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဗိုင္းရပ္ဝင္ပါေလေရာ။

ဗိုင္းရပ္ဝင္တာကို မႀကံဳဖူးေတာ့ မသိဘူး။

ခ်ိန္းေျခာက္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕။

ဒါဏ္ေငြ ေဒၚလာ သံုးရာေပးမွ ျပန္ဖြင့္ေပးမယ္။

ရုပ္ပံုက အိုဘားမားပံုႀကီးနဲ႕ဆိုေတာ့ တရားဝင္ေငြေတာင္းတဲ့ပံုစံနဲ႕ေတာင္းတာမ်ိဳး။

လန္႕သြားတာေပါ့။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူး။

စိတ္ရႈတ္ရႈတ္နဲ႕မိတ္ေဆြကိုေျပာျပမွ ဗိုင္းရပ္ဆိုတာသိရတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာျပင္တဲ့ GEEK SQUAD (Best Buy)ဆီကိုေရာက္သြားတယ္။

ဗိုင္းရပ္ကိုထုတ္လိုက္တာ ေဒတာေတြအားလံုးပါသြားတယ္။

ေရးထားၿပီးသားစာေတြနဲ႕ဓာတ္ပံုေတြက ကို္ယ္ေရးကိုယ္တာအတြက္ အေရးႀကီးလွတယ္။

စာတိုင္းကို ျပန္ေရးလို႕ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ဓာတ္ပံုတိုင္းမွာ ကိုယ္နဲ႕သက္ဆိုင္တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းဆိုတာ ရွိတယ္။

အဲဒီကာလကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ရႈတ္ေထြးရတယ္။

ႀကိဳးစားလို႕ ျပန္ရျပန္ေတာ့လည္း window က စာေရးလို႕မရျပန္ဘူး။

စာဖတ္လို႕လည္း မရျပန္ဘူး။

အားလံုးကို ပိတ္လိုက္တယ္။

အဲဒါကို ျပင္ခဲ့တဲ့ဆိုင္မွာ သြားျပၾကည့္ေတာ့ office (Home & Student 2013)ကို

ထပ္ဝယ္ဖို႕ေျပာတယ္။ လိုအပ္ေတာ့လည္း ထပ္ဝယ္ လိုက္တယ္။

ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္သြင္းခိုင္းလို႕ သြင္းၾကည့္တယ္။

မရျပန္ဘူး။Best Buy ကိုအခါခါ သြားရတယ္။

အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးေပးလိုက္ရတယ္။

ကုန္က်စရိတ္စရိတ္ကို တြက္ၾကည့္ေတာ့ ျပင္လိုက္လို႕ ကုန္တဲ့ေငြဟာ

ကြန္ပ်ဴတာအသစ္တစ္လံုး ဝယ္ႏိုင္တယ္။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ၾကည့္ေတာ့မွ သိတယ္။ အခက္အခဲကေတာ့ မ်ိဳးစံုပါပဲ။

အေတြ႕အႀကံဳမ်ိဳးစံုရလိုက္တယ္လို႕မွတ္ယူပါတယ္။

"အေကာင္းနဲ႕အဆိုးဟာ ဒြန္တြဲေနတတ္တယ္" လို႕ အေမေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။

ကြန္ပ်ဴတာအေဟာင္းကို ျပင္ဖို႕ Best Buy အခါခါ သြားရင္းနဲ႕

iPad ေနာက္ဆံုးထုတ္ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးကို ဝယ္ျဖစ္လိုက္တယ္။

အိမ္ခန္းကိုငွားစဥ္အခါက ကိုယ့္မွာရွိတဲ့အခ်က္အလက္မ်ိဳးစံုေတာင္းတယ္။

ကိုယ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ေငြေရးေၾကးေရးကိစၥကို စံုစမ္းဖို႕လို႕ထင္တယ္။

အိမ္လခကို မေပးႏိုင္မွာ စိုးရိမ္ပံုရပါတယ္။စံုစမ္းၿပီးလို႕ေက်နပ္ေတာ့

အိမ္ခန္းငွားတာနဲ႕ဆိုင္တ့ဲစာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြမွာ လက္မွတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးေစတယ္။

ကိုယ္ကလည္း လိုအပ္ေနေတာ့ လက္ေညာင္းေလာက္ေအာင္ ထိုးေပးလိုက္တယ္။

ဒီမွာက ထံုးစံလိုျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။

ေဟာ..အခု အိမ္ခန္းျပန္အပ္ေတာ့ ရက္ေပါင္း(၆၀) ႀကိဳတင္အသိေပးရမယ္ဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႕

ႏွစ္လစာကို ေပးလိုက္ရတယ္။

ၿပီးေတာ့ အေထြေထြျပင္ဆင္စရိတ္ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႕တစ္လစာေက်ာ္တဲ့ေငြကို

ထပ္ေပါင္းေတာင္းတယ္။

အိမ္မွာက ကေလးမရွိ၊ေခြးမရွိတာမို႕ ဘာမွပ်က္ဆီးတာမရွိဘူးလို႕ေျပာေပမယ့္

ဒါဟာ ထံုးစံအတိုင္းေတာင္းတာျဖစ္တယ္။

အိမ္ငွားတဲ့လူတိုင္းဆီကေတာင္းတာျဖစ္တယ္တဲ့။

ထြက္ခြာမယ္ဆိုရင္ သံုးလစာကို ေပးရမယ့္သေဘာျဖစ္ေနတယ္။

ဘာတတ္ႏိုင္မတုံး။ ဒါကိုလည္း ေပးခဲ့ရတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက လွ်ပ္စစ္မီးကိစၥ။

အိမ္ငွားေတာ့လည္း သြားအေၾကာင္းၾကားရတယ္။

လွ်ပ္စစ္မီးရဖို႕။

အခုေျပာင္းေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း အေၾကာင္းၾကားရတယ္။

ေျပာင္းေတာ့မွာမို႕ ပိတ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ ႀကိဳတင္ေပးေငြကို ျပန္ရလိုေၾကာင္းေျပာခဲ့ရတယ္။

ေျပာင္းတဲ့လိပ္စာရေတာ့မွ အဲဒီလိပ္စာကို ဖံုးနဲ႕ျဖစ္ေစ၊စာတိုက္နဲ႕ျဖစ္ေစ၊ အီးေမးလ္နဲ႕ျဖစ္ေစ

ပို႕ေပးဖို႕ အေၾကာင္းျပန္တယ္။

က်ေနာ္တို႕ေနခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ဥယ်ာဥ္တိုက္ခန္း

(University Garden Apartment)

ရံုးလုပ္ငန္းနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးလုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို စာရင္းလုပ္ၿပီး တစ္ခုၿပီးတစ္ခုလုပ္ရတယ္။

က်န္ခဲ့လို႕မျဖစ္ဘူး။

သြားရမယ့္ေနရာက မိုင္ေပါင္း ေျခာက္ရာေက်ာ္တယ္။

ျပန္လာဖို႕အေၾကာင္းမရွိေအာင္ အကြက္က်က်လုပ္သြားမွ။

ျပန္လာလုပ္ဖို႕ အခ်ိန္မရွိဘူး။

လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္သြားရင္ အခ်ိန္တိုင္းဟာ အလုပ္လုပ္ေနရတာဆိုေတာ့

အခ်ိန္ေပးဖို႕မလြယ္ေတာ့ဘူး။

လုပ္စရာေတြ လုပ္ၿပီးသြားေတာ့ ဒီေဒသမွာ ခင္မင္ခဲ့တဲ့မိတ္ေဆြေတြကို

လုိက္ႏႈတ္ဆက္တယ္။

ဒီေဒသမွာ ျမန္မာမိတ္ေဆြေတြက နည္းလြန္းလွတယ္။

သိရသေလာက္ မိသားစုေလးစုေလာက္ပဲရွိတယ္။

မိသားစုတိုင္းက ဆူရွီးလုပ္ၾကတယ္။

သူတို႕လည္း သူတို႕အလုပ္နဲ႕သူတို႕ ရႈတ္ေနၾကတယ္။

ဆူရွီး တည္ထြင္သူေတြကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။

လုပ္သေလာက္အက်ိဳးခံစားရေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္သလို

အားလပ္ခ်ိန္မရွိေအာင္လည္း လုပ္ထားႏိုင္တာကိုေတြ႕ရတယ္။

လုပ္စရာေတြ အားလံုးလုပ္ၿပီးေတာ့ ေအသင္ၿမိဳ႕ကထြက္ခြာခဲ့တယ္အေမ။

တစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ေနခဲ့တဲ့ေနရာေဒသဆိုေတာ့

သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

ဘဲ့နဲ႕တတ္ႏိုင္မလဲ။

“ခြဲခြာခ်ိန္ေရာက္ရင္ အရာရာကို ခြဲခြာရမယ္ဆုိတာကို

နားလည္ထားဖို႕လိုတယ္သား” လို႕
အေမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့စကားကို

အခုေတာ့ ၾကားေယာင္မိပါတယ္။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

အက္ဗန္းၿမိဳ႕(Ash burn)

ဗာဂ်ီးနီးယားၿမိဳ႕(Virginia)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)
၁၂-၂၅-၂၀၁၃