"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၈၁..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိတရ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

အေမ ေနေကာင္းလား။

က်ေနာ္တို႕လည္း ေနေကာင္းၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕ ရဲ႕လုပ္ငန္းက အစဥ္ေျပပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မထင္မွတ္တဲ့အခက္အခဲေတြေတာ့ ရွိေနပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕အလုပ္က ထမင္းေရာင္းတဲ့အလုပ္ေလ။

ထမင္းျဖစ္ဖို႕ ဆန္ကိုေန႕တိုင္း ခ်က္ရတယ္။

ထမင္းကလည္း တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕၊တစ္ပတ္ထက္တစ္ပတ္ ပိုပိုခ်က္ေနရတယ္။

တစ္ေန႕မွာ ထမင္းခ်က္ရင္းနဲ႕လုပ္ငန္းသံုးထမင္းအိုး လံုးဝ သံုးမရေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။

လွ်ပ္စစ္ ထမင္းအိုးပါ။

ျဖစ္တဲအခ်ိန္က ညေနခင္း။

ျဖစ္စဥ္ကို တာဝန္က်မန္ေနဂ်ာကို ေျပာျပလိုက္တယ္။

မန္ေနဂ်ာက လုပ္ငန္းသံုးလွ်ပ္စစ္ထမင္းအိုးေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို စံုစမ္းေပးပါတယ္။

အစဥ္မေျပပါဘူး။

ေနာက္တစ္ေန႕အတြက္ နံက္ပိုင္းကို လုပ္ငန္းကို ရပ္ထားရမယ့္အေျခအေနျဖစ္ေနတယ္။

ထမင္းအိုးကိစၥဟာ ဒီေလာက္အေရးႀကီးမယ္လို႕ တစ္ခါမွ မေတြးျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳရွိမယ္ထင္တဲ့ ကုမၸဏီက သင္တန္းဆရာဆီကို

ဖံုးဆက္ျဖစ္တယ္။

အဲဒီဆရာက ေျပာတယ္။

အဲဒီထမင္းအိုးကိစၥက က်ေနာ္တို႕လာပို႕ေပးမယ္ဆိုရင္ ေန႕လည္ျဖစ္ျဖစ္၊ညေနျဖစ္ျဖစ္

အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္မွ ေရာက္လာမွာ။

နံနက္ပိုင္း အလုပ္ပ်က္မွာ ေသခ်ာတယ္။

အလုပ္မပ်က္ခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္လာယူတာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ထင္တယ္တဲ့။

နံနက္ပိုင္းေလးကို အခ်ိန္မွီလုပ္ရတဲ့အလုပ္က နံနက္ပိုင္းမလုပ္ျဖစ္ဘူးဆိုတာနဲ႕

တစ္ေန႕လံုးအလုပ္ပ်က္တာနဲ႕အတူတူပါပဲ။

ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။

ယံုယံုက တစ္ေန႕တာ အလုပ္ပ်က္မွာ မလုိလားဘူး။

အလုပ္ပ်က္တာဟာ အရွိန္ပ်က္သြားတာနဲ႕အတူတူပဲတဲ့။

လာေနက် ေဖါက္သည္ေတြ လာၿပီး စားေနက်ဆူရွီးကို မေတြ႕ရင္

ေဖါက္သည္ပ်က္သြားတာနဲ႕အတူတူပဲတဲ့။

ေအးခ်မ္းတဲ့ယံုယံုဟာ အေမရိကားေရာက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ေလာဘယံုယံုျဖစ္ေနၿပီလို႕

ေျပာရမယ္ထင္တယ္။

ေလာဘရဲ႕သေဘာက ပူေလာင္တယ္။

အပူဟပ္ေတာ့ ပူတယ္။

ဘဲနဲ႕လုပ္မလဲ။

ဒီလိုနဲ႕ေနာက္ဆံုးမွာ ကုမၸဏီရွိရာ ေတာင္ပိုင္းကာရိုလိုင္းနားကို ကားေမာင္းသြားရတာေပါ့။

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာနဲ႕ေတာင္ပိုင္းကာရိုလို္င္းနားဟာ မိုင္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္တယ္။

ကားေမာင္းသြားရင္ ႏွစ္နာရီပတ္ဝန္က်င္ေလာက္ေမာင္းရတယ္။

က်ေနာ္တို႕ကားဓာတ္ဆီျဖည့္ၿပီး ထြက္တဲ့အခ်ိန္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည၉း၀၀နာရီရွိေနၿပီ။

ညဖက္ကို ကားမေမာင္းခ်င္ေပမယ့္ အေရးအေၾကာင္းျဖစ္လာေတာ့ ေမာင္းရတာပါပဲ။

ယံုယံုက ေပ်ာ္ေနတယ္။

အေၾကာင္းက ႏွစ္ခုရွိတယ္။

အေၾကာင္းတစ္ခုက သူမ လိုခ်င္တဲ့လုပ္ငန္းသံုးထမင္းအိုး အသစ္ကို အလုပ္မပ်က္ပဲ

ရမွာျဖစ္လို႕။

ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက ခရီးရွည္တစ္ခုကို ထြက္လာလို႕။

က်ေနာ္တို႕လည္း ေလးငါးေျခာက္လေလာက္မွာ ဘယ္မွမသြားႏိုင္ပဲ

အလုပ္က အိမ္၊

အိမ္က အလုပ္။

အလုပ္ၿပီးအလုပ္၊

အိမ္ေရာက္ရင္ စား၊နား၊အိပ္။

အိပ္ယာကႏို္းရင္ အလုပ္။

ပိတ္ရက္မရွိ၊ နားရက္မရွိ။

ၾကာလာေတာ့ ၿငီးေငြ႕သလို ခံစားလာရတယ္။

ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။

ကိုယ္ေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္း ကိုယ္ေလွ်ာက္ရမယ့္တာဝန္က ရွိေနတယ္။

ေစာေစာပိုင္းတုန္းကေတာ့ မနားတတ္ဘူး။မစားတတ္ဘူး။

ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္တယ္။

တစ္ေန႕ကို ဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္အလုပ္ လုပ္ရတယ္။

ဘယ္သူမွ ေမာင္းေနတာမဟုတ္ဘူး။

ေလာဘက ေမာင္းေနတာေလ။

ေရာင္းရေလ၊ လုပ္ေလ။

လုပ္ေလ ေရာင္းရေလ ျဖစ္ေနေတာ့

ဂ်ာေအး သူ႕အေမရုိက္သလို ျခာလပတ္လည္ေနတယ္။

အလုပ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုင္ရတယ္မရွိပါဘူး။

ထိုင္ၿပီးလုပ္ရတဲ့အလုပ္မဟုတ္ေတာ့ မထိုင္ရဘူး။

အလုပ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ မတ္တတ္ပါပဲ။

နားခ်ိန္မွာ ထိုင္ရရင္ ဘယ္လိုအရသာရိွမွန္း မေျပာတတ္ေအာင္ပါပဲ။

ထိုင္ၿပီးရင္လည္း မထခ်င္ေတာ့ဘူး။

အေတြ႕အႀကံဳက သင္လာေတာ့ တတ္လာတာ တစ္ခုက

ထိုင္လို႕ရတဲ့ေနရာမွာ ထမေနေတာ့ဘူး။

အိပ္လို႕ရတဲ့ေနရာမွာလည္ ထိုင္မေနေတာ့ဘူး။

နားတတ္ေတာ့ အစဥ္ေျပလာတယ္။

စားခ်ိန္ကေတာ့ ေန႕လည္စာကို ေန႕လည္ ၂း၀၀နာရီေနာက္ပိုင္းမွ စားရတာမ်ားတယ္။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၃း၀၀နာရီေက်ာ္မွ စားရတယ္။

အခုဆိုရင္ ညေန ၄း၀၀နာရီေက်ာ္မွ စားရတာမ်ားတယ္။

ေစာေစာပိုင္းကေတာ့ က်ေနာ္အလုပ္မကၽြမ္းက်င္လို႕ ေနာက္က်တာပါ။

ေနာက္ေတာ့ စားသံုးသူေတြ မ်ားလာလို႕။

အခ်ိဳ႕စားသံုးသူေတြကလည္း ရွိေနတဲ့ဆူရွီးေတြကို မယူပဲ ေအာ္ဒါမွာ စားၾကတယ္။

အက်င့္လုပ္လိုက္မိေတာ့ အက်င့္ျဖစ္သြားေရာ။

ထမင္းစားေတာ့မယ္လုပ္ရင္ ေအာ္ဒါလာမွာေနတာနဲ႕ေနာက္က်သြားလိုက္တာ

အခ်ိဳ႕ေန႕မ်ားမွာဆိုရင္ ညေန၆း၀၀နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ ေန႕လည္စာကို မစားရေသးဘူး။

ဒါလည္း အေတြ႕အႀကံဳက သင္ေပးေတာ့ စားတတ္လာတယ္။

စားသံုးသူေတြအတြက္ Sample လုပ္ရင္း အဲဒီ Sample ကို စားရင္းနဲ႕ ဗုိက္ျပည့္သြားတဲ့ေန႕ေပါင္းမ်ားစြာ။

စားသံုးသူက Sample တစ္ခုေလာက္သာ စားတာ။

က်ေနာ္က Sample လုပ္ရတဲ့သူဆိုေတာ့ Sample အခုေပါင္းမ်ားစြာ။

အခု စားတတ္၊နားတတ္ေတာ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေတြ တက္လာတာလည္း သိသိသာသာ။

အခုေနမ်ား အေမ က်ေနာ္ကိုေတြ႕ရင္ မွတ္မိမယ္ေတာင္ မထင္ဘူး။

ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက တစ္ခါမွ အဲဒီေလာက္ မဝဖူးဖူး။

ကားကို သတိနဲ႕ေမာင္းရင္းနဲ႕ည ၁၁း၀၀ေက်ာ္ေတာ့ ေတာင္ပိုင္းကာရိုလိုင္းနားမွာ ရွိတဲ့ကုမၸဏီကို ေရာက္လာတယ္။

ည၁၁း၀၀ဆိုတာ သူသူငါငါ အိပ္ခ်ိန္ပါပဲ။

သင္တန္းဆရာလည္း ေစာင့္ေပးရွာပါတယ္။

လုိအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြကို ဂိုေဒါင္မွာ သူနဲ႕အတူသြားယူၾကတယ္။

ညည့္နက္ေနၿပီမို႕ သူ႕ရဲ႕အိမ္မွာပဲ အိပ္ဖို႕ေျပာပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္မွ ေစာေစာထြက္သြားဖို႕။

နံက္ေျခာက္နာရီအလုပ္ခြင္ဝင္ဖို႕ဆိုတာ အိပ္တာထက္ ေမာင္းၿပီးျပန္တာက

ပိုစိတ္ခ်ရမွာမို႕ သင္တန္းဆရာရဲ႕ဖိတ္ေခၚခ်က္ကို ျငင္းလိုက္ရပါတယ္။

ညဥ့္နက္ခ်ိန္ ၁၂း၀၀နာရီေက်ာ္ေတာ့ ကိစၥေတြလည္း ၿပီးစီးၿပီမို႕

ကားေမာင္းၿပီး ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

အျပန္လမ္းမွာေတာ့ တစ္ေန႕လံုးပင္ပန္းထားတဲ့ယုံယံုက အိပ္ၿပီးလိုက္လာပါတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ ကားေမာင္းေနရတာမို႕ အိပ္လို႕မျဖစ္ဘူးေလ။

နံက္ ၂း၀၀နာရီေက်ာ္မွ ေနထိုင္ရာ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ပါတယ္။

လုပ္ခ်င္တဲ့ကိစၥၿပီးေျမာက္သြားတာမို႕ ပင္ပန္းေပမယ့္ ေက်နပ္မိပါတယ္။

အေမရိကန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း

ဒႆဂီရိလို ေခါင္းဆယ္လံုးမလိုခ်င္ဘူးအေမ၊

ေခါင္း သံုးရတဲ့အလုပ္က သိပ္မရွိေတာ့ ေခါင္းဆယ္လံုးဟာ

မလုိအပ္ဘူးေလ။

ဒါေပမယ့္ လက္ခ်္မီးမယ္ေတာ္လို

လက္ဆယ္ဖက္ေတာ့ လိုခ်င္တယ္။

လုပ္စရာက မ်ားလြန္းေနေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕အလုပ္လုပ္ရတာ မလံုေလာက္သလို

ျဖစ္ေနတယ္။

အလုပ္ခြင္ထဲေရာက္ရင္ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ အလုပ္ေတြက ဝုိင္းေနတယ္။

ဆယ္ဆက္သလို ဆက္တိုက္လုပ္တာေတာင္

ေစ်းႀကီး ပိတ္ခ်ိန္မွာ အလုပ္က မၿပီးခ်င္ဘူးေလ။

တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္ေတြကို

အိမ္ယူၿပီးလုပ္ရတာမ်ိဳးေတာင္ ရွိေနတယ္။

အလုပ္ကို အိမ္ယူလုပ္တာမ်ိဳးဟာ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ မွားေနသလို ခံစားမိတယ္။

မလုပ္ရင္လည္း ေနာက္တစ္ေန႕ ကေသာင္းကနင္းျဖစ္ကုန္ေရာ။

တစ္ခုခုမ်ား မွားေနသလားလို႕ ေတြးမိတယ္ အေမ။

ဒီလိုေတြးမိေတာ့ အေမေျပာျပဖူးတဲ့ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ျပန္သတိရမိတယ္။

တစ္ခါတုန္းကေပါ့။

ေတာရြာေလးတစ္ခုမွာ ဝီရိယေကာင္းလွတဲ့ သစ္ခုတ္သမားတစ္ေယာက္ရွိေလရဲ႕။

အဲဒီသစ္ခုတ္သမားဟာ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ဇြဲလည္း ေကာင္းလွတယ္။

နံနက္ေစာေစာ ႏြားလွည္းကိုေမာင္းၿပီး ေတာထဲကို ထြက္သြားတယ္။

ၿပီးေတာ့ သစ္ေတြ ခုတ္တာေပါ့။

တစ္ေန႕ကို သစ္ေတြ လွည္းအစီးေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရတယ္။

ရက္နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ အစီးေပါင္း ဆယ့္ရွစ္စီးေလာက္ပဲရတယ္။

အဲဒီသစ္ခုတ္သမားဟာ မေက်နပ္ေတာ့ နံနက္ေစာသထက္ေစာေစာ

အိမ္ကထြက္ၿပီးသစ္သြားခုတ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ သစ္အရည္အတြက္ဟာ တိုးမလာပဲနဲ႕ေလ်ာ့သထက္

ေလ်ာ့လာတယ္။

တစ္ေန႕ကို လွည္းအစီးေပါင္း ဆယ္စီးေလာက္ပဲရတဲ့အခ်ိန္မွာ

သစ္ခုတ္သမားဟာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္လာတယ္။

အေၾကာင္းရင္းကိုလည္း ရွာမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရြာက ပညာရွိလို႕သတ္မွတ္ထားတဲ့အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ကို

သြားေမးၾကည့္တယ္။

“တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ ေစာသထက္ေစာေစာ သြားၿပီး သစ္ခုတ္ေပမယ့္

အစီအရည္အတြက္က တိုးမလာပဲ က်သထက္က်လာတယ္။

အဲဒါ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္သလဲ” လို႕ေမးေတာ့

အဖိုးအိုက “မင္း ေပါက္ဆိန္ကို မေသြးတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ”

သစ္ခုတ္သမားဟာ “တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္းအလုပ္လုပ္ေနရလို႕

ေပါက္ဆိန္ကို မေသြးျဖစ္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီအဖိုး”

“ေအး…ေပါက္ဆိန္ကိုေန႕တိုင္းေသြးေပးပါ။

ေပါက္ဆိန္ ေသြးခ်ိန္ဟာ ခဏသာၾကာေပမယ့္

သစ္အရည္အတြက္ အမ်ားႀကီးတိုးတက္လာတာကို

အံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ မင္းေတြ႕ရလိမ့္မယ္”

လို႕အဖိုးအိုကေျပာလိုက္တယ္။

အခုက်ေနာ္ေတြ႕ေနရတဲ့အခက္အခဲက ေပါက္ဆိန္ေသြးခ်ိန္မရွိတာပဲ။

အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးေပးၿပီး ခုတ္ေနေပမယ့္ ေပါက္ဆိန္ေသြးခ်ိန္မရွိတာကို

စိတ္ရႈတ္လွတယ္အေမ။

စာလည္း ရွည္သြားၿပီ။

ေနာက္မွပဲ ေရးပါေတာ့မယ္။

အေမေရ…က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါ။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

ေအသင္ၿမိဳ႕၊

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္၊

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။
၈-၂-၂၀၁၃