ျပင္သစ္စာေရးဆရာႀကီး ဗစ္တာဟူးဂုိး ကို စာေပဝါသနာရွင္အမ်ားစုက သိၾကပါတယ္။
ဗစ္တာဟူးဂုိးဟာ ျပင္သစ္ဘုရင္ တတိယေျမာက္ နပိုလီယံနဲ႕မတည့္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ သူခ်စ္တဲ့ျပင္သစ္ျပည္ကို ခြဲခြာၿပီး ဂ်ာစီကၽြန္းမွာခိုလႈံေနရတယ္။
အဲဒီရက္ေတြမွာ ဗစ္တာဟူးဂုိးဟာ
ညေနေစာင္းတိုင္းမွာ ကမ္းပါးယံေပၚတက္ၿပီး ခုံတန္းေလးမွာ ထိုင္ေလ့ရွိတယ္။
ၿပီးရင္ ေနဝင္ခ်ိန္ရႈခင္းကို ေငးေမာၾကည့္ရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနတတ္တယ္။
ဒီေနာက္မွာေတာ့ ထိုင္ခံုက ထၿပီး သူစိတ္တိုင္းက်တဲ့
ေက်ာက္စရစ္ခဲတစ္လံုးကို ေကာက္ယူလိုက္ပါတယ္။
ေက်ာက္စရစ္ခဲတစ္လံုးကို ေကာက္ယူလိုက္ပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာက္စရစ္ခဲကေသးေသးေလးေပါ့။
တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာက္စရစ္ခဲကႀကီးႀကီးေပါ့။
ၿပီးရင္ ဒီေက်ာက္စရစ္ခဲကို ေအာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ ပင္လယ္ေရျပင္ထဲကို
အားပါးတရ လႊဲၿပီးပစ္လိုက္ပါတယ္။
အားပါးတရ လႊဲၿပီးပစ္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒါက သူ႕ရဲ႕ေန႕စဥ္အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
ဗစ္တာဟူးဂုိးဟာအဲဒီလို ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ေက်ာက္စရစ္ခဲတစ္လံုးစီေကာက္ၿပီး
လႊင့္ပစ္တာကို အနီးအနားမွာ ကစားေနတဲ့ ကေလးေတြက သတိထားမိၾကတာေပါ့။
လႊင့္ပစ္တာကို အနီးအနားမွာ ကစားေနတဲ့ ကေလးေတြက သတိထားမိၾကတာေပါ့။
ဒါနဲ႕ပဲ တစ္ေန႕မွာ ကေလးေတြထဲက နဲနဲႀကီးတဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က
သိခ်င္ေနတာနဲ႕ ဆရာႀကီးကိုေမးမိတယ္။
“ဆရာႀကီး ေန႕တိုင္းေန႕တိုင္း ဒီကို္လာၿပီး
ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြကို ပင္လယ္ထဲလႊင့္ပစ္ေနတာ
ဘာေၾကာင့္လဲ ဟင္?”
မေမွ်ာ္လင့္ထားေတာ့ အံၾသသြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဗစ္တာဟူးဂုိးဟာ ေငးသြားပါတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ ၿပံဳးၿပီး ကေလးမေလးကို အေလးအနက္ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
“ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြကို လႊင့္ပစ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူးကေလးရယ္…..
ဘဘမွာရွိေနတဲ့ ကိုယ္ကို္ယ္ကို သနားတဲ့စိတ္ကို
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ကိုယ္ကို္ယ္ကို သနားတဲ့စိတ္ဟာ ရင္ထဲကို ေရာက္လာၿပီးဆိုရင္
အက္စစ္လိုပဲ ေကာင္းတဲ့အရည္အေသြးေတြကို လႈိက္စားေတာ့တာပဲ။
လူတိုင္းမွာ ကိုယ္ကိုယ္ကို သနားတဲ့စိတ္ဟာ အနည္းနဲ႕အမ်ားရွိတတ္ၾကပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ အတၱႀကီးလာတာနဲ႕အမွ်
ကိုယ္ကိုယ္ကို သနားတဲ့စိတ္ ကလည္း ႀကီးမားလာေတာ့တာပဲ။
ကိုယ္ကိုယ္ကို သနားတဲ့စိတ္ကို နဲပါးသထက္နဲပါးသြားေအာင္
ေက်ာက္စရစ္ခဲတစ္လံုးကိုေကာက္လိုက္ပါ။
အဲဒီေက်ာက္စရစ္ခဲကို ကိုယ္ကိုယ္ကို သနားတဲ့စိတ္လို သေဘာထားၿပီး
ေဝးႏိုင္သေလာက္ေဝးေအာင္ အားကုန္လႊင့္ပစ္လိုက္ပါေလ။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ေရာမေတြးေခၚရွင္ႀကီး ဆီနီကာရဲ႕စကားကို လက္ေဆာင္ပါးလိုက္ပါတယ္။
“ကိုယ္ကိုယ္ကို သနားတဲ့စိတ္အေတြးေတြေၾကာင့္
ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးမွ်ရရွိလာမည္မဟုတ္ပါ။
စိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ညံ့သူ၊ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းသူသာျဖစ္လာႏိုင္၏။
ထို႔ျပင္ ဒီစိတ္မ်ား ၾကာရွည္ေနပါက သူတစ္ပါးအေပၚ စာနာေထာက္ထားတဲ့စိတ္မ်ား
တစ္ေန႕တျခား ေလ်ာ့ပါးလာမည္ျဖစ္၏။”
++++++++++++++++++++++++++++++++++
က်ေနာ္ အေမရိကားကိုေရာက္လာတဲ့အတြက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကိုယ္ ကံေကာင္းလိုက္တာလို႕
မေရာက္လာေသးခင္မွာေတာ့ ေတြးျဖစ္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
ဒါေပမယ့္...ဒီေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မေတြးျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ဆရာဝန္ဘဝကိုလည္း မေမ့ႏိုင္ဘူး။
လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကလည္း ဆရာဝန္အလုပ္မဟုတ္ဘူး။
မျဖစ္မေန ေပါင္းသင္းေနရတဲ့လူေတြနဲ႕လည္း မတည့္ဘူူး။
အတၱနဲ႕နပမ္းလံုးေနရတာနဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ သနားတဲ့စိတ္သာ
အခါခါ ျဖစ္ေပၚလာမိပါတယ္။
ကမ္းစပ္တစ္ခုကိုသြားၿပီး ေက်ာက္စရစ္ခဲအလံုးေပါင္းမ်ားစြာကို
ေကာက္ ပစ္ရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။
ခက္တာက အခုေလာေလာဆယ္ေရာက္ေနတဲ့ေနရာက
ကုန္းတြင္းပိုင္းျဖစ္တာမို႕ ျမစ္၊ေခ်ာင္းေတြနဲ႕မနီးဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ကဲ...ဘာလုပ္ရမလဲ။
No comments:
Post a Comment