" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၂၇..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိရစြာျဖင့္စာေရးလိုက္ပါတယ္။

အေမေနေကာင္းလား။

က်ေနာ္တို႕မိသားစုေနေကာင္းၾကပါတယ္။

ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္တာက ေကာင္းတဲ့အေျခအေနလို႕ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

ဒီမွာေနရတာက လြတ္လပ္တဲ့အရသာကိုေကာင္းေကာင္းခံစားႏိုင္ပါတယ္။

ဒီမွာက လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕လူ႕အခြင့္အေရးကို တန္ဖိုးထားတယ္။

လူကိုလူလိုသေဘာထားဆက္ဆံတာကိုခံစားရတယ္။

အဆင့္အတန္းအနိမ့္အျမင့္ေပၚမူတည္ၿပီး ခြဲျခားဆက္ဆံတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။

သူ႕အလုပ္သူလုပ္၊ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ၾကတယ္။

ဘာလုပ္တာကအေရးမႀကီးဘူး။

ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္တန္ဖိုးထားၿပီး ေကာင္းေအာင္လုပ္ေနတာက ပိုၿပီးအေရးႀကီးတယ္။

အဲဒါကို သူတို႕တန္ဖိုးထားတဲ့အရာဆိုတာကိုသိရတယ္။

က်ေနာ္ေနာက္အလုပ္တစ္ခုရျပန္တယ္အေမ။

အလုပ္က သက္ႀကီးလူနာတစ္ဦးကို အိမ္မွာလိုက္ၿပီးေစာင့္ေရွာက္ေပးရတဲ့အလုပ္ပါ။

လူနာက အသက္(၈၃)ႏွစ္ရွိတယ္။ အမ်ိုဳးသားအဖိုးႀကီးလူနာပါ။

အင္းဇိုင္းမားဆိုတဲ့သူငယ္ျပန္တဲ့ေရာဂါျဖစ္ေနတယ္။

ျဖစ္တာကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းျဖစ္တာပါ။

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ပတ္က အဆုပ္အေအးမိၿပီးေဆးရံုတက္လိုက္ရတယ္။

အဆုပ္အေအးမိတဲ့ေရာဂါကေတာ့ ေကာင္းလာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူငယ္ျပန္၊သတိေမ့ေလ်ာ့တဲ့ေရာဂါက ပိုပိုဆိုးလာတယ္။

အခုဆိုရင္ ေမးတဲ့ေမးခြန္းကိုေကာင္းေကာင္းနားမလည္ေတာ့ဘူး။

ေျပာခ်င္ရာရာကို ေျပာေနတတ္တယ္။

သားသမီးေတြကိုလည္းေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး။

သူ႕မွာသားသမီးဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။

အဲဒီသားသမီးေတြအားလံုးျမန္မာျပည္မွာေမြးၾကတယ္။

သူ႕အမက စပြန္ဆာေပးတယ္လို႕ေျပာတာပဲ။

အဲဒီမိသားစု(၁၄)ေယာက္ဟာ သံုးသုတ္ခြဲၿပီးလာၾကတယ္။

ဒီကိုေရာက္တာ ႏွစ္သံုးဆယ္ေတာင္ေက်ာ္ၿပီးဆိုေတာ့ အားလံုးႏိုင္ငံသားေတြျဖစ္ေနၾကၿပီ။

အားလံုးအလုပ္ကိုယ္စီရွိၾကေတာ့ အေဖကို တစ္ခ်ိန္လံုးျပဳစုဖို႕အခက္အခဲရွိလာၾကတယ္။

ဒီေတာ့ အစိုးရဆီမွာ သက္ႀကီးလူနာေစာင့္ေရွာက္တဲ့အဖြဲ႕အစည္းကို

အေၾကာင္းၾကားၿပီးအကူအညီေတာင္းတယ္။

အဲဒီအဖြဲ႕အစည္းက တစ္ေန႕ကိုေလးနာရီအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ခေငြေၾကးကိုထုတ္ေပးတယ္။

သူတို႕က ေနာက္ထပ္ေလးနာရီစိုက္ထုတ္ၿပီး

က်ေနာ့္ကိုတစ္ေန႕ရွစ္နာရီႏႈန္းလစာေပးၿပီးငွားတယ္ဆိုပါေတာ့။

က်ေနာ့္အဖို႕လူနာကိုေစာင့္ေရွာက္တဲ့အလုပ္က

ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္နီးပါးလုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ဆိုေတာ့ ဘာအခက္အခဲမွ မရွိပါဘူး။

ဒီမွာလူနာတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရတဲ့ေငြေၾကးက ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္

လူနာေလး-ငါးဆယ္ေလာက္ၾကည့္ရတဲ့ေငြေၾကးထက္ေတာင္မ်ားေနေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္သြားရတဲ့ခရီးကေတာ့ေဝးတယ္။

တစ္ေန႕ကိုအသြား၊အျပန္မိုင္ တစ္ရာ ေလာက္ကားေမာင္းရတယ္။

အသြားခရီးပဲဆိုရင္ ရန္ကုန္-ပဲခူးေလာက္ေဝးတာေပါ့။

ဘတ္စ္ကားကလည္း မစီးတတ္ေသးဘူး။

ရထားလည္းမစီးတတ္ေသးေတာ့ အိမ္ကကားကိုေမာင္းၿပီးသြားရတယ္။

ကားကအေဟာင္း၊ေမာင္းသူကအသစ္ဆိုေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ေမာင္းေနရတယ္။

တကယ္ေမာင္းရင္ အသြားခရီးဆိုရင္ တစ္နာရီးနီးပါးေမာင္းရတဲ့ခရီးပါ။

ဒါေပမယ့္ အလုပ္ခ်ိန္အတြင္းေမာင္းရတယ္ဆိုေတာ့ အလုပ္လုပ္သူေတြမ်ားေတာ့

တစ္နာရီခြဲ-ႏွစ္နာရီေလာက္ေမာင္းခ်ိန္ေပးေနရတယ္။

ရွစ္နာရီအလုပ္ဆင္းဖို႕အတြက္ နံနက္ ငါးနာရီကထဲက အိပ္ယာကထရတယ္။

အိမ္ကေန နံနက္၆-နာရီပတ္ဝန္က်င္းေလာက္ထြက္မွ အခိိ်န္မီေရာက္ႏိုင္တယ္။

ကားလမ္းေတြကေကာင္းလိုက္တာ။ လမ္းေတြကလည္းမ်ားလိုက္တာ။

GPS ထဲကိုသြားခ်င္တဲ့ေနရာကို ရိုက္ထည့္လိုက္ရင္

အဲဒီအတိုင္းသာေမာင္းသြားရင္ သြားခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္တာပါပဲ။

အေရးႀကီးတာက လိပ္စာမွန္ဖို႕ပါပဲ။

လမ္းမွားသြားလို႕လည္းေၾကာက္စရာမလိုပါဘူး။

ဆက္သြားေမာင္းသြားလိုက္ရင္

အဲဒီေနရာကိုေရာက္ႏိုင္တဲ့ေနာက္တစ္လမ္းကိုျပန္ျပေနလိမ့္မယ္။

သြားခ်င္တဲ့ေနရာတစ္ခုအတြက္ သြားႏိုင္တဲ့လမ္းေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္ဆိုတာကို

သေဘာေပါက္လာတယ္။

ငါးလမ္းသြား၊ေျခာက္လမ္းသြားကားလမ္းေတြကိုအထပ္ထပ္ေဖာက္ထားေပမယ့္

လမ္းတိုင္းမွာ ကားေတြနဲ႕ျပည့္ၾကပ္ေနတယ္။

မ်ားလိုက္တဲ့ကားေတြ၊ ကားေတြကလည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး။

ကားထုတ္လုပ္တဲ့ႏိုင္ငံကလည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး။

ဒီမွာက ႏိုင္ငံအစြဲအလန္းေတြ၊ကားအစြဲအလန္းေတြ သိပ္ရွိၾကပံုမရပါဘူး။

ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ကားေတြကို ႀကိဳက္ေစ်းရတာျဖစ္ျဖစ္၊

အေႂကြးရတာျဖစ္ျဖစ္ ဝယ္လိုက္ၾကတာပဲ။

စီးလို႕ရိုးအီသြားရင္လည္း ေလ်ာ့ေစ်းနဲ႕ျပန္ေရာင္းလိုက္တာပဲ။

ေနာက္ဆံုးေပၚကားေတြကို တတ္ႏိုင္သူေတြက အထည္ေတြကိုဝယ္ဝတ္သလို

ဝယ္ေနတာကိုလည္းေတြ႕ရတယ္။

တစ္အိမ္မွာ အနည္းဆံုးကားသံုးစီးေလာက္ကို ရွိၾကတယ္။

မိသားစုမ်ားရင္ မ်ားသေလာက္ ကားအရည္အတြက္ကတက္သြားတယ္။

တကယ္ေျပာရရင္ လူတစ္ေယာက္ ကားတစ္ႏူန္းျဖစ္ေနတယ္။

ကားလမ္းေတြကအျမန္ေမာင္းလမ္း(Free Way)ေတြကသြားရတယ္။

တစ္နာရီမိုင္ ၆၅-မိုင္ႏႈန္းေမာင္းရတဲ့လမ္းေတြေလ။

ျမန္လြန္းရင္လည္း မရဘူး။ ပုလိပ္ေတြနဲ႕တိုးၿပီး တိကတ္(Ticket)အေပးခံေနရလိမ့္မယ္။

တိကတ္(Ticket)ဆိုရင္ ဒဏ္ေၾကးကမ်ားေတာ့ ကားေမာင္းသူတိုင္းေၾကာက္ၾကပံုရတယ္။

စည္းကမ္းနဲ႕ေမာင္းၾကတာကိုေတြ႕ရတယ္။

တိကတ္(Ticket)ကိုေၾကာက္ၿပီးအေႏွးေမာင္းလို႕လည္းမရဘူး။

ယာဥ္ေၾကာအတိုင္းအလိုက္သင့္ေမာင္းေနရတယ္။

အဲ…ယာဥ္ေၾကာမိလို႕ကေတာ့ ကားကိုတစ္ဘီးခ်င္းလိမ့္ေနရေတာ့တာပဲ။

အျမန္ေမာင္းလို႕သတိထားရသလို တစ္ဘီးခ်င္းလိမ့္ရင္လည္းအထူးသတိထားေမာင္းရတယ္။

ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ေရွ႕ကားက ဘယ္ေနရာရပ္မယ္ဆိုတာကိုမသိေတာ့

သူ႕ရဲ႕ဘရိတ္မီးအနီကိုၾကည့္ၿပီးေမာင္းေနရတယ္။

သတိမထားမိရင္ သူ႕ရဲ႕ေနာက္ကိုတိုက္မိကာမွ ရတဲ့လခေတြေဝါကနဲထြက္သြားဖို႕ရွိတယ္။

အဲဒီအလံုးအရင္းနဲ႕ထြက္တာမ်ိဳးကိုကာကြယ္ႏိုင္တဲ့နည္းလမ္းကေတာ့

ကားအာမခံလုပ္ထားတာပါပဲ။

ကားအာမခံကလည္းေစ်းႀကီးပါတယ္။ လစဥ္လတိုင္းေပးရတယ္။

အတို္က္အခိုက္မရွိရင္လည္း ေျခာက္လ၊တစ္ႏွစ္ဆိုရင္

အာမခံေၾကးေတြကိုနည္းနည္း ေလ်ာ့ေပးတယ္။

အဲ…အတိုက္အခိုက္ရွိရင္ေတာ့ အာမခံေၾကးေတြ အလိုလိုခုန္တက္သြားေတာ့တာပဲ။

ေျဖရွင္းရတာလည္းအလုပ္ရႈတ္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မျဖစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။

အေကာင္းဆံုးကေတာ့ သတိထားၿပီးကားေမာင္းဖို႕ပါပဲ။

အလုပ္ခ်ိန္ကရွစ္နာရီဆိုေပမယ့္ ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္တစ္နာရီကိုေပါင္းလိုက္ရင္

ကိုးနာရီျဖစ္ေနၿပီ။

ကားေမာင္းခ်ိန္က အသြားအျမန္ဆိုရင္ သံုးနာရီေက်ာ္၊ေလးနာရီေလာက္ရွိတယ္။

တစ္ေန႕ကို ဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္အလုပ္ခ်ိန္ေပးရတဲ့သေဘာျဖစ္ေနတယ္။

အလုပ္ခ်ိန္ၾကျပန္ေတာ့ အျပည့္ေပးရတယ္။

ေငြေပးရတဲ့သူက သူေပးရတဲ့ေငြနဲ႕တန္ေအာင္ခို္င္းခ်င္တာ သဘာဝပါပဲ။

အေမေျပာတဲ့တန္ရာတန္ေၾကးေပးမွ တန္ရာတန္ေၾကးျပန္ရတယ္ဆိုတာ သိပ္မွန္တာပါပဲ။

အေမကေမးမယ္။နီးတဲ့အလုပ္ေတြမရွိဘူးလားလို႕။

က်ေနာ္အလုပ္ေတြကိုေျပာင္းတာေလးႀကိမ္ေျမာက္ေတာင္ရွိသြားၿပီး။

ပထမအလုပ္က

ကားသန္႕ရွင္းေရးအလုပ္(Car Wash)မွာ ႏွစ္လခြဲေက်ာ္ေက်ာ္လုပ္ခဲ့တယ္။

အခ်ိန္ပိုင္းပဲ လုပ္ရေတာ့ လခနည္းတယ္။ ေနပူထဲလုပ္ရေတာ့ ပင္ပန္းတယ္။

တစ္ေန႕ကို အသြားအျပန္ တစ္နာရီကားေမာင္းရတယ္။

တစ္နာရီ ၄၅-မိုင္ႏႈန္းေမာင္းရတဲ့အျမန္ေမာင္းလမ္း(Express Way)ကသြားရတယ္။

ျမန္မာျဖစ္တဲ့မန္ေနဂ်ာက ဆက္ဆံေရးဆိုးလိုက္တာ။

ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ မိုက္ရိုင္းတယ္လို႕ေျပာရင္ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္။

က်ေနာ္ကလည္း ျမန္မာျပည္ကပါလာတဲ့မာနနဲ႕ဆိုေတာ့ စကားမ်ားစရာျဖစ္လာတယ္။

စကားမ်ားေတာ့ သူကပညာပိုျပလာတယ္။

အလုပ္ခ်ိန္ေတြကိုေလ်ာ့တယ္။ ပိုခိုင္းလာတယ္။

ပိုဆူလာတယ္။ စားခ်ိန္ကိုေနာက္က်မွေပးတယ္။

ပိုပိုၿပီးမိုက္ရိုင္းလာတယ္။

သီးမခံႏိုင္ေတာ့ အလုပ္ကထြက္လိုက္တယ္။

သူက အဲဒီလို အလုပ္ကထြက္ေအာင္ကိုလုပ္တာပါ။

လူႀကီးေတြေျပာတဲ့စကားကိုအမွတ္ရမိတယ္။

အလုပ္တစ္ခုမွာ ျမန္မာႏွစ္ေယာက္ရွိရင္ မတည့္ၾကဖို႕မ်ားတယ္တဲ့။

အဲဒီအလုပ္မွာ မက္စီကန္ေတြအမ်ားႀကီး။

တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ကူညီၾကတယ္။ မသိရင္ သင္ေပးတယ္။

လူတစ္ေယာက္အလုပ္ကထြက္ရင္ သူတို႕မက္စီကန္ေတြအလုပ္ရေအာင္ႀကိဳးစားၾကတယ္။

ညီညြတ္ၾကတယ္လို႕ေျပာရမယ္။

ျမန္မာေတြကႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတယ္။မတည့္ၾကဘူး။

ေနာက္ဒုတိယ အလုပ္က ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းျဖစ္တယ္။

လခပိုေကာင္းလာတယ္။အလုပ္ခ်ိန္ကလည္းပိုမ်ားလာတယ္။

တစ္နာရီနီးပါးကားေမာင္းရတဲ့ေနရာကိုသြားရတယ္။

မေဝးလြန္း၊မနီးလြန္းတဲ့ေနရာလို႕ေျပာရမယ္။

အလုပ္ရွင္က ႏွစ္ႏွစ္အလုပ္လုပ္ရမယ္လို႕ေတာင္းဆိုတယ္။

သူ႕အလုပ္ က ကိုယ္နဲ႕ကိုက္ညီမႈရွိ၊မရွိလဲမသိရေသးဘူး။

ေရရွည္လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ဟုတ္၊မဟုတ္လည္း မသိရေသးဘူး။

ဒီေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူ ကတိမေပးခ်င္တာနဲ႕ စဥ္းစားအုန္းမယ္လို႕ေျပာလိုက္တယ္။

ဒီေတာ့ သံုးရက္အလုပ္လုပ္ၿပီးတာနဲ႕လခထုတ္ေပးလိုက္တယ္။

အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္တဲ့သေဘာျဖစ္သြားတယ္။

သူ႕ဖက္ကအေၾကာင္းျပတာက သူကပညာေတြသင္ေပးၿပီးေျခာက္လ၊တစ္ႏွစ္ေလာက္အတြင္း

အလုပ္ထြက္ရင္ သူ႕အတြက္ တြက္ေျခမကိုက္ဘူးလို႕ေျပာတယ္။

ေနာက္အလုပ္တစ္ခုက လံုၿခံဳေရးအလုပ္ပါ။

ေန႕လည္ တစ္နာရီက ည၉-နာရီအထိအလုပ္ဆင္းရတယ္။

ယာယီအလုပ္ခန္႕သေဘာပါပဲ။

သၾကားလံုးနဲ႕ေခ်ာကလက္စက္ရံုတစ္ခုမွာလုပ္ရတာပါ။

ျဖစ္ပံုကအလုပ္ရွင္က အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ေဆးကုသမႈေငြေၾကးကို

ရုတ္တရက္ျဖစ္ေတာက္လိုက္တယ္။

အလုပ္သမားေတြက သီးမခံႏိုင္လို႕သပိတ္ေမွာက္တယ္။

အလုပ္သမားေတြအၾကမ္းဖက္မွာစိုးလို႕ လံုၿခံဳေရးတိုးျမွင့္ခန္႕တယ္။

က်ေနာ္ကအစမ္းခန္႕ထဲပါသြားတယ္။

လံုၿခံဳေရးအသိအမွတ္ျပဳ စာေမးပြဲ(Certificate )လက္မွတ္ရွိရင္ေတာ့

ယာယီကေန အၿမဲတမ္းျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႕ေျပာတယ္။

ခက္တာက အဲဒီလံုၿခံဳေရးအသိအမွတ္ျပဳ စာေမးပြဲ(Certificate )လက္မွတ္ က်ေနာ့္မွာကမရွိဘူး။

ဘယ္မွာေျဖရမယ္။ဘယ္လိုေျဖရမယ္။ ဘယ္ေလာက္ကုန္က်စရိတ္ရွိတယ္ဆိုတာကို မသိခဲ့ဘူး။

အဲဒီအလုပ္မွာလည္း ႏွစ္ရက္ပဲလုပ္ျဖစ္လုိက္တယ္။

ယာယီဆိုေတာ့ ျပဳတ္ျပန္တယ္။

အလုပ္ျပဳတ္တာ သံုးႀကိမ္ေတာင္ရွိသြားၿပီ။

တစ္ႏွစ္အတြင္းသံုးႀကိမ္ဆိုေတာ့ ရိုးသလိုေတာင္ျဖစ္လာတယ္။

တစ္ခုေကာင္းတာက အလုပ္တစ္ခုမွာ အနည္းဆံုးပညာတစ္ခုေတာ့ရလိုက္တာပါပဲ။

ေငြလည္းရ ပညာလည္းရတယ္ဆိုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။

ကဲ…စာလည္းရွည္သြားၿပီ။

အေမပင္ပန္းမွာစိုးလို႕ပါ။

အေမနားလိုက္ပါအုန္း။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕(San Jose)၊

ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္(California)၊

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု (USA)၊

၁-၁၅-၂၀၁၂