" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၂၈..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိတရစာေရးလိုက္ပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္ဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ေဆာင္းတြင္းကာလပါပဲ။

ေတာ္ေတာ္ေအးတယ္အေမ။

တာခ်ီလိတ္ထက္ပိုေအးပါတယ္။ ဖါးကန္႕ထက္လည္းပိုေအးပါတယ္။

ေရခဲေလာက္ေအာင္ေတာ့ မေအးေပမယ့္ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္

သစ္ပင္တိုင္းဟာ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖစ္ေနၾကၿပီ။

ေဆာင္းဝင္စကာလတုန္းက သစ္ရြက္ေတြဟာဝါလာတယ္။ၿပီးေတာ့နီလာတယ္။

ၿပိဳင္တူဝါ၊ၿပိဳင္တူနီေတာ့ ပတ္ဝန္က်င္တစ္ခုလံုး ဝါ၊နီၿပိဳင္ေနၾကေတာ့

လွလိုက္တာလို႕ထင္ခဲ့မိတယ္။အခုေတာ့ အဲဒီအရြက္ေတြအားလံုးေႂကြကုန္ၾကၿပီ။

မလွပႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။အပင္တိုင္းဟာ ရိုးတံေတြသာက်န္ေတာ့တယ္။

အျခားျပည္နယ္ေတြမွာေတာ့ ေရေတြခဲေလာက္ေအာင္ကို ေအးတယ္လို႕ေျပာသံၾကားမိပါတယ္။

ဒီကယ္လီဖိုးနီးယားကေတာ့ သမုဒၵရာနဲ႕နီးလို႕ထင္ပါရဲ႕။

ဒီအေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ရာသီဥတုအမွ်တဆံုးေနရာတစ္ခုလို႕ေျပာၾကပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံကလာသူအဖို႕ေတာ့ အေအးဆံုးေနရာတစ္ခုလို႕ေျပာရမယ္ထင္တယ္။

တာခ်ီလိတ္ကဝယ္လာတဲ့အေႏြးထည္ေတြနဲ႕မလံုေလာက္လို႕အေႏြးထည္ထူထူထပ္ဝယ္ရတယ္။

ဒါေတာင္အျပင္ထြက္ရင္ တုန္ေနေအာင္ကိုခ်မ္းလွပါတယ္။

အစဥ္ေျပတဲ့အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ အိမ္မွာ Heaterလို႕ေခၚတဲ့အေႏြးေပးစက္ရွိေနတာပဲ။

အိမ္ေရာက္ရင္ေတာ့ အေႏြးေပးစက္ဖြင့္မွ ေနႏိုင္တယ္။

အေၾကာင္းမရွိရင္ အျပင္မထြက္ေတာ့ပါဘူး။

အခုေတာ့ အေမရိကန္မွာေနတဲ့လူေတြ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္

အျပင္လံုးဝမထြက္ပဲ အိမ္ထဲမွာပဲေနၾကတာကို သေဘာေပါက္စျပဳလာပါၿပီ။

ဘာဘဲေျပာေျပာ ရာသီဥတု ညီမွ်တဲ့ျမန္မာႏိုင္ငံကို ပိုလြမ္းလာမိတယ္။

သူမ်ားႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့မွ ကို္ယ့္ႏိုင္ငံဟာ ဘယ္ေလာက္လွပတယ္။

ဘယ္ေလာက္ေနထိုင္လို႕ေကာင္းတယ္ ဆိုတာကို ပိုၿပီးသေဘာေပါက္လာရပါတယ္။

အေမကိုေရာ၊ရြာကိုေရာ လြမ္းလွပါတယ္။

က်ေနာ့္အလုပ္ကေတာ့ က်ေနာ္ေနတဲ့ေနရာနဲ႕မိုင္ ငါးဆယ္ေလာက္ေဝးတဲ့ေနရာမွာရွိတယ္။

ဆန္ဖရန္စစၥကိုေလဆိပ္နဲ႕အနီးဆံုးၿမိဳ႕နယ္မွာအလုပ္လုပ္ရတယ္။

အလုပ္ကေတာ့ အိမ္မွာလိုက္ၿပီးလူနာကိုေစာင့္ေရွာက္ရတဲ့အလုပ္ပါ။

က်ေနာ့္ရဲ႕လူနာက အသက္(၈၃-ႏွစ္)ရွိတဲ့ျမန္မာ-တရုပ္အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။

ေရာဂါကေတာ့ အင္ဇိုင္းမားလို႕ေခၚတဲ့သက္ႀကီးသတိေမ့တဲ့ေရာဂါပါ။

ေဆးရံုမတက္ခင္တုန္းကေတာ့ သြားသြားလာလာရွိေသးတယ္။

ေဆးရံုကဆင္းလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ လႈပ္ကိုမလႈပ္ေတာ့ဘူး။

လႈပ္တာဆုိလို႕ ပါးစပ္တစ္ခုပဲရွိေတာ့တယ္။

ပါးစပ္ကေတာ့ တစ္ရံတစ္ခါမွာ တစ္ခုခုကိုေျပာေနတယ္။

ေရွ႕စကား၊ေနာက္စကားေတြလည္း အဆက္အစပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။

ဘာေျပာသလဲဆိုတာကို သိခ်င္လို႕ေမးရင္လည္း ျပန္မေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူး။

သားသမီးဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီသားသမီးေတြကိုမမွတ္မိေတာ့ဘူး။

သူ႕ဇနီးသည္ကိုေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

မလႈပ္ရွားႏို္င္ေတာ့ Bedsoreလို႕ေခၚတဲ့အနာေတြျဖစ္မွာစိုးလို႕

ႏွစ္နာရီကိုတစ္ႀကိမ္ေလာက္ကိုယ္ေနဟန္ထားကိုေျပာင္းေပးရတယ္။

ဒါေတာင္ က်ေနာ္မေရာက္ခင္တုန္းက

ၿမီးေညွာင့္ရိုးနားတစ္ဝိုက္မွာအနာေတြျဖစ္သြားလို႕ေဆးထည့္ေပးေနရတယ္။

လက္ေတြကေတာ့ အၿမဲတမ္းတုန္ေနတယ္။

လက္နဲ႕ကိုင္မိတဲ့အရာေတြကိုလည္း ပါးစပ္ထဲထည့္တယ္။ကိုက္တယ္။

အဲဒါကိုလည္း သတိထားေနရတယ္။

သတိကေတာ့ အေတာ္ေလးလြတ္ေနပါၿပီ။

အသိကလည္းမရွိသေလာက္ပါပဲ။

အသက္အရြယ္ႀကီးလာေတာ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လိုျပန္ျဖစ္လာတယ္။

ပါးစပ္ကအစားအစာကိုမစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။

အစားခြန္႕ရင္ငံုထားတာမ်ားတယ္။ မ်ိဳခ်ရေကာင္းမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး။

အငံုေကာင္းလို႕ သီးသြားၿပီးအသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းထဲအစာဝင္သြားလို႕

အဆုပ္အေအးပတ္ၿပီးေဆးရံုတင္လို္က္ရတယ္။

ေဆးရံုမွာေတာ့ အစာကိုပိုက္နဲ႕သြင္းေပးတယ္။

က်ေနာ္တို႕လက္ထက္တုန္းကေတာ့ ႏွာေခါင္းပိုက္နဲ႕အစာအိမ္ထဲကိုတိုက္ရုိက္သြင္းေပးတဲ့စံနစ္

ကိုအသံုးျပဳတယ္။အခုဒီမွာကေတာ့ အဲဒီလုိမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ခ်က္ရဲ႕အေပၚ၊အစာအိမ္ရဲ႕ေအာက္တည့္တည့္ေလာက္မွာ ဗိုက္ကိုေဖါက္လိုက္တယ္။

အစာႃပြန္ကိုအစာအိမ္ထဲတိုက္ရိုက္ထည့္တဲ့နည္းစံနစ္ကိုအသံုးျပဳတာကိုေတြ႕ရတယ္။

ဒီနည္းစံနစ္ကေတာ့ အခုလိုသတိမေကာင္းေတာ့တဲ့လူနာအတြက္ပိုေကာင္းတယ္။

ႏွာေခါင္းပိုက္က်ေတာ့ အေနခက္ေစတယ္။

လူနာက သတိမေကာင္းေတာ့ ခဏခဏဆြဲထုတ္လို႕ျပန္ျပန္ၿပီးတပ္ေပးရတာက

အလုပ္ပိုတစ္ခုလိုျဖစ္ေနတယ္။

အခုေတာ့ ဗိုက္ကတိုက္ရိုက္ေဖာက္ထည့္တဲ့နည္းစနစ္ကေတာ့

လူနာအတြက္ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစတယ္။

အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈပိုေကာင္းသလို လူနာက သတိလြတ္ၿပီးဆြဲထုတ္လိုက္မိရင္

အႏၱရာယ္လည္းပိုႀကီးတာေပါ့။အခန္႕မသင့္ရင္ ေသတဲ့အထိျဖစ္ႏိုင္တယ္။

အေကာင္းအဆိုးကေတာ့ ဒြန္တြဲေနတာပါပဲ။

အဲဒီပိုက္ကေနၿပီး ႏွစ္နာရီတစ္ႀကိမ္ေလာက္အရည္ျဖစ္တဲ့အစာေတြကိုထည့္ေပးရတယ္။

ေဆးရံုကညႊန္းၾကားထားတဲ့အစားအစာဆိုေတာ့ အာဟာရတန္ဖိုးျမင့္တယ္။

အလုပ္ရႈတ္သက္သာတယ္။

ေသာက္ရမယ့္ေဆးကိုေတာ့ နံနက္ပိုင္းမွာ တစ္ႀကိမ္ပဲတိုက္တယ္။

ေဆးလံုးေတြဆိုေတာ့ အားလံုးကိုေရာႀကိတ္လိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ေရနဲ႕ေဖ်ာ္လိုက္တယ္။

ေနာက္ အစာအိမ္ပိုက္နဲ႕ပဲ ထည့္လိုက္တယ္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္လာခဲ့တဲ့အလုပ္ဆိုေတာ့ မပင္ပန္းလွပါဘူး။

နည္းစံနစ္အသစ္ေတြကလည္း မခက္လွပါဘူး။ ျမင္တာနဲ႕သိသြားတာပါပဲ။

ကားတစ္စီးကိုေကာင္းေကာင္းေမာင္းတတ္ရင္

ကားတိုင္းကိုေမာင္းတတ္တဲ့သေဘာပါပဲ။

ကားတစ္စီးနဲ႕တစ္စီးကေတာ့ နည္းပညာနည္းနည္းခ်င္းစီကြာႏိုင္ေပမယ့္

အေျခခံသေဘာတရားကေတာ့ အတူတူပါပဲ။

ေဆးပညာကလည္း ဒီလိုပါပဲ။

လူ႕ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဖြဲ႕စည္းပံုကအတူတူပဲေလ။

လူမ်ိဳးမတူလို႕ဖြဲ႕စည္းပံုေျပာင္းလဲသြားတာမွ မဟုတ္တာ။

အေျခခံသေဘာတရားကေတာ့အတူတူပါပဲ။

ခက္လွတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕သတ္မွတ္ခ်က္ကိုက Certificate လက္မွတ္ကို အဓိကထားလြန္းလွတယ္။

အဲဒီ Certificate လက္မွတ္ကိုလည္း ေဒၚလာအမ်ားႀကီးနဲ႕ဝယ္ရမယ္ဆိုေတာ့

ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္သူအဖို႕ေရွ႕တိုးရခက္ခဲလွတယ္။

ဒီအေမရိကန္ႏိုင္ငံဟာလည္းေကာင္းတာေတြအမ်ားႀကီးရွိသလို

မေကာင္းတာေတြလည္းအမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။

ဒါကလည္း သဘာဝပါပဲ။

လူဘံုေလာကမွာ အားလံုးေကာင္းတဲ့ႏိုင္ငံ၊ အားလံုးေကာင္းတဲ့လူမ်ိဳး မရွိပါဘူး။

အားလံုးဟာ အေကာင္း၊အဆိုးဒြန္တြဲေနၾကစၿမဲပါ။

အေကာင္းေတြမ်ားတဲ့ႏိုင္ငံနဲ႕အဆိုးေတြမ်ားတဲ့ႏိုင္ငံေတာ့ကြာျခားႏိုင္ပါတယ္။

ဒီႏိုင္ငံနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး

အဆိုးေတြကိုေျပာၿပီးအခ်ိန္မကုန္ခ်င္လို႕သာ အေကာင္းေတြေရြးေျပာေနတာပါ။

(အဆိုးေတြကို သတင္းစာကေျပာပါလိမ့္မယ္)

အေကာင္းေတြထဲကလည္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္

အားက်၊အတုယူႏိုင္တဲ့အေကာင္းေတြသာေရြးေျပာျဖစ္တာပါ။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရာက္လို႕ ဒီႏိုင္ငံကိုအထင္ႀကီးသြားတာမ်ိဳးမျဖစ္သလို

ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုလည္း အထင္ေသးသြားတာမိိ်ဳးမျဖစ္ပါဘူး။

ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ဟာလည္းနည္းနည္းေလးမွ

ေလ်ာ့ပါးမသြားပါဘူးလို႕ေသေသခ်ာခ်ာေျပာႏိုင္ပါတယ္။

အခုက်ေနာ့္လူနာကိုပဲၾကည့္။

ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အစိုးရက ေဆးကုသစရိတ္ကိုေထာက္ပံ့တယ္။

ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္အိုရတယ္။

သက္သက္သာသာနာရတယ္။

ဒါေပမယ့္ မအိုေအာင္၊မနာေအာင္ေတာ့ ဘယ္အစိုးရမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။

ဘယ္သူမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။

အိုျခင္း၊နာျခင္းနဲ႕ေသျခင္းကေတာ့ လြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့တရားမွမဟုတ္တာ။

ဒါေတာင္ အေမရိကန္ေရာက္ၿပီးအေနၾကာတဲ့အဖြားအိုတစ္ဦးက

"ဒီမွာ အိုရ၊နာရတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊အားလံုးကို အစိုးရကတာဝန္ယူထားတယ္" လို႕

ေျပာေတာ့ အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႕ေျပာလိုက္မိေသးတယ္။

"အစိုးရကပိုက္ဆံပဲေထာက္ပံ့တာပါ။ ေဝဒနာကို လာၿပီးခံေပးတာမွ မဟုတ္တာ၊

ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ခံစားရတာကေရာ ေကာင္းလား" လို႕ျပန္ေမးေတာ့

အဖြားႀကီးက က်ေနာ့္ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးတယ္။

က်ေနာ္လည္း မဟုတ္တာေျပာတတ္သူေတြကို ျပန္ေမးခြန္းထုတ္တတ္တဲ့အက်င့္

ကိုျပင္ရအုန္းမယ္။ က်ေနာ္အေတြးက လူႀကီးေတြဆိုတာ လူငယ္ေတြအတြက္

မွန္တာ၊ဟုတ္တာေတြပဲေျပာေစခ်င္တာပါ။

တလြဲမာနေတြ၊အပိုႂကြားဝါတာေတြမလုပ္ေစခ်င္ေတာ့ေမးခြန္းထုတ္မိတာေပါ့။

ကံေကာင္းတာက က်ေနာ္အခုထိ ရြာျပင္ထြက္မေနရေသးတာပါပဲ။

က်ေနာ္ဟာ ဆိုဆံုးမ,လြယ္ကူသူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။

ဘယ္သူမဆို ဆိုဆံုးမ,လြယ္ကူသူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္တယ္လို႕

အေမကေျပာခဲ့တာကိုလည္း မေမ့ပါဘူး။

ကဲ...က်ေနာ္နားလိုက္ဦးမယ္။

အေမက်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါေနာ္။

က်ေနာ္တို႕မိသားစုေနေကာင္းၾကပါတယ္။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

ဆန္ဟိုေဆး(San Jose)

ကယ္လီဖိုးနီးယား(California)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)

၁-၂၅-၂၀၁၂