သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သားသတိတရစာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမေနမေကာင္းဘူးလို႕ေျပာသံၾကားေတာ့ စိတ္ပူမိပါတယ္။
က်န္းမာေရးဟာ တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ ပိုပိုၿပီး
အေရးႀကီးလာတယ္ဆိုတာကို သိလာရတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာလည္း က်န္းမာေရးစရိတ္ကႀကီးတာပါပဲ။
အခု အထူးကုေဆးရံုေတြေပၚလာတယ္။
အေရးေပၚကိစၥဆိုရင္ေတာ့ အရင္ကလို တန္းစီစရာမလိုတဲ့အတြက္
ေကာင္းတယ္လို႕ေျပာႏိုင္ေပမယ့္
က်န္းမာေရးကုန္က်စရိတ္ေတြက တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ႀကီးမားလာေတာ့
က်န္းမာေရးကို အၿမဲတမ္းဂရုစိုက္ဖို႕ပိုလိုလာတယ္။
က်န္းမာေအာင္ေနဖို႕ဆိုတာက ခက္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
မတည့္တာမစားနဲ႕ေပါ့၊
တည့္တဲ့အစားအစာကိုေတာင္ သင့္ရုံပဲစားေပါ့အေမ။
ဒါက ရုပ္နဲ႕ဆိုင္တဲ့က်န္းမာေရး။
စိတ္နဲ႕ဆိုင္တဲ့က်န္းမာေရးကေတာ့
ေဒါသမထြက္ေအာင္ထိန္းသိမ္းေပါ့အေမ။
ေဒါသထြက္ၿပီဆိုရင္လည္း ေဒါသထြက္ေနမွန္းသိေပါ့။
သိၿပီးဆိုရင္ ေဒါသရဲ႕အရွိန္က က်သြားတယ္။
ဒီအေၾကာင္းေတြကို သိတာကလြယ္ေပမယ့္
တကယ္တန္းက်င့္ႀကံဖို႕ေတာ့ ထင္သေလာက္မလြယ္လွဘူး။
ေဒါသအေၾကာင္းေျပာရအုန္းမယ္။
ဆရာတစ္ဦးကေျပာဖူးတယ္။
သာမန္လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေသြး
၂-စီစီ(2-cc)ကို စုတ္ယူၿပီး
စမ္းသပ္ခံႂကြက္ျဖဴေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕ကိုယ္ခႏၶာထဲကို
ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။
ႂကြက္ျဖဴေလးဘာမွမျဖစ္ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလူကိုပဲ ေဒါသထြက္ေအာင္လုပ္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ သူ႕ရဲ႕ေသြး ၂-စီစီကိုပဲ ေဆးထိုးႁပြန္နဲ႕စုတ္ၿပီး၊
အဲဒီႂကြက္ျဖဴေလးကို ထိုးသြင္းလိုက္တဲ့အခါမွာ
အဲဒီႂကြက္ျဖဴေလးဟာ ၂-မိနစ္အတြင္းမွာပဲ
ဆန္႕ငင္ဆန္႕ငင္ျဖစ္ၿပီး ေသသြားတယ္။
အဲဒီစမ္းသပ္္မႈကသိရတာက ေဒါသထြက္လာတဲ့အခါ
လူ႕ကိုယ္ခႏၶာထဲကေန အဆိပ္ေတြထြက္လာတယ္။
ေဒါသေၾကာင့္ ထြက္လာတဲ့အဆိပ္ကိုေတာ့
အရြယ္ငယ္တဲ့သတၱဝါကေတာ့ မခံႏိုင္ဘူး။
လူကလတ္တေလာခံႏိုင္ေပမယ့္ တာရွည္မွာ
က်န္းမာေရးကိုထိခိုက္လာေစပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္
ေဒါသမထြက္နဲ႕လို႕လူတုိင္းကိုသတိေပးေနရတယ္။
လူတိုင္းကိုသတိေပးရသလို
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း သတိေပးေနရတာပါပဲ။
စိတ္ဆင္းရဲတာလည္း
တရားကိုယ္အားျဖင့္ေတာ့ ေဒါသပါပဲ။
သတိ၊ဥာဏ္ရွိရင္ က်န္းမာေအာင္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ပါတယ္။
အေမရိကားကိုေရာက္တာေျခာက္လေက်ာ္လာခဲ့ေပမယ့္
အေမအတြက္ေငြတစ္ႀကိမ္ပဲပို႕ေပးႏိုင္တဲ့အတြက္
စိတ္မေကာင္းပါဘူးအေမ။
က်ေနာ္တို႕ကယ္လီဖိုးနီးယားကိုေရာက္ေတာ့
ေရာက္စဆိုေတာ့ ဘာအလုပ္မွေတာ့မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး။
အားေနတယ္။ ဒီေတာ့ မိန္းမရဲ႕အမက
သူ႕ရဲ႕စတိုးဆိုင္ကိုေခၚသြားတယ္။
မိန္းမအလုပ္မရခင္မွာ ေတာ့
လိုရမယ္ရဆိုၿပီး
ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕စာရင္းသြင္းတဲ့အလုပ္ကို
ဝိုင္းကူလုပ္ေပးတယ္။
သံုး-ေလး-ရက္အတြင္းမွာပဲ မိန္းမက
လုပ္တတ္သြားၿပီ။
က်ေနာ္ကေတာ့ ကုိယ့္ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕အလုပ္ရႈတ္ေနလို႕
မတတ္လိုက္ဘူး။
တစ္ပတ္ေက်ာ္လာေတာ့ မိန္းမက
ဂ်ပန္အစားအေသာက္လုပ္ငန္းတစ္ခုျဖစ္တဲ့
ဆူရွီးဆိုင္မွာ အလုပ္ရသြားတယ္။
က်ေနာ္ကအလုပ္မရေသးဘူး။
အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႕ေတြးရင္ေတာ့
အလုပ္မရတာဟာလည္း
ေကာင္းဖို႕ျဖစ္လာတာပါပဲ။
စာဖတ္ျဖစ္တယ္။စာေတြေရးျဖစ္တယ္။
ကိုယ္ဝါသနာပါရာအလုပ္ကို
စိတ္တိုင္းက်လုပ္ခြင့္ရတာကိုက
ကံေကာင္းလို႕ျဖစ္လာတဲ့အခြင့္အေရးပဲမဟုတ္လား။
မိန္းမကၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႕
သူမရဲ႕လုပ္စာကို ထိုင္စားခြင့္ေပးထားတာဟာလည္း
ကံေကာင္းတာပဲမဟုတ္လား။
ေယာက်ာ္းကို
မိန္းမကေစတနာေကာင္းနဲ႕လုပ္ေကၽြးခြင့္ရတာကို ကုသိုလ္လို႕ထင္ေပမယ့္
မိန္းမရဲ႕အမ်ိဳးေတြက ‘ေယာက်ာ္းျဖစ္ၿပီး မိန္းမလုပ္စာကို
ထိုင္စားေနတယ္’ လို႕ထင္ေနၾကတယ္။
ေျပာေနၾကတယ္။ၾကားတာေပါ့။
နံရံေတြမွာနားရွိတယ္ေလ။
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့
တစ္ခ်ိန္လံုးအလုပ္ရွာဖို႕ခ်ည္း ေျပာေနတယ္။
တစ္ခ်ိန္လံုးကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ
အလုပ္ေလွ်ာက္ဖို႕တို္က္တြန္းေနတယ္။
ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ေနေတာ့
မခံခ်ိ၊မခံသာေအာင္ေျပာေနတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္
အဲဒီအသံကိုခ်ည္းေန႕စဥ္ေန႕တိုင္းၾကားေနရေတာ့
စိတ္ရႈတ္လာတယ္။ စိတ္ပ်က္လာတယ္။
အိမ္မွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဘယ္သြားရမွန္းလည္းမသိဘူး။
မိန္းမအလုပ္ရွိရာ
ေနရာမွာသြားထိုင္ေနမိတယ္။
အၿမဲတမ္းက်ေတာ့လည္းမေကာင္းျပန္ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ ကားထဲမွာပဲ စာဖတ္ျဖစ္တယ္။
ကားဟာ အိမ္ျဖစ္လာတယ္။အရိပ္ေကာင္းတဲ့သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ
ကားကိုထိုးၿပီး
စာဖတ္ရတာလည္းအရသာတစ္မ်ိဳးပါပဲ။
တစ္ေနကုန္ဆိုေတာ့လည္း ေညာင္းလာတယ္။
ေန႕လည္ဖက္ဆိုရင္ ပူတယ္။
တာရွည္ဆိုေတာ့ မေကာင္းျပန္ဘူး။
အိမ္မွာ ရတဲ့အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ
တစ္ေနကုန္ အျပင္မထြက္ပဲ
စာဖတ္တယ္။ စာေရးတယ္။ တစ္ရံတစ္ခါ
အိပ္တယ္။
ဒါလည္း အေျပာမလြတ္ပါဘူး။
'အခန္းထဲမွာပဲ ေနလို႕မရဘူး' တဲ့။
'ရူးသြားမယ္'တဲ့။
အို…စံုေနတာပါပဲအေမရာ။
စိတ္ရႈတ္စရာစကားေတြကိုျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီသင္ခန္းစာကို က်ေနာ္ငယ္ငယ္က
မရခဲ့ဖူးဘူး။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို
ပညာေပးေနသလားလို႕ေတာင္ေတြးလာမိတယ္။
အဲဒါနဲ႕ပဲ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့
က်ေနာ္စာၾကည့္တိုက္ကို ရွာေတြ႕သြားတယ္။
စာၾကည့္တိုက္ကိုေတြ႕ေတာ့
ဝမ္းသာလိုက္တာ။
ဒါေပမယ့္ စဦးပိုင္းမွာ မဝင္ရဲခဲ့ဘူး။
ကိုယ္က အဂၤလိပ္စကားမွာ အားနည္းေတာ့
ဘယ္လိုေမးၿပီး၊ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႕ကို
ျဖတ္သြား၊ျဖတ္လာတာက
အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲအေမရာ။
သတိၱကိုေမြးရတယ္။
အသက္ကိုျပင္းျပင္းရႈ၊
အေမသြန္သင္ခဲ့တဲ့အတိုင္းပါပဲ။
“
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အဖိုးအတန္ဆံုးပိုင္ဆိုင္မႈဆိုတာ သူ႕ရဲ႕သတၱိပဲသားရယ္။
သားမွာ သတိၱသာ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္
အေျခအေနေတြ ဘယ္လိုမဲေမွာင္ေနပါေလ့ေစ၊
အဲဒီအေမွာင္ကို
ၿဖိဳခြင္းႏိုင္ပါတယ္”လို႕အေမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့စကားကို
ႏွလံုးသြင္းၿပီး၊ပါစပ္ကလည္း
ရြတ္ၿပီးဝင္ရတာေပါ့။
ကိုယ္ေၾကာက္သေလာက္လည္း ေၾကာက္စရာမေကာင္းဘူးဆိုတာကို
ဝင္ၾကည့္ေတာ့မွသိရတယ္။
ကိုယ္သိသလိုေမးလိုက္တာပါပဲ။
ေမးေတာ့လည္း သူတို႕က
ေဖါေဖါေရြေရြနဲ႕ျပန္တုန္႕ျပန္ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း အိမ္မွာ
မေနခ်င္တိုင္းကိုသြားျဖစ္တဲ့ေနရာတစ္ခုျဖစ္လာတယ္။
အေမရိကားေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း...
"စိတ္အခ်မ္းသာဆံုးအခ်ိန္တစ္ခုကိုေျပာပါ"
ဆိုရင္
စာၾကည့္တိုက္ကိုသြားတဲ့အခ်ိန္လို႕ေတာင္ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။
စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ စာအုပ္ေတြက
မိ်ဳးစံုလြန္းလွတယ္။
စာဖတ္ဖို႕၊စာေရးဖို႕ေနရာေတြလည္းျပည့္စံုတယ္။
ေလေအးစက္လည္းတပ္ထားေတာ့အစဥ္ေျပတယ္။
စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ သဲကႏၱာရထဲက
အိုေအစစ္ပါလို႕ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အဆိုးေတြေတြ႕ၿပီးရင္အေကာင္းေတြေတြ႕ရစၿမဲပဲဆိုတဲ့
သင္ခန္းစာကိုလည္းရလာပါတယ္။
ကဲ…အေမေရ
အေမနဲ႕နီးစပ္တဲ့လူေတြကိုေျပာလိုက္စမ္းပါ။
က်ေနာ္ကေျပာလိုက္တယ္လို႕။
“
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္းယံုၾကည္မႈရွိမယ္။
စိန္ေခၚမႈေတြကိုလည္း ႏွစ္သက္မယ္။
ဘာကိုဘဲျဖစ္ျဖစ္
ရင္ဆိုင္ဖို႕အဆင္သင့္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္
အေမရိကားကိုလာျဖစ္ေအာင္လာဖို႕တိုက္တြန္းလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
အေမရိကားဆိုတာ
အခက္အခဲနဲ႕အခြင့္အလမ္းဒြန္တြဲေနတဲ့ေနရာတစ္ခုျဖစ္တယ္
ဆိုတာကို
တျဖည္းျဖည္းသိလာခဲ့လို႕ေျပာလိုက္တာပါ။”လို႕။
အေမေရ.....
စာလည္းရွည္သြားၿပီထင္ရဲ႕။
အေမမ်က္မွန္ကိုခၽြတ္လိုက္ပါအုန္း။
က်ေနာ္ေျပာတာကို အေမရဲ႕သားသမီးေတြ၊
ေျမးေတြ၊ျမစ္ေတြကိုေခၚၿပီး
ေျပာလိုက္ပါအုန္း။
အေမက်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါေနာ္။
အေမကိုခ်စ္တဲ့သား...
ေအာင္ဝင္းဟိန္း၊
ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕(San Jose)
ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္(California)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)
၉-၂၆-၂၀၁၁
