သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သားသတိရစြာျဖင့္စာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမေနေကာင္းလား
က်န္းမာေရးက အေရးႀကီးတယ္အေမ၊
အေမသာ က်န္းက်န္းမာမာရွိေနရင္ က်ေနာ္ျမန္မာျပည္ကို
ျပန္လာတဲ့အခါ
အေမနဲ႕အတူ အေမေခၚခ်င္တဲ့ လူေတြကို ေခၚၿပီး
ျမန္မာျပည္အႏွံ႕ ဘုရားဖူးဖို႕စိတ္ကူးရွိေနလို႕ပါ။
က်ေနာ္ အေမရိကားမွာ ကားကိုေကာင္းေကာင္းေမာင္းတတ္ေနၿပီအေမ။
က်ေနာ္တို႕ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ကိုေရာက္လာတယ္။
ေနရာသစ္ဟာ ကမၻာသစ္ပါပဲ။
တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာဆိုေတာ့ ဘာေျပာေျပာ ထူးဆန္းတာေတြေတာ့
အမ်ားႀကီးေပါ့အေမ။
ျမင္ကြင္းတိုင္းဟာ အသစ္ျဖစ္ေနတယ္။
က်ေနာ္တို႕ေရာက္ေနတဲ့ေနရာက ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္လည္းမဟုတ္ဘူး။
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ အထပ္ျမင့္ျမင့္တိုက္ေတြမရွိလို႕ပါပဲ။
ေတာရြာလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။
ဒီမွာေနတဲ့လူေတြက သူတို႕ေနတဲ့ေနရာက
ၿမိဳ႕ႀကီးလို႕ေျပာေနျပန္တယ္။
ဘာဘဲေျပာေျပာ အေမရိကန္မွာက ေတာနဲ႕ၿမိဳ႕က
ကြာျခားခ်က္သိပ္မရွိေတာ့
ျငင္းေနလို႕လည္း ဘာမွမထူးပါဘူး။
ကားေတြက အိမ္တိုင္းမွာ တစ္စီးမကရွိတယ္။
ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာကို အခ်ိန္မေရြးသြားလုိ႕ရတယ္။
လူတိုင္း အိမ္ကေနၿပီး ေစ်းဝယ္လို႕ရတယ္။
အင္တာနက္ကအိမ္တိုင္းမွာရွိေနတယ္။
ကြန္ပ်ဴတာက လူတိုင္းမွာရွိေနတယ္။
စဥ္းစားမိေသးတယ္။
ကားနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ပညာပဲျဖစ္ျဖစ္၊
ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ပညာပဲျဖစ္ျဖစ္၊
ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္တတ္ေျမာက္ထားခဲ့ရင္
စား၊ဝတ္၊ေနေရးကေတာ့ ဘာမွေၾကာက္စရာမလိုဘူးလို႕ေတြးမိတယ္။
ခက္တာက အဲဒါေတြကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္မတတ္ထားေတာ့ခက္တယ္။
ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ပညာကလည္း လူေတြနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ပညာျဖစ္ေနတယ္။
လူေတြဆိုတာလည္း စိတ္ေနသေဘာထားအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ဆိုေတာ့
လိုရင္တစ္မ်ိဳး၊မလိုရင္တစ္မ်ိဳးဆိုေတာ့
က်ေနာ္တတ္ထားတဲ့ပညာက ဒီမွာက ထင္သေလာက္အရာေရာက္မေနဘူး။
တရားစြဲမွာေၾကာက္တာနဲ႕ ဆရာဝန္ေတြဟာ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႕သာ
အလုပ္လုပ္တာကိုေတြ႕ရတယ္။
တစ္ဦးခ်င္းအေနနဲ႕ ေဆးခန္းဖြင့္တာကို မေတြ႕ရသေလာက္ပါပဲ။
ကယ္လီဖိုးနီးယားေရာက္တာနဲ႕အရင္ဆံုးလုပ္ရတဲ့အလုပ္က
ကားေမာင္းေလ့က်င့္ရတာပဲ။
အေမရိကန္မွာက ျပည္နယ္တိုင္းမွာ သူတို႕ကိုယ္ပိုင္ဥပေဒဆိုတာရွိေနတယ္။
ကာရိုလိုင္းနား(ေျမာက္)က ကားေမာင္းလိုင္စင္ရလာတယ္ဆိုေပမယ့္
ကယ္လီဖိုးနီးယားေရာက္ေတာ့
ကားေမာင္းလိုင္စင္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီးယာဥ္စည္းကမ္း၊လမ္းစည္းကမ္းကိုျပန္ေျဖရမယ္တဲ့။
Road Test
လို႕ေခၚတဲ့ကားေမာင္းစစ္ေဆးမႈကိုေတာ့ျပန္ေျဖစရာမလိုဘူးတဲ့။
ဒီေတာ့ လမ္းစည္းကမ္း၊ယာဥ္စည္းကမ္းကိုျပန္ေျဖဖို႕စာျပန္ဖတ္ရျပန္တယ္။
စာမက်က္ခ်င္ေပမယ့္ စာျပန္က်က္ရျပန္တယ္။
ကာရိုးလိုင္းနားမွာ ပူပူေႏြးေႏြးေလးက်က္/ဖတ္လာေတာ့
အစဥ္ေျပမယ္လို႕ထင္ေပမယ့္
တကယ္တန္းျပန္ေျဖေတာ့ ပထမအႀကိမ္မွာ က်တယ္။
ေမးခြန္းက ကာရိုးလိုင္းနားမွာထက္ခက္ေနသလိုပဲ။
မလုပ္လို႕ကလည္းမျဖစ္ေတာ့ ခက္ေနယံုနဲ႕ရပ္ေနလို႕မရဘူးေလ။
ဒီေတာ့ မနံက္ျဖန္ဆိုတာ ဘာျဖစ္လာမွန္းမသိေသးဘူး။
အခ်ိန္ရွိတုန္း စာေတြကို ေန႕ေန႕ညည ဖတ္/က်က္လိုက္တယ္။
ဆရာဝန္္ဆိုေတာ့ အေလ့အက်င့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ေနာက္ခုႏွစ္ရက္မွာျပန္ေျဖေတာ့ ေအာင္တယ္။
ႏွစ္ခါေျဖေတာ့ပိုမွတ္မိတာေပါ့ေလ။
စာေမးပြဲမေအာင္ခင္မွာဘဲ ကားကဝယ္ျဖစ္ေနၿပီ။
ဒီမွာက ကားကမရွိမျဖစ္အရာျဖစ္ေနတယ္။
လူတိုင္းကိုယ္စီကအလုပ္ရွိေနေတာ့
သူ႕တို႕အလုပ္နဲ႕သူတို႕ကရႈတ္ေနေတာ့
ဧည့္သည္ကိုလည္း အေရးမလုပ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။
အလုပ္ကျပန္လာေတာ့မွ အသက္ဝဝရႈၿပီး
ဧည့္သည္ကိုစကားေျပာႏိုင္ၾကတယ္။
သူတို႕ကိုၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ပါအသက္ရႈၾကတ္လွပါတယ္။
အဲဒါဟာ အေမရိကန္စတိုင္လားလို႕ေတာင္ထင္လာမိတယ္။
သူတို႕က အလုပ္ကို လုလုပ္ေနသလိုပဲ။
မလုပ္လို႕ကလည္း မရဘူးေလ။
သိရသေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ကလည္းအေႂကြးနဲ႕ဝယ္ထားတယ္။
ကားလည္းအေႂကြး၊
လက္ပတ္နာရီလည္းအေႂကြး၊
အိပ္ယာ၊ကုတင္လည္းအေႂကြး၊
အေႂကြးနဲ႕ရတာမွန္သမွ်ကို အေႂကြးနဲ႕ဝယ္ထားေတာ့
အဲဒီအေႂကြးကို ဆပ္ေနရေတာ့ အလုပ္ကို
ဒီေလာက္လုပ္မွ အေႂကြးဆပ္ႏိုင္မယ္ဆိုေတာ့ လုပ္ရၿပီေလ။
အေမရိကန္မွာရွိတဲ့လူေတြရဲ႕လူေနမႈစံနစ္ကျမင့္တယ္။
အဲဒီလိုျမင့္ေအာင္လည္း အစိုးရက လုပ္ေပးထားတယ္။
ယံုၾကည္ရင္ ဘဏ္ကေငြေခ်းတယ္။
ဘာမဆိုအေႂကြးနဲ႕ဝယ္လို႕ရတယ္။
အရင္းနဲ႕အတိုးကို တစ္ေျဖးေျဖးျပန္ဆပ္ေနရေတာ့
လူေနမႈကေတာ့ ျမင့္ပါရဲ႕။
လူေတြကေတာ့ စက္ရုပ္ေတြလို အလုပ္လုပ္ေနၾကရတယ္။
ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ျမင့္သထက္ျမင့္ေအာင္လုပ္ေနရတာနဲ႕
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ျမင့္ေအာင္လုပ္ဖို႕အခ်ိန္မက်န္ေတာ့ဘူး။
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာေတာ့ ေအာက္တန္းက်ေနတယ္(lower level
)လို႕ေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။
တန္ရာတန္ေၾကးမေပးပဲ လိုခ်င္စိတ္ေတြမ်ားေနတာကို သတိထားမိတယ္။
ဘယ္သူ႕ဆီကျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းပံုျဖတ္ရမွာ
ဝန္မေလးၾကတာကိုလည္းေတြ႕ရျပန္တယ္။
တစ္ခ်ိန္လံုး ေငြအေၾကာင္းပဲေျပာေနတာေတြ႕ရတယ္။
ေနာက္ပိုင္းအေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္းေျပာျပပါ့မယ္။
က်ေနာ္တို႕လည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ မရွိမျဖစ္ ျဖစ္တဲ့ကားကို
ျမန္မာျပည္ကပါလာတဲ့ေငြနဲ႕ဝယ္လိုက္ရတယ္။
ေငြကမေလာက္ေတာ့ တစ္လအေႂကြးနဲ႕လက္က်န္ေငြကို
ထားၿပီးဝယ္လိုက္ရတယ္။
အရင္ဆံုး အေႂကြးနဲ႕စခဲ့ရတာပါပဲ။
အေမရိကန္မွာက ကားက ဖိနပ္ျဖစ္ေနတယ္။
အျပင္ထြက္ရင္ ဖိနပ္မရွိလို႕မျဖစ္ဘူးေလ။
အလုပ္ရိွရာကို ဘယ္သူကမွလည္း လိုက္မပို႕ႏိုင္ဘူး။
အလုပ္ကလည္းေဝးတဲ့ေနရာမွာဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
အလုပ္မလုပ္ပဲေနလို႕လည္းမျဖစ္ဘူး။
အလုပ္မရွိရင္ ေငြမရွိဘူးေလ။
ေငြမရွိရင္ စားဖို႕၊ဝတ္ဖို႕၊ေနဖို႕ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
အဲဒီေတာ့အလုပ္က လုပ္မွျဖစ္မယ္၊
အလုပ္ကိုသြားဖို႕က ကားကလည္းရွိမွျဖစ္မယ္။
ဘတ္စ္ကားမရွိဘူးလားလို႕ေမးရင္ ရွိတယ္။
အစဥ္မေျပဘူး။
နာရီဝက္မွတစ္စီးႏႈန္းလာတယ္။
စီးတဲ့လူကတစ္ေယာက္၊ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပဲေတြ႕ရတယ္။
ရန္ကုန္လိုေတြးလို႕ေတာ့မရဘူး။
အလုပ္ရွိရာကို ဘတ္စ္ကားစီးရင္ အနည္းဆံုးႏွစ္ဆင့္၊သံုးဆင့္စီးရတယ္။
အဲဒီဘတ္စ္ကားခက မ်ားတယ္။
လခရဲ႕အစိတ္အပိုင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါသြားမယ္။
အခိ်န္ၾကာတယ္။
ကားဝယ္တာက အဲဒီထက္အမ်ားႀကီးပိုလြယ္ေနရင္
ဘာလုပ္မလဲ။
ကားဝယ္ျဖစ္သြားတာေပါ့။
ကယ္လီဖိုးနီးယားေရာက္ၿပီတစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ
ယံုယံုက အလုပ္ရသြားတယ္။
ဆူရီွး(ဂ်ပန္အစားအစာ)အလုပ္မွာပါ။
ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္အလုပ္ရသြားတယ္ဆိုေတာ့ေတာ္ေသးတာေပါ့။
သူအလုပ္ရသြားလို႕လည္း ကားေရာင္းသူေတြက
တစ္လဆိုင္းအေႂကြးေပးရဲတာပါ။
သူ႕အလုပ္က တစ္လကို ျမန္မာေငြနဲ႕သိန္းႏွစ္ဆယ္နီးပါးရတယ္။
သိပ္ေတာ့အထင္ႀကီးမေနနဲ႕အုန္း။
အေမရိကန္ရဲ႕လူေနမႈစံနစ္က အဲဒီေငြက
ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းေတာင္မသိဘူးဆိုတာ
ေနာက္ေတာ့တျဖည္းျဖည္းသိလာတယ္။
ယံုယံုကအလုပ္ရသြားတယ္။
သူမရဲ႕လစာနဲ႕ကားဝယ္ျဖစ္သြားတယ္။
က်ေနာ္က ကားလိုင္စင္ရလာတယ္။
ဒီေတာ့ ဇာတ္လမ္းရဲ႕အစမွာပဲ က်ေနာ္ဟာ ကားဒရိုင္ဘာျဖစ္လာရပါတယ္။
အေမေရ…ေတာ္ေသးတာက က်ေနာ္က က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ဇနီးသည္ကို
အႀကိဳအပို႕လုပ္ရတဲ့ဒရိုင္ဘာျဖစ္သြားတာပဲ။
ေက်နပ္ပါတယ္အေမ၊
အေမလည္းေက်နပ္ၿပံဳးေလးၿပံဳးေနမယ္ထင္ပါတယ္။
ယံုယံုကို သြားႀကိဳဖို႕အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီအေမေရ႕။
ေနာက္မ်ားမွ အေမ့ဆီကိုအေမရိကန္အေၾကာင္းဆက္ေျပာျပပါ့မယ္။
ဒါပဲေနာ္
ခ်စ္တဲ့အေမရဲ႕သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း၊
ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕(San Jose)
ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္(California)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)
