က်ေနာ္ရဲ႕အေဖနဲ႕အေမဟာ မၾကာခဏဆိုသလို ရန္ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။
သူတို႕ရန္ျဖစ္ၾကတဲ့အခါတိုင္း က်ေနာ္စိတ္ဟာ တင္းက်ပ္လာတတ္ပါတယ္။
အေဖနဲ႕အေမကို က်ေနာ္ မမုန္းပါ။
ဒါေပမယ့္ သူတို႕အသံကို မၾကားခ်င္ေတာ့ပါ။ သူတို႕နဲ႕ေဝးရာကို ေျပးခ်င္မိပါတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ က်ေနာ္ဟာ ေျမေအာက္ခန္းကိုဆင္းခဲ့တယ္။
ဒီအခန္းေလးထဲမွာ က်ေနာ္ဝါသနာပါတဲ့ ေဟာ္ကီကစားဖို႕ ပစၥည္းေတြ အျပည့္အစံုရွိေနပါတယ္။
အဲဒီလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာဆိုရင္ ေဘာလံုးတစ္လံုးကို ဆြဲယူၿပီး ရုိက္တံနဲ႕ နံရံဆီကို ရုိက္ထည့္လိုက္ပါတယ္။
နံရံႀကီးကို က်ေနာ္ရဲ႕အေထြေထြမေက်နပ္မႈ အျဖစ္သေဘာထားၿပီး တအားလႊဲရုိက္လိုက္ပါတယ္။
တစ္ခ်က္……......
ႏွစ္ခ်က္…………...
သံုးခ်က္…………...။
နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ေနသာထိုင္သာရွိသြားတယ္။
ေလးေနတဲ့ စိတ္ေတြ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းသြားတယ္။
ဒီေျမေအာက္ခန္းေလးဟာ က်ေနာ္ရဲ႕“နားခိုရာ”ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္ဟာ ေဟာ္ကီခ်န္ပီယံ ျဖစ္လာပါတယ္။
အခုဆိုရင္ က်ေနာ္ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးလည္း အရင္ကေလာက္ ရန္မျဖစ္ၾကေတာ့ပါ။
“နားခိုရာ”ရဲ႕ ေက်းဇူးျဖစ္ပါတယ္။
ဒါဟာ ကေနဒါက ေဟာ္ကီခ်န္ပီယံ “သီအိုဒိုရဲ႕ငယ္ဘဝ” အေတြ႕အႀကံဳျဖစ္ပါတယ္။
ဘဝမွာ အစဥ္မေျပမႈဆိုတာ လူတိုင္းႀကံဳၾကရမွာပါ။
အစဥ္မေျပမႈႀကံဳတိုင္း စိတ္ဓါတ္က်ၿပီး ဘာမွမလုပ္ပဲေနရင္ေတာ့
ဘာမွလည္းျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ေဒါသျဖစ္ၿပီးေပါက္ကြဲေနရင္လည္း ေမာရုံပဲအဖတ္တင္လိမ့္မယ္။
ကဲ……ဒီလိုဆို ဘာလုပ္မလဲ?
ဝါသနာပါတာ တစ္ခုခုကို စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ေနဖို႕လိုလိမ့္မယ္။
ဝါသနာဆိုလို႕ ကိုယ္ကိုေရာ၊ အမ်ားကို ပါ မထိခိုက္ႏိုင္တဲ့အလုပ္မ်ိဳးျဖစ္ဖို႕ေတာ့လိုသေပါ့့ေလ။
ဝါသနာကို ေရြးခ်ယ္တာ
အေကာင္းဆံုးျဖစ္လာမွာအမွန္ပါပဲ။
No comments:
Post a Comment