တစ္ခါတုန္းက
ေတာတစ္ေတာမွာ
ျခေသၤ့တစ္ေကာင္ ႀကီးစိုးေနတယ္။
အဲဒီျခေသၤ့ဟာ
ဆာေလာင္လာတဲ့အခါ ေတာထဲမွာရွိတဲ့သားေကာင္ေတြကို
ဖမ္းစားတယ္။
သားေကာင္မ်ိဳးစံုဟာ ေသမွာေၾကာက္တဲ့အတြက္ လြတ္ရိုးလြတ္ျငား ထြက္ေျပးရင္း
တစ္ေကာင္နဲ႕တစ္ေကာင္
တိုက္ၾက၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႕တိုက္ၾကနဲ႕အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေသၾကတယ္။
ျခေသၤ့စားတာက
တစ္ေကာင္ထဲ။ ေသတာက အေကာင္မ်ားစြာျဖစ္ေနတာေၾကာင့္
ေတာမွာရွိတဲ့တိရိစၦာန္ေတြ
အစည္းအေဝးလုပ္ၾကတယ္။
ေနာက္ဆံုးယုန္တစ္ေကာင္ေျပာတာက
“ေန႕တိုင္း ျခေသၤ့က သားေကာင္တစ္ေကာင္က် စားေနတယ္။
ေသမွာေၾကာက္ေတာ့
ထြက္ေျပးရင္း တိုက္ခိုက္မိေတာ့ ပိုေသၾကတယ္။
အဲဒီလိုမျဖစ္ေအာင္
မဲႏႈိက္မယ္။ မဲေပါက္သူက ျခေသၤ့ဆီကိုသြားၿပီး အစားခံမယ္။
ဒီလိုဆိုရင္
က်န္တဲ့တိရိစၦာန္ေတြ မေသေၾကၾကေတာ့ဘူးေပါ့” လို႕ေျပာတယ္။
ယုန္ႀကီးေျပာတဲ့အတိုင္း
တိရိစၦာန္ေတြက သေဘာတူၾကတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ ယုန္ႀကီးက
ျခေသၤ့ကို သြားေျပာျပတယ္။
ျခေသၤ့က သေဘာတူတယ္။
အခ်ိန္ကိုေတာ့ သတ္မွတ္ေပးလိုက္တယ္ ။
ေန႕လည္ ၁၂-နာရီတိတိမွာ
ေရာက္ေအာင္လာရမယ္လို႕ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီစံနစ္အတိုင္းပဲ
ျခေသၤ့ဆီကို မဲေပါက္သူက တစ္ေန႕တစ္ေကာင္က် သြားအစားခံတယ္။
ျခေသၤ့ကလည္း
သက္သက္သာသာနဲ႕စားေသာက္ေနရတာကို သေဘာေတြ႕ေနတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့
သမင္မေလးတစ္ေကာင္ မဲေပါက္တယ္။
သမင္မေလးက သူမမွာ
ကိုယ္ဝန္ရွိေနတယ္။
သားသမီးေလးေမြးၿပီးမွ အစားခံခ်င္တယ္လို႕ ယံုကိုငိုၿပီးေတာင္းဆိုတယ္။
ေသတဲ့အလုပ္မ်ိဳးဟာ
ဘယ္သူမွ အစားဝင္ခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္ပဲ
ျခေသၤ့ရဲ႔႕အစားခံဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ ျခေသၤ့ဆီကို
ယံုကသြားတယ္။
အစားခံေနက်
ေန႕လည္ ၁၂-နာရီလည္းေရာက္မလာ။
ေန႕လည္ ၁-နာရီလည္း
ယံုေရာက္မလာ။
ေန႕လည္ ၂-နာရီထိုးေတာ့
ျခေသၤ့က အေတာ္ဆာေလာင္ေနၿပီ။
ေဒါသလည္း ျဖစ္ေနၿပီ။
ေန႕လည္ ၃-နာရီထိုးမွ
ယံုေရာက္လာတယ္။
ျခေသၤ့က “ဘာျဖစ္လို႕ေနာက္က်တာလဲ”
လို႕ေမးတယ္။
ယံုက “ျခေသၤ့ႀကီးဆီအစားခံဖို႕အလာလမ္းမွာ
အျခေသၤ့တစ္ေကာင္က
ဖမ္းထားၿပီး
စားမယ္လုပ္လို႕မနည္းေတာင္းပန္ၿပီးမွ ထြက္လာရလို႕
ေနာက္က်သြားတာပါ”
လို႕ျပန္ေျဖတယ္။
အျခားျခေသၤ့ဆိုတဲ့အသံကို
ၾကားေတာ့
“ငါ မင္းမူေနတဲ့ေတာထဲမွာ
အျခားျခေသၤ့တစ္ေကာင္က ဘာျဖစ္လို႕
က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာတာလဲ”
ဆိုၿပီး ေဒါသပိုထြက္လာတယ္။
အဲဒီျခေသၤ့ရွိတဲ့ေနရာကို
“ငါ့ကို လိုက္ျပစမ္း” ဆိုၿပီး ယံုေလးနဲ႕အတူ
ထြက္လာၾကတယ္။
ေတာနက္ထဲမွာ
ရွိတဲ့ေရတြင္းတစ္ခုဆီေရာက္ေတာ့ အဲဒီထဲမွာ
အျခားျခေသၤ့
ရွိတယ္လို႕ ယံုက ညႊန္ျပလိုက္တယ္။
ျခေသၤ့က ေရတြင္းထဲ
ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျခားျခေသၤ့တစ္ေကာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
ေဒါသထြက္လာတယ္။
ဟိန္းေဟာက္လိုက္တယ္။ ေရတြင္းထဲက ျခေသၤ့ကလည္း
ျပန္ဟိန္းေဟာက္တာေပါ့။
အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ဟိန္းေဟာက္ေတာ့လည္း ေရတြင္းထဲက
ပိုက်ယ္ေလာင္တဲ့အသံနဲ႕ျပန္ဟိန္းေဟာက္ေနတာၾကားရေတာ့
ေရတြင္းေဘာင္ေပၚက
ျခေသၤ့က ေဒါသထြက္သထက္ထြက္လာၿပီး
ေရတြင္းထဲ ခုန္အုပ္လိုက္တယ္။
ေရျပင္ေပၚေပါေနတဲ့သူ႕ရဲ႕ပံုရိပ္ကို
အျခားျခေသၤ့လို႕ထင္ၿပီး ခုန္အုပ္လိုက္တဲ့အတြက္
ေရတြင္းထဲမွာပဲ
ျခေသၤ့ဟာ ေရနစ္ၿပီး ေသဆံုးသြားပါတယ္။
ျခေသၤ့ ေသသြားေတာ့မွ
တစ္ေတာလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း
ေနထိုင္သြားၾကသတဲ့။
++++++++++++++++++++++++++++++
က်ေနာ္ငယ္စဥ္တုန္းက
အေဖ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာျပတဲ့ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ပါ။
အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကားခဲ့ဖူးတာမို႕
အခုထိ မွတ္မိေနပါတယ္။
အေဖဟာ ဒီပံုျပင္ကို
အခါခါေျပာျပေပမယ့္ ပံုျပင္ၿပီးတိုင္း ျပန္ေမးတတ္ပါတယ္။
ဒီပံုျပင္ကေန
ဘာသင္ခန္းစာ ရသလဲ။
က်ေနာ္က ၿပီးတဲ့အႀကိမ္တုန္းက
အေဖေျပာျပထားတဲ့သင္ခန္းစာကို ေျပာျပရင္
အေဖက ၿပံဳးၿပီးနားေထာင္တယ္။
ေနာက္ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို
ထပ္ေျပာျပတယ္။
ပံုျပင္အေၾကာင္းအရာသာ
တူေပမယ့္ သင္ခန္းစာတစ္ခါနဲ႕တစ္ခါ မတူတာကို
က်ေနာ္အံ့ၾသမိပါတယ္။
++++++++++++++++++++++++++++++
အေဖေျပာျပတဲ့သင္ခန္းစာတစ္ခုကေတာ့…
“အင္အားႀကီးတိုင္း
အသိဥာဏ္ႀကီးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
အင္အားႀကီးၿပီး
ဥာဏ္နည္းတဲ့သတၱဝါေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။
အင္အားႀကီၿပီး ဥာဏ္နည္းတဲ့သတၱဝါထဲမွာ လူလည္း ပါတယ္ေနာ္။
အင္အားႀကီးတဲ့လူဟာ
ခြန္အားကို အားကိုးလြန္းတာေၾကာင့္ ဥာဏ္ႀကီးေအာင္လုပ္ခိ်န္မရေတာ့ဘူး။
ခြန္အားကို
အားကိုးလြန္းရင္ ဥာဏ္တံုးတတ္တယ္ဆိုတာ မေမ့နဲ႕”
အေဖက ခဏနားၿပီးမွ
ျပန္ေမးပါတယ္။
“တစ္ခုကိုသာ
ေရြးခ်ယ္ရမယ္ဆိုရင္ သား ဘာကို ေရြးခ်ယ္မလဲ” လို႕လည္း အေဖက ေမးပါတယ္။
က်ေနာ္က ေရနစ္ၿပီး
ေသသြားတဲ့ျခေသၤ့ကို အားမက်ပါဘူး။
ဥာဏ္ႀကီးတဲ့ယံုကို
သာ အားက်မိပါတယ္။
က်ေနာ္ျပန္ေျဖတာက
“ဥာဏ္ႀကီးသူျဖစ္ခ်င္တယ္” လို႕
အေဖက ျပန္ေျပာတာက
“ဥာဏ္ႀကီးသူျဖစ္ခ်င္ရင္
စာ မ်ားမ်ားဖတ္၊
ဥာဏ္ႀကီးသူရဲ႕ေျပာစကားကို
မ်ားမ်ားနားေထာင္၊
အခြင့္အေရးရရင္
ခရီးမ်ားမ်ား သြား”တဲ့။
No comments:
Post a Comment