"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၁၀၈..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္မွာေတာ့ ရာသီဥတုက ျပင္းထန္တယ္လို႕ေျပာရမွာပဲ။

အခုေႏြရာသီမွာ ပူလိုက္တာမေျပာပါနဲ႕ေတာ့။

အပူခ်ိန္ +၁၁၀ ဒီဂရီဖာရင္ဟိုက္အထိတက္သြားတာကို ႀကံဳရတယ္။

ေအးတဲ့အခါမွာလည္း အႏႈတ္ဒီဂရီ -၁၈ ဖာရင္ဟိုက္အထိက်သြားတတ္တယ္။

ေရခဲမွတ္ကိုေက်ာ္သြားၿပီေလ။

အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္လည္း ခ်မ္းလိုက္တာမေျပာပါနဲ႕ေတာ့။

အဲဒီလို အပူ၊အေအးကြာဟလြန္းတဲ့အရပ္ကို ဗာဂ်ီးနီးယားလို႕ေျပာရမလိုေတာင္ျဖစ္ေနတယ္။

ကံေကာင္းတဲ့အခ်က္က အလုပ္ခြင္ထဲမွာလည္း အပူအေအးထိန္းညွိတဲ့စက္ရွိတယ္။

အိမ္မွာလည္း အပူအေအးထိန္းညွိတဲ့စက္ရွိတယ္။

ပူတဲ့အခါ ေအးေအာင္၊ ေအးတဲ့အခါ ပူေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တယ္ေလ။

လွ်ပ္စစ္မီးက မျပတ္ေတာ့ အလုပ္ခြင္နဲ႕အိမ္မွာေနတဲ့အခါ အစဥ္ေျပပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အလုပ္ၿပီးလို႕အိမ္ျပန္တဲ့အခါ၊

အိမ္ကအလုပ္ကို သြားတဲ့အခါ ပူတာ၊ေအးတာကို သိသိသာသာ ခံစားရတယ္။

ကားထဲေရာက္ရင္ေတာ့ အနည္းငယ္ခံသာပါတယ္။

++++++++++++++++++

ယံုယံုကေမးတယ္။

“ေနခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာေတြထဲမွာ ဘယ္ေနရာကို အႀကိဳက္ဆံုးလဲ” တဲ့။

က်ေနာ္က ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

ေနာက္ေျပာင္းမယ့္ေနရာလို႕။

က်ေနာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႕ရာသီဥတုဆင္တူတဲ့ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္ကို ေျပာင္းခ်င္တယ္။

အဲဒီေနရာက တစ္ႏွစ္ကို ေနေရာင္ျခည္ကို ရက္ေပါင္း သံုးရာေက်ာ္ျမင္ရတဲ့ေနရာလို႕သိရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ sunshine state လို႕ေခၚတယ္။

အိမ္ေစ်းေတြလည္းေပါတယ္။

အိမ္ခန္းငွားခေတြလည္းေစ်းေပါတယ္လို႕ၾကားရတယ္။

အဲဒီေနရာမွာေနဖူး၊ေရာက္ဖူးတဲ့မိတ္ေဆြတစ္ဦးကေျပာတယ္။

“အိမ္ေစ်းေတြေပါတယ္ဆိုတာမွန္တယ္။

ရာသီဥတုလည္း မွ်တတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ပင္စင္စားေတြ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ အေနမ်ားၾကတယ္။

ဒါေၾကာင့္ထင္တယ္။ စီးပြားေရးေတာ့ မေကာင္းလွဘူး။

က်မေရာက္ဖူးေနဖူးတဲ့ေနရာေတြထဲမွာေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္လို႕ေကာင္းတာ

ဒီေနရာလို႕ထင္တယ္” တဲ့။

သူစကားအရ ေျပာင္းဖို႕စိတ္ကူးေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္းမသိဘူး။

ဘာလိုလိုနဲ႕ဒီဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္မွာေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ။

စီးပြားေရးေကာင္းေတာ့လည္း ေနျဖစ္သြားတဲ့သေဘာပါပဲ။

က်န္တဲ့ေနရာေတြမွာေတာ့ ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာ ကိုးလေက်ာ္ေနခဲ့ဖူးတယ္။

အင္ဒီယားနားျပည္နယ္မွာေတာ့ သံုးလနီးပါးေနဖူးတယ္။

မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္မွာေတာ့ ဆယ္လေက်ာ္ေနခဲ့ဖူးတယ္။

ေျမာက္ပိုင္းကာရိုးလိုင္းနားမွာ ႏွစ္ခါေနဖူးတယ္။

ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္စီေနခဲ့ဖူးေတာ့ ေလးလေက်ာ္ေနဖူးတယ္။

အေမရိကန္တစ္နံတစ္လွ်ားမွာ ေနဖူးတဲ့သေဘာျဖစ္သြားတာေပါ့။

ေဒသႏၱရဗဟုသုတ အမ်ားႀကီးရတယ္လို႕ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

+++++++++++++++

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ KFC ဆိုင္သစ္ စဖြင့္တဲ့သတင္းၾကားရတယ္။

တစ္ဆက္ထည္း လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုး ဝယ္စားၾကတာကိုလည္း ၾကားသိရတယ္။

အဲဒီသတင္းၾကားရေတာ့မွ KFC ဆိုင္က ၾကက္ေက်ာ္ကို စားခ်င္စိတ္ပိုျဖစ္လာတယ္။

ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာေနတုန္းက က်ေနာ္ရဲ႕ပထမဦးဆံုးလခထုတ္ရက္မွာ

အိမ္ရွင္အဖြားအိုတစ္ဦးကို ဘာစားခ်င္လဲလို႕ေမးမိတယ္။

အဖြားအိုကလည္း KFC ဆိုင္က ၾကက္ေက်ာ္စားခ်င္တယ္ဆိုလို႕

အဲဒီဆိုင္ကို မရမက ရွာၿပီး ၾကက္ေက်ာ္ ဝယ္ေကၽြးဖူးတယ္။

အဲဒီတုန္းက မစားျဖစ္ဘူး။

ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာမွာေနေတာ့

ည ၁၁နာရီေက်ာ္မွာ ဆာလို႕စားေသာက္ဆိုင္ေတြရွာရင္း

KFC ဆိုင္ကိုေတြ႕ေတာ့ဝင္စားဖူးတယ္။ ထူးထူးျခားျခားမခံစားမိဘူး။

ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ခရီးေဝးသြားရင္း ဆာလာတာနဲ႕KFC ဆိုင္တစ္ခုဝင္စားဖူးတယ္။

အဲဒီတုန္းက KFC ဘူးေဗးစားျဖစ္တယ္။

စားလို႕ေကာင္းသလုိလို ေတာ့ရွိတယ္။

မစြဲဘူး။

အခုေတာ့ အိမ္နဲ႕အနီးဆံုးဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဝင္စားလိုက္တယ္။

Family Meal ကို မွာစားျဖစ္တယ္။

အားပါ့… စားလို႕ေကာင္းလိုက္တာ။

ဒီလိုအရသာရွိတာမ်ိဳးမႀကံဳဖူးဘူး။

ဟုိတုန္းက စားတာနဲ႕အခုစားတာ ဘာေၾကာင့္ အရသာ

ဒီေလာက္ကြာျခားသြားရသလဲ။

ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဟိုတုန္းက မမွာတတ္လို႕စားမေကာင္းတာလည္း

ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ခုေတာ့ မၾကာခဏ သြားစားျဖစ္တယ္။

ဒီအရပ္ကလူေတြဟာ စေန၊တနဂၤေႏြေန႕ေတြမွာ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ

မိသားစုေတြ သြားစားေသာက္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။

အေလ့အက်င့္ျဖစ္ေနပံုရတယ္။

+++++++++++++++++++

ဒီႏိုင္ငံမွာ အၿပီးေနခြင့္ရေပမယ့္ ခုခ်ိန္အထိေတာ့ ေနဖို႕ စိတ္ကူးလို႕မရေသးဘူး။

အေမကေမးတယ္။ 

"ဒီမွာေနတာ ေပ်ာ္ေနၿပီလား" တဲ့။

အမွန္အတိုင္းေျဖရမယ္ဆိုရင္ အေမ့အိမ္ေလာက္ ေကာင္းတဲ့ေနရာ

က်ေနာ္ရွာမေတြ႕ေသးဘူး။

က်ေနာ္ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ေနရာကို မေမ့ႏိုင္ဘူးအေမ။

ဒီမွာ အစားအေသာက္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ေျပာေျပာ

ျမန္မာမုန္႕ဟင္းခါးကို မေမ့ႏိုင္ဘူး။

ဒီမွာ အဝတ္အစားေတြ ဘယ္ေလာက္ေပါတယ္ေျပာေျပာ

အကၤ် ီလည္ကတုန္းနဲ႕ပုဆိုးဝတ္ရတာ မေမ့ႏိုင္ဘူး။

ဒီမွာ ေနစရာေတြဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ေျပာေျပာ

ကြပ္ျပစ္ပါတဲ့အေမ့ရဲ႕ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးကို မေမ့ႏိုင္ဘူးအေမ။

က်ေနာ္တို႕ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ စကၤာပူႏိုင္ငံေလာက္မခ်မ္းသာရင္ေတာင္မွ

ထိုင္းႏိုင္ငံေလာက္အဆင့္အတန္းရွိရင္

က်ေနာ္ဒီႏိုင္ငံကို ထြက္မလာဘူးအေမ။

တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံႀကီးမွာ ရုပ္ဝတၳဳေတြ အလွ်ံပယ္ေပါတယ္ဆိုတာမွန္ေပမယ့္

စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႂကြယ္ဝမႈေတြမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ႏို္င္ငံက

ပိုမယ္ထင္တယ္အေမ။

ဒီႏိုင္ငံစေရာက္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ေျပးခ်င္စိတ္အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္တယ္။

ယဥ္ေက်းမႈ မတူဘူး။

အစားအေသာက္မတူဘူး။

ဘာသာစကားမတူဘူး။

အေနအထိုင္မတူဘူး။

အဲဒီလို မတူမႈေတြ အမ်ားႀကီးၾကားမွာ အသာက်ေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားေနရတယ္။

ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ ျပန္ေျပးခ်င္စိတ္ေတြနည္းလာတယ္ဆိုေပမယ့္

လြမ္းစိတ္ကေတာ့ မ်ားေနတုန္းပါ အေမ။

အေမနဲ႕ျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းတယ္။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕ (Ashburn)

ဗားဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္ (Virginia)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု (USA)