"အေမထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၉၅..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

အေမ ေနေကာင္းလား။

ခါးနာလို႕ ေဆးခန္းသြားရတယ္လို႕ အေမရဲ႕ေျမးကေျပာတယ္။

အခု သက္သာသြားၿပီးလား။

က်ေနာ္လည္း လူေတာ့ ေနေကာင္းပါရဲ႕။

တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ေနမေကာင္းဘူး။

ဘယ္လြမ္းမွန္းမသိဘူး၊ ျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းတာလား။

အေမ့ကို လြမ္းတာလား။ေရႊတိဂံုဘုရားကိုလြမ္းတာလား။

ဘာကိုလြမ္းမွန္းမသိဘူး။

အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဘယ္သြားခ်င္မွန္းမသိဘူး။

ဘာလုပ္ခ်င္မွန္းမသိဘူး။

က်ေနာ္ငယ္စဥ္တုန္းက အေမႀကီးလို႕ေခၚတဲ့ အဖြားေဒၚႏွင္းသုန္အေၾကာင္းကို

ေတြးမိတယ္။

အေဖကြယ္လြန္သြားေတာ့ အေမက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕မုဆိုးမျဖစ္သြားတယ္။

ၿပီးေတာ့ အေမက သမီးအႀကီးဆံုး၊ ၿပီးေတာ့ လင္ေခၚရာေနာက္ကိုလိုက္ရင္း

အေမႀကီးနဲ႕အေဝးဆံုးျဖစ္တဲ့ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေနတယ္။

အေမက ရန္ကုန္မွာ၊

အေမႀကီးက ထင္းရူးေက်းရြာမွာ၊

သမီးႀကီးကို စိတ္မခ်တဲ့အတြက္ ထင္းရူးေက်းရြာက ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕က္ိုမီးရထားစီးရတယ္။

တစ္ေနကုန္စီးရတယ္။

ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ကေန မုတၱမကို သံလြင္ျမစ္ကို ျဖတ္ဖို႕ သေဘာၤစီးရတယ္။

စီးသူမ်ားလြန္းလို႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတယ္။

မုတၱမဘူတာကေန ရန္ကုန္ကို မီးရထားစီးရျပန္တယ္။

ဒါလည္း တစ္ေနကုန္ပါပဲ။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့ အငွားကားနဲ႕သမီးႀကီးအိမ္ကို သြားရတယ္။

အေမအိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမႀကီး ဖတ္ဖတ္ကိုေမာေနၿပီ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမႀကီးက ကြမ္းကို ေထာင္းၿပီးစားတယ္။

အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ သြားေတြမေကာင္းေတာ့ဘူးေလ။

သြားအစား ေထာင္းဆံုက ေက်ေအာင္ ေထာင္းေပးတယ္။

ႀကိဳက္ေတာ့လည္း နည္းလမ္းရွာတာေပါ့ေလ။

ဖက္ဖူးေဆးလိပ္ကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လိပ္ေသာက္တယ္။

အဲဒါေတြက အေမႀကီးရဲ႕အေမာေျပေဆးေတြပဲေလ။

လမ္းျပန္ဆက္သြယ္ေရးမေကာင္းတဲ့အတြက္ ဒီခရီးကို ႏွစ္ရက္၊သံုးရက္စီးလာရေတာ့

အေမႀကီး ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ကိုယ္လက္ေတြ နာေနၿပီ။

အေမႀကီးက ၿခံထြက္ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီးသယ္လာတာလည္း

ေနမေကာင္းျဖစ္ေစရတဲ့အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုျဖစ္ႏိုင္တယ္။

ရန္ကုန္မွာ သိပ္ၾကာၾကာမေနျဖစ္ပါဘူး။

ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ အေမႀကီး ရြာျပန္ၿပီ။

အေမႀကီးေနတဲ့ရြာက ထင္းရူးေက်းရြာ၊ သံျဖဴဇရပ္ၿမိဳ႕နယ္မွာ။

ရန္ကုန္နဲ႕ဆိုရင္ အလြန္ေဝးတဲ့ခရီးတစ္ခုျဖစ္သလို အသက္အရြယ္ႀကီးတဲ့အေမႀကီးအတြက္

အေဖၚမပါပဲ သြားလာဖို႕ မလြယ္တဲ့ ခရီးတစ္ခုလည္း ျဖစ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ အေမႀကီးက မမႈပါ။

ရန္ကုန္ကုိ လာခ်င္ရင္ လာလိုက္၊ ရြာကိုျပန္ခ်င္ရင္ ျပန္လိုက္နဲ႕အလုပ္ရႈတ္ေနတယ္။

အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ျဖစ္လာေတာ့ အေမႀကီးကို ေမးၾကည့္ျဖစ္တယ္။

“ဘာျဖစ္လို႕ ခဏခဏ ရန္ကုန္ကိုလာရတာလဲ အေမႀကီး…”

အေမႀကီးက…

“ငါ့သမီးႀကီးျဖစ္တဲ့နင္တို႕ရဲ႕အေမကို သတိရလို႕လာတာပါကြယ္။

နင့္တို႔ရဲ႕အေမက သားသမီးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႕၊

လင္ေယာက်ာ္းလည္း မရွိေတာ့ ငါသနားမိတယ္။

ဒါေၾကာင့္ငါႏိုင္သေလာက္ၿခံထြက္ပစၥည္းေတြယူၿပီး လာကူညီတာလည္းပါတာေပါ့ေလ”

“ရန္ကုန္မွာ ခဏေလးေနၿပီး ေနမေကာင္းတဲ့အခါတိုင္း ရြာကိုျပန္တာက

ဘာျဖစ္လို႕လဲ”

အေမႀကီးက ခ်က္ခ်င္းမေျဖပါ။

ေတြေတြေငးေငးျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေလးေလးပင္ပင္ေျဖပါတယ္။

"ငါ ေသရမွာ မေၾကာက္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာေတာ့ မေသခ်င္ဘူး။

ရြာမွာပဲ ျပန္ေသခ်င္တယ္"

"ေသတာပဲ အေမႀကီးရယ္…

ရန္ကုန္နဲ႕ရြာက ဘာမ်ားကြာလို႕လဲ"

"ေအး…အျခားသူေတြအတြက္ မကြာေပမယ့္

ငါ့အတြက္ေတာ့ ကြာျခားပါတယ္။

ရြာမွာက ငါခ်စ္တဲ့ေယာက်ာ္းေခါင္းခ်သြားတဲ့ေနရာေလ။

သူေသသြားတဲ့ေနရာနားမွာပဲ ငါေသခ်င္တယ္"

"အေမႀကီးရဲ႕ေယာက်ာ္းကို အေမႀကီး ေတာ္ေတာ္ခ်စ္လား"

အေမႀကီးရဲ႕မ်က္လံုးဟာ ရီေဝသြားတယ္။

ႏႈတ္ခမ္းေဒါင့္ေလးမွာ အၿပံဳးေလးတစ္ခ်က္ဝင့္သြားတယ္။

"မျငားခင္တုန္းကေတာ့ မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး။

မိဘေတြေပးစားေတာ့ ငိုလိုက္ရတာ ၇-ရက္ေတာင္ၾကာတယ္။

မိဘေတြကို မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႕ ေနာက္ဆံုးမွာ ယူလိုက္ရတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ….သူ(နင့္တို႕ရဲ႕အဖိုး) လယ္ေတာက ျပန္ခ်ိန္မွာ အိမ္ျပန္မေရာက္ရင္

ေမွ်ာ္ရတာ အေမာပါပဲ။

အဲဒါကို အခ်စ္လို႕ေျပာရင္ နင့္တို႕အဖိုးကို ငါခ်စ္သြားတယ္ေပါ့ကြယ္…"

ၿပီးေတာ့ အေမႀကီးဆက္ေျပာတာက...

"အဲဒီအခ်စ္ေၾကာင့္လို႕ထင္ပါတယ္။

သူေသသြားတဲ့ေနရာေလးမွာ ငါေခါင္းခ်ဖို႕ဆံုးျဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္"

+++++++++++++++++++++++++++++

အေမႀကီးေျပာခဲ့တာၾကာပါၿပီ။

အေမႀကီးကြယ္လြန္သြားတာေတာင္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။

အေမႀကီးဟာ သူ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ အတိုင္းပါပဲ။

အဖိုးကြယ္လြန္တဲ့ေနရာမွာပဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္။

++++++++++++++++++++++++

အေမႀကီး ကို အခုမွပဲ နားလည္လာမိတယ္။

အေမႀကီးကိုလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာလာမိပါတယ္။

အေမႀကီး ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့ ရြာမျပန္ေစခ်င္တာနဲ႕ အေမႀကီး

ကလည္း ခဏခဏေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာပဲလို႕ေျပာေတာ့

အေမႀကီး

က ေအးေအးေဆးေဆးျပန္ေျပာတယ္။

"ေအး အဲဒီေရာဂါေတြကို ငါ ယူမသြားပါဘူး။

နင္တို႕အတြက္ ထားခဲ့မွာပါ" တဲ့။

++++++++++++++++++

အခုေတာ့ အေမႀကီးေျပာတဲ့အတိုင္းပါပဲ။

အေမႀကီးျဖစ္ခဲ့တဲ့ေရာဂါေတြဟာ က်ေနာ္တို႕အတြက္အေမြအျဖစ္

က်န္ခဲ့ပါတယ္။

အေမႀကီး ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ယူမသြားတဲ့ေရာဂါေတြဟာ

က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ ဆက္ျဖစ္ေနပါတယ္။

အခုေလာေလာဆယ္ျဖစ္ေနတဲ့ေဝဒနာကေတာ့ သြားကိုက္တဲ့ေဝဒနာ။

အခံရခက္လိုက္တာ။

သြားကိုက္ေတာ့ ေခါင္းပါကိုက္လာတယ္။

ေနာက္ နားလည္းကိုက္လာတယ္။ညာဖက္ေအာက္ဖက္က အံဆံုမွာျဖစ္တာ။

ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းက အဲဒီသြားမွာ အေပါက္ျဖစ္ေတာ့ သြားဆရာဝန္ကိုသြားျပတယ္။

ဆရာဝန္က အဲဒီသြားကို ဖါေပးလိုက္တယ္။

အခုေတာ့ အဲဒီဖါထားတဲ့အဖါရာေအာက္မွာ လိႈင္ေခါင္းျဖစ္ေနတယ္။

အစာစားလိုက္တိုင္း အဲဒီအထဲကို အစာေတြဝင္တယ္။

အစာစားၿပီးတိုင္း သြားသန္႕ရွင္းေရးလုပ္ရတယ္။

အရင္ဆံုးေတာ့ floss ဆြဲရတယ္။

လုပ္ငန္းခြင္မွာ ဖေလာ့ဆြဲဖို႕အဆင္မေျပရင္ေတာ့ သြားၾကားထိုးတံသံုးရတယ္။

ေနာက္ သြားတိုက္ရတယ္။ ေနာက္ Listerine cool Mint ကို အသံုးျပဳရတယ္။

ရံဖန္ရံခါ ျမန္မာဆန္ဆန္ ဆားရည္ ငံုတာမ်ိဳးလည္း လုပ္ျဖစ္ေသးတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ဂရုစိုက္စိုက္ပါ။ နာခ်ိန္တန္လာေတာ့လည္း နာလာေတာ့တာပဲ။

ကိုက္ခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ကိုက္လာေတာ့တာပဲ။

အခု သြားကိုက္တာ တစ္လေက်ာ္ၿပီ။

ဆရာဝန္ျပဖို႕ စဥ္းစားျဖစ္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္….အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုက ေျခာက္လွန္႕ေနတယ္။

ကာလီဖိုးနီးယားမွာေနတုန္းက …က်ေနာ္တို႕က အဖိုးလို႕ေခၚတဲ့အသိအကၽြမ္းတစ္ဦးရွိတယ္။

သြားကိုက္ေတာ့ သြားဆရာဝန္တစ္ဦးကို သြားျပတယ္။ အဲဒီဆရာဝန္က ျမန္မာျပည္ကေရာက္လာတဲ့သြားဆရာဝန္ပါ။

ကိုက္ေနတဲ့သြားကို ႏႈတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ သြားစိုက္တယ္။

က်သင့္ေငြေျပစာေပးေတာ့ ေဒၚလာ ႏွစ္ေထာင္ငါးရာက်တယ္တဲ့။

ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းမို႕ေလွ်ာ့ေပးတာပါလို႕လည္း ေျပာလိုက္ေသးတယ္။

အဖိုးကေျပာတယ္။

" ေျပစာကိုေတြ႕ေတာ့ သြားကိုက္တာထက္ ေခါင္းကိုက္တာက

ပိုဆိုးပါတယ္" တဲ့။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ သြားကိုက္တဲ့ေဝဒနာကို ႀကိတ္ခံေနတာ တစ္လေက်ာ္သြားၿပီအေမေရ႕။

+++++++++++++++++

ေအပယ္လ္(April)မွာေတာ့ ႏွင္းမက်ေတာ့ဘူးအေမ။

မိုးရြာမယ့္ရက္ကို ၁၃-ရက္လို႕ေဖၚျပထားတယ္။

လတစ္ဝက္ေလာက္ ရြာမယ္ဆိုတဲ့သေဘာပဲ။

အခုမိုးရြာေနတာပဲ သံုးရက္ဆက္တိုက္ျဖစ္ေနၿပီ။

အခ်ိဳ႕အေဝးေျပးလမ္းမေတြမွာ ေရေတြႀကီးေနတယ္လို႕ ေစ်းလာဝယ္တဲ့စားသံုးသူေတြေျပာလို႕သိရတယ္။

မိုးအရမ္းသည္းထန္ျပန္ေတာ့လည္း စားသံုးသူေတြနည္းသြားတယ္။

ဒီေန႕ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။

အေမလည္း က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါလို႕ထပ္မွာလိုက္ပါရေစ။

ခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕၊

ဗားဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္၊

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။