"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၉၁..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားရိုေသစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

အေမ ေနေကာင္းလား။

ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ ပိတ္ရက္တစ္ရက္ရတယ္။

ခရစ္စမတ္ေန႕မွာ ေစ်းပိတ္တယ္။ ေစ်းပိတ္ေတာ့  က်ေနာ္တို႕လည္း ပိတ္တယ္။

ပိတ္ရက္ရတုန္း အစိုးရ ေနျပည္ေတာ္အနီ္းတစ္ဝို္က္ ေလွ်ာက္လည္လိုက္မယ္လို႕ စိတ္ကူးမိတယ္။

လည္စရာေတြက အမ်ားႀကီး။

သမၼတ အိုဘားမားရုံးစိုက္တဲ့အိမ္ျဖဴေတာ္(White House)။

သမၼတ လင္ကြန္းကြယ္လြန္တဲ့အမွတ္တရ ေနရာ(Lincoln Memorial)။

ဝါရွင္တန္အမွတ္တရ ေက်ာက္တိုင္(Washington Monument)။

ယူႏုိက္တက္စတိတ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ( United States Capital)။

ခရစ္စမတ္ေန႕ဆိုေတာ့ အဲဒီေနရာေတြလည္း ပိတ္မွာပဲလို႕ေတြးမိေတာ့

မသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ အိပ္ခြင့္ရတုန္း အိပ္ေရးဝေအာင္ အိပ္ပစ္လိုက္တယ္။

အိပ္လို႕ေကာင္းလိုက္တာ အေမရယ္။

ေနာက္ပိုင္း ဒီလို ပိတ္ရက္ရဖို႕ဆိုတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ရအုန္းမယ္ထင္ပါတယ္။

အိပ္ေရးဝေတာ့ စားခ်င္တာကို ခ်က္ျပဳတ္စားၾကတယ္။

အိမ္ရွင္မက ခ်က္ျပဳတ္ေနတုန္း က်ေနာ္က အဝတ္ေလွ်ာ္။

အဝတ္ေလွ်ာ္စက္က အိမ္ထဲမွာ။

အဝတ္ေလွ်ာ္စက္နဲ႕အေျခာက္ခံစက္က တြဲရက္။

ေလွ်ာ္ၿပီးတဲ့အဝတ္ေတြကုိ အေျခာက္ခံစက္ထဲထည့္လိုက္။

အသက္သာဆံုးအလုပ္ထဲမွာ အဲဒီအလုပ္လည္း ပါတယ္။

အဲဒီအလုပ္ကို က်ေနာ္က တာဝန္ယူထားလိုက္တယ္။

အဝတ္ေလွ်ာ္ထားတုန္း စာဖတ္တယ္။ စာေရးတယ္။

ဖတ္စရာ ေရးစရာ စာအေႂကြးေတြက အမ်ားႀကီး။

မအားလို႕မလုပ္ျဖစ္ရင္းက အေႂကြးေတြတင္ကုန္တာ။

အဲဒီေန႕ေတာ့ အားရပါးရ လုပ္ျဖစ္တယ္။

ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕မွာေတာ့ ေစ်းက မပိတ္ဘူး။

ေစ်းမပိတ္ရင္ က်ေနာ္တို႕လည္း မပိတ္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ကေတာ့ နည္းသြားတယ္။

ေန႕လည္ ဆယ့္တစ္နာရီကေန ည ရ-နာရီအထိသာ ဖြင့္တယ္။

ဒီေန႕မွာေတာ့ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ ၈-နာရီထဲရွိတယ္။

ေန႕တစ္ဝက္ထဲအလုပ္လုပ္ရတဲ့သေဘာျဖစ္ေနတယ္။

ပံုမွန္ဆိုရင္ နံက္၈-နာရီကေန ည ၉-နာရီအထိ ဖြင့္တယ္။

တစ္ေန႕ကို ဆယ့္သံုးနာရီ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ေနရာတစ္ခု။

တနဂၤေႏြေန႕ဆိုရင္ေတာ့ နံက္ ၉-နာရီကေန ည၈-နာရီအထိျဖစ္သြားတယ္။

အဲဒီေန႕ဆိုရင္ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္က ဆယ့္တစ္နာရီျဖစ္သြားတယ္။

အေလ့အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီမို႕ ျပႆာနာလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။

ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕မွာ ည၇-နာရီျပန္ရေတာ့ ဒီအခ်ိန္အိမ္ျပန္ေနက်အခ်ိ္န္ မဟုတ္ဘူးေလ။

ဒါေၾကာင့့္ အိမ္မျပန္ခ်င္ေသးဘူး။

ဒါနဲ႕ပဲ ဝင္းၿခံတစ္ခုထဲမွာပဲ ရွိတဲ့ အလာမိုရုပ္ရွင္ရံုအသစ္ဆီကို ေျခဦးလွည့္လိုက္တယ္။

အထဲမွာ ရုပ္ရွင္ရံုေပါင္း ၈-ရံုရွိတယ္။

ဆိုနီ 4K စံနစ္နဲ႕ျပသေနတယ္ဆိုတာကို စိတ္ဝင္စားမိတယ္။ ဘာမ်ားပါလိမ့္။

ရံုေပါင္း ၈-ရံုရွိသလို ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြလည္း အမ်ားအျပားျပသတာကို ေတြ႕ရတယ္။

ယုံယံုက အဲဒီကားေပါင္းမ်ားစြာထဲက ဂ်ပန္ကားတစ္ကားကို ေရြးခ်ယ္တယ္။

တစ္ေယာက္ကို ျမန္မာေငြနဲ႕တြက္ရင္ တစ္ေသာင္းခြဲက်ပ္ေပးရတယ္။

စပ္စုခ်င္တဲ့စိတ္ဟာလည္း ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားတာပဲကိုး။

ရံုထဲေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္လိုပဲ လာၾကည့္သူအမ်ားအျပားကိုေတြ႕ရတယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ အိမ္တိုင္းမွာ တီဗြီရွိၾကတယ္။

အမ်ားအျပားက ေနာက္ဆံုးေပၚေတြ။

အခုၾကည့္ေနတဲ့ရုပ္ရွင္ကားကိုလည္း အြန္လိုင္းေပၚ ခလုတ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္ရုံနဲ႕

ငွားၾကည့္လို႕ရတယ္။ ဝယ္လို႕ရတယ္။

ဒါဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္ရုပ္ရွင္ရံုထဲကို အလုပ္ရႈတ္ခံၿပီးလာၾကည့္ၾကသလဲ။

စဥ္းစားစရာေပါ့။

ရုပ္ရွင္ရံုထဲကိုေရာက္ေတာ့ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုက

စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးေတြလုိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ အစားအေသာက္ေတြကို

မွာစား၊ မွာေသာက္လို႕ရတာပဲ။

လက္မွတ္စစ္ေတြက စားပြဲထိုးေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။

ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရက္ေတြမွာ ေသာက္ေနၾကပါလား။

က်ေနာ္တို႕လည္း အေအးမွာ ေသာက္တယ္။

ေထာပတ္ေပါက္ေပါက္ဘူးႀကီးတစ္ဘူးမွာ စားတယ္။

တယ္ေစ်းႀကီးပါလား။

ေငြရွင္းေတာ့ က်ပ္ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ ထြက္သြားတယ္။

စပ္စုခ်င္တဲ့စိတ္ဟာလည္း ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားတာပဲကိုး။

ရုပ္ရွင္ျပေတာ့ ပိတ္ကားေပၚက လူတိုင္းမ်က္မွန္တပ္ၾကဖို႕ စာတမ္းထိုးတယ္။

မ်က္မွန္မယူလာမိတဲ့အတြက္ စားပြဲထိုးလက္မွတ္စစ္ေတြကို ယူခုိင္းရတယ္။

ေတာသားေတြ ရုပ္ရွင္လာၾကည့္ၾကတယ္လို႕ သူထင္မွာ ေသခ်ာတယ္။

မ်က္မွန္တပ္လိုက္ေတာ့ 3D လို႕ေခၚတဲ့ သံုးဖက္ျမင္ ရုပ္လံုးႂကြတဲ့ရုပ္ရွင္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။

အသံထြက္လည္း ေကာင္းတယ္။

ဒီလို ရသမ်ိဳးကို ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာပဲ ရႏို္င္လို႕ လူေတြ ရုပ္ရွင္ရံုကို လာၾကတာကိုး။

ရုပ္ရွင္ရဲ႕နာမည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္မမွတ္မိလိုက္ဘူး။

သိလိုက္တာကေတာ့ ဆာမူရိုင္းကားေကာင္းတစ္ကားဆိုတာပါပဲ။

ဓားေရးကၽြမ္းက်င္တဲ့ဆာမူရိုင္းေတြ အားလံုး သူတို႕ကၽြမ္းက်င္တဲ့ဓားနဲ႕ပဲ

ေနာက္ဆံုးမွာ ေသပြဲဝင္သြားၾကတယ္။

ၾကည့္လို႕ေကာင္းတယ္။ ဇာတ္သိမ္းမေကာင္းဘူး။

အီလည္လည္နဲ႕အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။

အိမ္ဟာ ႏွစ္ေယာက္ထဲအတြက္ အလြန္က်ယ္ဝန္းလွပါတယ္။

ေနလို႕လည္း အလြန္ေကာင္းလွပါတယ္။

ေဟာ္တယ္ထက္လည္း သာတယ္လို႕ ခံစားမိပါတယ္။

အမိုးအကာေတြနဲ႕တည္ေဆာက္ထားတဲ့ေနရာကို အိမ္(House)လို႕ေခၚပါတယ္တဲ့။

ဒါေပမယ့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ေတြနဲ႕

တည္ေဆာက္ထားတဲ့ေနရာကိုေတာ့ စံအိမ္(Home)လို႕ေခၚပါတယ္တဲ့။

အဲဒီစကားကိုေတာ့ သေဘာက်မိပါတယ္။

ရာသီဥတုအလြန္အမင္းေအးလာတဲ့အခါ၊

အလုပ္ခြင္မွာ အရမ္းပင္ပန္းလာတဲ့အခါ၊

စံအိမ္ထဲေရာက္ရင္ ေႏြးေထြးလာတယ္။

ပင္ပန္းတာေတြလည္း ေျပေပ်ာက္သြားတယ္။

အေမရိကားမွာ ေနဖူးသမွ်စံအိမ္(Home)ေတြထဲမွာေတာ့

အခုေနတဲ့အိမ္ကို အႏွစ္သက္ဆံုးလို႕ေျပာရမယ္။

အိမ္ငွားခ တန္ဖိုးလည္း အႀကီးဆံုးလို႕ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။

တစ္လထက္တစ္လ ရာသီဥတုက ပိုပိုေအးလာတယ္။

ႏိုဝင္ဘာလထက္ ဒီဇင္ဘာလက ပိုေအးလာတယ္။

ဒီဇင္ဘာလထက္ ဇန္နဝါရီလက ပိုေအးလာတယ္။

မိုးေလဝါသထုတ္ျပန္ခ်က္အရ အခုေနတဲ့ေနရာမွာ

ဇန္နဝါရီလအတြင္း ဆီးႏွင္း ၇-ရက္က်မယ္။

မိုး ၉-ရက္ရြာမယ္လို႕ ဆိုပါလား။

ဒီေဒသရရဲ႕ ပ်မ္းမွ်အျမင့္ဆံုးအပူခ်ိန္က ၇ံ C လို႕ဆိုပါတယ္။

အနိမ့္ဆံုးအပူခ်ိန္ကေတာ့ -(အႏႈတ္) ၅ံ C တဲ့အေမ။

ေရခဲအမွတ္ကိုေက်ာ္လြန္သြားတဲ့သေဘာပါပဲ။

မိုးေလဝသခန္႕မွန္းခ်က္ဆိုေပမယ့္ ႀကိဳတင္

ေျပာတဲ့အတိုင္းလည္း ျဖစ္လာတာပါပဲ။

အခုခ်ိန္ထိ က်ေနာ္တို႕ အႏႈတ္ (-၉ံ C) စင္တီဂရိတ္အထိ ႀကံဳရတယ္။

အဲဒီေန႕က ေနသာတယ္။ ဒါေပမယ့္ေလေအးေတြတုိက္တယ္။

ေအးလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။

အျပင္မွာ မေနႏိုင္ဘူး။
ညဖက္မွာ အႏႈတ္(-၁၇ံ C)စင္တီဂရိတ္အထိႀကံဳခဲ့ဖူးတယ္။
ညဖက္ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္မွာ အပူေပးစက္ရွိတာေၾကာင့္
 ထူးထူးျခားျခား မခံစားရပါဘူး။

အိမ္ရဲ႕ဝါရံတာေရွ႕မွာ ေရကန္ရွိတယ္။

အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီေရကန္ထဲက ေရေတြ လႈိင္းၾကက္ခြပ္ မထႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ေရျပင္က ေျမျပင္လိုျဖစ္သြားတယ္။

ေအးအားႀကီးလြန္းလို႕ေရေတြခဲကုန္တာေလ။

အုပ္စုလိုက္ပ်ံသန္းလာတဲ့ဂူစီ(ေတာဘဲငန္း)ေတြ

ေရကန္ကိုလာေတာ့ ေရခဲေနတာေၾကာင့္ ေရမကူးရဘဲ ေရျပင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို

ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

အဲဒီကထဲက ေရကန္ကို ေရလာကူးတဲ့ဂူစီ(Goose)ေတြလည္း မလာတာၾကာၿပီ။

ေဆာင္းခိုေနၿပီထင္ရဲ႕။

ေဆာင္းခိုတယ္ဆိုတာ ေအးလြန္းတဲ့ေဆာင္းရက္ေတြကို ေရွာင္ၿပီး

ရာသီဥတုမွ်တတဲ့ ေနရာေတြကို ပ်ံသန္းသြားၾကတာကိုေျပာတာပါ။

က်ေနာ္လည္း ဂူစီေတြကို အားက်မိပါရဲ႕။

က်ေနာ္မွာသာ ေတာင္ပ်ံရွိခဲ့ရင္.....

ရာသီဥတုမွ်တတဲ့ ျမန္မာျပည္ကို  ပ်ံလာခဲ့ပါတယ္။

ခုေတာ့…

အမိေျမကို လြမ္းတယ္။

တစ္ေန႕မွာ သက္ႀကီးရြယ္အိုလင္မယားႏွစ္ေယာက္ က်ေနာ္တို႕ဆိုင္ကို ေရာက္လာတယ္။

ပင္စင္စားေတြလို႕ ယူဆရတယ္။

သူတို႕လာတဲ့အခ်ိန္က နံနက္ ၉း၃ဝ နာရီပတ္ဝန္က်င္ေလာက္ရွိမယ္။

အဖိုးအိုကေျပာတယ္။

“ မင္းတို႕ ဆူရွီးေကာင္းတယ္လို႕ ငါ့ရဲ႕အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ေျပာတယ္။

ငါစိတ္ဝင္စားလို႕ လာတာပဲ။

ဒါေပမယ္ ့ ငါဆူရွီးနမူနာကို အရင္စားၾကည့္ခ်င္တယ္။

ၿပီးေတာ့မွ ဝယ္ မဝယ္ဆံုးျဖတ္ခ်င္တယ္”

လို႕ေျပာလာတယ္။

က်ေနာ္တို႕ ဆူရွီးနမူနာကို မ်ားေသာအားျဖင့္ ၁၁း၀၀ နာရီေက်ာ္မွ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူအမ်ားက ဆာတတ္တယ္။

ဆာခ်ိန္မွာ ေကၽြးရင္ စားေကာင္းေလ့ရွိတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ဆူရွီးအေတာ္မ်ားမ်ားကို လုပ္ၿပီးေနေတာ့

ေရာင္းဖို႕အဆင္သင့္လည္း ျဖစ္ေနတယ္။

နမူနာစားၿပီးေရာင္းစရာ မရွိျပန္ရင္လည္း တြက္ေခ်မကိုက္လွဘူး။

ခုေတာ့ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကာလီဖိုးနီးယား(California Roll)ဆိုတဲ့ ဆူရွီးနမူနာကို အျမန္လိတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ဆူရွီးနမူနာကို ေသေသခ်ာခ်ာ စားၿပီး ကာလီဖိုးနီးယားကို ဝယ္သြားတယ္။

ေငြကိုတန္ဖိုးထားသူေတြအဖို႕ေတာ့ နမူနာကို စားၾကည့ၿ္ပီးမွ ဝယ္စားတာဟာ

ျဖစ္သင့္ပါတယ္။နည္းလမ္းက်တဲ့ လုပ္ရပ္လို႕လည္း ထင္ပါတယ္။

ႀကိဳက္ရင္ဝယ္မယ္၊

မႀကိဳက္ရင္ မဝယ္ဘူး။

မႀကိဳက္ပဲ ဝယ္တာဟာ ေငြကိုျဖဳန္းတီးရာ ေရာက္ေစပါတယ္။

ကုမၸဏီက နမူနာေကၽြးတာကို တစ္ပတ္မွာ ေလးရက္အနည္းဆံုးေကၽြးဖို႕ ညႊန္ၾကားထားပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕ေတာ့ ေန႕တိုင္းေကၽြးျဖစ္ပါတယ္။

နမူနာေကၽြးတာဟာ

စားသူေတြ ေစတနာနဲ႕ေကၽြးတာမို႕ ဝယ္မစားရင္ ကုသိုလ္ရတယ္ေလ။

ဝယ္စားရင္ ပိုက္ဆံရတယ္။

အနည္းဆံုးအက်ိဳးွႏွစ္ခုရေနတဲ့အလုပ္ျဖစ္တာမို႕

ေန႕တိုင္းကို ေကၽြးျဖစ္ပါတယ္။

အလွဴႀကီး မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ အလွဴေသးေသးေလးေတာ့ ေန႕တိုင္းလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။

အလွဴေသးေသးဆိုေပမယ့္ ႀကီးမားတဲ့ေစတနာနဲ႕လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာပါအေမ။

ဒီအတြက္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေက်နပ္မိပါတယ္။

ဒီေန႕ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။

ခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕(Ashburn)

ဗားဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္(Virginia)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)။