သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သားသတိတရ
စာေရးလိုက္ပါတယ္။
ေႏြဦးေရာက္တုန္းက
အိမ္နားက ခ်ယ္ရီပင္က ခ်ယ္ရီပန္းေတြ
ပြင့္တာ
သိပ္လွတာပဲ။
က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့အိမ္ခန္းနားမွာ
ေရကူးကန္ရွိတယ္။ အဲဒီေရကူးကန္ရဲ႕ေထာင့္မွာ ခ်ယ္ရီပင္တစ္ပင္ရွိတယ္။ အဲဒီခ်ယ္ရီပင္က ခ်ယ္ရီပန္းပြင့္ခ်ိန္ဟာ
လွလိုက္တာအေမရယ္။
ၿပီးေတာ့
အခုေနတဲ့အိမ္နားမွာ စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုရွိတယ္။
အဲဒီစာၾကည့္တိုက္ရဲ႕ပတ္ပတ္လည္မွာ
ခ်ယ္ရီပင္ေတြကို အမ်ားအျပား
စိုက္ထားတယ္။
ခ်ယ္ရီပန္းေတြ ပြင့္ေတာ့လည္း အေရာင္အေသြးစံုလွတယ္။
အခ်ိဳ႕က
ပန္းေရာင္၊
အခ်ိဳ႕က
ခရမ္းေရာင္၊
အခ်ိဳ႕က
အျဖဴေရာင္။
ဂ်ပန္ျပည္ကိုေရာက္ေနသလားလို႕ေတာင္
ထင္မိတယ္။
အခုက်ေနာ္တို႕ေရာက္ေနတဲ့ေဒသက
မိုးမ်ားလွတယ္။
အပတ္စဥ္
ရြာေနသလိုပဲ။ မိုးရြာၿပီးရင္
ေအးလာတယ္။
ႏွင္းက်တာေတာ့ တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးေသးဘူး။
ဒီမွာေနတဲ့လူေတြရဲ႕ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈကို
ၾကည့္ရတာ
ေႏြရာသီဆိုရင္
ေတာ္ေတာ္ပူမယ့္သေဘာလို႕ ခန္႕မွန္းမိတယ္။
လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ
ပါးပါးနဲ႕တိုတိုကို အဝတ္မ်ားၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႕ေတြက
ပူတဲ့ႏို္င္ငံက လာၾကေတာ့ ပူတာကိုေတာ့ မေၾကာက္ပါဘူး။
ဘယ္ေလာက္ပူပူ
ခံႏိုင္ပါတယ္။
ေအးလြန္းတာကိုသာ
နည္းနည္းလန္႕မိတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း
အလြန္ေအးတဲ့ မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္က ျပန္လာၿပီဆိုေတာ့
ေတာ္ေတာ္ေတာ့
ခံႏိုင္ရည္ရွိေနပါၿပီ။
က်ေနာ္တို႕
ေဖေဖၚဝါရီလတုန္းက ေတာင္ပိုင္းကာရိုလိုင္းနားျပည္နယ္မွာ သင္တန္းတက္ျဖစ္တယ္။
ဒီႏိုင္ငံမွာကလည္း
သင္တန္းမတက္ရင္ အလုပ္လုပ္လို႕မရသလိုျဖစ္ေနတယ္။
သင္တန္းေၾကးကတစ္ေယာက္ကို
၆၂၅ ေဒၚလာေပးရတယ္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုးတက္ေတာ့
ႏွစ္ဆေပးရတာေပါ့။
က်ေနာ္တို႕လိုပဲ
သင္တန္းလာတက္ၾကသူေတြ စုစုေပါင္း ၉-ေယာက္ရွိတယ္။
အားလံုး
ျမန္မာတိုင္းရင္းသားေတြခ်ည္းပဲ။
အမ်ိဳးသမီးက
သံုးေယာက္၊
အမ်ိဳးသားေတြက
ေျခာက္ေယာက္။
မြန္တိုင္းရင္းသားက
ႏွစ္ေယာက္၊
ရခိုင္တိုင္းရင္းသားက
ႏွစ္ေယာက္၊
ဗမာက
ႏွစ္ေယာက္
ခ်င္းက
တစ္ေယာက္၊
ကခ်င္က
တစ္ေယာက္၊
ကရင္က
တစ္ေယာက္။
တိုင္းရင္းသား
ေပါင္းစံုပါပဲ။
သင္တန္းဆရာကလည္း
ျမန္မာတိုင္းရင္းသား။
အားလံုးက
အစဥ္ေျပလို႕။
သင္တန္းကာလက
တစ္ပတ္ထဲပါ။
သင္တန္းက
ဂ်ပန္စားေသာက္ကုန္လုပ္ငန္းပါ။
ဆူရွီးလို႕ေခၚတယ္။
တကယ္တန္းက်ေတာ့
ဂ်ပန္းထမင္းခ်ဥ္ေရာင္းတဲ့လုပ္ငန္းပါ။
ထမင္းေရာင္းေတာ့
ထမင္းေကာင္းေကာင္း စားရတာေပါ့။
ႏိုင္ငံျခားမွာ
ထမင္းေကာင္းေကာင္းစားရဖို႕ဆိုတာ လြယ္လွတယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။
ဒီမွာက အလုပ္ရွိေနဖို႕နဲ႕ ဝင္ေငြေကာင္းဖို႕က အဓိက က်ေနတယ္ေလ။
သင္တန္းဆရာေျပာတဲ့စကားေလးက မွတ္သားစရာေကာင္းပါတယ္။
“က်ေနာ္တို႕အလုပ္က ထမင္းေရာင္းတဲ့အလုပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္
မနပ္တဲ့ထမင္း၊ မေကာင္းတဲ့အစားအစာကို စားသံုးသူေတြရဲ႕ပါးစပ္ထဲကို
မထည့္လိုက္ဖို႕ မွာခ်င္ပါတယ္။
စားသံုးသူေတြဆိုတာကလည္း ႀကီးက်ယ္တဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသူ/သားေတြဆိုတာ
မေမ့လိုက္ပါနဲ႕”တဲ့။
ဒီကုမၸဏီရဲ႕ပိုင္ရွင္ေတြက အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားနဲ႕ဂ်ပန္ေတြ
ဖက္စပ္လုပ္ၾကတယ္။
သင္တန္းဆရာက ေျပာတယ္။
“ပိုင္ရွင္ေတြက ႏိုင္ငံျခားသားေတြဟာ ျဖစ္ၾကေတာ့
သူတို႕က အခ်က္အလက္ကိုပဲ ယံုၾကည္ၾကတယ္။
အက်ိဳးအျမတ္ကို စာရြက္စာတမ္းကိုၾကည့္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။
အေျပာေတြကို ယံုၾကည္ၾကသူေတြ မဟုတ္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အေျပာကိုေလ်ာ့ၿပီး အလုပ္မ်ားမ်ားလုပ္ဖို႕ က်ေနာ္
တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္”တဲ့။
က်ေနာ္တို႕ သင္တန္းတက္တဲ့ သံုးရက္ေျမာက္ေန႕(ဗုဒၶဟူးေန႕)မွာ
ကုမၸဏီရဲ႕ဒု-မန္ေနဂ်ာျဖစ္တဲ့အမ်ိဳးသမီးက က်ေနာ္တို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကို
ေခၚၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုပ္ႏိုင္တဲ့ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ရွိတယ္။
အဲဒီဆိုင္မွာ လုပ္ေနတဲ့လင္မယားႏွစ္ေယာက္က အေရးေပၚကိစၥေပၚေပါက္လာတဲ့အတြက္
ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႕ ဆိုင္ကိုျပန္အပ္တယ္။
ဆိုင္က ေအသင္ၿမိဳ႕၊ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္မွာ
ရွိတယ္။
လုပ္ဖို႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္
က်မ စီစဥ္လိုက္ရမလားလို႕ ေမးပါတယ္။
ယံုယံုက “တိုင္ပင္ဖို႕အခ်ိန္နည္းနည္းေပးပါ”
လို႕ခြင့္ေတာင္းၿပီး ရံုးခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
ဆိုင္လိုခ်င္လို႕ လာလုပ္တယ္။
ခ်က္ခ်င္း ဆိုင္က ရလာတယ္။ သင္တန္းေတာင္ မၿပီးေသးဘူး။
တိတိက်က် မဆံုးျဖတ္ခင္မွာပဲ
တိုင္ပင္စရာကို ရွာၾကည့္ေတာ့ ဒီလုပ္ငန္းမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို
သတိရမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကို တိုင္ပင္ၾကည့္တယ္။
သူ႕ရဲ႕သေဘာထားက သူေနတဲ့ေနရာနဲ႕
မိုင္ေပါင္း ေလးရာေက်ာ္တဲ့ေနရာမွာ ျဖစ္တာမို႕
သူ ဘာမွ မကူညီႏိုင္ဘူးလို႕
ေျပာတယ္။ အလုပ္ကို အေၾကာင္းျပၿပီး ျငင္းလိုက္ဖို႕လည္း ေျပာတယ္။
သူ႕စကားေတြက အက်ိဳးအေၾကာင္း
ဆီေလွ်ာ္မႈ မရွိဘူး။ တိုင္ပင္မိကာမွ စိတ္ရႈတ္ေထြးမႈ ပိုျဖစ္ရတယ္။
တကယ္ျဖစ္သင့္တာက လုပ္သင့္တယ္၊
မလုပ္သင့္ဘူးဆိုတာကို အက်ိဳးသင့္၊ အေၾကာင္းသင့္
ရွင္းျပေစခ်င္တယ္။ အခုေတာ့
က်ေနာ္တို႕အလုပ္ရတာကိုပဲ သူက စိတ္တိုေနတဲ့ပံုစံျဖစ္ေနတယ္။
တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနသလိုပဲလို႕
ခံစားမိတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕မွာ အေျဖေပးရမွာမို႕
မိန္းမကို ေျပာလိုက္တယ္။
ကိုယ့္ဘဝဟာ ကိုယ္နဲ႕ဆိုင္တာမို႕
ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလို ဆံုးျဖတ္တာ
အေကာင္းဆံုးပါပဲလို႕။
အမ်ိဳးသမီးျဖစ္တဲ့ယံုယံုက
“ဒါဟာ အခြင့္အေရးေပးတာမို႕
အဲဒီအခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္မခံခ်င္ဘူး” လို႕ေျပာတယ္။
က်ေနာ္က “ဘယ္သူေတြ ကူညီသည္ျဖစ္ေစ၊
မကူညီသည္ျဖစ္ေစ
ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္တည္ေဆာက္ရတာမို႕
ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလို လုပ္ႏိုင္တာပဲ။
ကိုယ္လုပ္လို႕ မွားသြားရင္လည္း
ကိုယ့္သေဘာနဲ႕ကိုယ္လုပ္တာမို႕ ကိုယ္ခံႏိုင္တယ္။ ခံသာတယ္။
ကိုယ္လုပ္လို႕ မွန္သြားရင္
ပိုၿပီးေက်နပ္စရာေကာင္းဖို႕ ရွိတယ္။
စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ လြတ္လပ္တဲ့စိတ္နဲ႕
ဆံုးျဖတ္ေပါ့။
သူမ်ားအကူအညီမပါတဲ့အတြက္
စိတ္လြတ္လပ္မႈ ပိုရတာေပါ့” လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ ေနာက္ဆံုးမွာ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ အလုပ္ကို လက္ခံလိုက္တယ္။
အခုလာမယ့္တနဂ္ေႏြေန႕(Sunday) မွာ အလုပ္လက္ခံရမွာမို႕
ေျမာက္ပိုင္းကာရိုလိုင္းနားမွာ ရွိတဲ့ အထုပ္အပိုးကို
ျပန္သိမ္းဖို႕လုပ္ရၿပီ။
အခုသင္တန္းေက်ာင္းနဲ႕အိမ္နဲ႕က မိုင္ေပါင္းသံုးရာပတ္ဝန္က်င္ရွိတယ္။
သင္တန္းကာလက ေသာၾကာေန႕မွ ၿပီးမယ္ဆိုေပမယ့္
ေသာၾကာေန႕ တက္ဖို႕မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သင္တန္းဆရာကိုေျပာျပေတာ့
သင္တန္းဆရာကလည္း ကုမၸဏီက စီစဥ္တာမို႕
မတက္လည္း ကိစၥမရွိဘူးလို႕ ခြင့္ျပဳပါတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ ေသာၾကာေန႕နံနက္မွာ ေတာင္ပိုင္းကာရိုလိုင္းနားကေန
ေျမာက္ပိုင္းကာရိုလိုင္းနားကိုျပန္ခဲ့တယ္။
ကားကိုေတာ့ ေလးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေမာင္းရပါတယ္။
အလုပ္တစ္ခုကို ကိုယ့္သေဘာနဲ႕ကိုယ္ဆံုးျဖတ္တာမို႕
လြတ္လပ္တဲ့စိတ္နဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မိပါတယ္။
ပစၥည္းေတြ သိမ္း၊ အခန္းျပန္အပ္၊
ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္မွာ ေျမာက္ပိုင္းကာရိုလိုင္းနားကေန
ေတာင္ပိုင္းကာရိုလိုင္းနားကို ျပန္ေမာင္းခဲ့တယ္။
ပစၥည္းေတြကေတာ့ ကားတစ္စီးနဲ႕အျပည့္ပါပဲ။
ေနာက္ၾကည့္မွန္ကို အသံုးမျပဳႏိုင္ေအာင္ကို ကားတစ္စီးနဲ႕ျပည့္သြားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္အေမ့ကို ေျပာလိုက္တာပါ။ သင္တန္းမၿပီးခင္မွာကို
အလုပ္ရသြားတယ္လို႕။
သင္တန္းတက္ဖက္ မိတ္ေဆြေတြက ဒီအေၾကာင္းၾကားေတာ့ အံၾသၾကတယ္။
အရမ္းကံေကာင္းတယ္လို႕ေျပာၾကတယ္။
တနဂ္ေႏြေန႕ နံနက္မွာပဲ ကုမၸဏီက
တာဝန္ခံတစ္ေယာက္ကို တာဝန္လႊဲေျပာင္းယူဖို႕နဲ႕
လက္လႊဲဖို႕ ေစလႊတ္ေပးပါတယ္။
ေတာင္ပိုင္းကာရိုလိုင္းနားကေန
ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္ ေအသင္ၿမိဳ႕
ကို ကားေမာင္းထြက္ခဲ့တယ္။
ကားေမာင္းခ်ိန္က ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေမာင္းရပါတယ္။
ေအသင္ၿမိဳ႕ေရာက္ခါနီးမွာ
ႏြားေမြးတဲ့ေနရာနဲ႕လယ္ကြင္းေတြျဖတ္ရေတာ့
စည္ကားတဲ့လူေနရပ္ကြက္ကို
မျမင္မိတဲ့အတြက္
ဒီေနရာကို ေရြးခ်ယ္မိတာ မွားမ်ားမွားေလၿပီလားလို႕
ယံုယံုက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္
ေျပာသံၾကားရတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္ၿပီး
ၿမိဳ႕ကိုေရာက္လာတယ္။
အလုပ္လက္ခံတဲ့ ေစ်းႀကီးေရာက္ေတာ့
အေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ကားေတြက
ရပ္စရာေနရာ မရွိေလာက္ေအာင္
ျပည့္ေနပါေပါ့လား။
ဒီေတာ့မွ ယံုယံုရဲ႕ရီေမာသံကို ျပန္ၾကားရတယ္။
ဒီတစ္ခါလည္း မွန္သြားျပန္ၿပီတဲ့။
ကိုယ့္ကံကို ကိုယ္ယံုၾကည္ရင္
ဘာဘဲလုပ္လုပ္၊ဘယ္ေနရာပဲသြားသြား၊
ေနာက္ဆံတင္းစရာ မလိုပါဘူး” လို႕
အေမေျပာခဲ့တဲ့စကားကို ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။
အလုပ္ကို လက္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့
ပိုင္ရွင္ေဟာင္းနဲ႕စကားေျပာျဖစ္တယ္။
သူေျပာတာကေတာ့ အေမြကိစၥေၾကာင့္
ျမန္မာျပည္ကို အေရးေပၚျပန္စရာ
ေပၚလာတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕အေၾကာင္းက
သူနဲ႕ဆိုင္ပါတယ္။
ဒီအလုပ္ကိုလက္ခံလိုက္တဲ့အတြက္
အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ရပ္စရာ
ေနရာတစ္ခုရလိုက္သလို
ခံစားမိပါတယ္။
ဒါပါပဲအေမ။
က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါလို႕
မွာခ်င္ပါတယ္။
အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
ေအသင္ၿမိဳ႕၊
ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္၊
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။
၄-၃၀-၂၀၁၃
၄-၃၀-၂၀၁၃
2 comments:
အၿမဲေစာင့္ဖတ္ၿဖစ္ေပမယ့္ ကြန္မန့္တခါမွ မေရးဖူးပါဘူး။ အခုက စိတ္ထဲကေန အရမ္းအားေပးခ်င္လာလို့ေရးလိုက္တာပါ။ အစ္ကိုနဲ့အစ္မရဲ့ဆိုင္ကို ေအာင္ၿမင္တဲ့ ဆိုင္ၿဖစ္လာမယ္လို့ စိတ္ထဲမွာ ေသခ်ာသိေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အၾကံကိုမယူလိုက္တာ အရမ္းမွန္တယ္လို့လဲထင္ေနတယ္။ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ ဗမာလူမ်ိဳးအမ်ားစုရဲ့စိတ္ဓါတ္ကိုသိေနလို့ပါ။ ကိုယ္ေလာက္ မေၿပလည္ရင္ အထင္ေသးတယ္။ ကိုယ့္ဆီက အကူအညီလာေတာင္းမွာစိုးတယ္။ ကိုယ္နဲ့တန္းတူဆို သာသြားမွာေၾကာက္တယ္။ ကိုယ့္ထက္သာတဲ့သူဆို မနာလိုပဲ ပ်က္စီးဖို့ၾကံတတ္တယ္။
အလုပ္ထဲမွာ ပါကီကုလားေတြရွိတယ္။ သူတို့ေနရာရတာနဲ့ ပါကီကလူေတြကို အလုပ္ထဲမွာ ခန့္ဖို့ လွမ္းေခၚတယ္။ ေနရာမရေသးရင္လဲ ပါကီေတြ ဘယ္လိုေတာ္ေၾကာင္း လူၾကီးေတြကိုေၿပာၿပၿပီး အလုပ္ေပၚလာရင္ သူ့လူေတြကို ေလွ်ာက္ခိုင္းတယ္။ ဒီလုိနဲ့ အလုပ္ထဲမွာ အုပ္စုၿဖစ္လာေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။ တရုတ္ေတြဆိုရင္လဲ ဘယ္ႏိုင္ငံေရာက္ေရာက္ တရုတ္အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးၾကတယ္။ ဗမာေတြက်ေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္မွာ အလုပ္ေပၚလာရင္လဲ ဗမာအခ်င္းခ်င္းလက္မတို့ဘူး။ အလုပ္ထဲကို ဗမာေရာက္လာမွာေတာင္ေၾကာက္ၾကေသးတယ္။ ေရာက္လာရင္လို လူၾကီးကိုခြ်န္တြန္းလုပ္တယ္။ ေနာက္လူက ကိုယ့္ထက္သာသြားမွာစိုးလို့။ ပညာၿပတယ္။ အဲလိုမ်ိဳးမို့ ဗမာေတြကို သြားၿပီးမတိုင္ပင္တာေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္ဆံုးၿဖတ္ခ်က္နဲ့ကိုယ္ ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့လုပ္တာ အဆိုးၾကံဳလဲ ေၿဖသာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္မလို မိန္းမမ်ိဳးရထားတာ တကယ္ကံေကာင္းၿပီး ေအာင္ၿမင္တဲ့ဆိုင္တဆိုင္ၿဖစ္မယ္ဆိုတာ စိတ္ထဲကေန အေသအခ်ာယံုပါတယ္ အစ္ကိုေရ။
အၿမဲေစာင့္ဖတ္ၿဖစ္ေပမယ့္ ကြန္မန့္တခါမွ မေရးဖူးပါဘူး။ အခုက စိတ္ထဲကေန အရမ္းအားေပးခ်င္လာလို့ေရးလိုက္တာပါ။ အစ္ကိုနဲ့အစ္မရဲ့ဆိုင္ကို ေအာင္ၿမင္တဲ့ ဆိုင္ၿဖစ္လာမယ္လို့ စိတ္ထဲမွာ ေသခ်ာသိေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အၾကံကိုမယူလိုက္တာ အရမ္းမွန္တယ္လို့လဲထင္ေနတယ္။ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ ဗမာလူမ်ိဳးအမ်ားစုရဲ့စိတ္ဓါတ္ကိုသိေနလို့ပါ။ ကိုယ္ေလာက္ မေၿပလည္ရင္ အထင္ေသးတယ္။ ကိုယ့္ဆီက အကူအညီလာေတာင္းမွာစိုးတယ္။ ကိုယ္နဲ့တန္းတူဆို သာသြားမွာေၾကာက္တယ္။ ကိုယ့္ထက္သာတဲ့သူဆို မနာလိုပဲ ပ်က္စီးဖို့ၾကံတတ္တယ္။
အလုပ္ထဲမွာ ပါကီကုလားေတြရွိတယ္။ သူတို့ေနရာရတာနဲ့ ပါကီကလူေတြကို အလုပ္ထဲမွာ ခန့္ဖို့ လွမ္းေခၚတယ္။ ေနရာမရေသးရင္လဲ ပါကီေတြ ဘယ္လိုေတာ္ေၾကာင္း လူၾကီးေတြကိုေၿပာၿပၿပီး အလုပ္ေပၚလာရင္ သူ့လူေတြကို ေလွ်ာက္ခိုင္းတယ္။ ဒီလုိနဲ့ အလုပ္ထဲမွာ အုပ္စုၿဖစ္လာေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။ တရုတ္ေတြဆိုရင္လဲ ဘယ္ႏိုင္ငံေရာက္ေရာက္ တရုတ္အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးၾကတယ္။ ဗမာေတြက်ေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္မွာ အလုပ္ေပၚလာရင္လဲ ဗမာအခ်င္းခ်င္းလက္မတို့ဘူး။ အလုပ္ထဲကို ဗမာေရာက္လာမွာေတာင္ေၾကာက္ၾကေသးတယ္။ ေရာက္လာရင္လို လူၾကီးကိုခြ်န္တြန္းလုပ္တယ္။ ေနာက္လူက ကိုယ့္ထက္သာသြားမွာစိုးလို့။ ပညာၿပတယ္။ အဲလိုမ်ိဳးမို့ ဗမာေတြကို သြားၿပီးမတိုင္ပင္တာေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္ဆံုးၿဖတ္ခ်က္နဲ့ကိုယ္ ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့လုပ္တာ အဆိုးၾကံဳလဲ ေၿဖသာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္မလို မိန္းမမ်ိဳးရထားတာ တကယ္ကံေကာင္းၿပီး ေအာင္ၿမင္တဲ့ဆိုင္တဆိုင္ၿဖစ္မယ္ဆိုတာ စိတ္ထဲကေန အေသအခ်ာယံုပါတယ္ အစ္ကိုေရ။
Post a Comment