"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၄၈..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သား စာေရးလိုက္ျပန္ပါၿပီ။

မစ္ခ်ီဂန္ရဲ႕ေႏြဟာ ေတာ္ေတာ္ပူတယ္။

အခ်ိဳ႕ေန႕ေတြမွာ  အပူခ်ိန္ဟာ ၁၀၀ F (ဖာရင္ဟုိက္) ေက်ာ္သြားတယ္။

အဲဒီလိုေန႕မ်ိဳးေတြမွာ အျပင္မွာ ေနၾကတာထက္ ေမာလ္ထဲကို လူေတြ အလာမ်ားၾကတယ္။

ေမာလ္ထဲမွာက အပူအေအးကို ထိန္းညွိထားတယ္ေလ။

ေနလို႕အလြန္ေကာင္းတာေပါ့။

ပူျပင္းတဲ့ေႏြရာသီမွာ လူတိုင္းလိုလို ေပါ့ပါးတဲ့အဝတ္အထည္ေတြကိုသာ ဝတ္တာကို

သတိထားမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြေပါ့။

အခ်ိဳ႕မိန္းမငယ္ေတြဆိုရင္ အကီ် ၤအတို၊ေဘာင္ဘီအတိုနဲ႕။

တိုလြန္းၾကေတာ့ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကို ေရာက္ေနသလားေတာင္ ေအာင္းေမ့မိတယ္။

အဲဒါသူတို႕ရဲ႕စတိုင္လ္လားမသိပါဘူး။

ယိုသူမရွက္၊ ျမင္သူရွက္ဆိုတဲ့စကားပံုကိုေတာင္ ေျပးသတိရမိတယ္။

အမ်ိဳးသားေလးေတြၾကေတာ့ တစ္မ်ိဳး စတိုင္လ္ထုတ္ေလရဲ႕။

သူတို႕ကေတာ့ မတိုဘူး။ ရွည္သြားၾကတယ္။

ေဘာင္ဘီအရွည္ကို မကၽြတ္တကၽြတ္ဝတ္ၾကေလရဲ႕။

ေဘာင္ဘီအရွည္ဟာ ခါးမွာဝတ္မယ့္အစား ဖင္ေပၚေအာင္ ဝတ္ၾကတယ္။

ေအာက္ခံေဘာင္ဘီတို ရွိေပလို႕ေပါ့။

ႏို႕မဟုတ္ရင္ ဖင္ကို အတိုင္းသား ျမင္ရမလားမသိပါဘူး။

အဲဒီ မကၽြတ္တကၽြတ္ ေဘာင္ဘီကိုပဲ လက္က ကိုင္ၿပီးေလွ်ာက္ေနတယ္။

အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာလို႕။

လမ္းေလွ်ာက္ပံုက ကြတတနဲ႕ဆိုေတာ့ လူဝံေတြ လမ္းေလွ်ာက္သလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။

အခ်ိဳ႕ေသာ အသား မဲမဲလူေတြဆိုရင္

ေမာလ္ထဲကို လူဝံေတြ ေရာက္လာသလားေအာင္းေမ့ရတယ္။

ဒါကေတာ့ ေႏြရာသီ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ စတိုင္လ္ေတြလို႕ထင္တာပဲ။

ေရာက္ခါစမွာေတာ့ ထူးဆန္းေနတာေပါ့။

ၾကာေတာ့လည္း ရိုးသလိုျဖစ္လာပါတယ္။

အသားမဲမဲ နီဂရိုးေတြဆိုၿပီး အထင္ေတာ့ မေသးေလနဲ႕။

သူတို႕ေတြက အားကစားေတြမွာ ထူးခၽြန္ၾကေလေတာ့

ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕သန္းႂကြယ္သူေ႒းေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။

တစ္ခါတုန္းကေပါ့။

အသားက ျဖဴႏုႏုနဲ႕။အေတာ္ကို လွတဲ့အေမရိကန္္မေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕တယ္။

သူမက ကေလးတြန္းလွည္းကိုတြန္းလာတယ္။

သူမရဲ႕သားေလးျဖစ္ပံုရပါတယ္။

အထဲက ကေလးငယ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆံပင္က ေကာက္ေကာက္နဲ႕။

အေမနဲ႕မတူပဲ အသားက အမဲဖက္ကို ယိမ္းေနတယ္။

ကေလးအေဖက လူမည္း နီဂရုိးလား မသိဘူးလို႕။

ေတြးလို႕ေတာင္ မဆံုးေသးဘူး။

ကေလးအေဖ နီဂရုိးက ေရာက္လာတယ္။

ခုနကေျပာသလို ေဘာင္ဘီမကၽြတ္တကၽြတ္ကို လက္ကကိုင္ၿပီး ကြတကြတနဲ႕

ေရာက္လာတယ္။ လူဝံတစ္ေကာင္အလားထင္ရပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ သူရဲ႕မိန္းမေခ်ာေခ်ာလွလွေလးကို နမ္းေနေလရဲ႕။

နမ္းတာကေတာ့ ဒီကယဥ္ေက်းမႈလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။

လူေရွ႕မေရွာင္၊ သူေရွ႕မေရွာင္ပါပဲ။

ဒါကလည္း ၾကာေတာ့ ရိုးေနတဲ့ျဖစ္ရပ္တစ္ခုပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ကိုရုပ္ဆိုးမဲတူးတူးနဲ႕ မိန္းမေခ်ာေလးဆိုေတာ့ ထူးျခားေနတာေပါ့။

မိန္းမေခ်ာေလးအတြက္ နေျမာသလိုလို၊

စိတ္မေကာင္းသလိုလိုေတာင္ ျဖစ္မိလိုက္ေသးတယ္။

သူတို႕ကေတာ့ ေပ်ာ္လို႕၊ရႊင္လို႕။

ေတြးမိေသးတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာသာဆိုရင္

“နင္ ငါ့သမီးနဲ႕တူသလား၊ တန္သလား၊

လက္မဲမဲတူးတူးနဲ႕ ေရႊခြက္ကို ႏႈိက္ရသလား၊

ဟဲ့…ေကာင္စုတ္ရဲ႕”

ဆိုတဲ့စကားကို မိန္းမေလးရဲ႕အေမက

ခါးေထာင့္ၿပီး၊ နဖူးေၾကာေတြ ရႈံ႕ကာ မဲ့ရြဲ႕ကာ ေျပာမွာ ေသခ်ာတယ္။

ျမန္မာရုပ္ရွင္မွာေတာ့ ခဏခဏ ၾကားေနရတာပဲ။

ဒီမွာေတာ့ အဲဒီလိုမ်ိဳးေျပာေလ့ေျပာထမရွိေတာ့ပါဘူး။

အသက္ (၁၈)ႏွစ္ျပည့္ၿပီးရင္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္၊

ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္ယူ၊

ကိုယ္ျဖစ္ ကိုယ္ခံပါပဲ။

အရမ္းလြတ္လပ္တယ္။

အဆိုး၊အေကာင္းေတာ့ မေဝဖန္ခ်င္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတာ့ တိုးတက္ေနတာ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ပါပဲ။

အေမရိကန္မွာေတာ့ အေမရိကန္လူမ်ိဳးဆိုတာ ေျပာရခက္သား။

ကမၻာမွာ ရွိတဲ့လူမ်ိဳးေတြ အားလံုးေနထိုင္ရာ ေနရာတစ္ခုလိုျဖစ္ေနေတာ့

လူမ်ိဳးလို႕သီးသန္႕ေျပာလို႕မရဘူး။

အေမရိကန္လူမ်ိဳးလို႕ေျပာတာထက္ အေမရိကန္ႏို္င္ငံသား

လို႕ေျပာတာ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္။

ႏုိင္ငံသားတိုင္းဟာ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးေတြ ကိုယ္စီရွိေနၾကတယ္။

ႏိုင္ငံသားတိုင္းရဲ႕အထက္မွာ ဥပေဒရိွတယ္။

အေမရိကန္သမၼတလည္း ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ပဲ။

အခုလက္ရွိသမၼတဟာ လူမည္းအမ်ိဳးစပ္တဲ့ႏိုင္ငံသား။

လူမည္းဆိုတာ ဟိုတစ္ခိ်န္တုန္းက ကၽြန္ေတြေပါ့အေမ။

ကၽြန္ေတြကို လူျဖဴေတြကခိုင္းစားရေအာင္ ဆိုၿပီး အေမရိကန္ကိုေခၚလာၾကတယ္။

အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကၽြန္အေရာင္းအဝယ္ဟာ

ေတာ္ေတာ္အလုပ္ျဖစ္တဲ့လုပ္ငန္းႀကီးျဖစ္ခဲ့တယ္။

လူသားစိတ္ရွိတဲ့ အေမရိကန္သမၼတ လင္ကြန္းဟာ

အဲဒီကၽြန္စံနစ္ကို အသက္နဲ႕လဲၿပီး ပယ္ဖ်က္သြားခဲ့တယ္။

သမၼတလင္ကြန္းရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီေန႕မွာ

တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မ်ိဳးရိုးျဖစ္တဲ့လူမည္းဟာ

ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕အျမင့္ဆံုးျဖစ္တဲ့သမၼတရာထူးကိုေတာင္

ရယူႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။

လူတစ္ေယာက္ အနစ္နာခံသြားတဲ့အခါ လူအမ်ား ခ်မ္းသာရာရတာမ်ိဳးကို

နမူနာ ယူသင့္တယ္။

ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ကၽြန္စံနစ္ေတာ့ မရွိပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ လူအေရာင္းအဝယ္လုပ္ငန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို အလုပ္ျဖစ္ေနတုန္းပဲေနာ္။

လင္ကြန္းလို ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ရမလိုျဖစ္ေနတယ္။

စိတ္ဓာတ္ေကာင္းၿပီး သေဘာထားႀကီးတဲ့ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္တိုင္း

လင္ကြန္းလိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ လင္ကြန္းဟာ အႀကီးျမင့္ဆံုးသမၼတအျဖစ္

ေခတ္အဆက္ဆက္အသိအမွတ္ျပဳထားၾကတယ္။

+++++++++++++++++++++++++++

ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႕စကားေတြလည္း ေဘးေရာက္ကုန္ပါၿပီ။

အေမက အေမရိကန္ေရာက္ရင္

အေမရိကန္တုိင္းျပည္ရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳကို စာေရးပါဆိုလို႕ေရးလိုက္တာပါ။

အခုေတာ့ အေမလည္း စာေတြဖတ္ၿပီး ေညာင္းေရာေပါ့။

က်ေနာ္လည္း စာေတြ ေရးရင္း ေညာင္းလာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီမွာပဲ တစ္ခန္းရပ္လိုက္ပါေတာ့မယ္။

ေနာက္ေတာ့မွ ဆက္ေရးလိုက္ပါ့မယ္။

က်ေနာ္တို႕မိသားစုေတြ ေနေကာင္းၾကပါတယ္။

အေမလည္း ေနေကာင္းလား။

အေမ့ကို ခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

လန္ဆင္းၿမိဳ႕(Lansing)

မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္(Michigan)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)။

၇-၂၄-၂၀၁၂