"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၄၄..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

ဇြန္လ ၁၇-ရက္ေန႕ဟာ အေဖမ်ားေန႕ေလ။

က်ေနာ္အလုပ္လုပ္တဲ့ေမာလ္ (Mall) ထဲမွာေတာ့ အဲဒီေန႕မွာ

စည္ကားေနတာပါပဲ။

အေဖေတြက ငယ္ရြယ္တဲ့သားသမီးေတြ ေခၚလာၾက၊

စားၾက၊ေသာက္ၾကနဲ႕။

အရြယ္ေရာက္တဲ့သားသမီးေတြက အေဖနဲ႕အေမေတြကိုေခၚလာၾက၊

စားၾက၊ေသာက္ၾကနဲ႕ ေပ်ာ္စရာအလြန္ေကာင္းလွပါတယ္။

ေဝးတဲ့မိဘေတြဆီကို သားသမီးေတြက သြားလည္ၾက၊

လက္ေဆာင္ေတြေပးၾကနဲ႕။

အေဖေတြကို တန္ဖိုးထားၾကတာကို သတိထားမိတယ္။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း အေဖကို သြားသတိရမိတယ္။

အေဖဆံုးသြားတာ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီေနာ္။

အေဖ့ကို မေမ့ႏိုင္သလို အေဖ့ေက်းဇူးကိုလည္း မေမ့ႏိုင္ပါဘူး။

အေဖက က်ေနာ္ကို ရံုးပိတ္ရက္မွာ သူသြားေလရာကို ေခၚသြားတတ္တယ္။

စားခ်င္ရာရာကို ေကၽြးတတ္တယ္။

က်ေနာ္က ငယ္ေသးေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။

စားခ်င္တာကို စားရတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ လိုခ်င္ရာရာကို အေဖက ဝယ္ေပးတာကိုး။

က်ေနာ့္အဖို႕ အေဖနဲ႕ေနရတဲ့အခ်ိန္က နည္းလြန္းလွေပမယ့္

ေနရတဲ့အခ်ိန္ကို မေမ့ႏိုင္ဘူး။

အေဖ့ရဲ႕အေၾကာင္းကို မ်ားမ်ားစားစားမသိရေပမယ့္

သိရသေလာက္ကေတာ့ အေဖက က်ေနာ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာပါပဲ။

ၿပီေတာ့ အေဖက က်ေနာ့္အတြက္ သူရဲေကာင္းေလ။

အာဇာနည္ သူရဲေကာင္း။

က်ေနာ္ဟာ ၾကာလာတဲ့အမွ် အေဖ့ရဲ႕ပံုရိပ္တစ္ခုျဖစ္လာတယ္ဆိုတာကို

အခုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိလာပါတယ္။

က်ေနာ္ဘာဘဲလုပ္လုပ္၊ လုပ္သမွ်ေကာင္းမွဴကုသိုလ္အတြက္

တမလြန္ဘဝက အေဖ့ကို အမွ်ေဝပါတယ္။

အခု က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ မစ္ခ်ီဂန္(အေမရိကန္)က

အပူအေအးျပင္းထန္တယ္။

ေအးရင္လည္း ေရေတြခဲေလာက္ေအာင္ ေအးတယ္။

အခုေႏြရာသီဆိုရင္လည္း အျပင္မွာ ေတာ္ေတာ္ပူပါတယ္။

ပင္စင္စား သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြဟာ နံနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။

အျပင္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေမာလ္ထဲမွာ။

ေမာလ္က က်ယ္လြန္းေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။

ၿပီးေတာ့ ေမာလ္ထဲမွာ အပူအေအးမွ်တေအာင္ လုပ္ထားတယ္။

ေခၽြးထြက္ေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကၿပီး ေမာလာတဲ့အခါ

ဆာလာတဲ့အခါ က်ေနာ္အလုပ္လုပ္တဲ့ food court ဆိုတဲ့စားေသာက္ဆိုင္တန္းဖက္ကို

လာၾကတယ္။ စားၾကတယ္။ ေကာ္ဖီ၊အေအးေသာက္ၾကတယ္။

သက္တူရြယ္တူ ပင္စင္စားအဖိုးႀကီးေတြအဖြားႀကီးေတြ

စုေပါင္းၿပီး စကားေျပာၾကတယ္။

အဲဒါက ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္းျမင္ေနရတဲ့ျမင္ကြင္းပါပဲ။

ဒီေတာ့ အေဖနဲ႕အေမသာ အနားမွာရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႕ေတြးျဖစ္တယ္။

ဒီႏိုင္ငံမွာက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့အစီအစဥ္ေတြ ရွိတယ္။

သက္ႀကီးရြယ္အိုတိုင္း အိုဇာတာေကာင္းေစတယ္လို႕ေျပာရမယ္။

ေကာင္းေကာင္းစားရတယ္။

ေကာင္းေကာင္းဝတ္ရတယ္။

ေကာင္းေကာင္းေနရတယ္။

အဲဒီလိုေနႏိုင္ေအာင္ ႏိုင္ငံေတာ္က စီစဥ္ေပးတယ္။

မက်န္းမာရင္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္စရိတ္နဲ႕ ေဆးကုသခြင့္ေပးေသးတယ္။

ကဲ…ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ။

ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းကေတာ့ က်န္းမာေရးအတြက္

က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းေတြ မွန္မွန္လုပ္ျဖစ္တယ္။

ေရခ်ိဳးခနီးတိုင္း မိနစ္ ၂၀-ေလာက္ေတာ့

ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္တဲ့အေလ့အထရွိခဲ့တယ္။

ဒီေရာက္ေတာ့ အေစာပိုင္းကေတာ့ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ

လုပ္ျဖစ္ေသးတယ္။

ေနာက္ပိုင္း အလုပ္လုပ္လာေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္က

နံနက္ ၉း၃၀နာရီကေန ည ၉း၃၀နာရီျဖစ္လာေတာ့

ေလ့က်င့္ခန္းေတြ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

အလုပ္ခြင္မွာ လမ္းေလွ်ာက္တာကိုက တစ္ေန႕တစ္ေန႕

ေျခလွမ္းေပါင္း အေျမာက္အမ်ားပါပဲ။

ဆန္႕ထုတ္လိုက္ရင္ ရန္ကုန္-ပဲခူးေလာက္မ်ားေတာင္

ရွိမလားမေျပာတတ္ဘူး။

အလုပ္ကျပန္လာရင္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနၿပီ။

ဖတ္ေနက် စာေတြလည္း မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

လုပ္ေနက် အင္တာနက္ေတာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။

အိပ္ယာေပၚ ခဏနားမယ္ဆိုၿပီး လွဲလိုက္ရင္

မိုးလင္းမွ ႏိုးေတာ့တယ္။

အဲဒီေလာက္ကို ပင္ပန္းပါတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက လက္ေၾကာမတင္းခဲ့သမွ်

အခုေတာ့ လက္ေၾကာေရာ၊ ေျခေၾကာေရာ အကုန္တင္းၿပီးမွ

မိုးခ်ဳပ္ပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ ေန႕တိုင္းအလုပ္ပါပဲ။

ေလာေလာဆယ္ကေတာ့ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းက မ်ားမ်ားစားစား မရွိဘူးေလ။

ဒါနဲ႕ေျပာရအုန္းမယ္အေမ။

က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့ေနရာမွာ ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုရွိတယ္ဆိုတာနဲ႕

လိပ္စာေတာင္းၿပီး အလုပ္ပိတ္ရက္မွာ သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။

ျမန္မာျပည္က အစားအေသာက္ေတြ စံုလို႕ပါပဲ။

ပဲျပဳတ္လည္းရတယ္။

ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္လည္းရတယ္။

ငပိေၾကာ္လည္း ရတယ္။

လက္ဖက္ေတြလည္းရတယ္။

အို…ျမန္မာျပည္ကအစားေတြဆို မ်ိဳးစံုရတယ္။

ျမန္မာအစားအစာကိုေကာင္းေကာင္းမစားရတာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့

ဝမ္းသာသြားတာေပါ့။

စားခ်င္တာလည္း ၾကာလွၿပီ။

ဒါနဲ႕ပဲ စားခ်င္တဲ့အစားအစာေတြအားလံုးဝယ္ခဲ့တယ္။

မစားရတာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ စားလို႕လည္းေကာင္းလိုက္တာ

မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။

ျမန္မာအစားအစာကို ေဒၚလာနဲ႕ဝယ္စားရတာကို မေတြးျဖစ္ရင္

ဒီထက္ေတာင္ ၿမိန္ဦးမယ္ထင္တယ္။

ေအာ္…ေဒၚလာနဲ႕ဝယ္စားေနရပါလားလို႕ေတြးျဖစ္ေတာ့

စားတဲ့အစားအစာေတြေတာင္ နင္ခ်င္သလိုျဖစ္သြားတယ္။

အေမရိကားမွာ ေနတာၾကာလာေတာ့ သိလာေတြလည္း မ်ားလာပါတယ္။

အခက္အခဲေတြ ရွိေနေသးေပမယ့္ အစဥ္ေျပတာေတြလည္း

အမ်ားႀကီးရွိလာပါတယ္။

ေရာက္စတုန္းကေလာက္ေတာ့ ကသီလင္တမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီမွာအေနၾကာတဲ့ျမန္မာေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္အုန္းမွာလားလို႕ေမးရင္

ေခါင္းခါၾကတာ မ်ားတယ္။

ဘာျဖစ္လို႕လဲလို႕ေမးရင္ ျမန္မာျပည္က ျခင္ေတြေပါတယ္။

ဒီမွာက ျခင္ေထာင္ ေထာင္စရာမလိုဘူးလို႕

အေၾကာင္းျပေလရဲ႕။

ၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္က မီးမွန္မွန္ ပ်က္တယ္တဲ့။

ဒီမွာက မီးမွန္မွန္ လာတယ္တဲ့။

ဒီမွာ မီးပ်က္တယ္ဆိုတာကို မၾကားဖူးသူေတြေတာင္ ရွိတယ္။

သူတို႕ေျပာတာေတြ ျပန္ေျပာရင္ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

ဒီမွာပဲ နားဦးမယ္ေနာ္။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

လန္ဆင္းၿမိဳ႕(Lansing)

မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္(Michigan)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)။

၆-၁၉-၂၀၁၂