"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၄၅..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိတရ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

ဒီမွာေတာ့ ေႏြဦးရာသီ ကုန္ဆံုးသြားၿပီ။

ဇြန္လ (၂၀)ေန႕ဟာ ေႏြရာသီအစျပဳပါတယ္။

ေႏြရာသီကို မသိမသာ ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္လာပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕ေရာက္ေနတဲ့ မစ္ခ်ီဂန္ဟာ အပူအေအးျပင္းထန္တဲ့ေနရာျဖစ္တယ္လို႕ ၾကားထားရတယ္။

ေႏြရာသီမွာ ဘယ္ေလာက္ပူသလဲဆိုတာ သိရတာေပါ့ေလ။

အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မပူေသးပါဘူး။

တစ္ခါတစ္ရမွာ မိုးရြာေတာ့ အေအးကပိုလာတတ္တယ္။

ဒီမွာက မိုးရာသီ သီးျခားမရွိေတာ့ ရာသီတိုင္းမွာ မိုးရြာသလားေတာ့ မသိဘူး။

အခုဆိုရင္ ေႏြဦးလည္း မိုးရြာတာပါပဲ။

ဒီေနရာကိုေရာက္ေနတာ ႏွစ္လေတာင္ ေက်ာ္ၿပီ။

စာၾကည့္တိုက္ကိုေမးၾကည့္တာ သိတဲ့လူ မရိွဘူး။

က်ေနာ္သိတဲ့လူေတြထဲမွာ စာၾကည့္တိုက္ကို

စိတ္ဝင္စားတဲ့လူ မရွိလို႕လားေတာ့  မသိဘူး။

အားခ်ိန္က နည္းေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို မရွာျဖစ္ဘူး။

တစ္ပတ္မွာေတာ့ တစ္ရက္ပိတ္ရက္ တစ္ရက္ရပါတယ္။

ေရာက္စမွာေတာ့ ပိတ္ရက္က စေနေန႕။

သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။

ပိတ္ရက္က ဗုဒၶဟူးေန႕ျဖစ္သြားျပန္တယ္။

ေနာက္မၾကာခင္မွာပဲ ပိတ္ရက္က ေသာၾကာေန႕ ေန႕တစ္ဝက္နဲ႕

စေနေန႕ တစ္ရက္လံုးျဖစ္သြားျပန္တယ္။

ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္သူဆိုေတာ့ ပိတ္ရက္မ်ားလာတာလည္း

တစ္မ်ိုးေတာ့ ေကာင္းတာပါပဲ။

စာဖတ္ခ်ိန္၊ စာေရးခ်ိန္ ပိုရတာေပါ့။

ေနာက္မၾကာခင္မွာပဲ ပိတ္ရက္ေျပာင္းသြားျပန္တယ္။

ေသာၾကာေန႕တစ္ေန႕လံုးျဖစ္သြားတယ္။

တစ္ပတ္ တစ္ရက္ ျပန္ျဖစ္သြားျပန္ပါတယ္။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းဖို႕ျဖစ္လာတယ္လို႕ အေမေျပာဖူးသလိုပါပဲ။

ေကာင္းတယ္လို႕ မွတ္ယူပါတယ္။

ပိတ္ရက္မွာေတာ့ အခုထိေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ မသြားျဖစ္ေသးပါဘူး။

မသြားတတ္တာလည္းပါတယ္။

အေဖၚမရွိတာလည္း ပါတယ္။

ေလွ်ာက္လည္တယ္ဆိုတာ အေဖၚပါမွ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာမ်ဳိးေလ။

မိန္းမနဲ႕က ပိတ္ရက္ မတူဘူး။

သူ႕ရဲ႕ပိတ္ရက္က အဂၤါေန႕။

က်ေနာ္ရဲ႕ပိတ္ရက္ေသာၾကာမွာေတာ့ မိန္းမနဲ႕အတူ အိပ္ယာထရပါတယ္။

အလုပ္သြားသလို ေရခ်ိဳးတယ္။

ၿပီးေတာ နံနက္စာ စားၿပီး သူမကို အလုပ္လိုက္ပို႕ေပးရပါတယ္။

သူမက ကားေမာင္းတတ္ေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို လိုက္ပို႕ေစခ်င္ေတာ့

အလုပ္ကို လိုက္ပို႕ေပးရပါတယ္။

က်န္တဲ့ပိတ္ရက္မွာေတာ့ အိမ္ျပန္၊

စာေရး၊စာဖတ္လုပ္တယ္။

အိမ္ခန္းက ႀကီးပါတယ္။

လူငါးေယာက္ေနၾကတယ္။

သူေ႒းက ငွားေပးထားတာပါ။

တစ္လကို ေဒၚလာ ၇၅၀ ေပးရတယ္လို႕သိရတယ္။

ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာတြဲပါတဲ့ အိပ္ခန္းက တစ္ခန္း။

အဲဒီအခန္းကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရတယ္။

အခန္းက က်ယ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ေကာင္းပါတယ္။

ၾကမ္းပိုးကိုက္တာ တစ္ခုပဲေျပာစရာ ရွိတယ္။

အခုေတာ့လည္း သန္႕ရွင္းေရးလုပ္၊ ၾကမ္းပိုးေဆးေတြ ဖ်န္းတာနဲ႕ နည္းသြားပါၿပီ။

ေနလို႕ေကာင္းလာတယ္လို႕ေျပာရမယ္ထင္တယ္။

က်န္အိပ္ခန္းကိုေတာ့ မန္ေနဂ်ာေနတယ္။

မန္ေနဂ်ာက ျမန္မာလူမ်ိဳးပါ။

ဒီကိုေရာက္ေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီတဲ့။

အေမရိကန္မွာက အေမရိကန္စတိုင္လ္နဲ႕ေနရင္

ေနလို႕အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ေနရာလို႕ သူေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။

သူကေတာ့ လူပ်ိဳႀကီးပါ။

သေဘာေကာင္းတယ္လို႕ေျပာရမလား

နားလည္မႈရိွတယ္လို႕ေျပာရမလားမေျပာတတ္ပါဘူး။

ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းမွာေတာ့ အေတာ္ ရိုင္းပင္းမႈ ရွိတာကိုေတြ႕ရတယ္။

"ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း ျမန္မာျပည္ကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ျပန္ျဖစ္သလဲ"

လို႕ေမးၾကည့္ေတာ့

"တစ္ခါမွ မျပန္ဖူးဖူး" တဲ့။

အံၾသသြားတယ္။

"ျပန္ဖို႕အစီအစဥ္မရွိဘူးလား" လို႕ေမးၾကည့္ေတာ့ သူကျပန္ေျပာတယ္။

"သြားလိုက္၊ျပန္လိုက္ေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူး" တဲ့။

" ျပန္ရင္လည္း ျပန္မလာေတာ့ဘူး" တဲ့။

ျပတ္သားလိုက္တာ။

က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႕ေလာက္ မျပတ္သားႏိုင္ဘူးအေမ။

သြားလိုက္၊ျပန္လိုက္ လုပ္ခ်င္ေနတယ္။

ေနာက္ မက္စီကန္လူမ်ိဳးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ခန္းေနၾကတယ္။

သူတို႕ကေတာ့ လခထုတ္တိုင္း မိသားစုေတြဆီကို ေငြပို႕ၾကတယ္။

မိသားစုေတြကိုေတာ့ အေတာ္ခင္တြယ္တဲ့လူေတြလို႕ေျပာရမယ္ထင္တယ္။

ေန႕တိုင္းလုိလို ဖုန္းဆက္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။

က်ေနာ္တို႕လည္း ျမန္မာျပည္ကို ေန႕တိုင္းမဟုတ္တာေတာင္

ေန႕တိုင္းနီးပါးဖုန္းဆက္ခ်င္တယ္။

ဖုန္းဆက္တိုင္း ဖုန္းလိုင္းေတြ မေကာင္းရတာနဲ႕။

ဒီမွာက ေန႕အခ်ိန္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာက ညဆိုေတာ့

အခ်ိန္အစဥ္မေျပတာနဲ႕။

ျမန္မာျပည္နဲ႕ ဖုန္းဆက္သြယ္ခ ေစ်းႀကီးလြန္းတာနဲ႕။

အဲဒီအေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဖုန္းမဆက္သြယ္ျဖစ္တာေတာင္ ၾကာၿပီ။

ဒါေၾကာင့္ စာေရးေနတာေပါ့ အေမ။

က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့အိမ္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းက ေတာ္ေတာ္က်ယ္တယ္။

အလုပ္ပိတ္ရက္မွာေတာ့ ဘယ္မွမသြားေတာ့ပဲ

စာေရး၊စာဖတ္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ျဖစ္တယ္။

က်န္တဲ့သူေတြက အလုပ္သြားေနၾကေတာ့

အိမ္ဟာလည္ ဆိတ္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာတစ္ခုျဖစ္ေနတယ္။

ဒီအပတ္ ပိတ္ရက္မွာေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို လိုက္ရွာျဖစ္တယ္။

ေမးလုိ႕က မရေတာ့ အဝါေရာင္စာအုပ္ (yellowbook) ထဲလိုက္ရွာၾကည့္တယ္။

အနီးဆံုးစာၾကည့္တိုက္ကို GPS ထဲရိုက္ထည့္ၿပီး

ကားေမာင္းသြားေတာ့ အိမ္နားမွာ ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။

လွမ္းၾကည့္ရင္ေတာင္ ျမင္ရတဲ့ေနရာမွာ စာၾကည့္တိုက္ရွိေနတာကို ႏွစ္လေက်ာ္မွ သိရတယ္အေမ။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း နီးရက္နဲ႕ေဝးေနရတာမ်ိဳးပါလား။

ျမန္မာဂဏန္း ၃နဲ႕၄ လိုျဖစ္ေနတယ္။

စာၾကည့္တိုက္ကုိေတြ႕ေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာ အေမရယ္။

ဒီမွာက ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ရွိတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက မရွိဘူး။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေဝးလြန္းေတာ့ အခုထိ ဘယ္ေက်ာင္းမွ မေရာက္ျဖစ္ေသးဘူး။

စာၾကည့္တိုက္နဲ႕ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တူတဲ့အခ်က္က အသိပညာတိုးတက္ေနတာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ စာၾကည့္တိုက္ကို အခ်ိန္ရတိုင္းသြားခ်င္တယ္။

သြားတိုင္းလည္း စိတ္ေက်နပ္စရာ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေတာ့ အနည္းဆံုးရတတ္တယ္။

စာၾကည့္တိုက္ အိမ္နားမွာ ရွိၿပီဆိုေတာ့ ဒီေနရာဟာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနလို႕ရသြာၿပီလို႕ေျပာခ်င္ပါတယ္။

အခက္အခဲေတြ ရွိလာတဲ့အခါ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ဖို႕ လိုအပ္တယ္။

ေပ်ာ္ေအာင္မေနတတ္ရင္ ေနစရာကို မရွိသလို ခံစားရတယ္။

“ေပ်ာ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ သူတစ္ပါးကို မထိခိုက္ေအာင္ ေပ်ာ္တတ္ဖို႕လိုတယ္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္လည္း မထိခိုက္ေအာင္ ေပ်ာ္တတ္ဖို႕လိုပါတယ္” လို႕ အေမ

မွာထားတာကိုလည္း သား မေမ့ပါဘူးအေမ။

သားတို႕မိသားစု ေနေကာင္းၾကပါတယ္။

အေမတို႕မိသားစုေရာ ေနေကာင္းၾကလား။

ဒီေန႕ေတာ့ ဒါေလာက္နဲ႕နားလိုက္ပါဦးမယ္။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

လန္ဆင္းၿမိဳ႕(Lansing)

မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္(Michigan)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)။

၆-၂၄-၂၀၁၂