"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၃၉..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိတရ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

အေရြ႕အေျပာင္းေတြ မ်ားလြန္းေနတာေၾကာင့္ စာေရးခ်င္စိတ္သာ ရွိေနတယ္။

တကယ္တန္း မေရးႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ကေန အင္ဒီယားနား ျပည္နယ္ကို ေျပာင္းေရြ႕ရတယ္။

ဒါလည္း အလုပ္ေၾကာင့္ ေရြ႕ေျပာင္းရတာပါ။

အင္ဒီယားနားေရာက္ၿပီး ႏွစ္လမျပည့္ခင္မွာပဲ မစ္ခ်ီဂန္ကိုေျပာင္းေရြ႕ရျပန္ပါတယ္။

အင္ဒီးယားနားမွာ ရွိတဲ့အလုပ္ရွင္နဲ႕ အခု မစ္ခ်ီဂန္မွာ ရွိတဲ့အလုပ္က အလုပ္ရွင္တစ္ဦးထဲပါ။

အင္ဒီးယားနားမွာ စာဖိုးမွဴးပညာသင္တယ္။ အလုပ္လုပ္တယ္။

အခုေတာ့ သူ႕ရဲ႕ဆိုင္အသစ္ ျဖစ္တဲ့ မစ္ခ်ီဂန္ဆိုင္ကို

လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး ေျပာင္းေရြ႕ရတယ္။

ေျပာင္းေတာ့ ဝယ္ထားတဲ့ 4RUNNER ကားနဲ႕ေျပာင္းတယ္။

ကားက ႀကီးေတာ့ ရွိတဲ့ပစၥည္းေတြ အကုန္လံုး သယ္လို႕ရတယ္။

သယ္လို႕ရေအာင္လည္း ကားႀကီးႀကီး ဝယ္ျဖစ္တဲ့သေဘာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ခရီးေဝးေဝးကို တစ္ခါမွ မေမာင္းဖူးဖူး။

အခုေမာင္းခဲ့ရတဲ့ခရီးက မိုင္ေပါင္း ေလးရာပတ္ဝန္က်င္ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။

ရန္ကုန္-မႏၱေလး ခရီးအကြာအေဝးေလာက္ ရွိမယ္လို႕ ခန္႕မွန္း မိပါတယ္။

မေမာင္းမျဖစ္ေမာင္းရေတာ့လည္း ေမာင္းျဖစ္သြားတာပါပဲေလ။

အေမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့စကားကို သတိရမိတယ္။

"နယ္ေျမအသစ္ကိုသြားရင္ အေရးအႀကီးဆံုး လိုအပ္တာကေတာ့

သတၱိပဲ။ ေန႕စဥ္ဘဝမွာကို သတိၱက လိုအပ္ ေနတတ္တယ္။

လိုိအပ္တဲ့အခါတိုင္း အသံုးခ်ႏိုင္ဖို႕ ကိုယ္နဲ႕အတူ ယူသြားေပါ့"တဲ့။

အခုေတာ့ အေမေျပာတဲ့အတိုင္း သတိၱက ေန႕တိုင္းကိုလိုအပ္ေနတယ္။

ဘာျဖစ္လို႕ဆိုေတာ့ ေန႕တိုင္း စိန္ေခၚမႈေတြ ရွိေနလို႕ပါပဲ။

အလုပ္သစ္လုပ္ေနရေတာ့ စိန္ေခၚမႈ အသစ္နဲ႕ေတြ႕တယ္။

ကိုယ္မကၽြမ္းက်င္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္တာမို႕ သိစရာ တတ္စရာက အမ်ားႀကီး။

မွန္ေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားေနရခ်ိန္မွာ အျမန္လုပ္ဖို႕ အေျခအေနကေတာင္းဆိုတယ္။

မျဖစ္မေန ျမန္ေအာင္ လုပ္ရျပန္ေတာ့ မမွားေအာင္ အာရံုစိုက္ရျပန္တယ္။

မီးဖိုေခ်ာင္မွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ မီးမေလာင္ေအာင္ ဂရုစိုက္ရတယ္။

ဘယ္ရမလဲ။ အႀကီးအက်ယ္ မီးအပူမေလာင္တာပဲ ရွိတယ္။

အေသးအဖြဲေလာင္တာက ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ်ပါပဲ။

အခုဆိုရင္ အပူေလာင္တာကို ရိုးသြားသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။

မီးေလာင္တာကို ခံစားၾကည့္ေတာ့မွ ငရဲဆိုရင္ ဒီထက္ပူေလာင္မွပဲလို႕ ေတြးမိတယ္။

မီးဖိုေခ်ာင္ဆိုေတာ့ အလွီးအျဖတ္ေတြက မ်ားကမ်ားပါဘိသနဲ႕။

ဓားက မ်ိဳးစံုေအာင္ ကိုင္တြယ္ရတယ္။

ဓားမထိေအာင္လည္း သတိထားရတယ္။

သတိထားတဲ့အတြက္ ဓားကေတာ့ အထိအခိုက္မရွိပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဓားေသြးေတာ့ သတိလြတ္သြားတယ္။

အဲဒီေတာ့မွ ဓားထိေတာ့တာပဲ။

လူနာေတြကို လွီးျဖတ္တုန္းကေတာ့ နာရေကာင္းမွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။

ကိုယ့္အသားကို ကိုယ္လွီးမိေတာ့ နာလိုက္တာအေမရယ္။

ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတာ ကိုယ္ခံရေတာ့မွ သိတဲ့တရားလားလို႕ေတာင္ေတြးမိေသးတယ္။

မီးဖိုခန္းထဲမွာ ဆီေတြနဲ႕လုပ္ေနရသမို႕ ေခ်ာမလဲေအာင္ သတိထားရတယ္။

စီးေနက်ဖိနပ္နဲ႕ တစ္ရက္အလုပ္လုပ္ၾကည့္တယ္။

စကိတ္စီးေနရတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ မျဖစ္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး

ေခ်ာမလဲေအာင္ ဆီထဲမွာ စီးလို႕ရတဲ့ဖိနပ္တစ္ရံဝယ္လိုက္တယ္။

အဲဒီဖိနပ္ဝယ္ေတာ့မွ အစဥ္ေျပသြားတယ္။

အင္ဒီးယားနားမွာေနတုန္းကေတာ့

က်ေနာ္နဲ႕တြဲလုပ္ရတာက ခ်င္းတိုင္းရင္းသား လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ပါ။

သူတို႕က မေလးရွားကေန ေရာက္လာၾကတယ္။

မေလးရွားမွာလည္း စားေသာက္ဆိုင္မွာပဲ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။

စားေသာက္ဆိုင္ အေတြ႕အႀကံဳေတြကေတာ့ မ်ားလွပါတယ္။

အေတြ႕အႀကံဳအရေတာ့ ဆရာႀကီးေတြေပါ့။

မစ္ခ်ီဂန္မွာလည္း က်ေနာ္နဲ႕တြဲလုပ္သူတစ္ေယာက္က ျမန္မာပါ။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေပၚတူဂီလူမ်ိဳးလို႕သိရတယ္။

သူတို႕လည္း အေမရိကန္ေရာက္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။

စားေသာက္ဆိုင္မွာပဲ လုပ္ေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳအရေတာ့ ဆရာႀကီးေပါ့။

လုပ္ငန္းခြင္မွာ ဆရာလုပ္တာကို သီးခံႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ လူမ်ိဳးမတူ၊ဘာသာမတူၾကေတာ့

မိုက္ရိုင္းတာကို သီးခံဖို႕ခက္ခဲလွပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သီးခံႏိုင္ဖို႕ သတိၱလိုလာျပန္တယ္။

သတိၱမရွိရင္ သီးခံႏိုင္ဖို႕မလြယ္လွဘူး။

မိုက္မိုက္မဲမဲ တုန္႕ျပန္တာဟာ သတိၱမဟုတ္ဘူးလို႕အေမမွာတာကိုလည္း

သားမေမ့ပါဘူး။

တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလမွာပဲ အေျခအေနအရ ေလးေနရာေျပာင္းေရြ႕ေနထိုင္ခဲ့တယ္။

အေကာင္းဖက္ကေတြးရင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ျပည္နယ္ေလးခုကို

ေရြ႕ေျပာင္းေနထိုင္ခြင့္ရတယ္။ၿပီးေတာ့

အေတြ႕အႀကံဳအမ်ားႀကီးရတာဟာ အျမတ္ေတြခ်ည္းပါပဲလို႕ မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။

အေတြ႕အႀကံဳဟာ ေငြနဲ႕ဝယ္လို႕ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။

ဘာလိုလိုနဲ႕ သႀကၤန္ေတာင္ၿပီးသြားၿပီေနာ္။

ဒီမွာေတာ့ သႀကၤန္ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။

ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ သႀကၤန္ကာလမွာ တရားစခမ္းတစ္ခုခုမွာ တရားဝင္ျဖစ္တာကို

ျပန္ေတြးမိပါတယ္။ လြမ္္းမိသလိုခံစားရပါတယ္။

ျမန္မာျပည္နဲ႕ေဝးေနေပမယ့္ ျမန္မာစိတ္ေတြ မေပ်ာက္ပါဘူး။

ျမန္မာဟာ ျမန္မာပါပဲ။

အခ်ိန္ရတိုင္း ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းမိပါတယ္။

အေမ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါေနာ္။

သားတို႕အားလံုးေနေကာင္းၾကပါတယ္။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

လန္ဆင္းၿမိဳ႕(Lansing)

မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္(Michigan)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)။

၄-၂၁-၂၀၁၂