" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၃၅..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားစာေရးလိုက္္ပါတယ္။

အေမ ေနေကာင္းလားဟင္။

အသက္ေတြ ႀကီးလာေတာ့ ခႏၶာဝန္ဟာ ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုးျဖစ္မွန္းမသိ

ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာကို သိလာတယ္။

သိေပမယ့္ ခႏၶာဝန္ကို မထမ္းခ်င္လို႕ မရဘူးေလ။

သက္တမ္းရွိသေရြ႕ ထမ္းေနရအုန္းမွာပဲ။

အေမကို ကိုယ္ခ်င္းစာ မိပါတယ္။

အေမရိကန္မွာက ခႏၶာဝန္က ပိုေလးပင္တယ္။

အလုပ္မရွိေတာ့ စိတ္ပိုပင္ပန္းရပါတယ္။

အလုပ္ရွိလာေတာ့ လူပိုပင္ပန္းပါတယ္။

ပင္ပန္းတဲ့အေၾကာင္းကိုမေျပာခ်င္ဘူး။

ေျပာေနရံုမွ်နဲ႕သက္သာသြားတာလဲမဟုတ္ဘူး။

အေမသိသြားလို႕ သားဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕စိတ္မပင္ပန္းေစခ်င္ဘူး။

ေကာင္းတာေတြေျပာတာကမွ ေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာဦးမယ္။

က်ေနာ္တို႕ အင္ဒီယားနားကို ေရာက္ၿပီးေနာက္တစ္ေန႕မွာပဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး

စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ အလုပ္ရတယ္။

တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္မွာပါ။ ပိုင္ရွင္က တရုတ္မဟုတ္ပါဘူး။

ေတာင္ႀကီးက ရွမ္းအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ပါ။

အသက္ကေတာ့ က်ေနာ္ထက္ ငယ္ပါတယ္။

အေမရိကန္ကိုေရာက္ေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။

တရုတ္ဆိုင္ သံုးဆိုင္ပိုင္တယ္။

တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ႏိုင္ငံျခား သေဘၤာသားပါ။

ႀကီးပြားတိုးတက္ခ်င္သူ ဆိုေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားျဖစ္လာတယ္။

ရိုးရိုးသားသား ႀကိဳးစားၿပီးအလုပ္လုပ္လာေတာ့ ဝန္ထမ္းဘဝကေန ဆိုင္ပိုင္ရွင္ႀကီး ျဖစ္လာတယ္။

က်ေနာ္တို႕ ဆိုင္အလုပ္ဆင္းတဲ့ေန႕မွာေျပာတဲ့စကားက

"ေလာစရာ မလိုဘူး။ ေျဖးေျဖးေအးေအးသာ လုပ္ပါ။

အေရးႀကီးတာက မီးဖိုေခ်ာင္မွာ လုပ္ရတယ္ဆိုေတာ့ ေခ်ာမလဲဖို႕ ဂရုစိုက္ပါ။

ေနာက္ ဒါးေတြနဲ႕လွီးျဖတ္ရေတာ့ လက္ကို ဒါးမထိဖို႕ ဂရုစိုက္ပါ။

ေနာက္တစ္ခုက အပူမေလာင္ဖို႕ ဂရုစိုက္ပါ။

လက္ေနက်မဟုတ္ေတာ့ ပထမ ႏွစ္ပတ္မွာ ကိုယ္လက္ေတြ နာႏိုင္တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ အားလံုး အစဥ္ေျပသြားလိမ့္မယ္" တဲ့။

က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ Customers (စားသံုးသူေတြ)နဲ႕အလုပ္လုပ္သူဆိုေတာ့

စားသံုးသူေတြနဲ႕စကားေျပာတာတို႕၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ေငြစာရင္းတို႕ကိုေတာ့

ဝန္ထမ္းေဟာင္းေတြက သင္ေပးတယ္။

ဝန္ထမ္းေတြက ေရွ႕ဆိုက္မွာ သံုးေယာက္။

အမ်ိဳးသမီးက ႏွစ္ေယာက္ နဲ႕ အဖိုးႀကီး(၆၄-ႏွစ္)ကတစ္ေယာက္။

ေနာက္ဆိုက္မွာ သံုးေယာက္။

ေနာက္ဆိုက္က အမ်ိဳးသားခ်ည္း သံုးေယာက္။

ေရွ႕ဆိုက္က အေရာင္းကို အဓိကထားတဲ့ဆိုက္။

ေနာက္ဆိုက္ကေတာ့ ေရွ႕ဆိုက္က လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ေပးရတဲ့ စားဖိုးမွဴးေတြ။

ေရာင္းအားေကာင္းတာနဲ႕အမွ် ဝန္ထမ္းေတြ အားလံုးအလုပ္မ်ားလွပါတယ္။

တစ္ပတ္ေလာက္ သင္ၾကားေပးၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ

စားဖိုးမွဴးအလုပ္ကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ကိုင္ရပါေတာ့တယ္။

အလုပ္ရဲ႕လုိအပ္ခ်က္အရ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာပင္ လိုအပ္တာေတြ သင္ယူၿပီး

လက္ေတြ႕လုပ္ကိုင္ရပါေတာ့တယ္။

အေမရိကန္မွာေတာ့ သင္ၾကားမႈပံုစံ ႏွစ္မိ်ဳးေတြ႕ရပါတယ္။

တစ္မ်ိဳးက ေငြေပးၿပီး တကၠသိုလ္၊ေကာလိပ္မွာ သင္ၾကားတဲ့ပံုစံ။

တိက်တဲ့အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္ ရွိတယ္။

Certificate ရတယ္။

Certificate ရထားေတာ့ အလုပ္က ပိုေပါတယ္။

အလုပ္ရရင္လည္း ေငြပိုရတယ္။

အေမရိကန္မွာ Certificate ရမွ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့အလုပ္ကို ရႏိုင္တယ္။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးက အလုပ္ခြင္မွာ သင္ၾကားတဲ့ပံုစံ။

တိက်တဲ့အခ်ိန္ သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိဘူး။

အလုပ္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေပၚမူတည္ၿပီး ျမန္ျမန္သင္ၾကားေပးတယ္။

ၿပီးရင္ လုပ္ေပေတာ့။

ေငြေတာ့ ရပါရဲ႕။ ပိုပင္ပန္းတယ္။

သင္ၾကားမႈက ပိုျမန္တယ္။ Certificate မရဘူး။

Certificate မရေတာ့ ေနာက္အလုပ္ကို ရွာဖို႕ခက္ျပန္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕က အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႕ ေက်ာင္းေတြတက္တာေတြ႕ရတယ္။

ဒီလိုလုပ္ခ်င္ေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး။

အလုပ္လုပ္ရင္း ေငြစုရဦးမယ္။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိုးႀကီးခ်က္ စားဖိုးမွဴးေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီးအေမေရ…။

ျမန္မာျပည္မွာ လက္ေၾကာမတင္းခဲ့ေလသမွ် ဒီမွာေတာ့ လက္ေၾကာတင္မဟုတ္ဘူး။

ေျခေၾကာေရာ၊ ခါးေၾကာေရာ၊ တစ္ကိုယ္လံုးကို တင္းပါေလေရာ။

ေကာင္းတာတစ္ခ်က္က အားကစားရံုသြားစရာ မလိုပဲ

ေလ့က်င့္ခန္းေတြ အစံုလုပ္ခြင့္ရတာပါပဲ။

အေမရိကန္ေရာက္ အေတြ႕အႀကံဳကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

ေျပာလို႕ကုန္ႏိုင္ဖြယ္ မရွိပါဘူး။

ဒါနဲ႕ေျပာရဦးမယ္။

ခႏၶာဝန္ကိုေပါ့ပါးေစတာကေတာ့ တရားပါပဲ။

တရားအလုပ္ကို အခ်ိန္မ်ားမ်ားေပးၿပီး လုပ္ပါ အေမရယ္။

အေမက သားေျပာတာထက္ ပိုၿပီးလုပ္ေနမယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။

အေမ ကိုယ္ စိတ္ ႏွစ္ျဖာက်န္းမာ ရႊင္လန္းပါေစ။

ခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

ကလပ္ေဗးလ္ၿမိဳ႕(Clarksville)

အင္ဒီယားနားျပည္နယ္ (Indiana)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု (USA)

၃-၂၂-၂၀၁၂